Όταν τα πουστράκια παθαίνουν σύνδρομο στέρησης, όταν είναι στο δρόμο ρε αδερφέ και δεν έχουν κάτι πρόχειρο να βάλουν στο στόμα τους, ψάχνουν μανιωδώς κανένα υποκατάστατο για να ρίξουν τα φαρμάκια κάτω. Άλλοι βάνουν το λοιπόν στον στόμα κανα τσιγάρο, άλλοι πιο ψαγμένοι, κανα γλειφιτζούρι, άλλοι ψάχνουν βαθειά στις τσέπες για να πιπιλίσουν καμιά καραμέλα.
Μια από τις πιο γνωστές καραμέλες που κυκλοφορούσαν τα παλιότερα χρόνια, αλλά και τελευταία, ύστερα από κακές εμφανίσεις στην Ευρώπη ήταν το «Όλα εδώ πληρώνονται». Με αυτή τη φράση συνόψιζαν οι αντιολυμπιακοί τη μεταφυσική τους αντίληψη για το ποδόσφαιρο. Υπήρχε δηλαδής μέσα στο μυαλό τους, ή ασούμε καλύτερα μέσα στο κρανίο τους και στις παρυφές της φέτας που αυτό γενναιόδωρα φιλοξενεί στη θέση του μυαλού, ένας συλλογιζμός που χοντρικά μπορεί να αναλυθεί στο εξής: «ο Ολυμπιακός με αθέμιτα μέσα παίρνει νίκες στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός κερδάει πρωταθλήματα με τη διαιτησία, ο Ολυμπιακός έχει καταστρέψει το ελληνικό ποδόσφαιρο με δανεικούς, με παραρτήματα κλπ. Το γεγονός αυτό μεταφέρεται με έναν τρόπο μαγικό στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, καθώς η φύση θέλει την ισορροπία. Έτσι, για αντιστάθιζμα, ο Ολυμπιακός τρώει φάπες στην Ευρώπη».
Δεισιδαιμονία είναι, λέει, η πίστη ότι υπάρχει σχέση αιτίου και αιτιατού σε καταστάσεις που κατά την επιστήμη και την κοινή πείρα είναι αδύνατον να υπάρξουν. Κατά τη γνωστή κοέλια ρήση, ένα γκολ οφσάιντ του Εργοτέλη σε βάρος του Απόλλωνα Ζμύρνης μπορεί να προκαλέσει πανωλεθρία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Έτσι λοιπόν, αγωνιστικοί πένητες και περήφανοι φιλόσοφοι, οι φίλαθλοι της αντιολυμπιακής παράταξης χαίρονταν διπλά για τις ήττες του Θρύλου στην Ευρώπη. Μία γιατί έχασε ο Ολυμπιακός και μία γιατί επιβεβαιώθηκε ο χρυσός κανόνας, η Παντοτινή Καραμέλα, «όλα εδώ πληρώνονται».
Σ’ αυτούς λοιπόν τους Καταναλωτές της Καραμέλας που Ποτέ δε Λιώνει, απευθύνομαι κι εγώ με το σημερινό τούτο άρθρο. Σε όλους τους επώνυμους, δημοσιογράφους και παράγοντες, δικηγόρους και ακαδημαϊκούς, πολιτικούς και αθλητές. Στον ανώνυμο φίλαθλο που λέει την ατάκα στο καφενείο πετώντας επιδεικτικά την εφημερίδα κλειστή πάνω στο τραπέζι, σα να θέλει με μια τέτοια κίνηση να σφραγίσει την εγκυρότητα της μαλακίας που πετάει, στον μαλάκα που στέκεται και διαβάζει δίπλα σου τις εφημερίδες στο περίπτερο μουρμουρίζοντας με την αυτοπεποίθηση που του δίνει η «γνώση» από τη μια μεριά και το φόβο της σφαλιάρας που του δίνει το γεγονός ότι δεν είναι γαύρος από την άλλη. Απευθύνομαι το λοιπόν σε όλα τα μέλη του Ενιαίου Αντιολυμπιακού Μετώπου για να τους πω καταρχάς, ύστερα κι από το ψεσινό παιχνίδι:

Στη συνέχεια θα σας καλέσω να σκεφτείτε το εξής: είναι γνωστό ότι τα λεφτά δε δίνουν ευτυχία, ότι το μπλούτο πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς κλπ, αλλά όταν μιλάμε για ομάδες, τα λεφτά κάνουν τη δουλειά που κάνουν και στ’ αμάξια. Δηλαδής, δε μπα να ‘σαι ο Σουμάχερ, άμα σου δώκουν ρε φίλος ένα Γιούγκο, θα σε διαλύσω με τη Φεράρι μου. Άμα τώρα έχεις κανα Κορόλα πειραγμένο λίγο και είσαι ο Σουμάχερ (εύχομαι τα καλύτερα για τον μεγαλύτερο πιλότο όλων των εποχών, ας ήταν και ο πιο αντιπαθής), ε, τότε, υπό συνθήκες μπορεί και να με κερδίσεις.
Εσύ λοιπόν, βλακάκο, που συνήθιζες να λες ότι «όλα εδώ πληρώνονται» έχεις Γιούγκο. Κι εγώ μπορεί να μην έχω Φεράρι ακόμα, αλλά ένα καλό αμάξι το ‘χω. Και σού ‘χω και άλλα νέα: ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Ο ΣΟΥΜΑΧΕΡ. Δεν μπορείς να κάνεις θαύματα με την κλανιά που κυκλοφοράς. Το πολύ να κερδίσεις τα άλλα Γιούγκο, σε έναν αγώνα με το Πεπρωμένο για το ποιος θα βλέπει τις πλάτες του πρώτου χωρίς κιάλια, όταν τερματίζει, δήθεν δεύτερος, στην πραγματικότητα πρώτος από τα Γιούγκο. Εγώ τρέχω σε άλλη κατηγορία.
Περιμένεις λοιπόν, με ψέμα, κλοτσιά, μπουνιά και φτύσιμο να πάρεις τίτλους. Σε τρελαίνουν στη μπαραμύθα για τα λεφτά που ΘΑ μπουν στην ομάδα σου. Σου πουλάνε κιλότες που γράφουν ότι «τα μπάτζετ δεν παίζουν ρόλο» κι εσύ, ζαλιζμένος απ’ τη φάπα τη μπολλή τα ενστερνίζεσαι. Θέλεις λίγη ζουζού, λίγη ρούχλα ρε παιδί μου; Διαβάζεις αρδικειμενική δημοσιογραφία, παίρνεις τη μπρέζα σου, ταξιδεύεις και είναι όλα ωραία. Μέχρι να έρθει ο γαμιάς ο έφηβος είναι όλα τζάμι, ε; Κοίτα όμως τώρα τι γίνεται με τη μεταφυσική αντίληψη που λέγαμε στην αρχή: αν υπάρχει ένα είδος Θείας Δικαιοσύνης που ξεπλένει στην Ευρώπη τις αμαρτίες του ελληνικού πρωταθλήματος, τότε αντίστοιχα ο αναμάρτητος θα ανταμείβεται εκεί. Άρα, η Ποδοσφαιρική Δικαιοσύνη αντάμειψε αυτόν που αξίζει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Σε πιάνει σύγκρυο τώρα, ε;
Σε ένα πράγμα θα συμφωνήσω με όσα λες, στο ότι ο Βαγγέλας κατέστρεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπήκε ο Αφράτος σαν ταύρος σε γυαλάδικο και τα γάμησε όλα. Μικρά και μεγάλα. Χωρίς ρατσιζμό, δε γκοίταξε μέγεθος, χρώμα, σχήμα, φανατικός θιασώτης της φιλοσοφίας «όλοι οι τρύπιοι τον ίδιο πάτο έχουν». Καταρχάς ανέβασε τα μπάτζετ, έτσι ώστε να μην μπορείς να τον φτάσεις με τίποτα, παρά μόνο με την αβάντα του ελληνικού Δημοσίου. Μετά, τα κράτησε εκεί ψηλά που όσο και να πηδάς δεν τα φτάνεις. Μετά, ό,τι ομάδα κι αν είσαι, σε γάμησε παντοιοτρόπως. Μετά σου πήρε τους παίχτες που είχες ή ήθελες και τους έδωκε δανεικούς. Μετά, πούλησε τους παίχτες σου στο εξωτερικό και τσέπωσε τα μπικικίνια (λέμε τώρα, αν είχες τίποτα παίχτες). Και τώρα εσύ, βιαζμένος και δαρμένος, ρουφώντας τις μίξες σου με αναφιλητά, δεν έχεις ανάκαρα να διαμαρτυρηθείς, όταν ο Βαγγέλας, αυτός ο καταστροφέας του ελληνικού ποδοσφαίρου και λοιπών κωλοτρυπίδων, χωρίς οίκτο, χωρίς δισταγμό, σου αφαίρεσε βίαια και τη Γκαραμέλα ύστερα απ’ το ψεσινό ματσάκι. Αποτέλεζμα;

ΟΛΑ ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ, ΠΟΥΣΤΑΚΙΑ