Καλησπέρα μάγκες. Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση είναι τα δύο παιχνίδια του τσάμπιονς λιγκ που παρακολουθήσαμε ψες και προψές, καθώς και η διαμάχη που έχει ξεσπάσει στο ίντερνετ σχετικά με το αν οι Γερμανοί παίζουν ή δε μπαίζουν ωραίο τόπι. Καταρχάς να διευκρινίσω εδώ πέρα ότι το «ωραίο τόπι» είναι κάτι σχετικό.
De gustibus non disputandum est έλεγαν οι λατίνοι, τουτέστιν ουδείς λόγος για το ωραίο τόπι. Σε άλλον αρέσει το τίκι τίκι της Μπαρτσελόνα, σε άλλους αρέσει να βλέπουν άλογα να τρέχουν, να σουταρίζουν από μακριά, να σεντράρουν σπριντάροντας, να αμπδάνε ψηλά και μακριά. Citius, altius, fortius που είναι και το μότο των Ολυμπιακών αγώνων. Εμένα η γνώμη μου είναι ότι καλό ποδόσφαιρο είναι αυτό που κερδάει σε βάθος χρόνου. Αν κερδάς δίκαια όλους τους μεγάλους σου αντιπάλους, είσαι καλύτερος, τέρμα και τελείωσε. Αυτό που έκανε η Μπαρτσελόνα τα τελευταία χρόνια, αυτό που κάνουν οι φρίτσηδες φέτος.
Το ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Όλες οι ομάδες του κόζμου, τουλάχιστον στον αμυντικό τομέα, έχουν βελτιωθεί αισθητά. Όλες οι ομάδες βασίζονται στη μπροσφορά των παιχτών τους σε ένα οργανικό σύνολο, προκειμένου να ανεβάσουν την απόδοσή τους. Δε σου φτάνει πχ να έχεις ένα γερό αμυντικό, αν αυτός δε γκζέρει να κατευθύνει την άμυνα, έχεις απλά ένα θηρίο που σε κάνει να τρως γκολ. Ε λοιπόν, όλα αυτά τελειώσανε. Οι ομάδες αμύνονται γενικά σωστά, μικραίνοντας τους χώρους για τους αντιπάλους. Και όταν λέω οι ομάδες, εννοώ πάνω κάτω όλες οι ομάδες, σε όλα τα πρωταθλήματα της Ευρώπης (ακόμα και της Ιαπωνίας, των ΗΠΑ ή της Αυστραλίας- αφήνω απ’ έξω οριζμένες χώρες της λατινικής Αμερικής όπου το αγνό ποδόσφαιρο κυριαρχεί ακόμα), ακόμα και στις μικρότερες κατηγορίες.
Η Μπαρτσελόνα δίδαξε το ντρόπο να ανακτάς γρήγορα το τόπι. Με το που χανόταν το τόπι, αρχίναγαν όλοι να σπριντάρουν προς την μπάλα και τους γύρω παίχτες, δημιουργώντας ένα μπουλούκι που για να το περάσεις έπρεπε να παίξεις πολύ γρήγορα. Αν τα κατάφερνες, έβρισκες πίσω από το μπουλούκι στέπες ολόκληρες να αλωνίσεις. Αλλά δεν μπορούσες να το κάνεις εύκολα: οι παίχτες της Μπαρτσελόνα και λόγω της ανάπτυξης της ομάδας, ήταν όλοι κοντά στην μπάλα, επομένως ο χρόνος αντίδρασης του αντιπάλου προκειμένου να κρατήσει το τόπι ήταν σχετικά μικρός. Αυτοί που ήταν πίσω από την μπάλα έτρεχαν προς αυτήν, αυτοί που ήταν μπροστά από την μπάλα, έτρεχαν να πάρουν τη θέση των πίσω. Οι διάδρομοι απ’ όπου θα μπορούσε να φύγει η μπάλα μίκραιναν συνεχώς, ώσπου οι αποστάσεις εκμηδενίζονταν και οι παίχτες βρίσκονταν εγκλωβιζμένοι ανάμεσα σε 3 και 4 αντιπάλους. Οι παίχτες της Μπάρτσα και λόγω του σωματότυπού τους δεν μπορούν να σπριντάρουν για πολύ. Γι’ αυτό και μόλις ανακτούσαν το τόπι, έπαιρναν ανάσες κρατώντας το, μέχρι να ξαναβρούν τις δυνάμεις να επιτεθούν, αν δεν βρίσκονταν ήδη ψηλά και δεν είχαν αμέσως την εύκολη πάσα μέσα στη μπεριοχή. Το μοντέλο αυτό χοντρικά κράτησαν και οι Γερμανοί (στην Μπουντεσλίγκα όλοι παίζουν πάνω κάτω με αυτόν τον τρόπο, πιέζουν δηλαδή πολύ στην μπάλα, όχι με πολλούς παίχτες καθώς οι ομάδες είναι πιο απλωμένες, αλλά με την ίδια ένταση). Μόνο που οι Γερμανοί σε σχέση με τους μικροκαμωμένους παίχτες της Μπαρτσελόνα, υπερτερούν πάρα πολύ σε αθλητιζμό. Και στον αθλητιζμό βασίζονται προκειμένου να διαλύσουν τους αντιπάλους τους. Όταν ανακτούν το μπαλόνι, αρχινάνε να τρέχουν όλοι. Όλοι ανεξαιρέτως ανεβαίνουν, αναγκάζοντας τους αντιπάλους να σπαταλούν πολλές ενέργειες στην άμυνα, προσπαθώντας να αποφύγουν την αριθμητική υπεροχή των φρίτσηδων. Όταν έχουν το τόπι οι αντίπαλοι, πάλι τρέχουν όλοι, πιέζοντας αρκετά σωματικά, στο όριο του αντιαθλητικού. Εδώ διαπιστώνω μια ειδοποιό διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια: η διαιτησία, από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες για το θέαμα ενός αγώνα, έχει γίνει λιγότερο επεμβατική. Σφουράνε λίγο οι κόρακες, αφήνουν το παιχνίδι να παίζεται, αφήνουν την επαφή, ξανακάνοντας το ποδόσφαιρο αντρίκειο αγώνιζμα, καθώς τη μπεραζμένη δεκαετία έκοβαν συνέχεια το ρυθμό. Τώρα, σε όλον το γκόζμο αφήνουν το παιχνίδι να εξελιχθεί, σχεδόν στα αγγλικά πρότυπα (περισσότερο απ’ όλους σφουράνε εδώ, στην Ελλάδα, και μετά στην Ιταλία). Αυτό επιβαρύνει τους τεχνίτες που δεν αντέχουν την επαφή, ενώ δίνει σαφές πλεονέκτημα στους δυνατούς, γρήγορους και τους πλεμονάτους παίχτες.

Τι είδαμε στους δύο αυτούς ημιτελικούς του τσάμπιονς λιγκ; Είδαμε τους Γερμανούς να τρέχουν στην άμυνα, να τρέχουν στην επίθεση. Ένιωθες ότι θα πέσουν πάνω στους αντιπάλους τους σαν οδοστρωτήρες, έτσι και κάνουν κανα λάθος να κόψουν ρυθμό, θα τους ρίξουν κάτω, θα τους πατήσουν, θα τους πάρουν το μπαλόνι, θα τους ξαναπατήσουν και θα περάσουν από πάνω τους για να επιτεθούν αυτή τη φορά. Αυτό είχε ως συνέπεια να πρέπει και οι αντίπαλοι να κάνουν το ίδιο. Να τρέχουν ασταμάτητα. Δυστυχώς γι’ αυτούς, είχαν και οι δύο ισπανικές ομάδες τεράστια έλλειψη σε αθλητιζμό: για την Μπαρτσελόνα δε χρειάζεται να εξηγήσω, ψάχνεις με το κιάλι αθλητές εκεί μέσα, για τη Ρεάλ θα πω ότι είχε μέσα τον Πέπε (αργός), τον Μόντριτς (αργός και αδύναμος), τον Τσάμπι Αλόνσο (αργός) και τον Ιγκουαΐν (σόφτουρας του κιαρατά). Από την άλλη είχε το Ρονάλντο με πλούσια αθλητικά προσόντα να εξισορροπεί λίγο τη γκατάσταση και τον Βαράν που όμως είναι καινούριος στην ομάδα να δίνει μεγάλη ποσότητα στην άμυνα (καμία σχέση με το γατάκι της Μπάρτσα, τον Μπάρτρα που δεν ήταν πουθενά) σε άλμα, ταχύτητα και δύναμη, ενώ του λείπει λίγο η τοποθέτηση. Η έλλειψη αθλητιζμού των ποδοσφαιριστών που αναφέρω είχε ως αποτέλεζμα την επιπλέον αθλητική επιβάρυνση των υπολοίπων (αντίθετα οι Γερμανοί μοιράζονται ασπούμε το αθλητικό φορτίο) και η κατάληξη ήταν μια συνεχώς φθίνουσα απόδοση των Ισπανών. Εγώ λέω ότι αν τους έβαζαν να παίξουν άλλη μισή ώρα, θα έτρωγαν άλλα τέσσερα και οι δύο.
Πού όμως οφείλεται αυτή η αθλητική υπεροχή των Γερμανών; Δγιαβάζω και ακούω πολλά: ντόπα, βιταμίνες, μαγικοί ζωμοί κλπ. Δε γκζέρω να το πω, κάτι άλλο όμως έψαχνα τις προάλλες κι έπεσα σε μια συνέντευξη του Μπαρτσάλι της Γιούβε, του δεξιού από τους 3 στόπερ της ομάδας. Για όσους δε γκζέρουν πολύ καλά, ο Μπαρτσάλι είναι αυτός που δίνει την ασίστ εδώ: Διέσχισε όλο το γήπεδο με τον χαφ της Ρόμα από πίσω του (ήταν να τον λυπάσαι το φουκαρά τον Ταντέι) και όταν έδωσε την ασίστ, είχε την ίδια απόσταση από τον άλλον όπως όταν ξεκίνησαν και μάλιστα στο ενενηκοστό λεπτό. Γνωρίζαμε ότι η Γιουβέντους είναι αθλητική ομάδα, αλλά τέτοιο σπριντ τόσο αργά στον αγώνα είναι πάντα αξιοθαύμαστο. Τι είπε το λοιπόν ο Μπαρτσάλι σε μια συνέντευξή του αναφορικά με τη φυσικιά κατάσασαϊζ που λαλεί κι ο Μητσάρας των φρίτσηδων (θυμίζω ότι τον Μπαρτσάλι τον πήρε από τη Βόλφσμπουργκ του Μάγκατ η Γιούβε για 300 χιλιάρικα);  Είπε τα εξής: Magath mi ha cambiato profondamente - dice dal ritiro della Nazionale - è stato un anno in cui io e lui sinceramente abbiamo avuto molto da ridire perché io non ho mai ritenuto giusto il suo metodo di lavoro, però mi ha cambiato completamente come giocatore perché mi diceva sempre che se non stai al 100% in allenamento poi lo vedrai in partita; io mi sono accorto che in Germania i primi mesi a volte mi sono gestito un po', qualche allenamento magari lo facevo un po' sottotono e balzava all'occhio, evidente a tutti, che andavo piano in allenamento perché tutto il resto della squadra andava a cento all'ora e lo noti, non c'è verso, lo noti; invece in Italia se fai qualche allenamento un po' soft si nota meno perché anche gli altri magari si allenano un po' meno, questo in Germania è importantissimo, infatti si nota che i tedeschi non mollano mai
Ήγουν: «Ο Μάγκατ με άλλαξε ριζικά, επί ένα χρόνο είχαμε συνεχώς διαφωνίες, καθώς δε μου φάνηκε ποτέ σωστή η μέθοδός του στη δουλειά, αλλά με άλλαξε τελείως σα μποδοσφαιριστή, γιατί μου έλεγε πάντα ότι ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ 100% ΣΤΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ, ΜΕΤΑ ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ. Εγώ κατάλαβα ότι στη Γερμανία τους πρώτους μήνες έκανα κατά κάποιο τρόπο "διαχείριση" κατά τις προπονήσεις, κάποιες προπονήσεις ίσως τις έκανα υποτονικά κι αυτό χτύπαγε στο μάτι, ήταν φανερό σε όλους ότι έτρεχα αργά στις προπονήσεις καθώς όλη η υπόλοιπη ομάδα πήγαινε με 100 την ώρα και το βλέπεις, είναι φανερό αυτό. Αντίθετα στην Ιταλία, αν κάνεις μια προπόνηση λίγο "σοφτ" φαίνεται λιγότερο γιατί και οι άλλοι προπονούνται κάπως λιγότερο, αυτό στη Γερμανία είναι σημαντικότατο, φαίνεται πράγματι ότι οι φρίτσηδες δεν τα παρατάνε ποτέ». Αυτά τα λέει ο Μπαρτσάλι της Γιουβέντους και του Παλέρμο και της εθνικής Ιταλίας. Της Γιουβέντους ρε, που είναι από τις πιο αθλητικές ομάδες στην Ευρώπη, με πολλά μηχανάκια, αλλά και κάποιους πιο σοφτ παίχτες, κυρίως μπροστά, αλλά και το Μπίρλο στον άξων.
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ο ποιητής θέλει να πει ότι τώρα πια για να κερδίσεις πρέπει να τρέξεις. Τρέξε πρώτα και μετά βάλε τέχνη. Πάνε αυτά που ήξερες, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, παντού. Οι μάγοι πήραν σύνταξη.Τώρα, όσο τεχνίτης κι αν είσαι, είτε είσαι ποδοσφαιριστής, μπασκετμπολίστας, πυγμάχος, τενίστας, ό,τι σπορ κι αν κάνεις πρέπει να μπορείς να βγάλεις αθλητιζμό. Και τον αθλητιζμό θα σ’ τον δώσει η φύση, αλλά θα σ’ τον δώσει και η συνεχής προπόνηση. Η σκληρή, καθημερινή προπόνηση που θα σε ετοιμάσει για τον αγώνα. Μετά ο αγώνας θα σου φαίνεται εύκολος. Εμείς εδώ στην Ελλάδα υστερούμε αρκετά σ’ αυτόν τον τομέα. Στο μέλλον όμως για να παραμείνουμε στο ίδιο αγωνιστικό επίπεδο, θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε καλύτερα. Πιο σκληρά. Πιο δυνατά. Πιο γρήγορα. Πιο ψηλά. 

ΥΓ. Συνειδητά δεν ασχολήθηκα με το θέμα «ομάδα», «ανάπτυξη» κλπ. Το θέμα μου ήταν αποκλειστικά και μόνο η φυσική κατάσταση και γενικότερα τα σωματικά προσόντα, αν και κάπου ήθελα να χώσω το θέμα των κοντών μπακ, αλλά δε μου βγήκε στο κείμενο.
2. Βλέπω ότι πάνω κάτω λέει τα ίδια και ο Αλέφας, το είδα λίγο πριν ανεβάσω την ανάρτηση. Περίεργο, γιατί εγώ τον θυμάμαι να λέει ότι άμα βάζεις τους παίχτες σου να παίζουν δυο ώρες μπάλα την ημέρα, προπονούνται και στον αθλητιζμό και στη ντακτική και στη ντεχνική. Θα ρωτήσω το Σάββα άμα έχει κρατημένο τίποτα σχετικό.