Στο αγωνιστικό κομμάτι τώρα, ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε μάγκας για μια ακόμα φορά. Κάρολ κάτω από τα δοκάρικα, Ντιακιτέ δεξί μπακ, Τοροσίδης αριστερί μπακ, Μανώλας, Κοντρέρας κέντρο άμυνας, Φέισα μπροστά από την άμυνα, Μανιάτης- Γκρέκο μπροστά από το σέρβικο τριαξονικό, Αμπντούν αριστερά, Μασάδο δεξιά και Τζεμπούρ σεντρεφόρης. Για άλλη μνια φορά η αριστερή μας πλευρά ήταν πχιο δυνατή επιθετικά. Τοροσίδης- Γκρέκο- Αμπντούν έχουν μεγαλύτερη συνολική ποιότητα από Ντιακιτέ- Μανιάτη- Μασάδο. Μονόπατη σχεδόν η επίθεσις από αριστερά, κυρίως στην αρχή, καθώς από τα δεξιά έδειχναν φιλοτιμία, αλλά δεν μπορούσαν.

Ο Αμπντούν ξεκίνησε δαιμονιζμένα. Θαρρούσες φορές φορές ότι ήταν από άλλο ανέκδοτο. Με το στιλ του βαργέμαι, αλλά είμαι παιχτούρα, έκανε γιο γιο όλη την ομάδα της Άρσεναλ. Ζαλίστηκαν όλοι από τα σλάλομ του και τις συνεργασίες κυρίως με τον Τόρο στην αρχή, ο οποίος στα πρώτα 30 λεπτά έκανε ακόμα και (εσωτερικά συνήθως) όβερλαπ, συγκλίνοντας και περιμένοντας μπάλα στο καλό του πόδι για σουτ. Δεν τροφοδοτήθηκε ανάλογα με τα τρεξίματά του, επιθετικά όμως μαζί με τον Αμπντούν έκαναν τους Λονδρέζους να μας νιώσουν καλά. Λιγότερο καλά μας ένιωσαν στην άμυνα από κείνη τη μπλευρά οι Άγγλοι, καθώς όταν ήταν αψηλά και οι δύο, ο Γκρέκο δυσκολευόταν να καθυστερήσει τις αντεπιθέσεις εκθέτοντας τους αμυντικούς σε φάσεις με τα αλόγατα της Άρσεναλ να έχουν πρόσωπο στο τέρμα λίγο έξω από τη μπεριοχή. Η ηρεμία με την οποία αντιμετωπίζαμε φάσεις ασπούμε δύο εναντίον δύο, τρεις εναντίον τριών, απέναντι- θα το επαναλαμβάνω συνέχεια- σε αθληταράδες γενικά παίχτες θύμιζε παίχτες έμπειρης ομάδας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν δημιουργήθηκαν στο πρώτο ημίχρονο φάσεις στις οποίες η Άρσεναλ μπορούσε να σκοράρει. Ο Τόρο αναγκαστικά γύρισε πίσω και τέλειωσε το παιχνίδι στα μετόπισθεν.

Ο Τζεμπούρ έχει άχαρο ρόλο. Τι ζητάει ο Ζαρντίμ από το φορ; Καταρχάς να δώνει βάθος στην ομάδα όταν έχουμε την μπάλα. Ισχύει το ίδγιο και για το Μήτρογλα (αυτόν τονε βολεύει κιόλας να παίζει κορυφή, καθότι στατικός είναι έτσι κι αλλιώς). Ο φορ που λέτε όταν έχουμε κατοχή, πηγαίνει και πχιάνει θέσις πίσω (θέσις οφσάιντ ‘λαδής) από τα σέντερ μπακ του αντιπάλου. Ο αντίπαλος στόπερ που ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ το φορ, καθότι πρέπει να κινείται μαζί με την ομάδα δεξιά- αριστερά (και ο Ολυμπιακός περνάει συχνά το παιχνίδι από τη μνια μεργιά στην άλλη μέχρι να βρει το χώρο για να κάνει τη γρήγορη προσπάθεια που θα μας φτάσει στην τελική ασίστ), μοιραία οπισθοχωρεί λίγο, έτσι ώστε να τον εποπτεύει καλύτερα. Ο φορ λοιπόν στο γαύρο δε φεύγει από τον άξων, μένει πάντα εκεί για τακτικούς κατ’ αρχάς σκοπούς. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν έχουμε την μπάλα πίσω, δε μπζάχνουμε σχεδόν ποτέ το σέντερ φορ με βαθχές μπαλιές, αν και όταν οι ομάδες είναι συμπαγείς, θα μιλάγαμε για μπαλιές όχι παραπάνω από 30 μέτρα. Κινούμενος γενικά σε χώρο που δεν ελέγχεται από τους αμυντικένιους, ο φορ έχει την ευχέρεια να ξεκινήσει πρώτος να βγει προς τα έξω προκειμένου να δώσει στήριγμα σε όπχοιον φέρνει το μπαλόνι από τον άξων, είτε αυτό έρχεται από τον άξονα (πράγμα σπάνιο) είτε με σύγκλιση του εξτρέμ προς τον άξονα (πράγμα αρκετά συνηθιζμένο), αλλά δε συμμετέχει στη μανούβρα της ομάδας, παρά μόνο όταν η μπάλα φτάσει στο χώρο του. Δε φεύγει απ’ αυτόν χωρίς το τόπι για ν’ ανοίξει χώρους για την είσοδο άλλων παιχτών μέσα στη μπεριοχή, ο φορ στην ομάδα του Ζαρντίμ «μακραίνει» την ομάδα των αντιπάλων, δημιουργώντας χώρο πίσω του.

Ο ρόλος λοιπόν του Τζεμπούρ στην ομάδα αναλώνεται κυρίως στο τακτικό και εκτελεστικό κομμάτι, ενώ δε βοηθάει καθόλου στην ανάπτυξη με την μπάλα στα πόδγια. Παίζει πλάτη- σπάσιμο της μπάλας- κυκλική κίνηση και ξανά μέσα στη μπεριοχή. Στο ψεσινό παιχνίδι επίσης, στεκόταν κοντά στο Μασάδο στα ελεύθερα χτυπήματα του Κάρολ, τα οποία σημάδευαν όλα δεξιά. Ε, μάγκες, αυτό θα πει σωστός χρονιζμός. Ερχόταν από πίσω ο Τζεμπουρένιος που λέτε και τις κατέβαζε σχεδόν όλες προς το Μπορτογάλο. Όλα μελετημένα, όλα δουλεμένα. Απλά μου φαίνεται ότι ο Αλτζερίν έχει πολλά περισσότερα προσόντα που δεν αξιοποιούνται. Τη βαργιά δουλειά που έκανε ο Τζεμπούρ με την Άρσεναλ, θα μπορούσαμε να τη μπάρουμε κι από ένα γορίλα, από ένα ντύπο σαν τον Κούτσι του Ατρομήτου. Εξηγούμαι: δε συγκρίνω τους δγυο παίχτες με βάση τα προσόντα τους, απέχουν έτη φωτός οι δγυο ποδοσφαιριστές, λέω μόνο τι μου φαίνεται ότι ζητάει ο Ζαρντίμ από το φορ του. Εντάξει, το να παίζει ξύλο δεν είναι και η καλύτερη φάση για ένα φορ με τα προσόντα του Τζεμπούρ, αλλά αυτό απαιτεί ο ρόλος του, αυτό και πρέπει να κάνει. Φυσικά, αυτός ο τρόπος ανάπτυξης αυξάνει τις μπάλες που παίζει ο φορ μέσα στη μπεριοχή και γι’ αυτό δεν είναι παράξενο που σκοράρουμε κυρίως με τους επιθετικούς μας.

Ο Μασάδο κινήθηκε πάλι γύρω στη μετριότητα. Καλός στο να κρατάει τη θέση του, πίεζε αμυντικά, έτρεχε πολύ, αλλά δεν τον βοηθάει το σώμα του να παίξει στο πλάι, έχει μικρό διασκελιζμό και αναγκάζεται να απλώνει το χέρι για να κρατήσει μακριά τον αντίπαλο, ενώ μοιραία τρέχει σαν το γκάβουρα στη μπροσπάθειά του αυτή. Όταν γυρνάει πρόσωπο προς το τέρμα, δεν τον νιώθεις επικίνδυνο. Ίδιο είναι ο Μασάδο, ίδιο ο Αμπντούν πχ; Μη ντρελαθούμε τώρα. Δεν είναι κακός ο Πορτουγκέζος, αλλά δεν είναι και η μεγάλη μεταγραφή μας. Αντιλαμβάνομαι ότι η θέση του δεν είναι στα πλάγια, αλλά ούτε η θέση του Φουστέρ είναι στα πλάγια, κάνει όμως αξιοπρεπείς εμφανίσεις. Κι εμπάση περιπτώσει, εμένα προσωπικά δε μ’ αρέσουν οι εξτρέμ που πλαγιάζουν το σώμα για να κρατήσουν την μπάλα (ένας τέτχοιος ήταν ο Λέτο, έπαιζε πλάτη στον αντίπαλο λες και έκανε κίνηση πίβοτ). Μ’ αρέσουν αυτοί που γυρνάνε αμέσως πρόσωπο στην αντίπαλη εστία, αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος. Το ξέρω και σε λατινικό το ρητό αυτό, αλλά το κρατάω για μια άλλη ανάρτηση.

Ο παίχτης όμως που διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεζμα ήταν σίγουρα ο Φέισα. Δυσκολεύομαι να διακρίνω το λόγο που παίζει ακόμα κατά καιρούς ο Σέρβος και μάλιστα σε σημαντικά παιχνίδγια, φαντάζομαι όμως το ότι είναι ψηλός, ωραίο παιδί και δε διαμαρτύρεται του δίνει πόντους. Εκτός αν ο Ζαρντίμ στην Ευρώπη μπαίνει στη λογική της εμπειρίας για την επιλογή του ρόστερ, εξηγώντας έτσι γιατί ασπούμε προτίμησε το Γκοντρέρας ψες αντί του Σχιόβα. Εντάξει ρε φίλε Φέισα, είπαμε, δεν είσαι σκυλί στην άμυνα, αλλά δείξε ότι υπάρχεις. Μπες σε μια φάση ρε συ, σε μία μόνο με τσαμπουκά, έτσι για να νομίσουν ότι έχουμε παίχτη στα χαφ. Κάνε και κανα φάουλ ρε συ, δε μπειράζει, αντρίκειο παιχνίδι παίζεις. Αλλά δε γκόβεις που δε γκόβεις. Κάνε ρε συ κάτι με το τόπι στα πόδγια. Δείξε τις μακρινές μπαλιές που βγάνεις με το κεφάλι ψηλά. Άμα έχω για αμυντικό χαφ ένα μπαίχτη που δε γκόβει, ενώ από την άλλη αναλώνεται σε πάσες μέχρι τρία μέτρα, χωρίς να ανεβαίνει (αυτό είναι θέμα τακτικής, δεν του το προσάπτω), ε, μάλλον τότε καλύτερα να τον αντικαταστήσω. Το είδε ο Ζαρντίμ, έκανε την αλλαγή και είδαμε άλλο γαύρο.

Πριν την αλλαγή αυτή ήμασταν κατά κάπχοιο τρόπο ισάξιοι. Οι επικίνδυνες φάσεις (ανεξαρτήτως τελειωμάτων) ήταν κάπως μοιραζμένες. Μετά την αλλαγή του Φέισα, μετατοπίσαμε την επίθεση στα 3/4 των Άγγλων (δεν είμαστε συνηθιζμένοι να βλέπουμε τόσο καθολική υπεροχή σε ευρωπαϊκά παιχνίδγια εναντίον τέτχοιων ομάδων) και ξαφνικά η ομάδα εξερράγη. Η περιοχή των Άγγλων γέμιζε σωστά και έμενε γεμάτη. Βοήθησε βέβαια και ο φρέσκος Φουστέρ με τα τρεξίματά του και το μπλοκάριζμα της κόντρας των Άγγλων. Το όλο σκηνικό φαίνεται σε γράφημα εδώ: http://www.uefa.com/uefachampionsleague/season=2013/matches/round=2000347/match=2009579/postmatch/statistics/index.html#1/2013/2000347/2009579/pitch-view/plays (δείτε και τα στατιστικά από κάτω, τζάμπα είναι). Μετά την αλλαγή, ξαφνικά γεμίζει με φάσεις το φύλλο των στατιστικών μας. Μετά το 1-1 το γήπεδο είχε κατηφόρα. Το δεύτερο γκολ ήρθε ως αυτόθροος συνέπεια, που λένε και στο γήπεδο, της αύξησης της πίεσης. Νομοτελειακά, όπως είπα και στην αρχή. Αντρίκεια. Γαύρικα.

Εννιά βαθμουλάκια τσιμπήσαμε φέτος, όσα και πέρσι. Πήραμε και βαθμούς στα ίδγια πάνω κάτω παιχνίδγια, πέρσι βέβαια παίζαμε τη μπρόκριση στην επόμενη φάση μέχρι το 90 του τελευταίου παιχνιδγιού. Ο Ζαρντίμ φαίνεται να ξέρει τι κάνει. Σε σχέση με Βαλβέρδε μπήκε ασπούμε από το παράθυρο. Χωρίς απαιτήσεις για μεταγραφές. Με φαλκιδευμένο ρόστερ σε σχέση με πέρσι. Χωρίς τη στήριξη του κόζμου. Χωρίς τη στήριξη της διοίκησης. Και τα δέχτηκε όλα. Μέχρι και τον Αντουάν στο μπάγκο μας δέχτηκε. Όλοι τον επέκριναν, στο τέλος όμως αναγκάστηκαν να υποκύψουν στο μοιραίο και να αναγνωρίσουν αν μη τι άλλο ότι στο Ζαρντίμ πρέπει να δοθεί χρόνος να δουλέψει. Όλοι; Όχι βέβαια. Δγιότι οι φωστήρες της εξέδρας έχουν πάντα δίκιο, τώρα απλά περιμένουν την επιβεβαίωση των εκτιμήσεών. Κι αυτός ο τύπος με το μεγάλο σαγόνι και τη σιβυλλική έκφραση τους χαλάει τη μαγιά με τη μπρόκριση της ομάδας στο γιουρόπα λιγκ. Στην αρχή είχε γκρίνια γιατί δε φέρναμε αποτελέζματα. Μετά γιατί δε μπαίζαμε τόπι. Τώρα που κατά διαστήματα παίζουμε γρήγορο φαντεζί τόπι, ενώ δίνεται χώρος για την ατομική προσπάθεια, συνυφαζμένη με τη μποιότητα της ομάδας για την εξέδρα, τώρα ξαφνικά παίζαμε με καφενείο που δε χτύπησε το ματς. Μάλλον θα τον φάνε στη μάπα το Ζαρντίμ για πολύ καιρό ακόμα. Για μας, τους υπόλοιπους οπαδούς που βλέπουμε την ομάδα παιχνίδι με παιχνίδι, που πάμε στο γήπεδο για να δούμε τα ερυθρόλευκα κι όχι την επιβεβαίωση των προγνωστικών μας που οφείλονται σε γνώσεις βγαλμένες μέσα από την αλάνα, το 5Χ5, το πλέι στέισον κλπ, το να βλέπεις να κρεμάνε μούτρα όσοι βρίζουν καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδγιού τους παίχτες, το Μπρόεδρο ή το μπροπονητή, δίνει μια επιπλέον ευχαρίστηση στη γκάβλα που προζδίδει μία και μόνο νίκη του Ολυμπιακού. Κι ο καργιόλης ο Πορτογάλος λες και τους το κάνει επίτηδες. Τους αφήνει να βρίζουν, τους αφήνει κι άλλο και μετά τους πετάει την ανατροπή. Λες και το κάνει επίτηδες για να τους διδάξει την αρετή της υπομονής και του μονόζυγου…
 
ΥΓ. Κάπχες φορές η άμυνά μας φαίνεται πολύ «χαρούμενη». Καλός ο Μανώλας, αθλητής, όταν παίρνει τα βήματα του επιτιθέμενου βουτάει την μπάλα λες και την παίρνει από μωρό παιδί, ακόμα κι αν αυτός που τον «σημαδεύει» είναι ο Ζερβίνιο. Κάτι ζεμπεκιές όμως, κάτι κρατήματα της μπάλας έξω από τη μπεριοχή, κάτι τακουνάκια και τέτχοια, είναι για τις αλάνες. Αν θέλει να δείχνει σοβαρός, θα πρέπει να δίνει σιγουργιά με την μπάλα στα πόδγια. Ανυπομονώ πάντως να τον δω μαζί με τον Αβράμη στο κέντρο της άμυνας. Θα μιλάμε μάλλον για το πχιο γρήγορο αμυντικό δίδυμο στο γκόζμο.