ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ, PART 15: "Μάννα εξ ουρανού"
Γράφτηκε απο nissios στις 20:25 | 25-03-2015
Εντάξει, μπορεί να είμαστε «λαϊκά παιδιά που δεν διαβάζουν βιβλία», που λέει κι ένας φίλος μου ο Σάββας, αλλά σε τούτο το τσαρδί έχουμε μάθει ένα τσουβάλι πράματα. Τι για τα σερτόλεια κύτταρα μάθαμε, τι για το γαυρογονίδιο, τι για τι διαφορά μεταξύ «συνδέσμου» και «ομίλου»... Ε, ας μάθουμε και κατιτίς ακόμη, να το γνωρίζουμε για μια ώρα ανάγκης. Ερώτηση προς την ομήγυρη: τι σχέση έχουν το «καγκουρό» και το «μάννα», που οι Εβραίοι το έφαγαν πρώτα στα κεφάλια και μετά το έφαγαν και κανονικά; Εκ πρώτης όψεως καμία. Εκ δευτέρας πάλι καμία. Εκ τρίτης, όμως, και οι δύο λέξεις είναι δηλωτικές αμηχανίας, απορίας, άγνοιας. Σε αντίθεση, λόγου χάρη, με τον «καντηλανάφτη», που το λέει καθαρά ο άνθρωπος ότι είναι ο ανάφτης των καντηλιών, οι λέξεις «καγκουρό» και «μάννα» όχι απλώς δεν λένε τίποτε για το πράγμα που ονομάζουν αλλά και παραδέχονται ανοιχτά την αδυναμία τους να πουν το οτιδήποτε σχετικά με το πράγμα που ονομάζουν.
Να πούμε πρώτα για το συμπαθές μαρσιποφόρο. Περί τα μισά του 18ου αι. μ.Χ. ο Άγγλος εξερευνητής James Cook πάτησε το ποδάρι του στην ανατολική ακτή της Αυστραλίας. Το πρώτο πράμα που είδε εκεί ήταν το ζωάκι. Το δεύτερο πράμα που είδε εκεί ήταν ένας αβορίγινος. Ο Άγγλος ρώτησε τον αβορίγινο τι ζωάκι ήταν το ζωάκι. Όμως, ο αβορίγινος ήξερε μόνο αβοριγινέζικα και δεν κατάλαβε την ερώτηση του Άγγλου. Γι’ αυτό και του απάντησε «ka gouro», δηλαδή «δεν ξέρω (τι με ρωτάς)». Ο τρύπας ο Άγγλος νόμιζε ότι στην απάντηση του αβορίγινου περιεχόταν το όνομα του ζωακίου και, γεμάτος περηφάνια για τη νεοαποκτηθείσα γνώση, μας το ’φερε στας Ευρώπας και το μάθαμε κι εμείς. Μπράβο, μαλάκα Άγγλε, ευχαριστούμε. Πάμε και στο «μάννα». Αναφέρεται στην Έξοδο (16, 14-15) ότι εκεί που ο περιούσιος Του Θεού λαός του Ισραήλ περπατούσε, λέει, στην έρημο και γουργουρίζανε τα σωθικά του απ’ τη νηστικομάρα, ξαφνικά άρχισε να βρέχει λαχανοντολμάδες. Εκστασιασμένοι οι Εβραίοι πιάνανε από κάτω τα εδέσματα και ρωτούσαν αλλήλους «man hu?», δηλαδή «τ’ είν’ τούτο;» Τι θες να ’ναι, ρε τρύπα Οβραίε; Αφού το ’χαν πει και στις ειδήσεις ότι θα χαλούσε ο καιρός. Φτάνουν τόσα, γιατί θα μας κάνουν έξωση.
Στις 3 Ιανουαρίου του 1983 ο Ολυμπιακός υποδεχόταν στο Καραϊσκάκη την ομάδα που φέρει ως έμβλημα τη χαρά των αμνοεριφίων. Δύο χρόνια νωρίτερα, στο ματς της Πάτρας, ήταν η μεταγραφή του Μάικ Γαλάκου που είχε δυναμιτίσει το κλίμα. Τότε οι σκληροτράχηλοι οπαδοί της θύρας 13 (αυτής που είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς αν δεν το ζεις κτλ.) είχαν αναγκαστεί, υπό συνθήκες που παραμένουν ως σήμερα αδιευκρίνιστες, να φωνάξουν μ’ ένα στόμα-μια φωνή τι ακριβώς παθαίνει ο Π.Α.Ο. και η λεωφόρος. Όλοι μαζί το φώναξαν˙ όχι ένας εδώ, ένας εκεί και ένας παραπέρα. Όλοι μαζί. Την αυγή του 1983 έκαιγε ακόμη το σκάνδαλο Μπουμπλή, ενώ είχαν μεσολαβήσει φρέσκα σόπια περιμετρικά του ορνιθώνος, τα μακροβούτια στον Βόλο κ.α. Το κλίμα ήταν ξανά ηλεκτρισμένο, οπότε οι σκληροτράχηλοι οπαδοί της θύρας 13 (αυτής που είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς αν δεν το ζεις κτλ.) είπαν να αφήσουν την ομάδα τους χωρίς υποστήριξη, για να μην ξαναχρειαστεί να φωνάξουν τι ακριβώς παθαίνει ο Π.Α.Ο. και η λεωφόρος. Αυτά για την ιστορία.
Ο Βασίλης Κωνσταντίνου υπερασπιζόταν την εστία της χαράς των αμνοεριφίων. Όμως, φευ, κανείς δεν υπερασπιζόταν τον Βασίλη Κωνσταντίνου. Ειδικά κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, όταν ο συμπαθής γκολκίπερ βρισκόταν στο κοντινό στη θύρα 7 τέρμα, είναι αλήθεια ότι οι μόνοι του υπερασπιστές ήταν κάτι φωτογράφοι, που είχαν εγκαταστήσει τα συμπράγκαλά τους στο πέταλο του στίβου. Τίποτε άλλο δεν μεσολαβούσε μεταξύ του συμπαθούς ποδοσφαιριστή και των παλιόπαιδων των ατίθασων. Να πούμε στο σημείο αυτό ότι ο εν λόγω ποδοσφαιριστής βρισκόταν πια στη δύση της καριέρας του, και τούτο ήταν ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Τα μαλλιά του ήταν αραιωμένα, κάτω απ’ το σαγόνι του είχε κάνει την, έστω δειλή ακόμη, εμφάνισή του ένα προγούλι, και κάποια παραπανίσια για αθλητή κιλά είχαν αλλοιώσει αισθητά τον όλο του σωματότυπο. Στη θύρα 7 έδιναν κι έπαιρναν τα διάφορα «χοντρέεε», «μπουλούκοοο», «τροχόσπιτεεε», «κιόσκιιι» και άλλα τέτοια, των οποίων την εκφώνηση δεν επικροτούμε, καθώς είναι γνωστό ότι οι εύσωμοι άνθρωποι είναι τα καλύτερα παιδιά. Άλλωστε, υπήρχαν και κάμποσοι απ’ τους φωνασκούντες που δεν τους έλεγες και λεπτούς (Να ’στε πάντα καλά, Γιάννη, Κώστα, Αργύρη...). Πάντως, ένα παλιόπαιδο ατίθασο ήταν αρκετά λεπτό και ευκίνητο, ώστε να περάσει τα κιγκλιδώματα και να βρεθεί στον πίσω απ’ τους φωτογράφους χώρο. Τότε ήταν που ξεκίνησαν τα παράξενα...
Κάποια στιγμή που η χαρά των αμνοεριφίων είχε κερδίσει κόρνερ και η φάση επρόκειτο να εξελιχθεί στην απέναντι περιοχή, ο Βασίλης Κωνσταντίνου είδε να προσγειώνεται κάτι μπροστά στη δική του εστία! «Μan hu?», αναρωτήθηκε ως άλλος Ισραηλίτης. Πλησιάζει, τι να δει; Ένα σάντουιτς! Παράλληλα, ακούστηκε και μια φωνή πίσω απ’ τους φωτογράφους: «Χτύπα το, χοντρέεε. Προλαβαίνεις.» Ο συμπαθής τερματοφύλακας δεν το «χτύπησε». Απεναντίας, το μάζεψε απ’ τον χλοοτάπητα και το πέταξε μακριά. Όμως, το παλιόπαιδο τ’ ατίθασο μάζεψε το αμφίψωμο απ’ τη νέα του θέση και ξαναπλησίασε την εστία της χαράς των αμνοεριφίων. Έβγαλε το κασκόλ του απ’ τον αγκώνα, το έδεσε βιαστικά στο δίχτυ του τέρματος, άφησε το αμφίψωμο δίπλα στο δοκάρι και, φεύγοντας, είπε: «Σ’ αφήνω εδώ το κολατσό σου, τροχόσπιτεεε. Καλή όρεξη». Ο Βασίλης Κωνσταντίνου έλυσε το ασπροκόκκινο κασκόλ απ’ το δίχτυ και το εκσφενδόνισε μακριά απ’ την εστία του μαζί με το αμφίψωμο. Όμως το παλιόπαιδο τ’ ατίθασο ήταν ακόμη εκεί κοντά. Χωρίς να χάσει καιρό, περισυνέλεξε και πάλι τα επίμαχα αντικείμενα και, αφού ξανάδεσε το κασκόλ στον αγκώνα του, πήγε κοντά στην εστία, έδωσε ψηλοκρεμαστή τροχιά στο αμφίψωμο, ώστε αυτό να προσγειωθεί στον ουρανό του τέρματος, και φώναξε: «Πιάσε, κιόσκιιι. Να σου κρατήσει τη λιγούρα μέχρι το ημίχρονο...»
Το τέλος του ματς βρήκε τον Θρύλο νικητή με σκορ 2-1. Αμφότερα τα γκολ μας ο μουστάκιας. Το τέλος του ματς βρήκε το ασπροκόκκινο κασκόλ κρεμασμένο στο δίχτυ, οριστικά πια. Το τέλος του ματς βρήκε τη θύρα 7 να παραληρεί εν μέρει για τη νίκη και εν μέρει για το επανακρέμασμα του κασκόλ. Το τέλος του ματς βρήκε το παλιόπαιδο τ’ ατίθασο να βρίσκεται ακόμη στον στίβο και να πανηγυρίζει. Κάπου εκεί τον συνέλαβε ο φακός κάποιου από τους φωτογράφους που λέγαμε.
(Να ’σαι πάντα καλά, Γιώργο.)
ΥΓ: Το κειμενάκι αφιερώνεται στους φίλους του r.a.t.m. με τα ηλεκτρονικά ψευδώνυμα «jorge rojo» και «pantzo», καθώς και στον «ze ηλιας», που χάρη στον παππού του η ιστορία του Ολυμπιακού είναι πολύ πλουσιότερη. Να’ στε πάντα καλά κι εσείς, παιδιά.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Παιδιά ενοχλώ;
Παόκι είμαι της πολυθρόνας και της τηλεόρασης, παππούς τώρα πια
Αλλά έζησα την χρυσή εποχή 80 όταν υπήρχαμε εσείς κι εμείς στα τσιμέντα και με τις εκδρομές πριν να εμφανιστούν οι μπάτσοι τα μαχαίρια και η ηρωίνη μέσα στα γήπεδα
Με σεβασμό στην θύρα 7 διαβάζω τον φίλο που γράφει τα περισσότερα κείμενα εδώ και ομολογώ ότι έχει ταλέντο, χιούμορ και προτιμώ να ξοδεύω τον χρόνο μου διαβάζοντας τα κείμενα του στα διαλείμματα από τα λογοτεχνικά κείμενα.
Το μόνο που έχω να πω εκτός του ότι απολαμβάνω τα γραπτά σας, είναι πως την δεκαετία του 80 όταν κατεβαίναμε σαν οργανωμένος στρατός, με όποιον αντίπαλο και να παίζαμε δεν μας ενδιέφερε τίποτα άλλο παρά το αν θα έρθουν γαύροι για μανούρα. Μια φορά στην λεωφόρο φάγαμε ξυλίκι(αρχές δεκαετίας 80) και αυτό ήταν δεν ξανάγινε όσο θυμάμαι.
Με ΑΕΚ ήταν για γέλια κι επειδή τα θυμάμαι καλά, οι original πάντα έλπιζαν σε βοήθεια των γαύρων και σας έγλειφαν να πάτε μαζί τους.
Με Ολυμπιακό φάγαμε γερά κυνηγητά, αλλά και όταν παίζαμε με άλλες ομάδες μόνο Ολυμπιακοί ερχόταν για νταβαντούρι. Π.χ. Λαρισα-ΠΑΟΚ τελικός 1985 Καλογρέζα
Αλαμάνα δεν ήμουν δυστυχώς έχω ακούσει τα χίλια μύρια και δεν πιστεύω τίποτα. Π.χ. επειδή ξέρω τον Πελέ, στο σκηνικό με την Αλαμάνα ήταν 12-13 χρονών και κάποιοι λένε ότι βάραγε μόνος του 10 μαλλιάδες γάυρους και άλλα τέτοια φαιδρά.
-Αργότερα, μετά το 86 αφού πήγα φαντάρος και σοβάρεψα?! εμφανίστηκαν και οι συνοδείες με τους μπάτσους και τελείωσε το ωραίο πανηγύρι που πηγαίναμε μόνοι μας εμείς και η μαγκιά μας και τα παράτησα κι εγώ για να γίνω οικογενειάρχης, αλλά το παρελθόν δεν σβήνετε.
Καθόλου δεν ενοχλείς, φίλε. Εγώ έκανα λάθος και έσβησα τον λογαριασμό σου, γιατί είδα παράξενο nickname και φοβήθηκα ιούς και τέτοια. Συγγνώμη σου ζητώ, και σε ευχαριστούμε για τα καλά λόγια.
Κι εμείς το λέμε ότι τα νταβαντούρια με όλους τους άλλους ήταν του δεκάλεπτου ενώ με τους παοκτζήδες κρατούσαν ώρες ολόκληρες.
Να χαίρεσαι την οικογένειά σου.
ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΑΔΕΡΦΕ NISSIO!
ΜΟΥ ΛΕΙΨΑΝΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΣΟΥ (ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ RATM-ΙΤΕΣ) ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΜΑΣ ΣΕΡΒΙΡΕΙΣ 2 ΜΑΖΕΜΕΝΑ!
Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΣΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΗ,ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑ ΝΟΗΤΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΟ ΣΤΙΒΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ!
ΣΥΝΕΧΙΖΕ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙΣ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΑΥΡΟΣΥΝΗΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΘΡΥΛΩΝ (ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ 7 ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ!
ΝΑ ΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ
1.Φίλε nissie μ έχεις μπερδέψει με άλλον.Εγώ ήμουν με την παρέα του χρούμπετς-abelogarden μεριά.Όταν είχαμε ευρωπαικό
ματς στο ΟΑΚΑ-που μόλις είχε ανοίξει-πηγαίναμε πορεία καμμιά 100στή άτομα με τα πόδια από την "παραλία"(Κηφισίας και Αλεξάνδρας)μέχρι Καλογρέζα.
2.Ο εικονιζόμενος στη φωτό(Α.Τ.Ι.Α.)μαζί με το φίλο του (acrobat)έχουν κάνει το εξής εκπληκτικό αρχές'80.Στο σταθμό Θησείου έχει σταματήσει το τραίνο με αμνοερίφια που γυρνούσαν από αγώνα τους και οι δύο προαναφερόμενοι κραδαίνοντας
ξυλίνους ράβδους -ΜΟΝΟΙ τους παρακαλώ-δεν άφησαν να κατέβει κανένας απ τα βαγόνια στέλνοντάς τους στην επομένη στάση.
3.Επειδή όπως καταλαβαίνεις μεγάλωσα δίπλα στο μπουρδέλο τους μάθαινα από πρώτο χέρι τα χουνέρια που είχαν υποστεί.
4.Αν θες τη γνώμη μου όσο αφορά τις αναστολές σου για δημοσίευση των μαλακιών που κάναμε πιτσιρικάδες για τις οποίες
θέλω να πιστεύω οτι δεν έχουμε μετανιώσει,μη μασάς.Έχουν παραγραφεί όλα.Τώρα πια δεν μας κυνηγάνε οι μπάτσοι αλλά η εφορία.Άσε λοιπόν την πένα σου και τα αρχεία σου ελεύθερα να νοσταλγούμε ευχάριστα και να ξεφεύγουμε έστω για λίγο.
Είχα την εντύπωση ότι ήσουν εγγονός ενός ανθρώπου που μ' ένα βιβλίο που έγραψε διέσωσε την ιστορία του Νίκου Γόδα. Αν κάνω λάθος, σχώρα με, αλλά έτσι κι αλλιώς να 'σαι πάντα καλά και δεν παίρνω πίσω την αφιέρωση.
Τι να πρωτοπούμε, ρε φίλε; Λέει κανείς το ένα εκατοστό της αλήθειας και πάλι ακούγεται υπερβολικός. Υπάρχει, όμως, και η σκοτεινή μεριά του φεγγαριού... Πολλές φορές οι μαλακίες της νιότης πληρώνονται πολύ μετά...
Τον βρήκα τον άλλο φίλο. Έχει το nickname "ze elias" και σχολιάζει εδώ:
http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/121120/nikos-godas-th-n-t-o-s
Σε ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση nissie. Να είσαι πάντα καλά!
Τελικά ο χοντρός δεν το " χτύπησε " το σάντουιτς...
Ήταν στεγνό, το προτιμούσε με αυτήν την παχύρρευστη λευκή σως που τους σερβίρουμε συνήθως...
Αυτά τα είχε μάθει και ο Τζόρβας και έφευγε κάθε φορά παραπονεμένος απο τον ΝΑΟ...
Με το δίκιο του, παλιά τραταραμε σαντουιτσακια και αυτόν τον είχαμε ταράξει στα καρότα...
Ωραίος Nissie, Ωραίος και ο Γιώργος...
Ωραίος κι ο Τσίφης! Χαιρετισμούς σε δικούς και φίλους.
Nα καταθεσω και εγω τον οβολον μου ..τον της γνώσεως χαχα Ο εν λόγω Γεωργιος ,εκ Νικαίας ορμώμενος , ήτο φύσις καλλιτεχνική και πλειστάκις μεριμνούσε γιά την αναψυχήν των πολυπληθών ακολούθων του..Οπως καλή ώρα ενα απογευμα Κυριακής ,επιστρέφοντας από τον συνηθισμένο του απογευματινό περίπατο στο εμπεδο οπου μαρτύρησε ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ ,εποχούμενος , ευρισκόταν στο φανάρι της Σολωμού ( γωνία με ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ ..με την θρυλική ΒΙΚΤΩΡΙΑ να ειναι απέναντι !!! ) και περίμενε να ανάψει ο φωτεινός σηματοδότης , μαρσάροντας και φωνάζοντας την λέξη...Εχω..δυνατά..Τον πλησιάζει Νικαιώτης τις ομοιδεάτης και εμπλεος απορίας παρακολουθεί τα τεκταινόμενα ..Εχω ( βρουμ γκαζιά !!! ) εχω ( ξαναβρουμ γκαζιά !! ) ..εχω ( αναβει το φανάρι ) ΣΑΛΤΑΡΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ !!!!! μπουχός ο ήρωας μας . Νασαι καλά ρε ψυχάρα ΓΙΩΡΓΗ , μονος σου εφυγες απέναντι στους Λαρισαίους το 83 οταν πρωτοήρθαν στο Φαληρο και βγήκαν εξω μετά για ..τσαμπουκα !!! ( γελάνε και τα καλαμάκια του φραπε χαχα )
Να είσαι καλά φίλε και ομοιδεάτη nissie γιά όλα αυτά τα ωραία που μας θυμίζεις μέσα από τις υπέροχες ιστορίες σου μετά από όλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε. Ο εικονιζόμενος με το γνωστό εξωγήινο προσωνύμιο ήταν από τις μεγάλες μορφές της ένδοξης θύρας 7, μαζί με αρκετούς άλλους και ιδιαίτερα με το φιλαράκι του,επίσης από τη Νίκαια που ήταν στην δεύτερη φωτογραφία της προηγούμενης ιστορίας γιά αγρίους. Οι αλλόθρησκοι τους είχαν αισθανθεί πολλάκις στο πετσί τους, ιδιαίτερα εκτός έδρας γιατί στο Καραισκάκη τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα γιά φιλοξενούμενους και δεν είχε πολύ ενδιαφέρον. Εμένα επίσης μου ήρθε στο μυαλό, μιας που μιλούσαμε γιά Λαρισαίους, ένα περιστατικό στη γέφυρα στο Αλκαζάρ αρχές της δεκαετίας του 80 αν θυμάμαι καλά, με έναν από τους πρωταγωνιστές τον εικονιζόμενο, με τα γνωστά συνήθη αποτελέσματα γιά τους άλλους.
Ο Γιώργος ήταν απ' τη Νίκαια. Ο κολλητός του ο Κώστας, που φαίνεται στη δεύτερη φωτογραφία της προηγούμενης ιστορίας, ήταν απ' τον Κορυδαλλό. Ανυπέρβλητο τρελοκομείο, θα θυμάσαι...
https://www.youtube.com/watch?v=joM9rTwXPx4
Ναι ναι αυτόν εννοώ!! Φυσικά και θυμάμαι. Μεγάλη τρέλα υπήρχε τότε γενικά. Ειδικά αυτοί οι 2 δεν παιζόντουσαν με τίποτα. Παρεπιπτόντως μεγάλη κομματάρα μας θύμισες. Συνέχισε nissie να μας ταξιδεύεις σε αυτές της αξέχαστες εποχές και εμεις να προσθέτουμε ότι θυμόμαστε.