Έγραφα κάτι άλλο και συγκεκριμένα για την αυστηροποίηση των ποινών από την ΕΠΟ στις οπαδικές βιαιότητες, μετά από πρόταση του υφυπουργού αθλητισμού, αλλά μόλις είδα σε άλλες ιστοσελίδες το αφιέρωμα της ΠΑΕ στον ΜΕΓΑΛΟ Ανδρέα Μουράτη, τα παράτησα αυτά στη στιγμή κι έπιασα αμέσως τούτο το θέμα γεμάτος συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη συνάμα, γιατί έχω ευλογηθεί να΄μαι από τους τυχερούς εκείνους που τον ΕΖΗΣΑΝ... Θυμίζω ότι το  αφιέρωμα στον παίχτη απ΄τον επίσημο Ολυμπιακό, έγινε λόγω της γνωστής επιλογής του από τους οπαδούς μας στην καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών της ομάδας ( έχουν δημοσιευθεί ήδη αντίστοιχα και για μερικούς άλλους ακόμα ) και διαβάζοντάς το, ομολογώ ότι μ΄εντυπωσίασε η έλλειψη αυθεντικότητας στο κείμενο που τον αφορούσε, δείγμα ότι αυτό θα πρέπει να έχει γραφτεί από άνθρωπο που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΖΗΣΕΙ... Κι αναρωτιέμαι γιατί, αφού εξακολουθούν και σήμερα να υπάρχουν αρκετοί παλιοί ΣΥΝΑΘΛΗΤΕΣ του τόσο ΜΕΣΑ όσο και ΔΙΠΛΑ απ΄τον Ολυμπιακό, τους οποίους και ΟΦΕΙΛΕ να είχε συμβουλευτεί... Έτσι μου΄δειξαν τουλάχιστον κάτι γενικόλογες, κοινότοπες και γιαυτό αφόρητα επιδερμικές, βαρετές και καθόλου αντίστοιχες ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΧΤΗ-ΘΡΥΛΟΥ, περιγραφές του τύπου ΄΄σπουδαίο άλμα, γρήγορη αντίδραση, θεαματικές ενέργειες ΄΄κ.λ.π. που διάβασα... Τα παραπάνω ΔΕΝ σημαίνουν ότι όποιος δεν έχει ζήσει κάτι, δεν δικαιούται και να γράψει γιαυτό. Κάθε άλλο. Ο Σάββας και τ΄αφιερώματά του, όλο σεβασμό και ντοκουμέντα, είναι - για παράδειγμα - τρανή και ΠΑΝΘΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΗ απόδειξη του προηγούμενου ισχυρισμού. Εκείνο που θέλω όμως να τονίσω, είναι ότι δεν μ΄αρέσουν και δεν αρκούμαι ( κάθε άλλο ) στα...πασαλείματα και στις τυπικές διεκπεραιώσεις, ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΜΕΓΕΘΗ και όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά ΠΑΝΤΟΥ... Τέλος πάντων, όσο γερνάω ( μεγαλώνω...ακριβέστερα ), τόσο πιο γκρινιάρης γίνομαι μου φαίνεται, γιαυτό και προχωράω στο...παρασύνθημα.

1. ΤΙ ΠΑΙΧΤΗΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΟΥΡΑΤΗΣ;

ΑΠΑΝΤΩ:  Έπαιζε αριστερός μπακ. Ήταν η προσωποποίηση του καλώς εννοούμενου παίχτη-τσαμπουκά. Γεννημένος για μπάλα. Παληκάρι σωστό. ΟΧΙ ΣΚΟΤΩΣΤΡΑΣ. Και επί πλέον, διέθετε άρτια ( για τη θέση του ) τεχνική. Συνδυασμός σπάνιος. Αποτέλεσμα, να΄ναι απολαυστικός στο παιχνίδι του και να σε κάνει να νιώθεις  σιγουριά, ικανοποίηση, άγρια χαρά και τελικά περηφάνια να τον βλέπεις... Έπαιζε τον προσωπικό του αντίπαλο από κοντά, τον παρακολουθούσε σπιθαμή προς σπιθαμή, βεντούζα, δεν τον άφηνε να πάρει κυριολεκτικά αναπνοή... Ντρίπλα δεν έτρωγε. Ή θα σου΄παιρνε το τόπι ή θα το΄βγαζε άουτ. Ήταν χωρίς υπερβολή, ΑΠΕΡΑΣΤΟΣ. Στη χειρότερη, θα έκανε φάουλ. Αλλά δεν θ΄άφηνε να τον περάσει ο άλλος, ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ... Είχε έναν απλησίαστο, έναν στρατιωτικού τύπου θα΄λεγα ποδοσφαιρικό εγωϊσμό. Τον ΄΄ρούφαγα΄΄ κυριολεκτικά με τα παιδικά μου μάτια καθώς έπαιζε κι η καρδιά μου πέταγε, κλωτσούσε κυριολεκτικά απ΄αυτή τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ έξαψη της υπεραδρεναλιναιμίας που νιώθει κάποιος, όταν βλέπει κι ακουμπάει έστω την μπάλα ένας παίχτης ΣΥΜΒΟΛΟ σαν κι αυτόν. Λίγο σκυφτός, όταν ο άλλος τούκανε απέναντί του τσαλιμάκια και ξαφνικά...ΤΣΟΥΠ! Καθάριζε στο πιτς-φυτίλι τη φάση... Θυμάμαι το μουστάκι του, τα στραβά του πόδια, το αραίωμα στα μαλιά του, την ξαφνική και απρόσμενη αντίδρασή του, τον ηρωϊσμό του, τις βολίδες που φεύγανε απ΄τα πόδια του... Πολύ γερά πόδια. Το χαμόγελό του. Το παρατσούκλι του: Μιζούρι... Απ΄το ομώνυμο, σπουδαίο αμερικανικό θωρηκτό...

2.  ΤΙ ΤΥΠΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΗΤΑΝ Ο ΜΟΥΡΑΤΗΣ;

ΑΠΑΝΤΩ:  Έχουν γραφτεί πολλά για το γνήσιο, το απλό, το πηγαίο, το ανόθευτο, το λεβέντικο του χαρακτήρα του... Ένας αγράμματος άνθρωπος, αλλά τόσο ΜΟΡΦ-ωμένος... Τον είχα συναντήσει κάποτε πριν από χρόνια  στο Ταμείο Λιμενεργατών και τον είχα κουβεντιάσει. Μια φορά βέβαια, δεν είναι τίποτα...  Συνήθως. Μπορεί όμως και να εισπράξεις κάτι απ΄τον άλλο. Σε διάθεση, αισθήματα, προθέσεις, ψυχική κατάσταση, πνευματικό πηλίκον... Ένα σωρό πράματα... Εξαρτάται...  ΚΑΙ απ΄αυτόν που΄χεις μπροστά σου, αλλά ΚΑΙ απ΄το πόσο ενδιαφέρεσαι για τον άλλο. Κι εγώ, όχι απλώς ενδιαφερόμουνα για τον ΗΡΩΑ των παιδικών μου χρόνων... Ήμουν κυριολεκτικά κατενθουσιασμένος...

Μιλήσαμε για κανα τέταρτο. Κρατούσα ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΜΟΥ, όσο μπορούσα περισσότερο κοντά μου... Για να παρατείνω εκείνο το ανάμικτο από περηφάνια, ικανοποίηση, θαυμασμό και χαρά αίσθημα, που μου΄δινε το γεγονός ότι συνομιλούσα με τον ΑΝΔΡΕΑ ΜΟΥΡΑΤΗ...

Τί αποκόμισα; Είδα έναν άνθρωπο ΣΕΜΝΟ, ΝΤΡΟΠΑΛΟ, ΣΥΓΚΡΑΤΗΜΕΝΟ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ, ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟ... Έναν άνθρωπο που στεκόταν με σεβασμό μπροστά σε μιαν άσπρη μπλούζα, ενώ αυτός που΄ταν μέσα σ΄αυτή τη φορεσιά, ΄΄έλιωνε΄΄ κυριολεκτικά μπροστά στον ΘΡΥΛΟ με τον οποίο είχε την τύχη και ΤΙΜΗ να συνομιλεί...

Τον εξυπηρέτησα όσο μπορούσα και δώσαμε με θέρμη τη χειραψία του αποχαιρετισμού...

..

3.  ΤΙ ΚΑΤΑΘΕΤΩ ΩΣ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ...

Μπορεί τα παραπάνω να φανούν σε μερικούς νεότερους υπερβολικά... Ίσως και να΄ναι... Για μένα όμως αδέλφια μου Συρρατμίτες, είναι Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ...

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΥΡΑΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΓΑΥΡΩΣΥΝΗΣ... Το γράφω και σφίγγομαι κυριολεκτικά για να μην εκραγώ απ΄τα ρίχτερ του ψυχικού σεισμού που συγκλονίζει το ΕΙΝΑΙ μου τούτη τη στιγμή... ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: ΡΕ;  ΜΗΠΩΣ ΚΙ Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΔΑΦΝΟΣΤΕΦΑΝΩΜΕΝΟΣ ΕΦΗΒΟΣ, ΠΟΥ΄ΧΕ ΖΩΝΤΑΝΕΨΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΞΕΙ  Ο - Λ - Ο - Ζ - Ω - Ν - Τ - Α - Ν - Α  ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΕΩΔΕΣ ΠΡΟΤΥΠΟ - ΠΑΙΧΤΗ ΤΟΥ ΄΄ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ΄΄;