Γεια χαραντάν μαγκίτες, ψες παίξαμε με το μπζόφχιο το ζέλα και φέραμε 1-1. Παραλίγο να κερδίσουμε στο ενενήντα φεύγα, όπως τότε με το Γκατσουράνη, αλλά ο δγιαιτητής δε μας έκανε το χατήρι. Προσωπικά, επειδής έχω φάει πολλή πίκρα τότε στα πέτρινα που όλο με σφάζανε, στεναχωρέθηκα που το ακύρωσε το γκολ ο κόραξ. Έτσι γούσταρα να κερδίσω, στο 93΄ και να τσούζει, να νιώσουν λίγο πώς είναι να σε βαράνε όλοι. Αν και οι ζέλες ποτέ δε θα το νιώσουν αυτό. Οι αρδικειμενικοί που τους στηράνε θα τους ακολουθήσουν και στη γκόλαση προκειμένου να τους αφήνουν να χαϊδεύουν έστω και για λίγα λεπτά την ημέρα μια πράσινη βρομερή κιλότα.
Αλλά ας πάμε στα δικά μας. Τα εν οίκω μη εν δήμω λένε στην Αφρική και δε γκζέρω αν έχουν δίκιο. Εγώ θα πω την άποψίς μου ως οπαδός, γιατί οπαδοί είναι αυτοί που φωνάζουν για το πόσο το έπαιξε το στοίχημα ο Χοντρός, οπαδός είμαι και του λόγου μου και πρέπει ν’ ακουστώ κι εγώ. Και αυτό που είδαν τα ματάκια μου και άκουσαν τ’ αφτάκια μου στην εξέδρα ήταν χειρότερα απ’ αυτά που έδειχνε η ομάδα στο χορτάρι. Ο περήφανος λαός του γαύρου έδειξε ότι ο οπαδιζμός πέρασε σε μια άλλη εποχή. Αυτήν, κατά την οποία το μυαλό του κάθε οπαδού γίνεται η κλίνη του Προκρούστη για την ομάδα. Κόβει και ράβει την ομάδα στα μέτρα του, στις επιθυμίες του, στις ονειρώξεις του, στα ονείρατά του και ΑΠΑΙΤΕΙ η ομάδα να εμφανίζεται έτσι και στο γήπεδο. Παίρνοντας δύναμη από το διπλανό του που πιστεύει το ίδιο, που όμως άλλη ομάδα έχει στο μυαλό του, φκιάνουν ένα τσούρμο δυνατό, απείθαρχο που για να γίνει σύνολο μιας και δεν έχει κοινά ελατήρια, πρέπει να βρει ένα γκοινό στόχο. Τι πιο εύκολο από έναν άνθρωπο, είτε αυτός είναι ο προπονητής, είτε αυτός είναι ο Πρόεδρος, ο τερματοφύλακας και ούτω καθ’ εξής;
Τι είδα το λοιπόν στο ψεσινό παιχνίδι; Δε θα αναφερθώ καθόλου στην αγωνιστική εικόνα, δε θέλω να υπερασπιστώ ούτε το μπροπονητή με τις ακατανόητες επιλογές του, ούτε τους παίχτες που οι περισσότεροι φαίνονταν μάλλον τελείως αδιάφοροι για τόσο σοβαρό παιχνίδι. Εγώ θα σταθώ στο γκόζμο και το είπα και στην αρχή. Τα γιούχα άρχισαν νωρίς. Ήδη από το 15΄- 20΄ σφυρίγματα και αποδοκιμασίες έκαναν την πρώτη τους δειλή εμφάνιση, αλλά η γκρίνια και η μουρμούρα όλο και μεγάλωνε. Χάνει τη μπρώτη ευκαιρία ο τσολιάς ο άλλος του βάζελου κι αρχινάνε όλοι να εκρήγνυνται. Κάτι για διαρκείας λέγανε που δε θα ξαναπάρουν κάτι τέτοια. Χάνει και το δοκάρικο ο Ζεκάς, της πουτάνας στο ημίχρονο. Σφυρίγματα, γιούχα, χοντρέ, χειρονομίες, όλα τα αράδγιασε ο γαύρος οπαδός, όπως ο μαύρος αραδγιάζει τη μπραμάτχεια του στη μπλατεία Βικτωρίας ή μπροστά από την ΑΣΟΕ. Λίγο τσάτρα πάτρα, υποκινούμενος μάλλον μόνο από το ένστικτό του που μέσα στη σύγχυσή του νομίζει αλάνθαστο, ενώ ίσα ίσα αυτό δε θα ‘πρεπε να εμπιστεύεται: το ένστικτό σου, κύριε σύγαυρε, είναι που μας έφερε με αυτή την εντεκάδα κι αυτό το μπροπονητή Απρίλη μήνα. Κι αντί να βαράς τη γκεφάλα σου στο ντοίχο, φωνάζεις εναντίον του Μαρινάκη λέγοντας προφανώς κάτι σαν «φταις εσύ κύριε Πρόεδρα, που δε με προστάτεψες από τον εαυτό μου. Εγώ, εντάξει ήμανε μαλάκας και δεν ήξερα, εσύ δεν έπρεπε να μ’ ακούσεις καθόλου όταν σού ‘λεγα ότι ήθελα ν’ αλλάξουμε προπονητή στη μέση της σεζόν». Προσωπικά συμφωνώ με αυτή τη ντοποθέτηση, το λάθος του Προέδρου το επισημάναμε τότε, τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μέχρι το καλοκαίρι. Τίποτα; Όχι ακριβώς, μπορούμε να κάνουμε το χρέος μας, να στηρίξουμε την ομάδα.
Όταν έβαλε το γκολ ο βάζελωρ ακούστηκαν πια όχι μεμονωμένες ύβρεις, αλλά τραγουδιστές αιτιάσεις σε βάρος του Αφρατάκη ότι έστησε το παιχνίδι για να κονομήσει στο στοίχημα. «Πόσο το έπαιξες Χοντρέ;». Καλά, πώς δγιάλο βρέθηκαν τόσοι πολλοί να το φωνάξουν; Και μιλάμε για πάθος, όλη η εξέδρα έβραζε, λες και παίζαμε το γκολ της πρόκρισης στο τσου λου και θέλαμε να ζμπρώξουμε την ομάδα. Το μισό απ’ αυτό το πάθος να το έδειχναν οι ανοργάνωτοι οι μάγκες στα φετινά ματς, θα ξεκινάγαμε σε όλα τα παιχνίδγια από το 2-0, Ελλάδα και Ευρώπη. Φαίνεται ότι αυτό είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό του συνοπαδού μου: να βγάζει πάθος μόνο στο κράξιμο. Μετά το γκολ και το δικό μας φάνηκε καθαρά πώς το είχε στήσει ο Χοντρός: 1-1. Μετά, είχε στήσει και το Μήτρογλα να βάλει γκολ οφσάιντ, εκτός αν μετρούσε το τελευταίο τεμάχιο, οπότε είχε στήσει την ανατροπή του αποτελέζματος. Μονά- ζυγά δικά μας
Το κάθιζμά μου είναι κοντά στο πέταλο των οργανωμένων της επαρχίας. Προς τιμήν τους, αν και σε αντίθεση με το Σάββα δεν είχα σε μεγάλη εκτίμηση τους οργανωμένους του Ολυμπιακού, λίγο μετά το γκολ του ζέλα άρχισαν να τραγουδάνε τον ύμνο της ομάδας. Οι άλλοι, οι αγνοί, αυτοί που δεν είναι ούτε πρόβατα ούτε υπάλληλοι ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΟΥΝ. Ρε μάγκες, πάτε καλά; Σφουράτε όταν τραγουδάνε τον ύμνο του Ολυμπιακού ρε; Και μετά λέτε ότι πρέπει να σας ακούει ο Αφράτος; Ρε, ντροπές της ερυθρόλευκης τιναφτάρε; ΤΙΝΑΦΤΑΡΕ; Όχι ο Αφράτος, κανονικά δε μπρέπει να σας ακούει ούτε αυτός που περνάει με το κασόνι με τις κοκακόλες και τα ποπκόρνια. Να τονε φωνάζετε και να σας γράφει ρε. Έτσι σας πρέπει για να βάλετε μυαλό.
Έκανες το Θρύλο αεκάκι, Μαρινάκη, Μαρινάκη φώναζαν ψες οι σύγαυροι. Και το αεκάκι έπεσε. Κι εγώ γυρνώντας σπίτι χτες σκεφτόμουνα ότι ίσως και να μην ήταν τόσο άσχημα να πέφταμε κι εμείς στη δεύτερη εθνική. Ή στη ντέταρτη όπως πχ είναι η Ρέιντζερς που κόβει 30.000 σιτήργια. Τουλάχιστον θα αναπνέαμε ρε παιδί μου. Θα είχαμε δίπλα μας κόζμο που πάει για να δώσει, ποθεί να πάρει, αλλά δεν απαιτεί. Είχε γίνει κουβέντα κάποτε, λέει, να δώκουν το ντίτλο του sir στους Μπιτλς και οι άλλοι οι τιτλούχοι είπαν ότι αν γίνει κάτι τέτοιο, θα παραιτηθούν. «Καλύτερα, θα μείνουμε μόνοι μας» είχαν πει, λέει, τα Σκαθάργια. Έτσι λέω κι εγώ ρε. Καλύτερα, να πάω μόνοζ μου ρε. Σας βαρέθηκα.
ΥΓ. Όσοι λένε ότι φώναξαν, αλλά δεν είναι σαν τους άλλους, γιατί μόνο σφούραγαν κι έβριζαν, αλλά δε φώναξαν «πόσο το έπαιξες Χοντρέ», είναι σαν αυτόν που κάθεται μπροστά μου, που είχε πει όταν του παρατήρησα ότι δε μπρέπει να φωνάζει γιατί έγινε αυτό που ήθελε, έδιωξε ο Αφράτος το Ζαρντίμ: «εγώ, φίλε, δεν αποδοκίμασα ποτέ όταν είχαμε το Ζαρντίμ. Μόνο δυο φορές σφύριξα»