Όσοι παρακολουθούν τη σειρά των ρατμικών αναρτήσεων με τον γενικό τίτλο «Ιστορίες Για Αγρίους» θα θυμούνται ίσως την εναρκτήρια ιστορία της εν λόγω σειράς (Ιστορίες Για Αγρίους, part 1: «Αμερικανοί στην Πλάκα»).  Θα θυμούνται ότι η περιοχή της Πλάκας ήταν ένα άκρως επικίνδυνο μέρος για τους θιασώτες του punk κινήματος και ότι, μολαταύτα, οι punks, κινούμενοι από μια καθαρά μαζοχιστική διάθεση, επέμεναν να κυκλοφορούν στα στενά της συνοικίας, πληρώνοντας συνηθέστατα τίμημα βαρύ. Θα θυμούνται, επίσης, εκείνον τον ξανθό νεανίσκο που, μετά από ένα εντελώς θρασύ διάβημα, βρέθηκε κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο και, μην έχοντας πολλές επιλογές, υποχρεώθηκε να μαζέψει στα πνευμόνια του όση δύναμη είχε και να βγάλει την κραυγή: «Λάμπροοο!..». Και, τέλος πάντων, για όσους δεν θυμούνται τίποτε από όλα αυτά, ορίστε, να τα:

            Ποιος όμως ήταν ο Λάμπρος; Δεν θα κάνουμε εδώ αγιογραφίες και μυθοποιήσεις. Ο Λάμπρος ήταν, απλά, ο Λάμπρος ˙ ένα λαϊκό νέο παιδί από το Περιστέρι που, λίγο πολύ όπως όλοι οι τότε θαμώνες της θύρας 7, είχε μια έντονη έφεση στις ταραχές και τους εξτρεμισμούς. Ψηλός, αδύνατος, με σκουρόχρωμο δέρμα, μακριά κατσαρά μαλλιά, κι ένα βλέμμα που προβλημάτιζε. Άλλοτε έβλεπες στο βλέμμα αυτό τη λύσσα του χούλιγκαν και άλλοτε μια ήπια μελαγχολία - κάτι που έμοιαζε με καημό...

            Ο Λάμπρος ανήκε στους γεφυρωτές της πρώτης με τη δεύτερη γενιά των «ακραίων» της θύρας 7. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν το λεγόμενο «οπαδικό κίνημα» άρχιζε να προσλαμβάνει με τρόπο οριστικό όλα τα καλά και τα κακά χαρακτηριστικά του, ο Λάμπρος ήταν στα πεζούλια της 7 ο παλιότερος από τους νέους και ο νεότερος απ’ τους παλιούς. Είχε κι έναν αδερφό, εξίσου επιρρεπή στις εντάσεις, που, επειδή ήταν κι εκείνος ψηλός αλλά επιπλέον και ελαφρώς καμπούρης, τα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα τού είχαν βγάλει το παρατσούκλι «Ψηλοκρεμαστός».

            Κάποτε ο Λάμπρος είχε σπάσει το χέρι του και το ’χε στον γύψο. Όταν επιτέλους το χέρι του έγινε καλά, εκείνος εξακολούθησε να φοράει τον γύψο για παν ενδεχόμενο... Το πρώτο ενδεχόμενο που έπαψε να είναι απλώς ενδεχόμενο ήταν, νομίζω, το εξής: Ένα βράδυ, έξω ακριβώς από το θρυλικό μπαράκι «ARIS CLUB» (Λυσίου 9, Πλάκα), εθεάθη πάνκης να... είναι ˙ να είναι, δηλαδή να υπάρχει -πώς αλλιώς να το πω- να υφίσταται... Μέγα λάθος. Το πρώτο παλιόπαιδο ατίθασο που τον αντελήφθη κινήθηκε απειλητικά προς το μέρος του, και ο πάνκης, υπακούοντας τη φορά αυτή στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και όχι στον κλασικό μαζοχισμό της φυλής των πάνκηδων, άρχισε να τρέχει με κατεύθυνση το ωρολόγιο του Κυρρήστου, τους γνωστούς «Αέρηδες», προκειμένου να γλυτώσει από τα νύχια του εξοργισμένου ιέρακος που μετά μανίας τον καταδίωκε. Ο πάνκης έφτασε, πράγματι, πολύ κοντά στη σωτηρία και είχε αρχίσει να το πιστεύει ότι τη συγκεκριμένη βραδιά θα τα κατάφερνε τελικά να γυρίσει στο σπίτι του αρτιμελής και ατσαλάκωτος. Όμως την κρίσιμη ώρα, κοντά στη διασταύρωση των οδών Λυσίου και Μάρκου Αυρηλίου, έκανε την εμφάνισή του το σκουρόχρωμο παιδί με το θεραπευμένο μεν, πλην εισέτι ευρισκόμενο εντός γύψινου περιβλήματος, χέρι. Ο εξοργισμένος ιέραξ που είχε πρώτος αρχίσει την καταδίωξη σταμάτησε την τρεχάλα, γνωρίζοντας ότι άφηνε τον πάνκη σε καλά χέρια. Ακολούθησαν σκηνές ωμού ρεαλισμού, τις οποίες σε καμιά περίπτωση δεν επικροτούμε, και σε τούτο, είτε το πιστεύετε είτε όχι, δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος ειρωνείας. Το γεγονός ότι το θύμα είχε διαφορετικά μουσικά και ενδυματολογικά γούστα από τον θύτη δεν ήταν, βέβαια, λόγος σοβαρός για να υποστεί ο κακομοίρης τα όσα υπέστη...

            Το επόμενο βράδυ ήταν ένα βράδυ καθ’ όλα συνηθισμένο. Οι τοίχοι του «Άρη» έτριζαν από τα ηλεκτρικά riff. Τα περισσότερα από τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα κάθονταν κάτω, κάποια λίγα στις σκάλες και ακόμη λιγότερα πάνω. Ο Ψηλοκρεμαστός χόρευε με το χαρακτηριστικό του παράξενο στυλ ˙ σήκωνε τα χέρια σαν τον καρατερίστα που ετοιμάζεται για την «κλωτσιά του πελαργού» κι έκανε κάτι νευρικές και ακανόνιστες κινήσεις, που θύμιζαν μαριονέτα. Κάποιος δαιμόνιος αλητάμπουρας, που είχε ανακαλύψει –ποιος ξέρει πώς- το μεγάλο μυστικό της «Ζέφης», βρισκόταν κλεισμένος μαζί της στην τουαλέτα και εισέπραττε τα έμπρακτα ανταλλάγματα της κοπέλας, στην οποία προηγουμένως είχε δώσει τον λόγο του ότι δεν θα αποκάλυπτε σε κανέναν την αληθινή της καταγωγή, δεν θα μαρτυρούσε πουθενά ότι η μεγαλοπιασμένη κορασίς δεν ήταν από το λεκανοπέδιο Αττικής και, κυρίως, δεν θα φανέρωνε ποτέ και για κανέναν λόγο ότι στο χωριό της τη φώναζαν... «Ζαφείρω»! Κάποιος που έμενε σχετικά κοντά είχε πεταχτεί στο σπίτι του, για να φέρει ένα ταψί φαγητό για την παρέα. Το ξενύχτι είχε ακόμη δρόμο και ίσως διαρκούσε μέχρι την έναρξη του επόμενου ξενυχτιού. Η συντροφιά πεινούσε και ο σιτιστής αργούσε να επιστρέψει...

             Ο Λάμπρος καθισμένος σ’ ένα τραπεζάκι, μάλλον κακόθυμος, έπινε και χασμουριόταν. Κάποια στιγμή σηκώθηκε και σοβαρά σοβαρά είπε τον λόγο τον βαρύ: «Βαρέθηκα. Πάω να πιάσω κανα πάνκη, να τον πλακώσω στις γυψιές...»

            Ο Λάμπρος δεν είναι μαζί μας πια. Βιάστηκε κι αυτός, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι οπαδοί του Ολυμπιακού ή άλλων ομάδων, να περάσει στην άλλη όχθη. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε σε όλους βαριά πίκρα, αλλά σε κανέναν έκπληξη. Κι όσοι αφελείς διαβάζουν τέτοιες ιστορίες και αισθάνονται «κάπως» ας έχουν υπ’ όψη τους ότι ο Λάμπρος ίσως να ήταν ακόμη εδώ, αν παρέμενε Λάμπρος – αν δεν γινόταν ποτέ... ο «Σοκολατένιος»...

Έξω από τη θύρα 8 της λεωφόρου, το 1983, στο παιχνίδι πρωταθλήματος που είχαμε κερδίσει 0-1 με γκολ του Εσταβίγιο. Λίγο πριν τραβηχτεί η φωτογραφία η περιοχή ήταν γεμάτη οικοδεσπότες της μπύρας 12+1. Μετά μας παραχώρησαν τον χώρο για να έχουμε άπλα. Η μορφή του Λάμπρου ξεχωρίζει στο κέντρο:

ΥΓ: Θα παρακαλούσα τους φίλους που θα τύχει να δουν αυτήν την ανάρτηση να αποφύγουν τις ερωτήσεις, γιατί το πράγμα δεν θέλει και πολύ να πάρει τη μορφή κουτσομπολιού.