Αρχινάω και γουστέρνω το Βαγγέλα όλο και περισσότερο. Μάγκεζ μου, όταν φύγει ο Πρόεδρος από τον Ολυμπιακό, πιστεύω ότι δε θα υπάρχει γαύρικη ψυχή που να μην έχει πάρει μυρωδιά από την μπάλα. Μαζί με την ομάδα κοιτάει να απογειώσει και τον τρόπο που βλέπει κανείς το ποδόμπαλο. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, ή αν διαλέγει επίτηδες προπονητές με χαρακτηριστικά τέτοια που πραγματικά διδάσκουν.
Τα λέω τα παραπάνω δίχως ίχνος ειρωνείας, παρότι το χτεσινό αποτέλεζμα κανονικά έπρεπε να μας αφήνει με μεγάλη πίκρα. Μας πάτησε χάμου μια ομάδα με οχταπλάσιο σε αξία ρόστερ παίζοντας κάπως στο ρελαντί. Κάπως λέω, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο, από τότε που το σκορ ξέφυγε.
Ήμασταν καλοί και σταθήκαμε άτυχοι ή απλά υποκύψαμε στο πεπρωμένο; Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν είχαμε σκοράρει πρώτοι; Αν είχαμε κλείσει το πρώτο ημίχρονο με ένα- δυο γκολ μπροστά; Εμένα η γνώμη μου μάγκες είναι ότι το ματς ήταν για να το χάσουμε. Αν δεν το χάναμε θα ήμασταν τυχεροί.
Αυτό που ανακάλυψε ο κόζμος χτες είναι το πόσο σημαντική είναι η διαχείριση της ανάσας. Όταν αντιληφθείς ότι ένας ξεκούραστος παίχτης ή ένας καλύτερα προπονημένος υπερτερεί του αντιπάλου του, όταν καταλάβεις ότι (αυτό ισχύει όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε όλα τα αθλήματα) πλέον η τεχνική μόνο δε φτάνει, τότε έχεις κάνει ένα παραπάνω βήμα για να κατανοήσεις αυτό που βλέπεις απάνου στο χορτάρι. Έτσι, ανάμεσα σ’ αυτούς που παρακολουθούν ποδόμπαλο, υπάρχουν αυτοί που χαζεύουν με μια ποδιά ή ένα τακουνάκι, υπάρχουν κι άλλοι όμως που χαζεύουν με ένα ταχυδύναμο σπριντ 60 μέτρων στο ενενηκοστό λεπτό του αγών.
Η αλήθεια είναι ότι κάτι γύρναγε στο μυαλό του γαύρου οπαδού τα προηγούμενα χρόνια, κάπως πήγε να γίνει ξανά αυτό το μάθημα, αλλά οι συγκυρίες σα μπέπλο τα κάλυπταν όλα. Έχανε ο Βαλβέρδες από τον Ουζουνίδη κι έβγαινε ο Μυρωδιάς ο Ουζουνίδης κι έλεγε ότι κράτησαν άμυνα μέχρι να κουραστούν οι δικοί μας και μετά χτύπησαν στη γκόντρα (βέβαια παρέλειπε να πει ότι όσο βαστάγανε άμυνα με κλοτσιά, μπουνιά και φτύσιμο τους είχε γίνει το σουφρίδι λιμνοθάλασσα, γλιτώνοντας διασυρμό πρώτου ημιχρονίου). Καλύτερα κατάλαβε κάτι ο οπαδός στο ματς με τη Μέταλιστ όπου τους έβαλες και τα παπούτσα μέσα στο πρώτο ημιχρόνιο και μετά το εξήντα έσουρνες τη γκωλάρα σου. Αλλά το χαμηλό σκορ συν το ότι ο Βαλβέρδε έπαιξε τη γκαλύτερη μπάλα μασκάρεψαν λίγο αυτή την αποτυχία που εδραιώθηκε στη συνείδηση του κόζμου σαν ατυχία.
Μετά το Βαλβέρδε ήρθε ο Ζαρντίμ. Του Ζαρντίμ του έδωσαν κάτι παίχτες αργούς του κιαρατά να κάνει παιχνίδι. Του δώκαν σεντρεμπά κάποιον Κοντρέρας για τον οποίο είχε βγει ήδη επίδομα γήρατος στη μπατρίδα του, τη χώρα των Στρουμφ. Οπόταν ο Ζαρντίμης ήξερε ότι πρέπει να ξεκινήσει από την άμυνα. Έχανες την μπάλα; Επιστροφή στη θέση σου με απλό τρέξιμο συνήθως, με γλήγορο τρέξιμο αν χρειάζεται (πχ η επίθεσις γίνεται από τη μεριά σου), περπάτημα, αν δεν είναι απαραίτητο το τρέξιμο. Ο Ζαρντίμ έπαιζε με γλήγορες αντεπιθέσεις (άλλο που δεν του ‘δωσαν ούτε έναν γρήγορο παίχτη κι έπαιζε αντεπίθεση με αργούς παίχτες). Ήταν μεγάλος φαν της διαχείρισης της ανάσας στο παιχνίδι και ήξερε ότι αν κατάφερνες να φτάσεις στο τελευταίο εικοσάλεπτο με αναπνευστική υπεροχή, μπορούσες να ελέγξεις το παιχνίδι.
Ο Ζαρντίμ έπαιζε με συντήρηση δυνάμεων. Δεν είναι ο μόνος τρόπος αυτός για να εξοικονομήσεις ανάσες. Μπορείς να κάνεις αυτό που προσπάθαγε ο Βαλβέρδες. Να ξοδεύεις δυνάμεις ανά δεκάλεπτα. Ένα δεκάλεπτο αθλητική δαπάνη, ένα δεκάλεπτο οικονομία. Η Μπαρτσελόνα το κάνει από επίθεση σε επίθεση. Κρατάει το μπαλόνι μέχρι να πάρει ανάσες και ξανά προς τη δόξα τραβά. Αναλόγως του τι σύστημα παίζεις, χρειάζεσαι και την ανάλογη προπόνηση. Αν κάνεις περισσότερα σπριντ (πχ αν παίζεις αντεπίθεση, θες ταχυδύναμη, παίχτες που θα σου τρέξουν τη μεγαλύτερη απόσταση στο παιχνίδι με βάδιζμα και ελαφρύ τρέξιμο, αλλά θα σου κάνουν περισσότερα μέτρα με σπριντ =ταχύτητα >21χλμ/ω). Αν παίζεις ποδόσφαιρο κατοχής α λα Βαλβέρδε ή α λα Μπάρτσα, θα κάνεις περισσότερα μέτρα σε γρήγορο τρέξιμο (ταχύτητα μεταξύ 14-21 χλμ/ω) και σε ελαφρύ τρέξιμο, θα έχεις δε λιγότερο περπάτημα και σπριντ. Αναλόγως λοιπόν του τι παίζεις, θα ακολουθήσει και η αθλητική προετοιμασία. Τα «περισσότερα» και τα «λιγότερα» μέτρα που λέω παραπάνω αφορούν αποκλειστικά στα συστήματα μεταξύ τους, καθώς τα περισσότερα μέτρα στο ενενηντάλεπτο οι ποδοσφαιρισταί τα διανύουν με περπάτημα και ελαφρύ τρέξιμο. Περισσότερα σχετικά είχα γράψει μετά τους περσινούς ημιτελικούς του τσου λου. 
Πηγαίνοντας στα δικά μας τώρα, άκουγα απ’ όλες τις μπάντες ότι η φετινή μας αθλητική προετοιμασία ήταν από τις πιο ζόρικες. Στο παρελθόν και ο Ζαρντίμ, αλλά και ο (πολύς) Βαλβέρδε είχαν αναγκαστεί να ρίξουν νερό στο κρασί τους μειώνοντας την ένταση της προετοιμασίας προκειμένου να αποφύγουν γκρίνιες. Ο Μίτσελ δεν έστερξε κάτι τέτοιο και τους έβαλε να τρεχαλάνε σα βάζελοι. Άκουγα ότι ήμασταν καλοί σε φυσική κατάστασαϊζ που λένε και οι Γάλλοι. Όταν τέλειωσε το πρώτο ημίχρονο ψες, ομολογώ ότι όπως οι υπόλοιποι ήμουν εξτασιαζμένος από την απόδοσις της ομάδος και προσωρινώς τυφλώθηκα. Όταν άκουσα έναν αφτιάγκουρα μπροστά μου να λέει ότι στο ημιχρόνιο είχαμε τρέξει 3,5 χιλιόμετρα παραπάνου από τους άλλοι, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδγια. Δεν είπα τίποτα, καθώς δε λέει και πουθενά ότι δεν μπορείς να έχεις εξαιρετική αθλητική επίδοσις δύο συνεχόμενα ημιχρόνια, ενώ και οι Γάλλοι δε φαίνονταν πουθενά. Όταν οι βατραχοπόδαροι αποφάσισαν να παίξουν μπάλα, φάνηκε ότι δε θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε το ρυθμό. Αυτοί προέρχονταν από παιχνίδι με την Μπορντό (το είδα και μου φάνηκε ότι με πίεση, δυσκολεύονται να κυκλοφορήσουν το τόπι) και παρόλα αυτά φαίνονταν λες και μόλις αρχίναγαν να παίζουν. Όταν ανέβασαν και τα μπακ τους ήρθε η ταφόπλακα για τον Ολυμπιακό.
«Μα καλά» θα μου πείτε «μόνο η φυσική κατάσταση έπαιξε ρόλο; Αφού τα γκολ τα φάγαμε από τα κόρνερ». Δεν ξέρω πώς έχουν δουλευτεί τα κόρνερ, ξέρω ότι στα μαν του μαν δεν έχει και μεγάλη σημασία η ομάδα, αφού ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον ατομικό του αντίπαλο. Το Παρίσι όλα τα κόρνερ τα εκτέλεσε με ανάποδο πόδι, στο πρώτο δοκάρικο, με το ντερματοφύλακα να δυσκολεύεται να βγει λόγω του ότι δεν ήξερε σε ποιο κεφάλι θα κατέληγε το τόπι. Τα γκολ στα κόρνερ τα φάγαμε γιατί δεν είχαμε φρέσκα ποδάρια να ακολουθήσουν τους αντιπάλους. Και μιλάμε για τύπους σαν το Μότα, έτσι; Που γρήγορο σίγουρα δεν τον λες, είναι μάλλον πιο αργός από το Σάμαρη.
Η ομάδα κάηκε στο πρώτο ημιχρόνιο. Προσπάθησε να πιέσει αθλητικά μια πιο αθλητική ομάδα. Αντί να την κουράσει, κουράστηκε η ίδια. Αυτό χρεώνεται στο Μίτσελ σίγουρα. Για την εντεκάδα, έχω να πω τα εξής: αφού (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο) έπαιζες με την ομάδα συμπαγή και την άμυνα σχετικά αψηλά, άραγες τον Ιμπραΐμοβιτς μακριά από τη μπεριοχή, γιατί έβαλες δύο βαριά σεντρεμπά μέσα; Εγώ βλέποντας την εντεκάδα, πίστεψα ότι θα παίζαμε με την ομάδα χαμηλά, να κινδυνεύει από τον Ίμπρα μέσα στη μπεριοχή γι’ αυτό και θα χρειαζόσουν δυνατούς και ψηλούς στόπερ. Έψαχνα το λεπόν να δω με ποιους θα κάναμε τις γλήγορες αντεπιθέσεις και δεν έβλεπα πουθενά γλήγορους παίχτες. Μόνο το Βάις. Το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο με έκανε να πιστέψω ότι για μια ακόμη φορά ο Μίτσελ μου έβαλε τα γυαλιά. Στο δεύτερο ημίχρονο που οπισθοχωρήσαμε φάνηκε η αστοχία. Η δεύτερη ένστασή μου είναι ότι δεν έπαιξαν οι πιο αθλητικοί παίχτες της ομάδας. Με αντιπάλους σαν αυτούς που είναι πολύ αθλητικοί, πρέπει να έχεις περίσσια επίδοσης. Πρέπει να μπεγλερίσεις στο χορτάρι όσο περισσότερο αθλητιζμό γίνεται. Καλή η ποιότης, αλλά με τους φρόγκηδες θες πλεμόνια και ποδάρια. Θες ταχύτητα, θες αντοχή, θες δύναμη. Ένας να υστερεί, τον γαμάει τον από πίσω, τον από δίπλα, τον από μπροστά, τους ψοφάει όλους. Εμπάση περιπτώσει, το θέμα δεν είναι τόσο η εντεκάδα, όσο ο τρόπος παιχνιδιού στο πρώτο ημίχρονο. Ένας τρόπος μεθυστικός για τη γκερκίδα, καβλωτικός για τον οπαδό, ενεργοβόρος δε για το μπαίχτη. Κακή διαχείριση των αναπνοών ίσον κλατάριζμα, ίσον ήττα όταν μιλάμε για αντιπάλους τέτοιου επιπέδου. Από τις δηλώσεις των παιχτώνανε δε φάνηκε να αντιλήφθηκαν κάτι τέτοιο, από κάποιον που κοίταγε το ματς απ’ έξω ήταν μάλλον πιο εμφανές. Σας λέω και το άλλο που είναι καραμπινάτο: το κόρνερ απ’ όπου προήλθε το τρίτο γκολ οφείλεται καθαρά σε έλλειψη καθαρής σκέψης και κούραση του Μπονγκ. Του έφυγε η μπάλα μέσα από τα ποδάρια, μπλέχτηκε, το πέταξε έξω μόνος του.
Δεν είναι προς θάνατον η κατάσταση. Δεν ξέρω πώς είναι από προετοιμασία οι δύο τελευταίες προσθήκες μας, με παίχτες που φαίνονται αθλητικοί. Αν ενσωματωθούν αυτοί οι δύο μέσα στην ομάδα, ίσως να βρεις τρόπο να βγάζεις όλο το ενενηντάλεπτο συνολικά σαν ομάδα. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η έλλειψη αθλητιζμού σε κάποιους ποιοτικούς παίχτες πρέπει να εξισορροπείται από πλεόναζμα σε κάποιους άλλους. Αν έχεις το γκόφτη σου να ντουμπλάρει στα πλάγια, να μαρκάρει τους φορ που παίζουν περιφερειακά και να κονταροχτυπχέται με το απέναντι θηρίο στα χαφ των άλλων, θα τον πεθάνεις, είναι βέβαιο. Αν τα αμυντικά του καθήκοντα είναι πιο περιοριζμένα, θα αντέξει περισσότερο.
Πιστεύω επίσης και ότι ο Μίτσελ θα ρίξει λίγο νερό στο κρασί του. Θα καταλάβει ότι τις καλύτερες ομάδες πρέπει να τις αντιμετωπίσεις προσεκτικά. Αυτές έχουν καλύτερους παίχτες. Άρα εσύ πρέπει να προετοιμαστείς καλύτερα.
Πονάει λίγο το σκορ, αλλά η εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου, αφήνει ελπίδες για κάτι καλύτερο. Δεν είμαστε φυσικά σε θέση να κοντράρουμε στα ίσα τόσο δυνατές ομάδες. Θέλει πονηριά στο μάτι. Το ρόστερ μας είναι πλήρες, αν βέβαια οι τελευταίες μεταγραφές του κέντρου αποδειχτούν καλές. Δεν τους ξέρω τους παίχτες, ξέρω όμως ότι οι γαλλικές ομάδες, σχεδόν όλες έχουν μια χαρά ποδοσφαιριστές σε θέση μπακ και κεντρικών μέσων. Παρόμοια χαρακτηριστικά όλοι, με κύριο τον αθλητιζμό. Είμαι αισιόδοξος ότι θα τα πάμε καλά φέτος. Το ‘χω παίξει και στο στοίχημα.
Ο Βαγγέλας το λοιπόν μας έμαθε πώς είναι να παίζεις μπάλα. Μας έμαθε ότι η μπάλα η καλή παίζεται με διάφορους τρόπους. Τώρα μας μαθαίνει αθλητιζμό. Πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα έχουμε όλες τις γνώσεις για να κρίνουμε καλύτερα αυτό που βλέπουμε πάνω στο πράσινο ζωγραφιστό. Άμα μας μάθει να κάνουμε υπομονή και με τους προπονητές, θα μπορούμε εύκολα να αρχίσουμε και εξαγωγή οπαδών.
 
Υ.Γ. Διάβαζα το Μίτσελ σε παλιότερες δηλώσεις να λέει ότι όταν είσαι κουραζμένος πρέπει να κρατάς καλά το τόπι. Η κατοχή θα σου δώσει τις απαραίτητες ανάσες. Ψες ήμασταν τόσο κουραζμένοι που δεν μποράγαμε να το κρατήσουμε παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα στο δεύτερο μισό του αγών.