Χαράματα, σήμερα... Ήμουν ακόμα στο κρεβάτι. Άνοιξα τα μάτια, ανέβηκα στα γρήγορα τα σκαλοπάτια μέχρι την απόλυτη εγρήγορση και κοίταξα το ρολόϊ μου κάτω απ΄το πάπλωμα: έξι και πέντε. Χθες βράδυ, είχα ζήσει - κατά τα ειωθότα - στο Καραϊσκάκη με τον μεγάλο μου ( ο μικρός, κρατάει την ερυθρόλευκη παντιέρα στην εγχώρια Αρκτική ), το... +8. Και μου΄ρθε η έμπνευση για τούτη την ανάρτηση... Όχι σε σχέση με το παιχνίδι το ίδιο, αλλά με δυο εξωαγωνιστικά του θέματα, σημεία, στοιχεία. ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΟΜΩΣ... Επτά παρά είκοσι, όρθιος, το΄χα ήδη σχεδιάσει το θέμα στο μυαλό μου. Χοντρικά. Πρωϊνό ρόφημα, ήρεμη μουσική, χρόνος τώρα πια άφθονος, μπροστά στο πληκτρολόγιο του ηλεκτρονικού μου δαίμονα, έτοιμος... Α! ξέχασα... Και με λίγο φραγμένους τους ρινοδακρυϊκούς μου πόρους. ΟΧΙ από συνάχι...

Τόσον καιρό στα γήπεδα, πάνω από 6 δεκαετίες, δεν το΄χα πολυπροσέξει... Χθες όμως, πριν κυρίως αλλά και σε στιγμές κατά τη διάρκειά του αγώνα με τον Ατρόμητο, κοντοστάθηκα, παρατηρώντας το πιο επίμονα. Μιλάω για το θέαμα και θέμα της προσέλευσης υπερηλίκων στο γήπεδό μας, στον ερυθρόλευκο ΝΑΟ, για να δουν την αγάπη τους, τον μόνιμο και αξεπέραστο αθλητικό έρωτά τους, τον δαφνοστεφανωμένο ΓΙΓΑΝΤΑ, να παίζει... Ν΄ανεβάσουν σφυγμούς, να ΄΄βγάλουν΄΄ έκτακτες καρδιοσυστολές ( προσοχή...), να τους κοπεί η ανάσα, να σηκωθούν σπρωγμένοι απο μια ακατανίκητη δύναμη όταν μπαίνει με την μπάλα στα πόδια απ΄το κόρνερ ο παίχτης μας, δρομαίος, προς την αντίπαλη περιοχή για τη σέντρα - φαρμάκι, να ζητωκραυγάσουν πανευτυχείς το σπαρτάρισμα του πλεχτού των άλλων, με την μπάλα ύστερα από δικό μας πόδι να φτιάχνει αυτό το γλυκό ΄΄βυζί΄΄ σπρώχνοντας τα δίχτυα στον σχηματισμό εκείνου, του γνωστού, ηδονικού, στιγμιαίου ψευδοποδιού...

Κωστής, ήταν τ΄όνομά του. Ανέβαινε με δυσκολία τα σκαλοπάτια, για νάβρει τη θέση του... Ασφαλώς και δεν ξέρει, ούτε θα μάθει ποτέ, ότι γράφω για΄κείνον...ΑΥΤΟ, ΠΡΟΣΔΙΔΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΖΕΣΤΑΣΙΑΣ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΣΕ ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ...Τον βοήθησα να τ΄ανέβει, όταν με πλησίασε. Καθόμουνα, βλέπετε, δίπλα στο διάδρομο. Χαμογέλασε, είπαμε δυο πρώτες λέξεις για τα...νειάτα και συστηθήκαμε. Περιστεριώτης, ναυτικάντζα, σίγουρα πάνω από 70, μουστάκι λευκό, τραγιάσκα, γιαλάκια, συμπαθής, χαμογελαστός. Πιάσαμε κουβέντα, τούλεγα για το Μεταξουργείο και τη ΒΙΟ ( ένα εργοστάσιο εκεί, δίπλα στις γραμμές του τραίνου ), μου΄λεγε για τη λάντζα που΄ρχότανε να τον πάρει απ΄το πλοίο μετά από ταξίδι κι ο Κωστής πήγαινε...πρώτα στο Καραϊσκάκη με το χωμάτινο τότε γήπεδο για τον Θρύλο και...μετά σπίτι του, μιλήσαμε για μερικούς παλιούς αγώνες και στο τέλος μου΄πε, αφού έπρεπε να πάει και στη θέση του, καθώς αποχαιρετιόμαστε σαν φίλοι παλιοί, ΄΄άμα συνεχίσουμε Απόστολε την κουβέντα, θα πρέπει να μιλάμε μέχρι το πρωϊ...΄΄. ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, ΚΩΣΤΗ! Ελπίζω λοιπόν να σε ξαναδώ, να συνεχίσουμε... Θα σε ψάχνω...

Το ζευγάρι, μου΄κανε εντύπωση. Μπήκε μέσα λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας... Ανέβαινε τα σκαλοπάτια με ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ, αργά - αργά και βοηθώντας λαχανιασμένοι ο ένας τον άλλο... Κοντοστάθηκαν στην τσιμεντένια λουρίδα πάνω απ΄τα κάγκελα της Θύρας. Και οι δύο φαινόντουσαν πάνω από τα 70, επίσης. Οπωσδήποτε. Αυτός, πιο μεγάλος, αλλά και πιο κοτσονάτος. Αυτή, πιο νέα κάπως, αλλά μ΄ένα βλέμμα λίγο ΄΄χαμένο΄΄... Κοιτάζανε μια τα εισιτήριά τους και μια γύρω - γύρω, ψάχνοντας όλο απορία για τις θέσεις τους... Εκστατικοί... Δεν κουνιόντουσαν ρούπι και ο αγώνας θ΄άρχιζε σε λίγο. Έτσι, τους δείξαμε δυο άδειες θέσεις κοντά μας, για να κάτσουν. Το΄καναν, μετά από κάποιο δισταγμό ( αφού...δεν ήταν οι θέσεις τους ) και ΣΕΡΝΟΝΤΑΣ σχεδόν - χωρίς υπερβολή - τα πόδια τους, έκατσαν τελικά. Φτωχικά ντυμένοι, θυμάμαι το παλτό της κυρίας. Παλιομοδίτικο, ασπρόμαυρο καρό και το γκριζωπό ασορτί κασκόλ της. Σοβαροί, αμίλητοι, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟΙ. Θα΄λεγα τύποι Σαλαμίνας, Περάματος, Ρέντη ίσως, κάτι τέτοιο... Τους ΄΄έκοβα΄΄ περιοδικά. Σηκώθηκαν μόνο στα γκολ μας, χαμογελώντας... Κι άρχισαν να φεύγουν πάλι σιγά - σιγά, 10 ολόκληρα λεπτά και βάλε πριν τελειώσει το παιχνίδι. Να...προλάβουν την πολυκοσμία και να ΄΄ρεφάρουν΄΄ για τον αργό βηματισμό τους... Κούτσα- κούτσα... Δεν ξέρω φυσικά πως τους λένε, αλλά εγώ θα τους ονοματίσω. Θα τους πω με ονόματα, που θα τους ταίριαζαν. Παλιακά: Ο κυρ Σταμάτης κι η κυρά Χαρίκλεια... ΝΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!  ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!  ΣΑΣ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ...

Ο τρίτος, ήταν κομμάτι νεότερος. Τηρουμένων πάντα των αναλογιών... Κερκυραίος. Γαύραρος. Βγάζει φαίνεται παραδοσιακά megaΓαύρους αυτό το νησί ( βλέπε Μαουνιέρης, Μαυρωνάς, Θρυλόσπυρος...). Καθόταν πιο κάτω από μας, έπιασε κουβέντα με τον γυιο μου, βρήκαν φαίνεται στα γρήγορα...κοινά σημεία, οπότε η...μετακόμισή του δίπλα μας, ήταν θέμα - ταχύτατου - χρόνου. Σ΄όλο τον αγώνα, τζουρ τζουρ τζουρ, τα λέγανε. Συμφωνούσανε σε όλα... Εγώ τους άκουγα, αλλά δεν τους πολυπρόσεχα. Τη φωνή του μόνο θυμάμαι καλά. Βραχνή, χαμηλής έντασης, μ΄επτανησιακό χαρακτήρα, κοφτή, στοκώδης λίγο... Παλιός Ολυμπιακός, γνήσιος, φουλ έδειχνε από αναμνήσεις. ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΟΣ. Ούτε κι αυτουνού μάθαμε τ΄όνομα. Όχι ότι έχει εδώ που τα λέμε και ΤΟΣΗ σημασία, αλλά να...του λόγου μου μ΄αρέσει να βαφτίζω...Ας τον ονομάσω λοιπόν κύριο... Μπενεβίτη. Όταν φεύγαμε, κουνήσαμε κι οι τρεις μας ρυθμικά, υψωμένα και τα δυό μας χέρια, μ΄εκείνο το ύφος και το χαμόγελο του βέβαιου μελλοντικού πρωταθλητή στα χείλη. Έπαρση; Φυσικά. Συγγνωστή έπαρση όμως. Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΩΤΕΥΕΙ. ΚΑΝΟΝΑΣ...

Τί να προσθέσω, ως επίλογο, τούτης, της πρώτης ενότητας;  Ε!.. Ας πω ότι από χθες θ΄αρχίσω του λοιπού  να...ψάχνω για τύπους ξεχωριστούς στις κερκίδες. Χθες βράδυ για παράδειγμα, αναζητώντας μετά απ΄όσα περιέγραψα ...υπερήλικες, τους ταξινόμησα σε κατηγορίες, ομάδες. Είναι ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ, ΟΙ ΠΑΠΟΥΔΕΣ ΜΕ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ, ΑΣΥΝΗΘΩΣ ΕΩΣ ΣΠΑΝΙΑ, ΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ... Σαν τον Σταμάτη και τη Χαρίκλεια... Αργοί... Σκυφτοί... ΑΛΛΑ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ, ΩΣ ΓΑΥΡΟΙ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ! ΣΕΒΑΣΜΙΟΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΣ, ΣΑΣ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ...

Την Κυριακή είναι το μνημόσυνο για τα 34 χρόνια από το χαμό των 21 βλασταριών της ΘΡΥΛΙΚΗΣ ΘΥΡΑΣ 7. Χθες τηρήσαμε ενός λεπτού σιγή πριν από την έναρξη του αγώνα και βροντοφωνάξαμε το: ΑΘΑΝΑΤΟΙ!  Έχω ξαναγράψει σχόλιο παλιότερα για τούτη την τραγωδία. ΤΟ ΑΝΕΙΠΩΤΟ ΔΡΑΜΑ. Μια μαυρίλα, που ΚΑΙ ΓΙΑΥΤΗ ΑΚΟΜΑ(!), μας φθονούν ρε πούστη μου κατά βάθος όλοι οι ΑντιΟλυμπιακοί. ΄΄Γιατί σ΄αυτούς τους ......δες κι όχι σε μας, γαααμώ το... Κι εκεί ακόμα, δοξασμένες ( Σ.Σ. τραγικά βέβαια ) είναι οι .....λες΄΄. Ας είναι.

Ήμουνα σ΄εκείνο το παιχνίδι... Στη Θ10. Είχα φύγει απ΄το Καραϊσκάκη τρέχοντας σχεδόν, ευτυχισμένος και περήφανος για την εξάρα, 2 - 3 λεπτά πριν απ΄τη λήξη. Έμενα τότε στο Πασαλιμάνι, δίπλα στο ζαχαροπλαστειάκι του πατέρα Κούδα, 100 μέτρα απ΄την πλατεία Αλεξάνδρας και τη σημερινή λέσχη του ΘΡΥΛΟΥ. Δεν είχα πάρει χαμπάρι γρι.ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Όταν έφτασα σπίτι κι ύστερα από κανα τέταρτο αρχίσαμε ν΄ακούμε τις διακεκομμένες στριγγλιές των ασθενοφόρων... Ήταν πολλές όμως... ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΣΥΝΕΧΕΙΑ... Βγήκαμε στο μπαλκόνι και είδαμε την ατέλειωτη, την αποτρόπαιη πομπή τους... Φρακάρισμα, πλήρες σχεδόν, στην Ακτή Μουτσοπούλου. Κατεύθυνση, προς το Τζάνειο Νοσοκομείο... Όλο απορία και ταραχή ανοίξαμε την τηλεόραση να δούμε τί συμβαίνει, τί ΄ναι τούτη η απεχθής ΣΥΓΧΟΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ... Και μ΄ανοιχτό το στόμα, μάθαμε ΤΟΤΕ τί είχε συμβεί. Άκουσα ότι ζητούσανε επειγόντως γιατρούς στο Τζάνειο. Να βοηθήσουν. Από παντού.... Μπήκα στ΄αμάξι και πήρα τσούκου - τσούκου το δρόμο για το Νοσοκομείο... Έφτασα κάποτε μπροστά στην πύλη του. Αδύνατον να κάνω βήμα απ΄τον κόσμο... Κόσμος πολύς, σκυθρωπός, αμήχανος, να μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι χαμηλόφωνα, όλο απορία κι ερωτηματικά, με τις ζάρες έντονες και βαθιές στα μέτωπά τους. Κι όλο νάσου κάθε τόσο το΄να νοσοκομειακό μετά το άλλο... Μ΄ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΝΑ ΓΥΡΝΑΝΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΓΥΡΩ ΑΠ΄ΤΟΝ ΑΞΟΝΑ ΤΟΥΣ...ΑΔΙΑΚΟΠΑ...ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΡΙΓΓΛΙΕΣ, ΣΤΡΙΓΓΛΙΕΣ ΑΠ΄ΤΗΝ ΚΟΡΝΑ ΤΟΥΣ... Και ενώ γράφω τούτες τις γραμμές, αδέλφια, τούτη μα τούτη τη στιγμή - τ΄ορκίζομαι - συμβαίνει κάτι το αναπάντεχο... Πληκτρολογώ στο Google τις λέξεις ΄΄στριγγλιές ασθενοφόρου΄΄ για να διευκρινήσω αν ο όρος ΄΄κόρνα΄΄ για το μηχάνημα που βγάζει τον γνωστό διακεκομμένο ήχο, είναι σωστός και...πέφτω πάνω στην ανάρτηση του Σάββα πέρσι στις 7/2/2014 με τίτλο ΄΄ΟΛΟΙ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ΄΄, όπου και σχολίαζα το γεγονός με τα ίδια σχεδόν λόγια...   Α - Π - Ι - Σ - Τ - Ε - Υ - Τ - Ο !     ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΙΔΕΑ!   ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ, ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙ!  Άσε που ο Αδιέξοδος, μπορεί να το ξανανεβάσει...

Βρήκα τυχαία, έξω απ΄το Τζάνειο και μεσ΄το πλήθος ένα φίλο γιατρό, καλό παιδί, μακαρίτης τώρα, που μου΄πε γυρίζοντας από μέσα απ΄το Νοσοκομείο ότι αυτό διέθετε ήδη πολλούς γιατρούς διαθέσιμους κι έτσι δεν χρειαζόντουσαν άλλους... Πήρα όλο θλίψη και απορία ν΄αναρωτιέμαι γιατί. γιατί, τον γυρισμό... ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜ΄ΟΛΟΙ....

---------------------------------------------------------------------------

Ο Η/Υ μου παίζει τώρα τις 4 εποχές... Τελειώνω την ανάρτηση, γεμάτος συναισθήματα... Κι ενώ ακούω τον Βιβάλντι, ΔΕΝ τον ακούω στην ουσία. Στ΄αυτιά του ΜΥΑΛΟΥ μου, μόνο ένα τραγούδι χτυπάει το τύμπανό τους. Μόνο ένα τραγούδι ΄΄χαράζει΄΄ τον ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΦΛΟΙΟ μου. Με διαπερνά σύσσωμα, στην κυριολεξία. Ένα τραγούδι που εξηγεί ΑΠΟΛΥΤΑ και όλα όσα έγραψα σήμερα, βουλώνοντας ΜΕΧΡΙ ΣΚΑΣΜΟΥ τους ρινοδακρυϊκούς μου πόρους... Ακούστε το και σεις, παιδιά του RATM, μαζί μου:

Ε Ι Σ Α Ι  Σ Τ Ο  Μ Υ Α Λ Ο Ο Ο.... Κ Α Τ Ι  Μ Α Γ Ι Κ Ο Ο Ο Ο....