Υπάρχουν κάτι ποδοσφαιριστές που δε σου γεμίζουν το μάτι. Δεν είναι αρχοντικοί, δε γκαλπάζουν σαν άτια, δεν είναι υδραυλικοί να χαζεύουν την εξέδρα με τις ντρίμπλες τους, δεν είναι μαραθωνοδρόμοι, δε μπηδάνε σαν καγκουρά, ούτε σκοράρουν κατά ριπάς. Όταν δώνουν συνεντεύξεις κοιτάνε χαμηλά, σα συνεσταλμένοι, όταν βάζουν γκολ πανηγυρίζουν χλιαρά. Δε γίνονται ποτέ αντικείμενο λατρείας από την εξέδρα, συχνά κολλάει απάνω τους η ρετσινιά του λούζερ και συνήθως εξαφανίζονται από το ποδοσφαιρικό στερέωμα χωρίς ν’ αφήσουν ίχνη.
 
Κάπως έτσι ήταν και ο Όσκαρ Γκονζάλες, ο Ισπανός που πήραμε το 2008 κι έπαιξε για δύο χρόνια στην ομάδα, κατακτώντας το ντίτλο με το Βαλβέρδε προπονητή, τη μπρώτη σεζόν αμφοτέρων στη χώρα μας. Η φθισική κοψιά του, ο άνευρος χαρακτήρας του, το ανέκφραστο προσωπείο έκαναν σύντομα την εξέδρα να του κολλήσει το προσωνύμιο «το παλτό». Γιατί ο κόζμος ξέρει. Γιατί ο κόζμος έχει το αλάθητο ποδοσφαιρικό αισθητήριο. Γιατί ο κόζμος είναι αδίστακτος.
 
Εμένα, δεν το κρύβω, πάντα μ’ άρεζε ο Όσκαρ. Έπαιζε κατά κάποιο τρόπο «χριστιανικά», ταπεινά, συνεσταλμένα, θαμμένος θα ‘λεγες στη μετριότητα, αλλά σου έδινε την αίσθηση της ηρεμίας. Γρήγορο δε θα τον έλεγες, ήταν όμως τρεχαλατζής και είχε τεράστια ικανότητα να γυρίζει πρόσωπο προς την αντίπαλη ομάδα, ακόμα κι όταν έπαιρνε την μπάλα στη γραμμή του πλαγίου με κάποιον αντίπαλο κρεμαζμένο απάνω του, ικανότητα που μπορείς να δεις μόνο σε εξαιρετικά γρήγορους και τεχνίτες παίχτες. Είχε καλό σουτ, αλλά δε σουτάριζε από μακριά, φοβερή αίσθηση του παιχνιδιού, αλλά του κόλλαγαν δίπλα κάτι συμπαίκτες της πυρκαϊάς, δεν ήταν δυνατός, αλλά έκλεβε συνέχεια μπάλες, χοντρικά ήταν κάτι σαν το Φουτσέρ, λίγο πιο αργός, πολύ πιο τεχνίτης και λιγότερο αποφασιστικός απέναντι στον αντίπαλο τερματοφύλακα -αυτό μάλλον του κόστισε τη μήνιν της εξέδρας. Και για ένα μυστήριο λόγο δεν έχανε κεφαλιά, αυτό η επιστήμη ακόμα το ερευνά.
Ο περήφανος λαός του Θρύλου τον αντιπάθησε από τη μπρώτη στιγμή. Ο κόζμος θέλει να βλέπει μπάλα, θέλει αθλητικά προσόντα, θέλει ντρίμπλες, θέλει γκολ. Ο Όσκαρ ήταν απλά ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, δεν είχε τίποτα που να κάνει τα πλήθη να παραληρούν, ήταν ένας παίχτης ομάδας. Λένε για τους στρατιώτες του Ναπολέοντα ότι ένας Μαμελούκος κέρδαγε δυο Γάλλους, 3 Μαμελούκοι ήταν ισάξιοι με 3 Γάλλους και 5 Γάλλοι κέρδαγαν 10 Μαμελούκους. Έτσι και ο Όσκαρ, ήταν ένας απ’ αυτούς που μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν πολλά, άμα βρεθούν 2-3 μαζί κερδάνε 2-3 αντιπάλους κι άμα βρεθούν 8 μαζί σε μια ομάδα, κερδάνε οποιονδήποτε αντίπαλο. Ο καθένας βέβαια μπορεί να διαφωνήσει σ’ αυτό, πολύ περισσότερο δε αν είναι απ’ αυτούς που τον κράζανε στη σύντομη θητεία του στο Θρύλο. Εμένα, χώρια που μου άρεσε σαν ποδοσφαιριστής, μου προκαλούσε μια τρυφερότητα, τον έβλεπα πολύ παρεξηγημένο και στεναχωριόμουν που τον παρακολουθούσα να προσπαθεί να μπαλώσει τρούπες από δω κι από κει, κυρίως στη δεύτερη χρονιά του, αυτή με τους Κετσπάγια- Ζίκο- Μπάντοβη, με την ομάδα να μοιάζει τελείως ξεκούρντιστη και τον Οσκαράκο να μοχθεί κάτι να κάνει υπό τις ιαχές των μυστών του ποδοσφαίρου που τον έβριζαν μαζί με το Γκόκκαλη, την ώρα που σχεδόν όλοι οι άλλοι συμπαίκτες του σούρνανε το γκώλο τους στη γη ωσάν τους γυμνοσάλιαγκες. Και μπορεί ν’ ακούγεται σα διαστροφή, αλλά κι αυτό ακόμα το παρατσούκλι του ασπούμε, το «Παλτό», ακόμα κι αυτό εμένα μ’ άρεσε, μου φαινόταν μελαγχολική αναφορά στη λογοτεχνία. Όπως ο Γκόγκολ στο ομώνυμο διήγημα βλέπει με τρυφερή ειρωνία τον Ακάκι Ακάκιεβιτς, έτσι και με τον Όσκαρ, δεν μπορούσες να μη χαμογελάσεις όταν τον έβλεπες να τρέχει χωρίς νεύρο, να πανηγυρίζει στα γκολ λες και πέτυχε το αρκουδάκι στα κορν φλέικς και να στεναχωριέται στις ήττες με την ίδια ένταση σαν να είχε ξεχάσει την ομπρέλα του στο τρένο. Για μένα είχε κάτι το ποιητικό, γι’ αυτό γράφω κι αυτό εδώ το άρθρο, ως φόρο τιμής στον άνθρωπο που κοιτούσε πάντα χαμηλά.
 
Ο κόζμος που ξέρει μπάλα τον πέτυχε το στόχο του: ύστερα από δύο χρόνια στον Ολυμπιακό, ο Όσκαρ έφυγε με την ετικέτα του λούζερ. Δεν απαίτησε ποτέ, δε διαμαρτυρήθηκε ποτέ, ούτε όταν τον έβαζαν να παίζει στα πλάγια, ούτε όταν τον κρατούσαν στο μπάγκο (για να παίζουν κάτι ανεκδιήγητοι τύποι), ούτε φυσικά όταν η ομάδα του ζήτησε να λύσουν κοινή συναινέσει το συμβόλαιό του. Ο Όσκαρ έφυγε κύριος και πήγε στην ομάδα της καρδιάς του, τη Βαγιαδολίδ, στη δεύτερη εθνική. Στα δύο χρόνια που έπαιξε με τη Βαγιαδολίδ, ο Όσκαρ είχε τη θέση βασικού και κατάφερε να βοηθήσει την ομάδα να ανέβει στη μπρώτη εθνική της Ισπανίας. Φέτος το Παλτό έχει 7 γκολ (τα περισσότερα κρίσιμα) σε 17 συμμετοχές στην Πριμέρα Λίγκα και η Βαγιαδολίδ είναι κάπου στη μέση της βαθμολογίας.
 
Πριν λίγες μέρες έδωσε μια συνέντευξη σε ένα ποδοσφαιρικό σάιτ (http://www.insidespanishfootball.com/interview-real-valladolid-attacking-midfielder-oscar/). Αναπόφευκτα κάποιες ερωτήσεις αφορούσαν και το παρελθόν του κι έτσι αναφέρθηκε και ο Ολυμπιακός κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. Τι είπε το λοιπόν για μας το Παλτό;
When you were playing for Olympiakos, did you feel any difference between Greek and Spanish football?
Yes, I felt the difference. There they’re much stronger physically than here, but there’s also less quality there than here, especially tactically, they’re poor tactically.
Πώς μεταφράζεται αυτό; Εγώ το διαβάζω ως εξής: «Κοιμηθείτε εσείς στην Ελλάδα τον ύπνο του δικαίου. Να νομίζετε ότι με κλωτσιά, μπουνιά και φτύσιμο στην άμυνα και με μάγους στην επίθεση, θα παίρνετε αποτελέζματα. Μια ζωή θα σας γλεντάνε αυτοί που έχουν καλύτερη τακτική παιδεία. Σημασία έχει η ομάδα. Τα πρόσωπα και οι ατομικές ικανότητες έρχονται μετά».
 
Η καριέρα του Παλτού σώθηκε χάρη στα ομαδικά του προσόντα. Ο κόζμος του γαύρου ακόμα δεν έβαλε μυαλό. Τώρα τη θέση του Όσκαρ στη συνείδηση του περήφανου λαού μας την έχει πάρει ο Μασάδο. Ακόμα και το παρατσούκλι «το Παλτό» πήρε ο Μασάδο. Αυτό κάτι δείχνει. Ότι ο κόζμος μπορεί να έχει ποδοσφαιρικό αισθητήριο εφάμιλλο με αυτό των καλόγερων του Νεπάλ ή των Αβορίγενων της Αυστραλίας, αλλά είναι ακόμα σε θέση να αναγνωρίζει κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στους παίχτες. Έτσι και στο μέλλον, αν αποκτήσουμε κάποιον παίχτη με τακτική παιδεία σε άμυνα και επίθεση που παίζει όπου τον βάζει ο προπονητής του και δε μαγεύει το γκόζμο, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πάρει τον άτυπο τίτλου του Παλτού στο Γαύρο. Προσωπικά ο Μασάδο μ’ αρέσει λιγότερο από τον Όσκαρ. Ο Ισπανός είχε ασταμάτητη ροή στο τρέξιμο με και χωρίς την μπάλα. Ο Πορτογάλος με την μπάλα σταματάει συνέχεια και ξεκινάει, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί το χαμηλό κέντρο βάρους του. Κι εμπάση περιπτώσει, το ποδόμπαλο και γενικά ο αθλητιζμός κρίνεται με βάση συμπάθειες και αντιπάθειες (αυτό το αυτονόητο πράγμα φαίνεται να μην το παραδέχεται κανένας. Όλοι κοιτάνε να «αντικειμενικοποιήσουν» τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες). Και ο Μασάντο είναι λιγότερο ποιητική μορφή και στη γκορμοστασιά και στο παιχνίδι του και στην αντιμετώπιση που έτυχε από τους εκάστοτε προπονητές του.
 

Α ρε Οσκαράκο, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι παιχτούρα ήσουν…

http://www.youtube.com/watch?v=Qgajoorptaw