Είχα υποσχεθεί να κάνω ένα βιωματικό αφιέρωμα στον Γιώργο Σιδέρη, με την ευκαιρία της πρόσφατης επιλογής του στην κορυφαία ενδεκάδα όλων των εποχών από τους φίλους του Ολυμπιακού. Και ορθότατα, νομίζω, περιελήφθη σ΄αυτήν, αφού ακόμα και σήμερα - κατά την άποψη πολλών - παραμένει ο καλύτερος σέντερ φορ που πέρασε ποτέ απ΄την ομάδα. Αυτός και ο Νίκος Αναστόπουλος. Κι άλλοι βέβαια καλοί πέρασαν, αλλά δεν ήταν όπως ετούτοι οι δυο. Πιθανότατα, αν τους ζούσα ( σπάζοντας όλα τα ρεκόρ... Γκίνες ), να ήμουνα σε θέση να συμπλήρωνα το...κουαρτέτο των κορυφαίων με τον Γιάννη Βάζο και τον Γιώργο Ανδριανόπουλο. Αλλά κάτι τέτοιο, μόνο στη σφαίρα της φαντασίας... Υπάρχουν εξάλλου εντυπες πηγές εξεχόντων συνΟλυμπιακών και δημοσιογράφων που έχουν ασχοληθεί με τους τελευταίους και περιγράφουν με λεπτομέρειες τα κατορθώματά τους. Εγώ όμως μιλάω εδώ για όσα έχω δει Ο ΙΔΙΟΣ, άμεσα, έχω βιώσει, για όσα έχουν καρφωθεί στη μνήμη μου και γιαυτά θα γράψω. Με τον τρόπο μου...

Τώρα, ίσως μου πείτε και ο Γιούτσος που κολλάει ρε φίλε; Σωστό, αλλά απαντώ. Τον Γιούτσο τον ΄΄πήγαινα΄΄ πολύ. Τον Σιδέρη τον παραδεχόμουνα. Τον Νίκο τον Γιούτσο, τον καμάρωνα. Κι επειδή αυτοί οι δυο την δεκαετία του ΄60 είχανε φτιάξει ένα δίδυμο που΄χει χαρακώσει ανεξίτηλα την καρδιά μου, ένα δίδυμο εξαιρετικά δυσεύρετο έκτοτε, σκέφτηκα να γράψω ΚΑΙ για τούτο το ουγγαρέζικο άτι μερικά λόγια... ΣΙΔΕΡΗΣ-ΓΙΟΥΤΣΟΣ. Έτσι μου΄χουνε μείνει στην ψυχή. Ο καθένας τους, μια έντονη και ξεχωριστή ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Ασφαλώς. Όμως του λόγου μου, ΘΕΛΩ να τους κρατάω ΖΕΥΓΑΡΙ μέσα μου ΚΑΙ ΕΤΣΙ θα τους περιγράψω...

Ξεκινάω, δικαιωματικά, με τον Γιώργαρο... Κι αν προσπαθούσα να τον παρομοιάσω με κάποιο πλάσμα έτσι ώστε να τον χαρακτηρίσω όσο γίνεται πιο παραστατικά, πιο ανάγλυφα, θα διάλεγα σίγουρα τον...

ΠΑΙΧΤΗΣ - ΤΑΥΡΟΣ, πραγματικά, ο Φόντακας ή Γιώργαρος!

ΘΥΜΑΜΑΙ: Φορούσε το 8... Σωματώδης, χωρίς μέση, ανάστημα κανονικό, πλαταράς, μπούτια δυνατά, τριχωτά, χωρίς να διαγράφονται οι μυϊκές τους ομάδες, πρόσωπο ΄΄αντρικό΄΄, θεληματικό, σοβαρό... Γρήγορος, παρά την σωματοδομή του, μα πάνω απ΄όλα ο τύπος του ΔΥΝΑΤΟΥ σέντερ. Έπαιζε πολύ με το σώμα και τους αγκώνες. ΚΑΘΑΡΟΣ ΠΑΙΧΤΗΣ. Άμα σ΄έβαζε πλάτη, αντίο...Σκέτο τανκ... Δεν συγκρατιότανε με ΤΙΠΟΤΑ... Μόνο με τράβηγμα απ΄τη φανέλα ΚΑΙ ΑΝ... Εκείνος ο ευγενής - όντως - κλασικός αντίπαλός του, ο βάζελος σέντερ μπακ ( και συνάδελφός μου ) Φραγκίσκος Σούρπης, έχει πολλά να διηγηθεί για τον Γιώργαρο... Πάντα με σεβασμό... Ή φάουλ θα του΄κανε ή θα τον τράβαγε απ΄τη φανέλα ή άντε γεια... Λιγοστές έως σπάνιες οι φορές που θα του κέρδιζε μονομαχία. Μπάσιμο του Σιδέρη στην αντίπαλη περιοχή, ύστερα από κέρδισμα της μπάλας μετά από διεκδίκηση κάπου έξω απ΄αυτήν ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ ΟΡΘΙΟ, μ΄εκείνο τον...βρυχηθμό της επιτακτικής  αναμονής που πάντα ΄΄λέει΄΄: έλαααα...έλαααα...έρχεταιι...έρχεταιι...κάρφωσ΄την πουτάναααα...  Κι όταν την κόλλαγε στη γωνία και τιναζόταν σχηματίζοντας εκείνο το γνωστό ΄΄βυζί΄΄ το δίχτυ, χιλιάδες τα ορθάνοιχτα στόματα, η στεντόρεια, βραχνή, βγαλμένη απ΄τα έγκατα ιαχή του... γκουόοοοοοοοολλλ, ένα μακρόσυρτο μπουμπουνητό, οι πεταμένες φλέβες του λαιμού και των κροτάφων, τα υψωμένα χέρια με τα δάχτυλα σε μπουνιά ή σε...πλάγια αντικρυστή μούντζα, οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα γέλια, η έξαψη, η ταχυσφυγμία, η πίεση στο κόκκινο... ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΑΓΑΛΙΑΣΗ, ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ... Αυτό σημαίνει γήπεδο. ΑΥΤΟ είναι το μπαλί...

ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΚΟΛΤΖΗΣ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ... ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΣ. Πιστεύω ότι μόνο ο Αναστόπουλος ( εντελώς διαφορετικό στυλ παίχτη ) και απ΄τους σύγχρονους ο Μήτρογλου, στην μοναδική καλή χρονιά του, μπορούν να τον ΄΄κοντράρουν΄΄ ως προς την ευκολία με την οποία σημάδευε το πλεκτό... Όχι ο Υφαντής ( έξοχος, αγαπητός, αλλά όχι Σιδέρης ), ούτε ο Κρητικόπουλος, ούτε ο Αλεξανδρής βέβαια...Τα σουτ που εξαπέλυε ήταν συνήθως χαμηλά σε ύψος, ευθύβολα, γωνιακά, μέσα απ΄την περιοχή, όχι απ΄έξω. Το πλασάρισμα, το΄χε σε ιδανικό σχεδόν βαθμό. Κεφαλιά, σπάνια έως ποτέ. Για τον Σιδέρη λέγανε πολλοί τότε, ιδίως αντιΟλυμπιακοί, ότι μπορεί να ήτανε παιχτάρα, αλλά μ΄αυτόν δεν επρόκειτο να πάρει ποτέ πρωτάθλημα ο Θρύλος... Τους διέψευσε. Πήρε. Λίγα πάντως, ανάλογα με τα χρόνια που΄παιξε στον Ολυμπιακό, την μεγάλη προσφορά του και το ιστορικό  αποτύπωμα που άφησε στον σύλλογο. Μόνο δύο... Κύπελλα, σαφώς περισσότερα.

ΤΕΤΟΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ ΚΑΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ, ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΗ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΠΟ ΤΟ ΄70 ΚΑΙ ΜΕΤΑ, ΔΕΝ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. ΤΕΣΣΕΡΑΜΙΣΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΩΡΑ... ΕΞΑΙΡΕΣΗ - ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ - ΕΙΠΑΜΕ: ΕΝΑΣ. ΠΟΥ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΕΠΕΛΕΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΝΔΕΚΑΔΑ. Ο ΝΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ.  Δ  Ι  Κ  Α  Ι  Α....

Ας πάμε όμως και στον αγαπημένο μου... Τον Νίκο τον Γιούτσο, που, αν ήταν να τον παρομοιάσω με κάτι ανάλογο προς τον ταύρο για τον Σιδέρη, θα΄ταν εύκολη η επιλογή. Παιχνιδάκι... Τίποτα αντιπροσωπευτικότερο γιαυτόν από ένα ΑΛΟΓΟ ΣΤΟΝ ΚΑΛΠΑΣΜΟ ΤΟΥ...

Μπορεί ο Φόντακας να υπήρξε ΜΕΓΑΛΟΣ πράγματι στράϊκερ και μέλος της κορυφαίας ενδεκάδας του Θρύλου, άλλος όμως είναι εκείνος που μένει και θα παραμείνει στην ιστορία του με μια πασίγνωστη, παροιμιώδη και - κατά τα φαινόμενα - αιώνια φράση. Το ουγγαρέζικο άτι από την Τσέπελ, το πουλέν του ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ Μάρτον Μπούκοβι... ΄΄ΕΕΕΜΠΑΙΝΕΕ  ΓΙΟΥΤΣΟΟΟ΄΄... Το φωνάζαμε στο Καραϊσκάκη και όχι μόνο... Έλαβε πολυποίκιλες τελικά διαστάσεις και χρήσεις ετούτη η φράση κι έγινε ΚΛΑΣΙΚΗ...  Σχεδόν ΞΕΠΕΡΑΣΕ και δεν ταυτίστηκε απλά με τον παίχτη... Στενεύω τις βλεφαρικές μου σχισμές ζαρώνοντας τα βλέφαρά μου και διατιτραίνω με το κομπρεσέρ της αναπόλησης το ειδικό κέντρο των ανεξίτηλα χαραγμένων αναμνήσεων στον εγκέφαλό μου... Τον φέρνω στην οθόνη μου...

Φορούσε το 10 ή το 9... Απ΄την αρχή που ήρθε, συνοδευόμενος από πολλές υποσχέσεις, φάνηκε πως ήταν κάτι το διαφορετικό... Για την εποχή του, μάλλον ψηλός. Κανονική διάπλαση, αρμονική θα΄λεγα, λευκό δέρμα, άτριχο, μπούτια και γάμπες με ευδιάκριτες τις μυϊκές τους ομάδες - σε αντίθεση με τον Σιδέρη, πλάτες, ευρύστερνος, πεσμένες πολλές φορές οι κάλτσες στο ύψος του αστραγάλου... Πιο...συγκαταβατικός, πιο προσιτός απ΄ τον Φόντακα. Όχι τόσο... ΄΄άγριος΄΄. Κομμάτι ουγγαρέζικο βλαχάκι... Ντροπαλός μάλλον και μαζεμένος, για να...χαλάσει και να ΄΄ελληνοποιηθεί΄΄ στη συνέχεια απόλυτα...

Χαρακτηριστικό του, το πέρασμα του αντιπάλου και το τρέξιμό του προς την αντίπαλη περιοχή. Δεν ντριπλάριζε. Πετούσε την μπάλα πίσω απ΄τον αντίπαλο, επιτάχυνε, τον προσπερνούσε και ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ κυριολεκτικά, ΄΄έμπαινε΄΄ προς την περιοχή με στόχο το τέρμα της. Το τρέξιμο, το μπάσιμό του, χαρακτηριστικό. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο έκτοτε, με πιθανότατη εξαίρεση εκείνο του επίσης ΜΕΓΑΛΟΥ, Πρέντρακ Τζόρτζεβιτς. Πετούσε το στήθος μπροστά, τα χέρια κεκαμμένα στο ύψος του αγκώνα, κολημμένα σχεδόν στα πλάγια του θωρακικού του κλωβού, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, σαν την ατμομηχανή, μάλλον αργός στο ΄΄μάτι΄΄ αλλά πολύ ανοιχτός καλπασμός, αλογίσιος μ΄όλη τη σημασία της λέξης, και οι φτέρνες ν΄ακουμπάνε κυριολεκτικά τους γλουτούς του καθώς έτρεχε... Κοντρόλ άψογο, πάσες ακριβείας, οργανωτικός, πολύ μυαλό, ευφυής, εγκεφαλικός παίχτης. Ίσως ή μάλλον σίγουρα, γιαυτό μ΄άρεσε πολύ... Όχι τόσο γκολτζής όσο ο Σιδέρης ( ένας ήταν ο Σιδέρης στα γκολ ), αλλά δημιουργός. Τα΄χε βέβαια και τα γκολάκια του... Σημαντικά... Αλά Φουστέρ που λέμε;... Με τον Γιώργαρο αποτέλεσε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ δίδυμο. Πήρε πιο πολλά πρωταθλήματα απ΄αυτόν... Κι έτσι θέλω να τους θυμάμαι αυτούς. Ξεχωριστούς, ολοκληρωμένους σαν ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, αλλά... ΔΙΔΥΜΑΚΙ...

Έχουν ξεκόψει πια απ΄τον Ολυμπιακό κι οι δυο τους... Ο Γιούτσος, όχι τόσο. Υπήρξε μέχρι προ τινος κι απ΄όσο ξέρω, ενεργός σε ορισμένες εκδηλώσεις και δράσεις του Ολυμπιακού. Ο Σιδέρης όμως... ΄΄μαύρη πέτρα΄΄. Άφαντος, αντιδημοσιογραφικός, ανεκδήλωτος... Ο κόσμος δεν ξέρει τί κάνει, τί γίνεται, πού είναι... Ένα είδος ΄΄Γκρέτας Γκάρμπο΄΄ του ποδοσφαίρου μας... Πέρασε σαν ΣΙΦΟΥΝΑΣ απ΄τον Θρύλο και μετά...εξαφανίστηκε. ΙΣΩΣ, ΠΑΝΤΩΣ, ΝΑ΄ΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΤΣΙ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ... ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;

ΝΕΑΝΙΚΟΙ ΜΟΥ ΗΡΩΕΣ... ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΩΝ ΜΟΥ ΧΡΟΝΩΝ... ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΥΝΑΤΕ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ, ΤΗ ΖΩΗ... ΣΕ ΠΟΛΛΑ... ΜΕ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΑΤΕ, ΟΤΑΝ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΟΥΝΑ. ΜΕ ΓΕΜΙΣΑΤΕ ΤΟΣΟ ΣΥΧΝΑ ΜΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ, ΑΓΑΛΙΑΣΗ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ... ΘΑ ΣΑΣ ΄΄ΚΡΑΤΑΩ΄΄ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...ΤΟ ΄΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ΄΄ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΩ...

ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΩ !

ΕΝΑΣ ΓΑΥΡΟΣ...