Νομίζω ότι το RΑΤΜ δεν θάπρεπε να λείπει... Πώς θα μπορούσε άλλωστε, μιας και είναι γνωστό ότι αποτελεί έναν  ιστότοπο μοναδικό στα αφιερώματα και στην ανάδειξη κυρίαρχων και αλησμόνητων αθλητικών γεγονότων και μορφών του ΘΡΥΛΟΥ μας... Οπαδικό ηλεκτρονικό στέκι που ξέρει να ξαναζωντανεύει, να θυμίζει, να  εκπαιδεύει κυριολεκτικά τους νεότερους σε ηλικία σύγγαυρους, ΝΑ ΤΙΜΑ...

Τις προάλλες, όλοι ξέρουμε ότι στο ημίχρονο του μπασκετικού αγώνα Ολυμπιακός - Μάλαγα στις 27 Φλεβάρη του 2015, τιμήθηκαν ( και μπράβο! ) στο ΣΕΦ από τον  Π. Αγγελόπουλο με την ευκαιρία του 500ού αγώνα της ομάδας μας στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και στην Ευρωλίγκα, 6 μπασκετμπολίστες μας, υπερήλικες πια, μιας παλιάς αλλά τόσο σημαδιακής εποχής...  Ήσαν, βλέπετε, μέλη της ομάδας εκείνης που έδωσε το 1960 τον ΠΡΩΤΟ της αγώνα σ΄αυτή τη διοργάνωση, αντιμετωπίζοντας στην Τουρκία τη Γαλατά Σαράϊ. Οπότεεε... νιώθω ως καθήκον μου πλέον, το να ταξιδέψω πίσω στο παρελθόν... Το΄ χω κάνει εξάλλου, το γνωρίζετε, κι άλλες φορές εδώ στο RATΜ τούτο το εγχείρημα... Γιατί να περιμένω άλλο λοιπόν; Φοράω την...μνημονική στολή μου, μπαίνω στην πολυταξιδεμένη μου χρονοκάψουλα και....φσσσσ!....Έφυγα για το πλανητικό σύστημα των ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ μου... Περισσότερα από 55 γήϊνα χρόνια baaack....

Πρώτα - πρώτα, τα ονόματα των - πανάξια - τιμηθέντων: Αλέκος Σπανουδάκης, Θόδωρος Βαμβακούσης, Θύμιος Φιλίππου, Βασίλης Φασιλής, Μανόλης Καζανίδης, Γιάννης Μεϊμάρης. Εγώωω... θα γράψω ό,τι θυμάμαι σε παίχτες μας, απ΄αυτή την μακρινή εποχή... ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΜΗΣΩ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΩ...

Έφηβος τότε, μόνιμος κάτοικος Φρεαττύδας, 10 λεπτά με τα πόδια απ΄την ιστορική Λέσχη του Ολυμπιακού στο Πασαλιμάνι, απέναντι απ΄την τωρινή. Τακτικός επισκέπτης της, αφού το΄57 μου΄χε κάνει και δελτίο κολυμβητή στον Θρύλο ο μεγάλος τερματοφύλακάς του τότε στο πόλο, διεθνής, ο Αλέκος ο Μοναστηριώτης. Ευτύχησα να υπηρετήσω την ομάδα μόνο δυο χρόνια, λόγω πολύ απαιτητικών σχολικών ( ναι! πιστέψτε το! ) υποχρεώσεων... Zόρικο σχολειό... Κλείνω την παρένθεση, απολογούμενος γιαυτή την μικρή μου... περιαυτολογία, και ξαναγυρίζω στο θέμα μας. Τί θυμάμαι σχετικά από παίχτες μας; ΓΙΑΤΙ, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ ΜΟΥ, ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ, ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ Σ΄ΕΚΕΙΝΟΥΣ...ΤΟΥΣ ΘΡΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ, ΟΠΩΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΗΚΑΝ...

Θυμάμαι τους δύο Σπανουδάκηδες. Μοναδικές μορφές για το μπάσκετ του Ολυμπιακού. Τον Γιάννη και τον Αλέκο. Ο Γιάννης, πιο ψηλός απ΄ τον αδελφό του, οργανωτής του παιχνιδιού, με χαρακτηριστικό στυλ κατεβάσματος της μπάλας σαν να΄παιζε λίγο...΄΄κουτσό΄΄, ο Αλέκος εκτελεστής επιδέξιος, με άψογο τζαμπ σουτ, αλάνθαστος στις βολές, γλυκός παίχτης, γλυκιά ομιλία, μεγάλα χέρια που βουτάγανε την μπάλα κυριαρχικά, κάτι γαστροκνήμιοι νααα, μου΄ρχεται τώρα στην οθόνη η  ιδρωμένη φανέλα του και τα ιδρωμένα πόδια του μετά την προπόνηση... Δυάρι θάλεγα σημερινό. Τους θαύμαζα και τους δύο με τα εφηβικά μου μάτια. Ήταν οι ήρωές μου στο χώρο του μπάσκετ... Είδα τον ΣΗΜΕΡΙΝΟ Αλέκο... Κυφωτικός, το δεξί πόδι κοντύτερο, το αριστερό - με το φυσιολογικό ύψος - κεκαμμένο, μπαστούνι στο δεξί χέρι. Ράγισα...Αλλά συγχρόνως τον ΣΕΒΑΣΤΗΚΑ ακόμα πιο βαθιά... Να ζήσεις,  τιτάνα της εφηβείας μου, μονολόγησα με τα χείλη κλειστά και τους ρινοδακρυϊκούς μου πόρους αιφνιδιαστικά και ενοχλητικά αποφραγμένους...

Θύμιος Φιλίππου και Θόδωρος Βαμβακούσης... Τον πρώτο θα τον αναγνώριζα αμέσως. Έπαιζε ΄΄ελ΄΄, όπως λέγαμε τότε... Λεπτός, μέτριο ανάστημα, εκπληκτικά εύστοχο τζαμπ σουτ, ειδικά απ΄το δεξί πλάγιο του γηπέδου. Σήμερα θα΄ταν τριποντάς ολκής... Ο Βαμβακούσης απ΄την άλλη μεριά, πιο ψηλός, αθλητικός και δεμένος, ήτανε κομμάτι...σόου μαν. Διεμβολιστής, μεγάλο μπασκετικό ταλέντο, αγαπητός πολύ στη εξέδρα, ΄΄αράπης΄΄ το παρατσούκλι του λόγω της μελαχρινάδας του. Ένα τυπικό σημερινό 3άρι, με τα μέτρα της εποχής βέβαια κι αυτός...

Βασίλης Φασιλής, Καλούδης, Μίμης Δουράτσος... Ο Φασιλής, καλός παίχτης,  πολύ λεπτός, ζωντανός τύπος, πλακατζής, κι αυτός... τριάριζε μου φαίνεται, μ΄έναν κοντόχοντρο αεικίνητο μπαμπά με γυαλιά, που θα πρέπε να΄τανε κάτι σημαντικό εκεί στη Λέσχη, αφού τον έβλεπα πάντα στα μέσα και στα έξω... Μου΄χε κάνει, αν θυμάμαι καλά, και πρόταση να με γράψει στο μπάσκετ του συλλόγου, βλέποντας το...πανύψηλο μπόϊ μου του 1.82 τότε... Ο Καλούδης τώρα, ψηλό παιδί, αθλητικό, έπαιζε σέντερ, γυιος του Καλουδη αν δεν απατώμαι του βιβλιοπώλη, πούχε μεγάλο και γνωστό βιβλιοπωλείο δίπλα στο παλιό Ταχυδρομείο του Πειραιά στη Φίλωνος... Δεν ξέρω αν το μαγαζί υπάρχει ακόμα...

Άφησα τελευταίο τον Μίμη τον Δουράτσο. Υπάρχει λόγος. Εξαιρετικός, ηρωϊκός, αμυντικός. Ένα είδος Σιγάλα εκείνων των χρόνων... Ήμασταν μαζί, συνάδελφοι, στην Κλινική της Παθολογικής Φυσιολογίας στο Λαϊκό Νοσοκομείο στο Γουδί, τη δεκαετία του΄70... Δεν πολυβλεπόμαστε, ο καθένας είχε τις δουλειές του, θάλεγα όμως ότι εκείνο που τον χαρακτήριζε ήταν η ευγένεια, η πολιτισμένη συμπεριφορά και η ηρεμία, σε αντίθεση με το...άγρια ΄΄οπαδικό΄΄ στυλ παιχνιδιού του, σκυφτός με τα χέρια ανοιχτά, όλο του το σώμα να ψιλοτρέμει, σαν το θηρίο που προσέχει να δει τί σκοπεύει να κάνει το...θύμα του. Δεν ξέρω πώς τα πηγαίνει άραγε τώρα, μόνο ένας ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ άλλωστε τα μπορεί αυτά, εύχομαι πάντως να΄ναι καλά...

ΝΑΤΗΗΗΗ.....     ΗΡΘΕ ΩΡΑ Ν΄ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΩ, ΝΑ ΜΠΩ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΧΡΟΝΟΚΑΨΟΥΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ... ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ... ΒΑΖΩ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΓΥΡΙΖΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΚΟΙΤΑΩ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΑΣ ΜΙΛΗΣΑ, ΥΨΩΝΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΑ, ΣΚΥΒΩ ΛΙΓΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΑ ΤΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΜΟΥ, ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΤΣΟΥΟΥΟΥΠ!!!     Ε   Φ   Υ   Γ   Α   Α   Α   Α.......