Bλέπω τελευταία με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, νέο αίμα να κυλάει στις φλέβες αυτού του ιστότοπου. Βλέπω μαζί με την παλιά φρουρά και νέες μορφές συναγωνιστών να προστίθενται γράφοντας σε τούτο, το γνωστό, μαύρο φόντο κατάθεσης της ερυθρόλευκης ψυχής. Το μαύρο φόντο... Με τις άσπρες και κόκκινες πινελιές από μαουνιέρικα πληκτρολόγια. Ένα βωμό λατρείας, αφοσίωσης, διαχεόμενων αισθημάτων, πείσματος, συγκίνησης, αναπόλησης, σκέψεων για το μέλλον, συγκρίσεων, τεκμηριωμένης παράθεσης επιχειρημάτων, υπενθύμισης, εκμάθησης, αξιολόγησης, σαρκαστικών σχολίων για τους απέναντι, ένα κράμα γαυροψυχών που όλες μαζί συναποτελούν ό,τι αποκαλούμε: ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ...

Έτσι, γεμάτος συναισθήματα και αναδρομική διάθεση κάθομαι σήμερα να πληκτρολογήσω μερικές γραμμές, ακούγοντας μια ήρεμη μουσική, για όλα τ΄αδέλφια μου που συμμετέχουν σε τούτη τη ΘΡΥΛΙΚΗ γαυροφωλιά, αφήνοντας την ψυχή μου να μιλήσει και ν΄αδειάσει λίγο - πρόσκαιρα όμως - απ΄αυτό το υπέροχο φορτίο της συμπυκνωμένης πολλά χρόνια τώρα λατρείας μου για τη μοναδική μας ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ ΦΑΝΕΛΑ...

Το RΑΤΜ το γνώρισα μόλις πριν ένα χρόνο περίπου. Διάβασα γιαυτό σ΄ένα άλλο σάϊτ. Διάβασα λίγα, αλλά καλά λόγια. Με ΄΄κέντρισαν΄΄ λοιπόν κι αποφάσισα να το γνωρίσω. Μπήκα μέσα και ξεκίνησα απ΄την αρχή, δεν ξέρω γιατί, να το μελετάω. Ναι, απ΄την αρχή το μελετούσα... Απ΄τις πρώτες γραμμές. Μ΄εντυπωσίασε τόσο η ύλη όσο και ο τρόπος παρουσίασής της. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ. Μου΄μοιαζε σαν οικογένεια. Έβλεπα ένα δέσιμο... Έβλεπα αναρτήσεις και σχόλια αθυρόστομα, τσουχτερά, ευθύβολα, σαρκαστικά, ΕΞΥΠΝΑ και ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ. Ορισμένες φορές οι συζητήσεις που΄πεφτε η ματιά μου ξεστρατίζανε απ΄την οπαδική...ορθοδοξία σε άλλους χώρους, ΄΄αιρετικούς΄΄ για τέτοιο στέκι, πνευματικούς, χώρους αισθητικής απόλαυσης, δεμένους όμως μεταξύ τους με μια πειραιώτική ( όχι στενά γεωγραφικά ) ΥΦΑΝΣΗ καλώς εννοούμενου τσαμπουκά, ή αν θέλετε αυτού που λέμε ΓΑΥΡΩΣΥΝΗΣ... ΄΄Τσίμπησα΄΄. Και μπήκα μέσα ανοίγοντας λογαριασμό με κόπο αλήθεια, γιατί ήμουν άμαθος κι εξακολουθώ ακόμα και τώρα - παρά τη βελτίωσή μου - να μην είμαι ΄΄τσακάλι΄΄ στα του Η/Υ. Καθόλου μάλιστα... Τί να κάνω ο δυστυχής; Παιδί του μολυβδοκόντυλου, της πέννας με το βούτηγμα στο μελάνι, του μολυβιού Φάμπερ, του στυλού Πάρκερ κι ύστερα βέβαια του Μπιγκ... Μπήκα όμως, γιατί το΄χα βάλει πείσμα κι αισθάνθηκα απ΄την αρχή ότι είχα καταφέρει κάτι. Κάτι πρωτόγνωρο και ξεχωριστό. Η χαρά του πρωτάρη... Όπως όταν πρωτοψαρεύεις ψάρι στη ζωή σου...

΄΄Τρώγοντας έρχεται η όρεξη΄΄. Έτσι, άρχισα να σχολιάζω. Στην αρχή πληκτρολογούσα δύσκολα, αργά πολύ. Επέμενα όμως. Γιατί έβλεπα ανταπόκριση και γνώρισα άλλωστε καλωσόρισμα που με γέμισε... Την εμπειρία του γραψίματος, την είχα βέβαια. Άλλο πράμα όμως να πληκτρολογείς σ΄ένα οπαδικό ηλεκτρονικό στέκι. Έχεις παρέα... Πολλή και ποικίλη. Δεν είναι καθόλου το ίδιο με το να γράφεις άρθρα, μελέτες και περιοδικά της δουλειάς σου. Εκεί είσαι ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ. Εσύ και οι σκέψεις σου. Το κοινό σου δεν το βλεπεις άμεσα. Το περιμένεις. Εδώ, συνυπάρχουν πάντα σχεδόν ΤΡΕΙΣ. Εσύ, οι σκέψεις σου που καταγράφονται σαν δηλώσεις, πληροφορίες και απόψεις και οι ΑΛΛΟΙ. Οι ομοϊδεάτες σου. Το πλήθος των αδελφών σου. Έτσι το νιώθω: χωρίς εισαγωγικά...

Σιγά - σιγά λοιπόν, αύξησα και τον αριθμό και την έκταση των σχολίων μου. Οι αναρτήσεις άλλωστε με ερέθιζαν να γράψω, να συμμετάσχω, να εξομολογηθώ. Επιπρόσθετα, συναντούσα  πολλές και πολύ ικανές γραφίδες άλλων σχολιαστών. Με επιχειρήματα, με συναίσθημα, με οξύνοια, με χιούμορ. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ. Έβλεπα και συνεχώς μπροστά μου εκείνον τον ΑΔΙΕΞΟΔΟ, προκλητικό, να μην αφήνει τίποτα ρε παιδί μου να πέσει κάτω, συνδυάζοντας μοναδικά  το υψηλό ΙQ με μια ευαίσθητη ψυχή και...απορίας άξια ( αλλά ευεξήγητη τελικά ) εργατικότητα σε βαθμό αυταπάρνησης... Σταδιακά άρχισαν και οι...ιδιαίτερες ηλεκτρονικές γνωριμίες, προσεγγίσεις. Μ΄όλους τα πήγαινα και τα πηγαίνω καλά. Όλους τους σέβομαι και όλοι με σέβονται. Με μερικούς όμως, και είναι ανθρώπινο αυτό, οι ανάσες μας ταιριάζανε περισσότερο. Είχανε πιο πολλά κοινά στοιχεία. Τους φανταζόμουνα, πώς να΄ναι...

Το επόμενο βήμα ήλθε φυσιολογικά, νομοτελειακά. Θέλησα να τους γνωρίσω. Τους επικεφαλής. Έτσι συναντηθήκαμε κάπου πριν από ένα ματς του Θρύλου, κάτσαμε, είπαμε όσα μπορούσαμε να πούμε και οι εντυπώσεις μου ήταν εν τέλει με τη μία όχι απλά θετικές, αλλα χωρίς υπερβολή με γέμισαν βαθιά ικανοποίηση και ενθουσιασμό για...επανάληψη της προσωπικής επαφής. Είχα νιώσει ότι γνώριζα πολύ αξιόλογους ανθρώπους. Παιδιά, για μένα. Παιδιά, με όλη την απίστευτα όμορφη και περιεκτική σημασία της λέξης.... Γιαυτό και πριν πρωτοχωριστούμε, θυμάμαι, για να πάμε στις Θύρες μας, τους είπα: ΄΄Ηλθα για να σας γνωρίσω. Όχι για το ματς. Νάστε καλά! Φιληθήκαμε με αδελφικό, γαύρικο ασπασμό και χωριστήκαμε...

Καιιιι...η ηλεκτρονική γνωριμία συνεχίστηκε. Εμπλουτισμένη πια και μ΄άλλες προσωπικές, κοινωνικές επαφές εκλεκτών Συρρατμιτών, που μ΄έδεναν όλο και πιο πολύ, πιο σφιχτά, με τούτη τη μαυροκόκκινη οπαδική γαυραγκαλιά... Το αποτέλεσμα ήταν να μου ανοίξει πιότερο η όρεξη για γράψιμο. Αναζητούσα τώρα την ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ κυρίως στα σχόλιά μου και, αναπόφευκτα, έχωνα και τα ιατρικά μου μέσα τους. Νομίζω ότι αυτού του είδους τα σχόλια ήταν και η αιτία για την πρώτη - πολύ τιμητική για μένα -  επίσημη και δημόσια πρόσκληση να...αναρτησιολογήσω. Την αρνήθηκα ευγενικά, γιατί ήθελα να παίζω μπάλα ελεύθερα, μόνος μου. Έτσι νόμιζα. Λάθος μου. Και όταν ήρθε και η δεύτερη, απολύτως αποφασιστικού και σχεδόν...τελεσίδικου χαρακτήρα του στυλ ΄΄τί θα γίνει, θα περιμένουμε πολύ;΄΄ δέχτηκα...

Από τότε το παιχνίδι αλλάζει. Εξηγούμαι: Αισθάνομαι πιο υπεύθυνος για το τί και πώς θα το γράψω. Άρχισα να ψάχνω φωτογραφίες δεξιά κι αριστερά που να ταιριάζουν με τα κείμενά μου, ώρες ολόκληρες... Ήμουνα και είμαι ΄΄στραβάδι΄΄ στα ηλεκτρονικά βλέπετε ( ντρέπομαι να ομολογήσω τί ΔΕΝ ΞΕΡΩ να κάνω ), ενώ οι γυιοι μου -  ατσίδες, όπως όλα τα παιδιά σήμερα - άλλοτε με βοηθάγανε, άλλοτε με βασανίζανε, άλλοτε ΄΄είχανε δουλειά΄΄ κι άλλοτε με σχολιάζανε περιπαικτικά για τον...ηλεκτρονικό πανικό μου. Αυτοσχεδίαζα για να κάμψω μερικές φορές τον...υϊκό χλευασμό. Πλήρωνα, ήταν φως - φανάρι, τα επίχειρα του αυστηρού ( μα δικαιου ) ΄΄μπαμπαδισμού΄΄ μου... Συνέχιζα όμως πεισματάρικα, ενώ ταυτόχρονα αναζητούσα με το μυαλό μου θέματα πιασάρικα στους νέους κυρίως, αλλά όχι μόνο. Έγινα έτσι για χάρη σου RΑΤΜ, και τί δεν έγινα; Μωϋσής, Φρόϊντ, Ντοθράκι, Μάστερ Γιόντα, Ρωμαίος Συγκλητικός, Γουόκερ απ΄το Γουόκιν ντεντ, αστυνόμος Μπέκας, Λαϊκός ζωγράφος... Και αναλογίζομαι με δέος, τί πρόκειται να  μου συμβεί ακόμα...

Πώς είναι πλέον τα πράματα σήμερα; Τώρα που σας εξομολογούμαι όλ΄αυτά; Όλο και...χειρότερα. Η RΑΤΜίαση φαίνεται να καλπάζει... Πρόκειται, ευτυχώς, για επιθετική μορφή της νόσου, που δεν γνωρίζει τί παει να΄πεί ύφεση, αλλά προχωράει από έξαρση σε έξαρση... ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑΥΤΟ. Οι ώρες που περνάω διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας, μελετώντας καλύτερα τα κείμενα, ΟΛΑ μα ΟΛΑ σχεδόν τα κείμενα συμπεριλαμβανομένων των δικών μου, είναι ΠΟΛΛΕΣ. Πάρα πολλές. Τα δάχτυλα της μιας παλάμης μου, δεν φτάνουν... Εμμονή... Γλυκειά εμμονή. Που ενημερώνει, διασκεδάζει, προβληματίζει, αγανακτεί, ελπιδοφορεί, τονώνει φρόνημα, επιταχύνει καμιά φορά αναπνευστική και καρδιακή συχνότητα, που σε κάνει ΝΑ ΖΕΙΣ. Να ζεις μια μοναδική εμπειρία. Μια εμπειρία που σε απορροφά σταδιακά με αυξανόμενο ρυθμό και ένταση, σαν να΄ναι μια μαύρη διαστημική τρύπα - εγώ έτσι το αισθάνομαι - απολαυστικής οπαδικής μέθεξης.... ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ...

Ε  Π  Ι  Λ  Ο  Γ  Ο  Σ

Το RΑΤΜ με πήγε απ΄το ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ. Ειδικά εμένα, που μ΄αρέσουνε οι μοναξιές, εξ ου και οι φάροι... Μου΄βγαλε καλά στοιχεία απ΄τον εαυτό μου και το ευγνωμονώ. Το ευγνωμονώ επίσης γιατί έγινε η αφορμή να γνωρίσω ηλεκτρονικά και προσωπικά αξιόλογους και αξιαγάπητους ανθρώπους. Γιατί μ΄έκανε να γελάσω και να κλάψω, όχι μία, όχι δύο, αλλά πολύ περισσότερες φορές. Ναιιι...να κλάψω με δάκρυ ερυθρόλευκο, γαύρικο, διαβάζοντας, γράφοντας, αναπολώντας. Μ΄ έκανε να φουσκώσω για άλλη μια φορά με περηφάνια για την επιλογή μου να γίνω ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Ποτέ μα ποτέ δεν περίμενα σε τούτη την καμπή της ζωής μου, να βιώσω  μια τέτοια εμπειρία. Ύστερα από μια διαδρομή τόσο γεμάτη, ΓΕΝΙΚΑ, έστριψα μια γωνιά και βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σ΄αυτό το ΛΙΟΝΤΑΡΙ... Το αγκάλιασα και μ΄αγκάλιασε. ΠΙΣΤΕΥΩ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ....