Με λένε Σίγκμουντ Φρόϋντ. Ναι, ναι.... Ο γνωστός Φρόϋντ. Γεννήθηκα το 1856 στο Φράϊμπεργκ της Αυστρίας, είμαι Εβραϊκής καταγωγής και από 4 ετών μέχρι τα 82 μου, έζησα στη Βιέννη. Πέθανα το 1939 στο Λονδίνο. Ήμουνα Φυσιολόγος, Νευροπαθολόγος, Ψυχαναλυτής και Ψυχοθεραπευτής. Έγινα διάσημος και πολλοί ορκίζονταν και ορκίζονται ακόμα στ΄όνομά μου. Τώρα αυτά σας τα λέω, ενώ βρίσκομαι - φυσικά - κάπου αλλού... Μη μου ζητάτε να σας πω πού... Κι εγώ καλά - καλά, δεν είμαι σίγουρος...

Σε τούτο το κείμενο, θα σας αφηγηθώ μια περίπτωση ασθενούς μου στα νεανικά μου ακόμα χρόνια, που μου΄χε κάνει εντύπωση. Την ΄΄περίπτωση του Γ. Α.΄΄, όπως έμεινε στην ιστορία της Ψυχιατρικής, καλή ώρα σαν την ΄΄περίπτωση της Άννας Ο.΄΄ του φίλου μου, του Γιόζεφ Μπρόγιερ, διακεκριμένου γιατρού της εποχής. Δυο λόγια επί πλέον, για να τοποθετηθούμε ακριβέστερα στον χωρόχρονο: Στα 22 μου πήρα το διδακτορικό, στα 23 εργάστηκα στο Γεν, Νοσοκομείο της Βιέννης, 26χρονος έγινα υφηγητής και στα 27 μου άνοιξα ιατρείο στην Siegstrasse στη Βιέννη, βλέποντας κυρίως νευρωτικούς ασθενείς. Η ΄΄περίπτωση του Γ. Α.΄΄ με απασχόλησε  δυο χρόνια αργότερα, στα 29 μου, όταν εφάρμοζα ακόμα την ύπνωση ως διαγνωστική και θεραπευτική μέθοδο μαζί με ηλεκτροθεραπεία και ιαματικά λουτρά στις νευρώσεις και ειδικά στις υστερίες.

  Ας μεταφερθούμε λοιπόν στο τότε σκηνικό:

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα Τρίτης, αν θυμάμαι καλά. Το μεσημέρι τα λέγαμε με τον Γιόζεφ μετά το νοσοκομείο και το βράδυ θα τρώγαμε μαζί, σπίτι μου. Η γραμματέας μου, η κυρία Κral, μου είχε κλείσει ραντεβού με κάποιον 65χρονο επιχειρηματία, εφοπλιστή και ιδιοκτήτη εφημερίδων, τον κύριο Γ. Α., που είχε ζητήσει επίμονα να μ΄επισκεφθεί για κάποιο, όπως της είπε, ΄΄ψυχολογικό΄΄ προβλημα. Κατά τις 6, χτύπησε διακριτικά η πόρτα του ιατρείου και ο ασθενής μπήκε μέσα, για να οδηγηθεί στο εξεταστήριό μου. Χαιρετηθήκαμε ευγενικά, κάθησε στην πολυθρόνα απέναντι μου και άρχισε η κουβέντα μας.

Να τον περιγράψω: Κοντός, καραφλός, με βαμμένα διακριτικά τα λιγοστά μαλλιά του, μάλλον μικρά μάτια, στυλάκι εμποροϋπάλληλου ή χαμηλόμισθου γραφιά δημόσιου ιδρύματος, μόνιμο σχεδον υπομειδίαμα, ντροπαλός, σιγανή ευγενική φωνούλα, όπως και τρόποι, στάση ΄΄εγκρατούς΄΄, θάλεγα κλειστός, διστακτικός, ΄΄συμπαθητικούλης΄΄... Μου παραπονέθηκε ότι είναι 2 - 3 χρόνια τώρα που υποφέρει από κεφαλόπονους, ζαλάδες, ξαφνικές και άφθονες εφιδρώσεις, δυσπνοϊκές κρίσεις με αίσθημα πνιγμονής καμιά φορά και λιποθυμικές τάσεις... Τον ρώτησα με τί ασχολείται εκτός εργασίας και μου απάντησε πως ήταν επίσης ιδιοκτήτης μιας ποδοσφαιρικής ομάδας ( στα σπάργανα τότε το άθλημα... ). Όταν επέμεινα για περισσότερες λεπτομέρειες σ΄αυτό το τελευταίο, μου απάντησε ότι την έλεγαν ΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΛΑΓΟΙ, γιατί ο ίδιος αγαπούσε πολύ αυτά τα χαριτωμένα ζωάκια, χρώμα φανέλας είχαν το λαχανί με άσπρα σορτσάκια και έδρα τους το δημοτικό γήπεδο Βιέννης, στην Leoforstrasse. Συνέχισε, χωρίς να του το ζητήσω και ενώ είχε αρχίσει να ιδρώνει εμφανώς στο κατακόκκινο τώρα πρόσωπό του, πως μεγάλος του εχθρός στα ποδοσφαιρικά ήταν κάποιος ευτραφής, επίσης εφοπλιστής, ο Β. Μ., ιδιοκτήτης μιας άλλης ομάδας - καλύτερης, καθώς μου εξομολογήθηκε με σχεδόν σβυστή φωνή και σκύβοντας το κεφάλι, απ΄τη δική του  - που΄χε χρώματα το κόκκινο και το άσπρο και την έλεγαν ΟΙ ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΟΙ ΓΑΜΙΑΔΕΣ... Ζούσε λοιπόν γιαυτόν ακριβώς τον λόγο μέσα στο στρες, το άγχος και στην κατάθλιψη, πολεμώντας τους λυσσασμένα όσο και με όποιον τρόπο μπορούσε, αλλ΄αυτό του στοίχιζε... Του στοίχιζε πολύ σε ποιότητα ζωής κι ήταν κάτι που τον είχε κουρελιάσει κυριολεκτικά... Και τότε...τότε... άρχισε να κλαίει, να κλαίει μπροστά μου γοερά μέσα σε λυγμούς...

Σηκώθηκα και αποφάσισα αμέσως πως έπρεπε πλέον να παρέμβω δραστικά τούτη τη στιγμή, ΥΠΝΩΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ, έτσι ώστε να φέρω στην επιφάνεια την αληθινή πηγή και αιτία όλων αυτών των βασάνων του, προκειμένου να τ΄αντιμετωπίσω όπως πρέπει και να τον απαλλάξω τελικά απ΄ αυτό το μαρτύριο...

Τον ξάπλωσα στο ψυχοθεραπευτικό κρεβάτι, του ζήτησα να προσηλώσει το βλέμμα στο ρολοϊ της τσέπης μου κρατώντας το κακόρυφα απ΄την αλυσίδα του και κουνώντας το σαν εκκρεμές, τον υπνώτισα. Εύκολα... Δείγμα υστερικής φύσης... Είχε τα μάτια κλειστά και την αναπνοή αργή, ήρεμη και βαριά. Ήταν έτοιμος για τις οδηγές μου ερωτήσεις...

Του ζήτησα με υποβλητική φωνή να μου μιλήσει για τα ΠΑΙΔΙΚΑ του χρόνια και μου΄πε ψιθυριστά, διακοπτόμενα και ενίοτε παλλόμενα, δυο πράγματα ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ. Το πρώτο είχε να κάνει με το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα ( εγώ πρωτομίλησα στην διεθνή επιστημονική κοινότητα γιαυτό...). Το θυμίζω στα γρήγορα: Κανονικά το αγόρι, στο Δημοτικό ας πούμε, αγαπάει πιότερο κι είναι προσκολλημένο στη μάνα του, ενώ τον πατέρα του τον βλέπει σαν αντίζηλο που του ΄΄κλέβει΄΄ την μαμά απ΄την αγάπη του και την κατοχή του. Αυτό αναστρέφεται στην εφηβεία, όπου το αγόρι ταυτίζεται πλέον με τον πατέρα του, γίνεται άντρας και συμπεριφέρεται στα θηλυκά όπως ο μπαμπάς - άντρας στη μάνα - γυναίκα του. Άν δεν λυθεί αυτό, το Οιδιπόδειο όπως λέγεται σύμπλεγμα, κατά την εφηβεία και το αγόρι παραμείνει συναισθηματικά στη μικρή του ηλικία, όταν και ήτανε ΄΄κολλημένο΄΄ στη μαμά, υπαρχουν σημαντικές πιθανότητες ομοφυλοφιλίας στην μετέπειτα ζωή του...

  Και ο Γ.Α. δεν το΄χε λύσει το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα του...

Το δεύτερο ήταν συνέπεια του πρώτου... όταν μου αφηγήθηκε - υπνωτισμένος πάντα, δηλαδή χωρίς αναστολές - την παρθενική ομοφυλοφιλική του επαφή στο σταύλο του μεγάλου υποστατικού της οικογένειας, ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο με πολύ ζέστη... Στην ουσία, δεν είχε καμιά σχέση με βιασμό. Το΄θελε... Το προκάλεσε... Κι ΑΥΤΟΣ, ήταν ο χοντρός επιστάτης του αγροκτήματός τους... Σ΄ερώτησή μου ποιά είναι ΤΩΡΑ η άποψή του γιαυτό το συμβάν, η απάντησή του ήταν: ΄΄Μου άρεσεεε΄΄...

Μετά τις αποκαλύψεις του αυτές, η επόμενη οδηγός - ερώτησή μου ήταν να μου περιγράψει λεπτομερέστερα την υπεροχή των ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΩΝ ΓΑΜΙΑΔΩΝ, των αντιπάλων του στο ποδόσφαιρο, και κυρίως τον τρόπο με τον οποίον αυτός τους αντιμετώπιζε...

Η φωνή του έγινε βραχνή και η αναπνοή του έντονα ρεγχώδης... Σαν να ζούσε ολοζώντανα - αν και σε ύπνο - τα γεγονότα... Τον άκουγα προσεκτικά...

-  Μας έχουνε γαμήσει ( ήταν η πρώτη φορά που μου μιλούσε έτσι, με τέτοιον τρόπο...) κύριε καθηγητά μου... Είναι 20 χρόνια περίπου τώρα, γαμώ την πουτάνα μου, και μας έχουνε ξεπατώσει... Έχουνε πάρει σχεδόν όλους τους τίτλους οι καριόληδες κι εμείς κωλοβαράμε γιατί, ειδικά τα τελευταία χρόνια, δεν έχουμε φράγκο, είμαστε καταχρεωμένοι και παίζουμε με κάτι παιχτάκια της πλάκας... Το κακό μάλιστα είναι ότι δε βλέπω καθόλου μέλλον... Χέσε μέσα Πολυχρόνη που λένε...

-  Και πώς το αντιμετωπίζετε αυτό; Ρώτησα...

-  Έεεε, να... Έχουμε στήσει  και δουλεύουμε συνέχεια μα συνέχεια έναν πολύπλευρο και δαπανηρό ειν΄αλήθεια προπαγανδιστικό μηχανισμό, με ό,τι πιο βρόμικο μέσο μπορείς να διανοηθείς κύριε καθηγητά μου εναντίον τους και κυρίως εναντίον του χοντρού, εκείνου του Β. Μ., του προέδρου τους ... Τους απαξιώνουμε, τους υποβαθμίζουμε, τους σαρκάζουμε, τους βγάζουμε ότι είναι φασίστες, ότι στήνουν αγώνες με διαιτησίες αβαβά και τα τοιαύτα, κλέφτες τίτλων, τους παγιδεύουμε, τους απειλούμε, τους... τους... κι αυτοί οι πούστηδες ΤΙΠΟΤΑΑΑ... Εκείιιι  οι καριόλες... Από πάνω μας όλη την ώρα, δεν έχουν αφήσει πρωτάθλημα για πρωτάθλημα, πάνε καλά και στην Ευρώπη πηδώντας κάτι ομαδάρες... Γάμησέ τα ρε προφέσορα....

Ήταν πια για μένα φανερή η διάγνωσή του: ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΝΕΥΡΩΣΗ. Ιδεοληψία σε σχέση με τον χοντρό αντίπαλο πρόεδρο και τους Ερυθρόλευκους Γαμιάδες των Πράσινων Λαγών ( συνέχεια καρφωμένοι στο μυαλό του ) και καταναγκαστική ( επαναλαμβανόμενη δηλαδή στερεότυπα, σαν τις τελετουργίες ), βρόμικη - πώς αλλιώς; - προπαγάνδα εναντίον τους, ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Αντίθετα, καθηλώνει έτσι ασφαλέστατα την ομάδα του στη δυστυχία της  αιώνιας δευτερότριτης θέσης, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ. ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ;  Το ερώτημα βέβαια είναι ρητορικό. Διότι οι σφαλιάρες που τρώει απ΄τον ευτραφή προεδρο Β. Μ. και τους Ερυθρόλευκους Γαμιάδες, ΤΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝΕ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ! ΤΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝΕ ΤΟΝ ΧΟΝΤΡΟ ΕΠΙΣΤΑΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ, ΠΡΩΤΗ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΤΟΥΣ ! Η ΑΤΕΡΜΩΝ ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥΣ ! ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΕΞ, ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΦΑΠΕΣ! ΚΙ΄ΑΥΤΟ ΦΥΣΙΚΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ Ν΄ΑΛΛΑΞΕΙ. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ! ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ, ΤΟ ΦΧΑΡΙΣΤΙΕΤΑΙ ΚΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ !

  Τον ξύπνησα κι άρχισα να του εκθέτω ό,τι εισέπραξα, την γνώμη που σχημάτισα γιαυτόν και να τον συμβουλεύω περί του πρακτέου. Για το τελευταίο τούτο, την θεραπεία του δηλαδή, μην περιμένετε δα να σας μιλήσω... Θα σας πω μόνο πως ήταν Η ΠΙΟ ΠΑΤΑΓΩΔΗΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΜΟΥ ΑΣΤΟΧΙΑ... Δεν ξέρω αν ήταν εσκεμμένη ή όχι, δεν πρόκειται εξάλλου να απολογηθώ για τίποτε και σε κανέναν... Αλλά τί να τα κάνετα δαύτα τωρα;

Αααα, να !  Ξέχασα να σας πω ότι εδώ που βρίσκομαι, 2014 μ. Χ., είναι μια χαρά... Δεντράκια, καλός καιρός, θαλασσίτσα μέγκλα... Βλέπω και τον μπάτλερ μου - βέεεβαια... έχω και μπάτλερ - τον Lucifer... Σταθείτε λίγοοο, με πλησιάζει...:

-  Κύριε Σίγκμουντ, το μπάνιο σας είναι έτοιμο... Περάστε....

Κοιτάω δεξιά και βλέπω το μεγάλο μαύρο καζάνι με τ΄αναμμένα κούτσουρα από κάτω του και το νερό να κοχλάζει στην επιφάνεια του... Ωραία σκέφτομαι, άλλη μια ευκαιρία για ένα καλό δευτεροβάθμιο έγκαυμα... Μια χαρά περνάω, σας λέω... Χθες για παράδειγμα, μας είχε έρθει και μια χορωδία με αγγελάκια απ΄τη διπλανή γειτονιά, την Paradise city, και μας τραγούδησαν ωραία χριστιανικά τραγούδια... Τη δικιά μου γειτονιά πώς τη λένε να΄δεις... Όλο την ξεχνάω ρε πούστη μου...