Γεια χαρά μαγκίται. Χάσαμαν προψες από τη Γιουβέντους κι όλος ο κόζμος πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Το ενιαίο αντιολυμπιακό μέτωπο σου λέει «πάρ’τα καριόλη, εδώ που δεν έχει διαιτησία την άρπαξες», ο γαύρικος ο κόζμος σου λέει «γονάτισα τη Γιούβε μέσα στο Τορίνο κι από απροσεξία έχασα ακόμα και το τρίποντο, είμαι σε καλό δρόμο».
Στους πρώτους θα πω ότι θα έρθει κι αυτωνώνανε η σειρά τους. Ήδη στους ζέλες το βρέξαμε το μπισκοτάκι στη γκωλάρα τους, θα έρθουν και τα Βουλγάρια, θα έρθουν κι όλοι οι άλλοι να δοκιμάσουν το παστοκύδωνο το πειραιώτικο, δεν ασχολούμεθα τώρα με σαμιαμίδια. Για τους γαύρους που πανηγυράνε είναι που γράφω τούτο εδώ το έπος.
Καταρχάς, μαγκίτες, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να πανηγυράς σε ήττα. Εμένα αυτό μου κάνει λίγο σε βαζελιά. Θέλω να πω, εντάξει, είμεθα υπερήφανοι γαύραροι και όλα αυτά, αλλά δεν κάναμε και τίποτα για να βαράμε και το κλάξον. Βάλαμε δυο γκολ στη Γιουβέντους από στημένες φάσεις. Η Γιουβέντους μας έβαλε τρία κι ενώ ήμασταν στο μεγαλύτερο μέρος του αγών κρεμαζμένοι απ’ τα δοκάρικα. Έχασε συνολικά καμιά δεκαριά ευκαιρίαι η αντίπαλος, αλλά κυρίως δείξαμε μια έλλειψη ωριμότητας σε κρίσιμες φάσεις. Και η ωριμότητα και η σύνεση στις επιλογές είναι που σε κάνει μεγάλη ομάδα. Παίρνεις το αποτέλεζμα ακόμα κι όταν δεν το αξίζεις.
Ας τα πάρουμε κάπως απ’ την αρχή. Απέναντι στο 4-4-2 της Γιουβέντους με Τέβες και Μοράτα μπροστά, μπήκαμε με ένα ασούμε 4-5-1 ή 4-4-1-1. Κασάμι έξω, Εντινγκά- Μιλιβόγεβιτς και λίγο μπροστά ο Τσόρι στον άξονα, Αφελάι- Μανιάτης στις πτέρυγες, Μήτρογλου μπροστά και άμυνα η γνωστή με Ομάρ αντί Σαλίνο. Κλειστήκαμε με φανερή πρόθεση να παίξουμε σφιχτά. Από φάουλ του Πίρλοου στο 21΄ φάγαμε το πρώτο γκολ. Δυο λεπτά μετά ισοφαρίσαμε με τον Μποτία και τελειώσαμε το ημίχρονο χωρίς πολλά πολλά από μεριάς μας. Η φιλοσοφία μας ήταν να χτυπήσουμε στη γκόντρα, αλλά παίζαμε με θηρία (όσον αφορά στον αθλητιζμό, έτσι;) και οι αντεπιθέσεις μας έβγαιναν με αίμα. Γι’ αυτό και όταν έβλεπες τον Αφελάι να πετάει στα πουλιά ή ξέψυχα κάποιες από τις λίγες ευκαιρίες σου που έγιναν κατά τη ροή του παιχνιδιού και όχι από στημένα, δεν μπορούσες παρά να νιώσεις ένα σφίξιμο στη γκαρδιά. Είχες την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, τη γεύση του μισού που λέει και ο Παύλος.
Στο δεύτερο ημίχρονο μία από τα ίδια. Κάθε φορά που κόβαμε την μπάλα, αισθανόσουν τον κίνδυνο να ζυγώνει απειλητικά. Ειλικρινά, δεν ήμουν ήσυχος ούτε όταν είχαμε την μπάλα εμείς, ούτε όταν την είχαν οι αντίπαλοι. Αισθανόσουν κάπως ότι έβλεπες Ολυμπιακό άλλων εποχών. Δεν υπήρχε αυτή η άνεση που μας είχε συνηθίσει η ομάδα τελευταία, υπήρχε συνεχώς κίνδυνος. Δεν μπορούσες να χαλαρώσεις ρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε; Και μέσα σ’ όλα αυτά, τη στιγμή που όταν κλέβεις την μπάλα, πέφτουν πάνω σου οι αντίπαλοι σα γκαμικάζοι, την ώρα που βλέπεις το Μοράτα ή το Ντέβες να σπριντάρουν απάνω στα στόπερ σου και λες «Παναγιά μου να προλάβουν να τη ντουφεκίσουν στο γάμο του Γκαραγκιόζη πριν τη χάσουμε μέσα στη μπεριοχή μας», να έχεις τους άλλους που σχολιάζουν στην τηλεόραση να λένε ότι πρέπει να παγώσουμε το ρυθμό. Ποιο ρυθμό να παγώσουμε ρε; Ρε, δε βλέπετε ότι δυσκολευόμαστε όχι να βγάλουμε φάση, αλλά να μη χάσουμε την μπάλα πριν το κέντρο; Με ποιον νομίζετε ότι παίζουμε, με το μπαθαναϊκό;
Από κόρνερ πάλι βάλαμε και το δεύτερο τεμάχιο στο 60΄ με τον Εντινγκά ύστερα από γύριζμα του Μανιάτη και προς στιγμήν νομίσαμε ότι μπορούμε να το κερδίσουμε το ματσάκι.  Η πίεση της Γιουβέντους συνεχίστηκε το ίδιο αμείλικτη. Σε κάθε επίθεση γέμιζε τη μπεριοχή, παίχτης να πιέσει τον Πίρλο επιθετικά και αμυντικά δεν υπήρχε. Τι να κάνει κι αυτός; Σουλάτσαρε στο δικό μας τέταρτο του γηπέδου. Ήταν τόσο εμφανές που ακόμα και ο Καραλής το πρόσεξε, αυτό τα λέει όλα. Από μία σέντρα του Πίρλο (σημειώνω: το εξάρι του αντιπάλου βρέθηκε έξω απ’ τη μπεριοχή χωρίς πίεση κι ενώ οι αντίπαλοι είχαν 3 παίχτες μέσα) και μια καραμπόλα που σίγουρα θύμισε άλλες εποχές φάγαμε το γκολ της ισοφάρισης στο 64΄. Γκαντεμιά, αλλά και έλλειψη συγκέντρωσης θα πω εγώ. Αν παγώσετε την εικόνα στη σέντρα του τύπου θα δείτε την ομάδα κομμένη στα δύο. Τρεις εναντίον τριών στο δεύτερο δοκάρι. Το 3-2 ήρθε δύο λεπτά μετά από σουτ του Πογκμπά από το ύψος της περιοχής. Ήταν κι αυτό κάπως τυχερό, καθώς η μπάλα στρώθηκε στο Γάλλο από κόψιμο πάσας που επιχείρησε, πάλι όμως έβαλε ένα σωρό παίχτες στη μπεριοχή μας η Γιούβε, με την μπάλα να είναι λίγο έξω απ’ αυτήν. Γενικά, αυτήν την εικόνα την είδαμε ένα σωρό φορές από την αρχή μέχρι το τέλος του παιχνιδιού. Ύστερα από το 3-2, κάναμε να βγούμε λίγο πιο μπροστά με σχετικά αξιοπρεπή αποτελέζματα. Κινδυνέψαμε βέβαια να φάμε γκολ στη γκόντρα, αλλά σάμπως και όταν παίζαμε πίσω είχαμε λιγότερες φάσεις στην εστία μας; Μια καλή ευκαιρία κάναμε για το 3-3, όταν ο Ομάρ μπούκαρε από δεξιά και σούταρε διαγώνια, από δύσκολη γωνία, αρκετά κοντά όμως. Κι αυτό ήταν όλο.
Αυτό που έλειπε από μεριάς μας στο προψεσινό ματς ήταν η σχεδόν παντελής έλλειψη σκοπιμότητας. Θα μιλήσω μόνο για τους παίχτες, όχι για την τακτική. Ρε μάγκες, ντάξει, χάνετε την μπάλα, ντάξει, πάνε να βγουν στη γκόντρα. Κάντε ρε πούστη μου ένα φάουλ ψηλά να κόψετε την αντεπίθεση. Κουβαλάγανε την μπάλα οι Ιταλοί, γυρνάγανε πρόσωπο προς την εστία μας κι εμείς εκεί, να τους παίζουμε με το γάντι. Εκεί δε θέλει γάντι, εκεί θέλει τσαμπουκά. Κάνεις το φάουλ ψηλά, παίρνεις την κίτρινή σου, κουνάς τη γκεφάλα δήθεν ότι δεν το ‘θελες, σηκώνεις και ιπποτικά τον αντίπαλο εμποδίζοντας τη γρήγορη εκτέλεση και συνεχάμε το παιχνίδι. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δηλαδή τι; Πρέπει να φτάσουν έξω απ’ τη μπεριοχή μας; Μα εκεί είναι που δεν πρέπει να κάνεις φάουλ. Έχουν Πίρλο οι άλλοι και βαράει καλά στημένα. Και κόρνερ και φάουλ και τα πάντα. Μετρήστε πόσες φορές χάσαμε την μπάλα ψηλά με Μιλιβόγεβιτς, Εντινγκά, Ομάρ που συνέκλινε από θέση δεξιού μπακ (συνέβη τρεις φορές αυτό και δημιουργήθηκαν ισάριθμες ευκαιρίες για τους Γιουβεντίνους η μία γκολ). Ε, εκεί θέλει φάουλ. Δεν αφήνεις αντίπαλο με τέτοια ποιότητα μπροστά να φύγει στην κόντρα την ώρα που εσύ είσαι ξεβράκωτος. Οι μπασκετικοί το ξέρουν καλύτερα, στο μπάσκετ αυτό είναι ρουτίνα: φάουλ στην αρχή. Δε θέλει πολλά πολλά.
Στα θετικά κρατάμε το ότι πετύχαμε δυο γκολ κι αυτό είναι κάτι που σου δίνει αυτοπεποίθηση. Η ομάδα ξέρει ότι όταν βρίσκεται μπροστά μπορεί να σκοράρει. Κρατάμε επίσης ότι χάρη στην απόκρουση του Ρομπέρτο, την έχουμε τη Γιουβέντους στη μεταξύ μας ισοβαθμία. Στα αρνητικά σίγουρα η εμφάνιση του Μήτρογλου. Εντάξει, εν μέρει δικαιολογείται, καθώς η μπάλα βγήκε λίγες φορές μπροστά και οι μπάλες στο Μήτρογλου έφταναν σκοτωμένες, αλλά ήταν παραπάνω από εμφανής η έλλειψη κινητικότητάς του. Στα αρνητικά το ότι δεν μπορούσαμε να βγάλουμε σωστά την μπάλα από την άμυνα. Μηδενικό σχεδόν επιθετικό τρανζίσιον. Για το Μίτσελ δεν έχω να πω πολλά πράγματα, θα κριθεί στο τέλος της σεζόν. Μετά Χριστόν προφήτες γίνονται όλοι. Εγώ ασούμε, έτσι για να κάνουμε και λίγο καφενειακή ποδοσφαιροκουβέντα, θα ξεκινούσα το Φουστέρ στη θέση του Τσόρι. Για να πιέζει το Μπίρλο (όσοι έτυχε να δουν πώς απασφάλισε τη Γιουβέντους ο Όσκαρ της Τσέλσι πρόπερσι θα ξέρουν για τι πράγμα μιλάω), για να προσπαθήσει να μειώσει τη μεγάλη διαφορά σε αθλητιζμό υπέρ των Ιταλών. Βέβαια ο Τσόρι χτύπησε τα κόρνερ απ’ όπου μπήκαν τα γκολ, ενώ από την τοποθέτησή του στον άξονα είναι φανερή η επιλογή του Μίτσελ να περνάει από τα πόδια του τις αντεπιθέσεις του Ολυμπιακού. Επαναλαμβάνω ότι τώρα κάνουμε ποδοσφαιροκουβέντα και σε καμία περίπτωση υποδείξεις. Δε θα πω εγώ ποιος έπρεπε να παίξει και ποιος όχι, ο προπονητής ξέρει σίγουρα ποιος βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Το έχει πει άλλωστε ότι φτιάχνει την εντεκάδα με βάση τα εργομετρικά, το επανέλαβε και προψες.
Τώρα θα μου πείτε: ρε Κλαρκ, τι σ’ έπιασε τώρα; Αφού τα πήγαμε καλά, αφού βάλαμε δυο γκολ στην έδρα της Γιουβέντους, αφού γυρίσαμε το ματς σε κάποια δόση. Γιατί τέτοια στάση; Θα σας πω τι τρέχει. Τρέχει ότι χάσαμε και χάσαμε δίκαια. Ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα. Winner takes all που λένε και ο Αμερικάνοι κι εμείς ψες χάσαμε. Αυτά για τις εμφανίσεις και τις πορείες είναι για άλλους. Εμείς τώρα πρέπει να θέλουμε μόνο το ψωμάκι. Πρέπει να παίρνουμε βαθμούς. Και με ενοχλεί κάπως ότι ενώ μας δόθηκε η ευκαιρία να κλέψουμε το ματς, την πετάξαμε στα σκουπίδια από έλλειψη συγκέντρωσης. Οι οπαδοί από την άλλη δε θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένοι. Συγκρατημένη αισιοδοξία ναι, αλλά διαβάζοντας δεξιά κι αριστερά σχόλια και άρθρα θα έλεγες ότι κερδίσαμε αν δεν ήξερες το σκορ.
 Το ψεσινό ματς έπρεπε να το χάσουμε και το χάσαμε. Ο Ολυμπιακός είναι αυτός που είναι. Δεν έγινε ομαδάρα μετά τις νίκες με Ατλέτικο και Γιούβε μέσα, ούτε ομαδούλα μετά τις ήττες από Μάλμε και Γιούβε έξω. Ανεβαίνει ποιοτικά με σταθερά βήματα, αλλά θέλει δουλειά ακόμα για να φτάσει σε σημείο να κοντράρει στα ίσα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ. Εμείς πρέπει να είμαστε κοντά της. Να ελπίζουμε συνέχεια στο καλύτερο, αλλά και να μην απογοητευόμαστε στις γκέλες. Να τη στηρίζουμε και να την αγαπάμε. Να, τώρα πάμε για το μεγάλο διπλό στη Μαδρίτη. Κι αν δε γίνει αυτό…