Ξεκινάω με τον αρχηγό. Τον ΗΛΙΑ ΡΩΣΙΔΗ. Ζει, είναι μια χαρά και του εύχομαι να τα εκατοστήσει και βάλε. Πρέπει τώρα να΄ναι 88άρης... Τον βλέπω ενεργό, πολύ, με τους βετεράνους της ομάδας, εκεί, μέσα και γύρω απ΄τον Ολυμπιακό, απ΄τον οποίον δεν ξεκόλλησε ποτέ. Σκόπιμα επέλεξα, φυσικά, τις δυο φωτογραφίες που βλέπετε. Στην μία τον σηκώνει στα χέρια ο λαός των γαύρων. Κούπα. Στην άλλη, κυρίως οι συμπαίκτες του με...οσμή γαύρου. Κι άλλη κούπα. Εννέα πρωταθλήματα Ελλάδας, δέκα Κύπελλα, δεκατρία πρωταθλήματα Πειραιά...

Tον θυμάμαι πολύ καλά... Να σημειώσω εδώ ότι δεν έχει αλλάξει και πολύ. ΄΄Κρατάει΄΄ τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, το ίδιο και στο σώμα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Γνώρισμά του, η ταχύτητα. Αν μπορούσα να τον παρομοιάσω με κάποιο ζώο, θα τον έλεγα γατόπαρδο ( τσίτα ). Ένα ευγενές αιλουροειδές με εκπληκτικές ταχύτητες στο τρεχαλητό του... Αν θυμάμαι καλά, ο Ηλίας έκανε τα 100 μέτρα σε 11.1 με 11.2. Ήταν άλλωστε αθλητής του στίβου στα 100, 200 και 400, πριν γίνει ποδοσφαιριστής.

Ανάστημα κανονικό, λεπτός μα σφιχτοδεμένος, λιπόσαρκος που λεμε, μελαχρινός, μουστακάκι, τύπος ΄΄παληκαράκι΄΄. Δεξί μπακ, με αριστερό τον Μουράτη και στη μέση τον Σούλη. Δεκαετία ΄50 κυρίως. Χάρη στη ταχύτητά του, ακόμα κι αν ΄΄ έτρωγε΄΄ ντρίπλες ( μόνο ο Μουράτης δεν έτρωγε από δαύτες ), τη διόρθωνε τελικά τις περισσότερες φορές την κατάσταση πετώντας την μπάλα άουτ ή κόρνερ. Το τρέξιμό του, δεν έφυγε ποτέ απ΄τη μνήμη μου. Το σώμα του ταλαντευόταν σαν κύμα που πηγαινοέρχεται συνεχώς χτυπώντας στον βράχο, μπρος-πίσω, καθώς έτρεχε... Επιθετικό μπακ. Σύγχρονο, με τα κρατούντα μέτρα. Περνούσε τη σέντρα, καμιά 10ριά μέτρα πάντως, όχι πιο πολύ, για να δώσει την μπάλα με κοντινή πάσα σε συμπαίκτη του και να ξαναγυρίσει γρήγορα πίσω. Ήταν ηρωϊκός, όπως φαίνεται στη φωτογραφία πιο πάνω, κι όπως ήταν πάλι κι οι περισσότεροι συμπαίκτες του... ΑΡΧΗΓΟΣ, τύποις και ουσία. ΝΑ΄ΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ...

ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ, ΑΡΧΗΓΟΣ ΚΙ ΑΥΤΟΣ, ΤΟ 4ΑΡΙ ΤΟΥ ΄50 - 60...

Μέτριο ανάστημα, σωστά γεμάτος, δεμένος, λευκωπό δέρμα, ξανθός έως κατάξανθος στα νιάτα του, σε χτυπητό κοντράστ με την κυριαρχούσα μελαχρινίλα/σταρένιο των άλλων... Κλασικό αμυντικό χαφ. Ένας Στολτίδης, ας πούμε, της εποχής του. Νεότερος απ΄τον Ρωσίδη κατά 9 χρόνια. Διεθνής, όπως κι ο προηγούμενος κι ο επόμενος. Γύρναγε σαν τη μέλισσα στον καφέ σου, σε μια ακτίνα 20 μέτρων συνήθως πάνω και κάτω απ΄τη γραμμή της σέντρας. Πεισματάρης, ηρωϊκός κι αυτός, πάσα κοντινή και μέσης απόστασης, όχι ντριπλέρ, αλλά επίμονος διεκδικητής της μπάλας, νικητής κατά κανόνα στις προσωπικές μονομαχίες.

Ο Κώστας ο Πολυχρονίου, έχει αφήσει εποχή για την εξουδετέρωση των προσωπικών του αντιπάλων. Στο αλησμόνητο, ιστορικό, νυχτερινό παιχνίδι του Ολυμπιακού με την βραζιλιανή Σάντος στη Λεωφόρο, που΄χα την τύχη να παρακολουθήσω, αρχές Ιουλίου του ΄61, ΕΙΧΕ ΣΒΥΣΕΙ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΤΕ ( ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ, ΕΒΕΡ ) ΠΑΙΧΤΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΤΟΝ ΄΄ΜΥΘΙΚΟ΄΄ ΠΕΛΕ... Ένα πράγμα όχι τόσο γνωστό, είναι ότι είχε σβύσει και τον επίσης τεράστιο Ούγγρο ποδοσφαιριστή, τον Φέρεντς Πούσκας, τον ΄΄καλπάζοντα συνταγματάρχη΄΄ με το ασύλληπτο σουτ...

Το παρατσούκλι του ήταν ΄΄λιονταράκι΄΄. Έδειχνε δυο πράματα: Ότι δεν ήταν μεγαλόσωμος, αλλά κι ότι δεν κώλωνε με τίποτα... Έβαζε και τα γκολάκια του... ΄Οχι συχνά, αλλά είχε δυνατό σουτ. Πιο συχνά απ΄τον Μανιάτη, για παράδειγμα. ΄΄Τρεχαντήρι΄΄ πάντως κι αυτός. Μερικοί τον αποκαλούσαν και ΄΄βλάχο΄΄, αν κι αυτό το παρανόμι ταυτίζεται βασικά με κάποιον αντίπαλο μας. Καλό παίχτη, άλλης ομάδας. Ένα θα πω: Όταν κάποιος αντίπαλός μας είχε την μπάλα και κατέβαινε προς την περιοχή μας, αν τον πλησίαζε ο Πολυχρονίου, εκεί κατά πάσαν πιθανότητα υπήρχε ΣΤΟΠ. Ήμουνα απόλυτα σχεδόν σίγουρος. Σε προσωπική κόντρα, ο Κώστας θα΄ταν κατά κανόνα νικητής. Κι αν τον ντριπλάριζε ο άλλος, φάουλ και τέρμα η κατεβασιά. Φάουλ δυνατό, αν χρειαζόταν, όχι όμως αντιαθλητικό. Ήταν σκληρός παίκτης, αλλά ΟΧΙ ΒΡΟΜΙΚΟΣ. Γιαυτό και οι συμπαίκτες του τον ΣΕΒΟΝΤΟΥΣΑΝ. Θάλεγα πως ήταν Ο ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ, μεταμφιεσμένος σε ποδοσφαριστή... Τεσσάρι με γαυροψυχή, στο κέντρο του γηπέδου. Επτά πρωταθλήματα Ελλάδας, εννέα Κύπελλα, πέντε Κύπελλα Πειραιά, ένα Κύπελο Βαλκανίων. Έτσι για να ξέρουμε, για τί μιλάμε...

ΜΠΑΜΠΗΣ ΚΟΤΡΙΔΗΣ, Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΄΄ΨΗΛΟΣ΄΄...

Από τους παίκτες, που τους είχα αδυναμία... Έφυγε για πάντα τον Απρίλη του 2009.  Αλλά και για ΠΑΝΤΑ θα παραμένει κοντά μας. Στη θύμησή μας. Στους ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ κι αυτός... Το παρατσούκλι του ήτανε ΄΄ψηλός΄΄. Επτά πρωταθλήματα Ελλάδας, οκτώ Κύπελλα, έντεκα πρωταθληματα Πειραιά. Είχε εξαιρετικό άλμα ( ήταν και αθλητής στο άλμα εις ύψος ), εκπληκτική κεφαλιά και ΑΡΙΣΤΟΣ στα χτυπήματα των πέναλτι, καλύτερος απ΄τον Τζόλε. Τα εκτελούσε ΟΛΑ, στη δεκαετία του ΄50, κι όταν το΄χανε, αυτό περνούσε άμεσα στο... βιβλίο Γκίνες των ρεκόρ. Η μπάλα σε μέτριο ύψος, δυνατό, σίγουρο χτύπημα, 99% γκολ. Όχι παίζουμε. Στην παραπάνω φωτογραφία του, που πρέπει να είναι πολύ μετά το τέλος της μεγάλης καριέρας του, έχει κόψει το μουστάκι... Τυπικότερη είναι η φωτό- που βάζω από κάτω. Δείχνει νιάτα, ΜΕ μουστάκι ΚΑΙ κεφαλιά, απ΄το παλιό-παλιό Καραϊσκάκη ( τότε γήπεδο Νέου Φαλήρου ) με την μάντρα δεξιά, προς το Μετροπόλιταν το σημερινό, όπως βλέπαμε τον αγωνιστικό  χώρο απ΄τη μεριά του ηλεκτρικού σταθμού...

ΤΟΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ ΚΙ ΑΥΤΟΝΕ... Μ΄ΑΡΕΣΕ ΕΞΑΛΛΟΥ... Ψηλός, ειδικά για τα μέτρα της εποχής, εξ ου και το παρατσούκλι του. Πολύ καλά πατήματα, ωραίος διασκελισμός και κοντρόλ, πάσα κοντινή-μακρινή, παίκτης κέντρου, παίκτης ΣΙΓΟΥΡΟΣ, τεχνίτης ΚΑΙ δυνατός, δεν έπεφτε κάτω, γερτός λίγο, χιλιομετράρης, κίνδυνος-θάνατος όταν χτυπάγαμε κόρνερ και στα πέναλτι, τα είπαμε: γράφτο από τώρα το γκολάκι... Αν τον παρομοίαζα με κάποιο ζώο, δεν θα΄ταν δύσκολο νομίζω να διαλέξω. Καμηλοπάρδαλη, με τα όλα της...

Δεν είναι δυνατόν να γράψει κανείς λίγα ή περισσότερα γιαυτήν την ΓΑΥΡΟΜΟΡΦΗ, που, για΄μένα, θα΄πρεπε να μνημονεύεται ισόποσα με τους Μουράτη, Μπέμπη, Ρωσσίδη, Σιδέρη για παράδειγμα, χωρίς ν΄αναφερθεί στο τελευταίο, το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του με την ομάδα. Ήτανε σ΄εκείνο τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πραγματικά αγώνα του ΘΡΥΛΟΥ με την Σάντος του Πελέ, που προανέφερα στα του Πολυχρονίου. Του Κουντίνιο, θα βουίζουν τ΄αυτιά του, αν ζει...  Τον θυμάμαι, σαν να΄ναι τώρα κοντά... Ημίχρονο, προβολείς, ντουμάνι στην κατάμεστη Λεωφόρο ( Σ.Σ. εκεί μέσα στήνουμε τρόπαια και ιστορικές μας στιγμές, εμείς ) και Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΜΠΑΜΠΗΣ ΚΟΤΡΙΔΗΣ, μόνος του, να τρέχει αργά γύρω-γύρω το γήπεδο, παράλληλα και μπροστά απ΄ τις κερκίδες, με τα δυο του χέρια υψωμένα ψηλά, τον κόσμο μας να παραληρεί χειροκροτώντας ολόθερμα όρθιος, κι αυτός να κουνάει το κεφάλι του ρυθμικά σε μια πάλλουσα υπόκλιση για ΄΄ευχαριστώ΄΄... ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΩ ΑΥΤΑ...

΄΄Κάτθανε, ω Διαγόρα, ουκ ες Όλυμπον αναβήσει΄΄... Ο μεγάλος και πολυνίκης αρχαίος πυγμάχος Διαγόρας, μπορεί να μην ανέβηκε στον Όλυμπο, τ΄όνομα του πάντως έμεινε αθάνατο στο πέρασμα των αιώνων... Ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΟΜΩΣ Ο ΚΟΤΡΙΔΗΣ, ΟΠΩΣ ΚΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΗ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ ΓΕΝΙΑ, ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ, ΓΙΑ ΄ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΓΑΥΡΟΥΣ, ΑΝΕΒΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΟΛΥΜΠΟ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΦΝΟΣΤΕΦΑΝΩΜΕΝΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΒΕΒΑΙΟ: ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΟΣΟ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ... ΔΗΛΑΔΗ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ, ΠΑΝΤΑ...