Με αφορμή την ονομαστική γιορτή του φανταστικού Προέδρου μας, Βαγγέλη Μαρινάκη που ο Θεός να μας κόβει κλικς και να του δίνει χρόνια, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για την άδικη συμπεριφορά που του επιφυλάσσουν οριζμένοι φίλαθλοί μας. Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι ο πόλεμος που δέχεται ο Πρόεδρος του Ολυμπιακού από μεγάλη μερίδα οπαδών μας είχε τη βάση του μόνο σε πολιτικά κίνητρα. Τελευταία διαπίστωσα ότι απλά, πολλοί συνοπαδοί μας έχουν ψυχολογικά προβλήματα.
Έχει περάσει μόλις μια βδομάδα απ’ τον άτυχο αποκλειζμό μας από τη φάση των 8 του τσάμπιονς λιγκ κι η πίκρα μέσα μας δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα. Είχαμε μια καλή ευκαιρία να βρυχηθούμε κάπως στην Ευρώπη, αλλά δεν τα καταφέραμε. Ε, όσο και να φαίνεται περίεργο, αυτό αποδίδεται εν πολλοίς στο Βαγγέλη Μαρινάκη. Δηλαδής για να το κάνουμε λιανά, φτάσαμε όπου φτάσαμε χάρη στους παίχτες, στον προπονητή, στον κόζμο της ομάδας, αλλά αποκλειστήκαμε εξαιτίας του Βαγγέλα. Όταν μάζευες 10 βαθμούς στον όμιλο, χάνοντας μόνο από το Παρίσι μέσα- έξω, προφανώς και δεν υπήρχε καμία συμμετοχή του Βαγγέλα. Όταν κέρδαγες στο Ναό τη Μάτζεστε σε μια βραδιά που έφυγες μεθυζμένος από το γήπεδο, κάνοντας ακόμα και τους Άγγλους να παραδεχτούν ότι ήμασταν καλύτεροι και το σκορ ήταν δίκαιο, ο Πρόεδρος δεν είχε καμία συμβολή. Όταν αποκλείστηκες από τη Μάτζεστε, τότε μόνο μπήκε στην εξίσωση ο Βαγγέλας. Εκεί τ’ ακούσαμε όλα. Τι «δεν έχουμε παίχτες με προσωπικότητα, μας λείπει ένας Γκαλέτι, ένας Ζιοβάνι», τι «δώσαμε το Μήτρογλου» μέχρι και το (γαμάτο) «φταίει που έδωσε το Βάις». Σ’ αυτά όλα το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι: ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ, ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;
Πιάνοντας τις ως άνω αιτιάσεις ανάποδα, ξεκινάμε από το Βάις. Ήμασταν όλοι κοντά του στο δράμα που έζησε με το σκύλο του το παιδί, είναι φανερό ότι του στοίχισε πολύ αυτή η ιστορία. Ένας ποδοσφαιριστής πολύ καλός με την μπάλα στα πόδια, σφαιράτος, με αρκετά καλά τελειώματα που ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. Τακτικά τρύπιος ο ίδιος, τρύπαγε και την ομάδα, επιβαρύνοντας τον μπακ που έπαιζε από πίσω του. Ένας παίχτης που απέκτησε μια θέση στην καρδιά των φιλάθλων (όψιμα βέβαια, όχι όσο ήταν στο ρόστερ) χάρη στο γκολ που έβαλε στο εντός με το Παρίσι, ΣΕ ΕΝΑ ΜΑΤΣ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ ΜΕ 4-1. Ο Βάις ήρθε στο τζαμπέ αυτό το καλοκαίρι (αν δε λαθεύω πληρώσαμε ένα μύριο στον ατζέντη του) και για τη μεταγραφή του πήραμε τσεπάτα τριάμισυ χαρτιά για έξι μήνες που τον είχαμε στην ομάδα. Με το κέρδος των δυόμισυ μυρίων φέραμε τον ΠΑΙΧΤΑΡΑ Πέρες, που είναι το ίδιο γρήγορος και καλός με την μπάλα, τακτικά ΑΡΤΙΟΣ, σε όλα του εξαιρετικός. Μόνο τα τελειώματά του δεν είναι τόσο καλά (θυμίζω ότι τα τελειώματά του είναι όλα σε πλήρη ταχύτητα, έτσι για να μη νομίζετε ότι τα πάντα είναι εύκολα), θα δούμε στο μέλλον πώς θα πάει σ’ αυτόν τον τομέα. Ο Πέρες ΠΑΤΑΕΙ ΠΕΡΙΟΧΗ, πηδάει για τις κεφαλιές, δε φαίνεται να έχει σκύλο, τσαμπουκαλεύεται όταν χρειάζεται και έχει καλή απόδοση σε όλα τα ματς. Προσωπικά μιλώντας, είναι ο δεύτερος παίχτης του Ολυμπιακού στη θητεία του Βαγγέλα στην ομάδα που με κάνει να θέλω να αγοράσω φανέλα με το όνομά του, ύστερα από τον Ορμπάιθ. Μου φαίνεται τελείως ανόητο να κάθομαι να συγκρίνω τους δύο παίχτες, η διαφορά τους είναι όσο η κλανιά με τη γκανονιά, αλλά αυτό φαίνεται ότι δεν είναι αυτονόητο για όλους.
Μήτρογλου: στην πρώτη του σεζόν στον Ολυμπιακό που φάνηκε κάπως να κάνει πράγματα που του ζητούνται από το μπροπονητή, θυσιάζοντας λίγες από τις ανάσες που πάντα κρατούσε για τα τελειώματα, προκειμένου να βοηθήσει στην ανάπτυξη της ομάδας κυρίως, αλλά και –κάπως λιγότερο- στην αμυντική της λειτουργία, ο Μήτρογλου ήταν βασικός συντελεστής της πρόκρισης από τους φετινούς ομίλους του τσου λου. Πέτυχε ένα κάρο γκολ σε πρωτάθλημα και Ευρώπη (και στην Εθνική) με αποτέλεζμα να ανέβει η εμπορική του αξία τόσο, ώστε να φτάσει στο μυθικό ποσό των δεκαπέντε μυρίων. Αυτό που δυσκολεύεται να καταλάβει ο πολύς ο κόζμος είναι το οικονομικό κομμάτι διαχείρισης μιας ομάδας. Άξιζε ο Μήτρογλου 15 μύρια; Θα σας το πω αλλιώς: αν ο Πρόεδρος έδωνε 15 μύρια για να φέρει έναν παίχτη σαν το Μήτρογλου, με μιάμιση μόνο γεμάτη σεζόν, εγώ θα περίμενα απ’ αυτόν το μπαίχτη να με πάει κάθε χρόνο μόνος του στους 16 του τσάμπιονς λιγκ. Τα 15 είναι μεγάλο ποσό για να το προσπεράσεις έτσι, πόσο μάλλον όταν σου ζητείται να δώσεις έναν παίχτη, από τον οποίο δεν προσβλέπεις σε μεγάλη βοήθεια στο κοντινό μέλλον λόγω του τραυματιζμού του. Είδαμε όλοι τι βοήθεια έχει πάρει η Φούλαμ φέτος από το Μήτρογλου, τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι σε μας θα έπαιζε; Τίποτα. Όσα είπα αφορούν όσους λένε «ας τον κράταγε μέχρι το καλοκαίρι να τον πουλήσει τότε». Σε όσους λένε «δε διώχνεις τέτοια παιχτούρα άμα θες να φτιάξεις ομάδα», το μόνο που έχω να πω για να απαλύνω λίγο το μπόνο τους είναι ότι με τα λεφτά από το Μήτρογλου ο Πρόεδρος αγόρασε και κάτι μηχανήματα που ανιχνεύουν χρυσό μέσα στη γη. Θα βάλει το λοιπόν ανθρώπους δικούς του να βρουν τις λίρες του Αλή Πασά για να πάρουμε μετά το Γκριστιάνο Ρονάλντο. Έτσι το λοιπόν μας βγαίνουν οι αριθμοί και είμαστε όλοι ικανοποιημένοι.
Το άλλο, τέλος, αυτό με τους παίχτες με προσωπικότητα που μπορούν να σου πάρουν μόνοι τους ένα ματς, ανήκει στο χώρο ενός άλλου μύθου που έχει φροντίσει να καταρρίψει ο Μύτος. Όλοι παραδέχονται το Βαλβέρδε και υποκλίνονται στις ικανότητές του (το γεγονός ότι ο Βαλβέρδε το Μήτρογλου για δύο χρόνια τον είχε εκτός ομάδας μάλλον το προσπερνούν αγέρωχα). Πόσοι παίχτες με προσωπικότητα που έπαιρναν τα ματς μόνοι τους έπαιζαν στην ομάδα; Ψάχνω να βρω Γκαλέτι και Ζιοβάνι στην ομάδα του Βαλβέρδε και δε βρίσκω. Γιατί ο Βάσκος μας δίδαξε ότι πρώτα φτιάχνεις ομάδα και ύστερα, μέσα στην ομάδα, αν υπάρχει χώρος, αναπτύσσεις το ταλέντο σου. Έτσι, με Ζιοβάνι και Γκαλέτι πήγαινες από φάπα σε φάπα, ενώ με τους άχρωμους, άοζμους και άγευστους παίχτες του Βαλβέρδε τρόμαξε το μάτι ολωνώνανε στα ευρωπαϊκά σου παιχνίδια. Φυσικά, κανείς δε λέει όχι σε παίχτες που είναι τακτικά άρτιοι και έχουν και προσωπικότητα, απλά τυχαίνει αυτοί οι παίχτες να κοστίζουν όσο όλη η ομάδα μαζί. Όταν θα είμαστε σε θέση να φέρνουμε παίχτες όπως πχ ο Λαβέτσι και φέρνουμε αντ’ αυτού το Μπέρες, τότε ας γκρινιάξουμε. Αλλά αμανείναι να φέρουμε παίχτες στιλ Σκόκο, Βιεϊρίνια και δε συμμαζεύεται (μη γελάτε, τα ακούω συχνά αυτά τα ονόματα), ας το πάρουμε μέρος σε κανα πρωτάθλημα της δεκαετίας του ’80, μπας και δείξουμε πόσο γαμάτοι είμαστε.
Μέχρι στιγμής η ομάδα έχει επιτύχει τους στόχους της. Πήρε το πρωτάθλημα, έκανε αξιοπρεπή πορεία στο τσάμπιονς λιγκ, αποκλειόμενη από τη μπρωταθλήτρια Αγγλίας σε ένα παιχνίδι που λίγο η ατυχία, λίγο η διαιτησία και λίγο τα ατομικά λάθη στοίχισαν τη μπρόκριση (άξιζες ή δεν άξιζες ένα τουλάχιστον γκολ με τη Μάτζεστε;). Μας μένει να δούμε το πώς θα διαχειριστούμε το υπόλοιπο της σεζόν και αν θα κατακτήσουμε το Κύπελλο. Η διαχείριση του υλικού είναι άψογη, το ρόστερ μας αποκτά όλο και μεγαλύτερη αξία και πρώτη φορά φτάνουμε προς το τέλος της σεζόν και δεν ακούς δεξιά και αριστερά ότι χρειαζόμαστε καμιά εκατοστή παίχτες. Τα έσοδα από τις μετεγγραφές παιχτών εξισορρόπησαν την απώλεια εσόδων από τα εισιτήρια και τους χορηγούς, ο προπονητής κρίνεται επιτυχημένος και η ομάδα χαίρει άκρας υγείας σε όλα τα επίπεδα. Όλα αυτά είναι επίτευγμα του Βαγγέλα, αυτού του ανθρώπου που έχει δεχτεί τόσες επιθέσεις από εχθρούς και φίλους. Όπως έχουμε πει ξανά στο παρελθόν, όλοι για να κριθούν θέλουν το χρόνο τους. Οι παίχτες θέλουν το χρόνο τους, οι προπονητές θέλουν πιο πολύ χρόνο και οι Πρόεδροι ακόμα περισσότερο χρόνο. Στο τέλος της σεζόν θα μιλήσουμε συνολικά για την προσφορά του Βαγγέλα για τη ντετραετή θητεία του στην ομάδα, τώρα μιλάμε μόνο για τις επιλογές του στο φετινό ρόστερ και κυρίως για τις επιλογές του στη μετεγγραφική περίοδο του Γενάρη.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ, ΠΡΟΧΩΡΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΑΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΣΟΥ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ