ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ, PART 25: "Όταν η 7 έγινε χατζίνα"
Γράφτηκε απο nissios στις 12:13 | 12-10-2015
Χωρίζω την αναρτησούλα αυτή σε δύο μέρη, γνωρίζοντας ότι το πρώτο δεν συνδέεται παρά μόνο χαλαρά με το δεύτερο, αλλά έτσι κατέβηκαν τα πράματα στην γκλάβα μου και σας παρακαλώ να λείπουν οι αποδοκιμασίες, γιατί είμαστε ευαίσθητες ψυχές και θα μας πάρει από κάτω.
Μέρος πρώτον: «ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ»
Ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1798, δηλαδή ακριβώς τη χρονιά που σκότωσαν τον Ρήγα, λες και τα έφερε έτσι η Μοίρα ώστε να παίζουν σκυταλοδρομία οι εμψυχωτές του ευσεβούς ημών έθνους. Τον καιρό εκείνο ήταν σύνηθες οι γόνοι των πλούσιων οικογενειών της Επτανήσου να σπουδάζουν στην Ιταλία. Ο Νιόνιος ήταν γιος βαθύπλουτου πατέρα και δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Το 1808, σε ηλικία μόλις δέκα ετών, άφησε το γενέθλιο νησί του και μετέβη, κηδεμονευόμενος φυσικά, στην απέναντι μεριά του Ιονίου για σπουδές. Πήγε πρώτα στη Βενετία, μετά στην Κρεμόνα, μετά στην Παβία... Ήρθε σε στενή επαφή με τα ιταλικά γράμματα και ανδρώθηκε πνευματικά σε περιβάλλον ιταλόγλωσσο. Όταν το 1818, εικοσαετής πια, επέστρεψε στη Ζάκυνθο, η ιταλική γλώσσα ερχόταν στα χείλη του με τρόπο πολύ πιο φυσικό και αβίαστο απ’ όσο η ελληνική. Τα ελληνικά δεν ήταν πλέον γι’ αυτόν παρά μια παιδική ανάμνηση. Για να το πούμε με κάποια ακρίβεια, ο Σολωμός ήξερε τα χρηστικά ελληνικά, εκείνα που του χρειάζονταν για την καθημερινή ζωή, αλλά ανάμεσα στα ελληνικά της καθημερινής ζωής και τα ελληνικά της ποιητικής τέχνης είναι βαθύ το χάσμα... Ή μήπως όχι;
Στα 1822 επισκέφθηκε τη Ζάκυνθο ο Σπυρίδων Τρικούπης και συναντήθηκε με τον ποιητή. Τότε ο Σολωμός διάβασε στον Τρικούπη ένα ποίημα που είχε γράψει στα ιταλικά, το Ode per la Prima Messa (=Ωδή για την Πρώτη Λειτουργία), και ζήτησε τη γνώμη του. Ο Τρικούπης τού είπε κάτι τέτοιο: «Το ποιητικό σας τάλαντο θα σας εξασφαλίσει μία θέση στον ιταλικό Παρνασσό. Αλλά οι πρώτες θέσεις εκεί είναι κατειλημμένες. Ο Παρνασσός της νεωτέρας Ελλάδος δεν βρήκε ακόμη τον Δάντη του...» Ο κόντες αντέτεινε πως δεν ήξερε καλά ελληνικά και πως αδυνατούσε να γράψει κάτι αξιόλογο σε αυτή τη γλώσσα. Αλλά ο Τρικούπης επέμεινε: «Η γλώσσα που βυζάξατε μαζί με το γάλα της μητέρας σας είναι η ελληνική. Δεν έχετε παρά να την ανακαλέσετε στη μνήμη σας.»
Λέγεται πως η συζήτηση αυτή με τον Τρικούπη στάθηκε η αφετηρία του μεγάλου αγώνα στον οποίο επιδόθηκε έκτοτε ο Σολωμός, προκειμένου να επανοικειωθεί την ελληνική γλώσσα και να την κατακτήσει απ’ την αρχή. Άρχισε να μελετά τον Ερωτόκριτο και τα άλλα αριστουργήματα του κρητικού θεάτρου, τα δημοτικά μας τραγούδια, τους συντοπίτες του ποιητές που καταχωρίστηκαν στη λογοτεχνική μας ιστορία ως «προσολωμικοί», και γενικώς οτιδήποτε νεοελληνικό μπορούσε να βρει. Γνωρίζοντας, όμως, πολύ πριν το πουν ευθαρσώς οι κατοπινοί, ότι «ο ποιητής μεταχειρίζεται τη γλώσσα όχι όπως οι γραμματικοί και οι λεξικογράφοι αλλά όπως το παιδί και ο λαός», έκανε και κάτι άλλο: Κυκλοφορούσε στα στενά και τις γειτονιές της Ζακύνθου και προσπαθούσε να «απορροφήσει» τη λαλιά των λαϊκών ανθρώπων. Η ανεκδοτολική παράδοση τον θέλει να χαρτζιλικώνει αδρά τα πιτσιρίκια του νησιού, κάθε φορά που του έλεγαν μια λέξη που δεν την ήξερε. Μαθαίνοντας μια καινούργια λέξη, ο ποιητής ένιωθε πως αποκτούσε ένα πολύτιμο πετράδι, και ο ενθουσιασμός του ήταν ασυγκράτητος. Κάποτε, λέει, περπατούσε έξω από μια ταβέρνα, όταν άκουσε τον γνωστό στη ζακυνθινή κοινωνία τυφλό ζητιάνο, Νίκο Κοκονδρή («Στραβονικολή» τον έλεγαν οι ντόπιοι), να τραγουδά σε κατάσταση μέθης ένα δίστιχο που αναφερόταν σε κάποια πυρκαγιά στα Ιεροσόλυμα:
Ο άγιος τάφος του Χριστού, εκείνος δεν εκάη˙
εκεί που βγαίνει τ’ άγιο φως άλλη φωτιά δεν πάει.
Ο ποιητής συγκινήθηκε τόσο, που μπήκε στην ταβέρνα και κέρασε τόσο τον ζητιάνο όσο και όλους τους παρισταμένους. Τούτο το δίστιχο, που για τους αμύητους στην ποιητική τέχνη δεν είναι παρά μια απλή ρίμα, για τα λεπτά αισθητήρια του κόντε ήταν η σύγχρονή του απόληξη εκείνου του υπόγειου ελληνόγλωσσου ποιητικού ρεύματος που είχε την πηγή του στον Όμηρο.
Ο άγιος τάφος του Χριστού, εκείνος δεν εκάη˙
εκεί που βγαίνει τ’ άγιο φως άλλη φωτιά δεν πάει.
(Τέλος πρώτου μέρους. Διάλειμμα για διαφημίσεις και σε λίγα λεπτά θα είμαστε και πάλι χαζοί, που λέει κι ο Τζιμάκος).
Μέρος δεύτερον: «ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ Τ’ ΑΓΙΟ ΦΩΣ...»
Το 1994 το γαυρομάνι βρέθηκε στο Ισραήλ για το μπασκετικό final four εκείνης της χρονιάς, το οποίο θα διεξαγόταν στο Τελ Αβίβ. Το ερυθρόλευκο πλοίο ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι της Χάιφα, όχι πολύ μακριά απ’ το πλοίο που μετέφερε τους γρασιδολάγνους οπαδούς υψηλών ταχυτήτων, οι οποίοι είχαν επίσης φτάσει στο Ισραήλ για τον ίδιο λόγο. Κάτι μεμονωμένοι δρομείς των τελευταίων είχαν προλάβει από νωρίς νωρίς και είχαν γράψει τα πρώτα τους χιλιόμετρα, και μετά οι υπόλοιποι έψαχναν, λέει, για εκδίκηση. Και παρωθημένοι από τη σφαλερή εντύπωση ότι το γαυρομάνι θα έλειπε για τσάρκα στην πόλη κι οι πόρτες θα ’ταν ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα, πλησίασαν το γαυροπλεούμενο για να πάρουν κανένα πανό από εκείνα που κρέμονταν στα ρέλια. Αλλά το γαυρομάνι ήταν μέσα, και το ένα του μισό κοιμόταν ενώ το άλλο του μισό γευμάτιζε. Μια ολιγομελής γαυραντιπροσωπία βγήκε έξω να εξηγήσει στους απρόσκλητους επισκέπτες ότι η ώρα δεν ήταν κατάλληλη για βίζιτες:
- Τι θέτε, ρε, μεσημεριάτικο;
- Ήρθαμε να πάρουμε τα πανό σας.
- Και γιατί να τα πάρετε, δηλαδή; Αφού έχετε δικά σας.
- Ναι, αλλά θέλουμε τα δικά σας.
- Ναι, αλλά, αν πάρετε τα δικά μας, εμείς τι θα ’χουμε;
- Σωστό κι αυτό...
- Άντε πίσω στο βαπόρι σας, γιατί τώρα τρώμε.
- Και πώς θα πάμε στο βαπόρι μας; Θα χαθούμε...
- Τι θα χαθείτε, ρε μπουμπούνες. Όλο ευθεία και μετά αριστερά.
- Μπα, θα χαθούμε...
- Καλά, τραβάτε εσείς μπροστά κι εμείς θα σας καθοδηγούμε από πίσω, να μη χαθείτε στο ίσωμα...
Εδώ είναι που ξεκινάει ο παραπάνω διάλογος:
Εδώ είναι που οι επισκέπτες έχουν ακόμη ερωτηματικά:
Εδώ έχουν λυθεί τα ερωτηματικά και αρχίζει σιγά σιγά η καθοδήγηση:
Εδώ η καθοδήγηση πάει σύννεφο:
Εδώ οι πιο γρήγοροι καθοδηγούμενοι έχουν ήδη επιστρέψει στο καράβι τους και οι λιγότερο γρήγοροι ακόμη καθοδηγούνται:
Εδώ η καθοδήγηση έχει τελέψει και οι καθοδηγητές γυρίζουν στο πλοίο τους, ευχαριστημένοι που είχαν βοηθήσει τους παραλίγο χαμένους να μη χαθούν:
Εκείνο το βράδυ παίχτηκε ο ευτυχής ημιτελικός και το μεθεπόμενο βράδυ παίχτηκε ο ατυχής τελικός. Την ημέρα που μεσολάβησε παίχτηκε το εξής: Κάποιος είχε μια ιδέα. Η ιδέα έγινε ψίθυρος. Ο ψίθυρος έγινε πρόταση. Η πρόταση εγκρίθηκε και έγινε απόφαση. Και η απόφαση τέθηκε σε εφαρμογή και έγινε πράξη. Κάποια πρώην παλιόπαιδα ατίθασα, που τώρα ήταν λιγότερο παλιόπαιδα και λιγότερο ατίθασα, πήγαν στην Ιερουσαλήμ, την πόλη των θρησκειών και των αιμάτων, με σκοπό το προσκύνημα το μέγα...
Οι κοσμοπολίτες και οι ταξιδεμένοι θα έχουν σίγουρα να λένε πολλά για διάφορα μέρη του κόσμου που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καταμαγεύουν τους επισκέπτες τους˙ κάποιο με τη φυσική του καλλονή, κάποιο άλλο με το ιστορικό του φορτίο, κάποιο άλλο με την ευγένεια και τη ζεστασιά των ανθρώπων του. Είναι, όμως, αμφίβολο αν υπάρχει άλλο σημείο του πλανήτη που να σε λούζει με την υποβλητική του δύναμη τόσο έντονα όσο το μέρος για το οποίο τραγουδούσε ο Στραβονικολής... Πλησιάζοντας εκεί, αισθάνεται κανείς, είτε είναι είτε δεν είναι θρησκευόμενος, να τον διαπερνά μια περίεργη ενέργεια – μια ενέργεια που τον διατάσσει να ντυθεί τον καλύτερο εαυτό του. Ειδεμή, να μην προχωρήσει. Όσοι μπαίνουν στον Πανάγιο Τάφο καταλαβαίνουν πολύ καλά το γιατί «εκείνος δεν εκάη». Ακόμη και η πυρκαγιά στην οποία αναφερόταν το δίστιχο του ζητιάνου θα ένιωσε προφανώς το δέος που νιώθουν οι προσκυνητές. Και... «θα την άκουσε»...
Η έκβαση εκείνου του final four κάρφωσε μέσα στους γαύρους ένα αγκάθι, το οποίο δεν βγήκε από εκεί παρά μόνο με το έπος της Κωνσταντινούπολης. Για χρόνια ολόκληρα κανείς δεν ήθελε να θυμάται το ταξίδι στο Ισραήλ. Αλλά το προσκύνημα του Αγίου Τάφου κανείς δεν μπορούσε να μην το θυμάται. Είχε σχηματιστεί μια μεγάλη σειρά. Ένας ένας πλησίαζαν, έσκυβαν, φιλούσαν το σημείο και αποχωρούσαν ήσυχα. Πρώτος ο «Οικοδόμος», μετά ο «Γκιράπας», μετά ο «Παγκρατιώτης», μετά ο «Ποιητής», μετά ο Τόλης, μετά ο Άγγελος, τελευταίος ο Άκης, ο πιο αθυρόστομος απ' όλους. Ο Άκης δεν φίλησε τον τάφο. Απλώς έβγαλε τον σταυρό που φορούσε στον λαιμό του, τον ακούμπησε πάνω εκεί, και τέλος τον ξαναφόρεσε και απομακρύνθηκε. Έξω τον ρώτησε κάποιος:
Η έκβαση εκείνου του final four κάρφωσε μέσα στους γαύρους ένα αγκάθι, το οποίο δεν βγήκε από εκεί παρά μόνο με το έπος της Κωνσταντινούπολης. Για χρόνια ολόκληρα κανείς δεν ήθελε να θυμάται το ταξίδι στο Ισραήλ. Αλλά το προσκύνημα του Αγίου Τάφου κανείς δεν μπορούσε να μην το θυμάται. Είχε σχηματιστεί μια μεγάλη σειρά. Ένας ένας πλησίαζαν, έσκυβαν, φιλούσαν το σημείο και αποχωρούσαν ήσυχα. Πρώτος ο «Οικοδόμος», μετά ο «Γκιράπας», μετά ο «Παγκρατιώτης», μετά ο «Ποιητής», μετά ο Τόλης, μετά ο Άγγελος, τελευταίος ο Άκης, ο πιο αθυρόστομος απ' όλους. Ο Άκης δεν φίλησε τον τάφο. Απλώς έβγαλε τον σταυρό που φορούσε στον λαιμό του, τον ακούμπησε πάνω εκεί, και τέλος τον ξαναφόρεσε και απομακρύνθηκε. Έξω τον ρώτησε κάποιος:
«Ρε συ, γιατί δεν φίλησες τον τάφο;»
«Πλάκα κάνεις;» είπε ο Άκης. «Να τον μαγαρίσω; Αυτό το στόμα, που απ’ τα δέκα λόγια που λέει είναι μπινελίκια και τα δέκα, να το ακουμπούσα στον τάφο του Χριστού;... Δεν είμαι άξιος...»
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Φίλε nissie, ένα πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και από μένα. Όπως είπε και ο Σπύρος από την Κέρκυρα είναι σίγουρα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ που σε διαβάζουν και πραγματικά συγκινούνται..
Να 'σαι καλά, φίλε μου. Κι εγώ συγκινούμαι με τα σχόλιά σας.
Φίλε μου Νίκο μόλις τώρα διάβασα την ιστορία. Απολαυστικός όπως πάντα. Και στο πρώτο και στο δεύτερο σκέλος. Εχεις την λογοτεχνική ικανότητα και τις γνώσεις να εκφραστείς εξίσου καλά σε δύο θέματα που βρίσκονται το ένα στην ανατολή και το άλλο στη δύση, όπως άλλωστε το Τελ Αβίβ και η Χάιφα με το όμορφο Ζάντε.
Οσον αφορά το Ισραήλ το έγραψε και ο Σάββας παραπάνω. Αλλη είναι η πραγματικότητα άλλα φαντάζονται και διαδίδουν άλλοι. Οσο γιά τα αγωνιστικά ήρθε η Κωνσταντινούπολη αφενός και το Λονδίνο αφετέρου και έσβησε όλες τις πληγές.Αυτά. Τα λέμε φίλε.
Το κλασικό είναι πάντα της μόδας:
https://www.youtube.com/watch?v=HENn1G3o5u8
Ακου κι αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=vXmDZkle9GI
Ρε, να μη λέω να τον βαρεθώ αυτόν τον μουστάκια. Από παιδάκι... Παλιότερα υποτιμούσα την μετά το Born Again περίοδο, αλλά μετά δάγκωσα τη γλώσσα μου:
https://www.youtube.com/watch?v=TGtTJdSLsMY
Κλείνω. Τα λέμε.
Νικόλα, εσύ θα περάσεις σε likes και τον Σάββα!
Τον τελικό του Τελ Αβίβ τον βίωσα μόνο μέσα από το youtube. Οι πρώτοι μήνες φοίτησης στη Θεσσαλονίκη ήταν άκρως επιμορφωτικοί. Σίγουρα, δεν μπορώ να αισθανθώ την τραγωδία όπως τη βιώσατε εσείς, αλλά καταλαβαίνω το μέγεθός της. Και καταλαβαίνω ότι ξόρκια πολλών ετών ξορκίστηκαν από το χέρι του Πρίντεζη το 2012. Η αποκατάσταση της τάξης. Η αιώνια αγαλλίαση. Όχι ότι παραγράφεται το παρελθόν ποτέ...
Γεια σου, Θωμάρα τιτάνα! Δεν παίρνω like εγώ, ρε. Εγώ και το fb είμαστε εχθροί.
Το να σου δώσω συγχαρητήρια απλώς,φίλε Nissios,για ΟΛΕΣ τις αναρτήσεις σου,αλλά και την πολύ ξεχωριστή σημερινή,αισθάνομαι ό,τι είναι ελάχιστο και πολύ πεζό και κοινότυπο.Θα στα δώσω,όμως,γιατί τα αξίζεις πραγματικά.Προσωπικά νιώθω και μια Ολυμπιακή Υπερηφάνια για το πολύ υψηλό επίπεδο των αναρτήσεων,συνολικά εδώ μέσα,αλλά και ιδιαίτερα για τις δικές σου,που πάντα μας ταξιδεύουν σε διαφορετικούς χωροχρόνους,εξάπτοντας και την φαντασία μας και βγάζοντάς μας και ευαισθησίες,που οι ακατανόμαστοι εχθροί μας,με την άτιμη και άνανδρη συμπεριφορά τους,μας <<υποχρεώνουν>> να παραμερίσουμε και καμιά φορά να ρίχνουμε και το επίπεδό μας αρκετά για να αντιμετωπίσουμε τους ατελείωτους αντολυμπιακούς οχετούς τους...Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω από όλα αυτά που έγραψες και το οπτικό υλικό,που αποκαθιστά την τάξη στα τερατώδη ψέμματα των εκ γενετής τσακωμένων με την αλήθεια!Η ιστορία με τον Άκη είναι μεγαλειώδης,είναι ορισμός της Ολυμπιακής ψυχής και παλληκαριάς,της μπέσας και του φιλότιμου που είναι ενσωματωμένα στο Ολυμπιακό dna από την πρώτη μέρα της κοσμογονικής ίδρυσης του Συνδέσμου μας!Όχι ό,τι υστερεί σε αξία η όλη επίσκεψη των παλιόπαιδων των ατίθασων,ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο σκέψης και έκφρασης. Με <<τσίγκλησε>> και το θέμα του χαμένου τελικού του 1994,πιστεύω ό,τι είναι από τις χειρότερες βραδυές συνολικά στην ζωή όποιου Ολυμπιακού την έζησε,αλλοιώθηκε η ιστορία του Ευρωπαικού μπάσκετ και αυτός ο καημός δεν με αφήνει να το ξεχάσω.Από τότε είχα την πεποίθηση,ό,τι όσα και να κατακτήσουμε στην συνέχεια,αυτό δεν έπρεπε να χαθεί.Από ό,τι καταλαβαίνω,στους περισσότερους Ολυμπιακούς η βραδυά αυτή έχει πάρει διαστάσεις...αρχαίου δράματος,δεν είναι εύκολο να το εξηγήσεις,αν δεν έχεις ζήσει το κλίμα της εποχής.Στην Πόλη το 2012,την ώρα που το πεταχτάρι...χάιδευε το διχτάκι από μέσα και γραφόταν το ΘΡΥΛΙΚΟ ΕΠΟΣ,σε όλους ήρθε η σκέψη του Τελαβίβ και της επανόρθωσης μιας στραβοτιμονιάς της Ιστορίας!Το αγκάθι έφυγε μεν,αλλά η πληγή,αν και επουλωμένη,μετά από τόσα χρόνια,έχει αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι της,που δεν θα φύγει ποτέ,ποτέ,ποτέ όσο ζούμε. Τέλος,ορμώμενος από το πρώτο θέμα της ανάρτησής σου,τον Διονύσιο Σολωμό(που κατέληξε στον <<Στραβονικολή>>),θα ήθελα,Κερκυραίος ών,να προτρέψω όσους βρεθούν κάποια στιγμή σε αυτήν την άκρη της Ελλάδας,να επισκεπτούν το σπίτι που έζησε για πολλά χρόνια ο Σολωμός,και εκεί πέρασε στην Αιωνιότητα,όπου έχει δημιουργηθεί ένα μικρό μεν,αλλά πολύ προσεγμένο Μουσείο Σολωμού.Δεν είναι λίγο να κάθεσαι πάνω από το ξύλινο γραφείο του και να αγναντεύεις την θάλασσα από το παράθυρο του,βλέποντας ταυτόχρονα χειρόγραφά του και άλλα μικρά αλλά με μεγάλη αξία πράγματα...Επίτρεψέ μου,λοιπόν,για όποιον ενδιαφέρεται να βάλω μια σχετική παραπομπή: http://www.ionio.gr/guestweb/mouseiosolomou/moyseio_solomou.htm Υ.Γ.Σε ευχαριστώ για το αποψινό <<ταξίδι>>!
Σπύρο μου, το έγραψα κάποτε σε κάποιον άλλο φίλο μας, αλλά πρέπει να το γράψω και σε σένα. Επειδή λόγω ιδιοσυγκρασίας με παίρνει εύκολα από κάτω, κάτι σχόλια σαν αυτό που έγραψες γυρίζω και τα ξαναδιαβάζω και τα έχω για φάρμακο.
Στην Κέρκυρα έχετε παρεάκι δυνατό. Ένας κι ένας είστε εκεί πάνω! Εκεί έγραψε ο Κόντες τα σπουδαιότερα έργα του και είναι πράγματι τεράστιο προνόμιο για τους Κερκυραίους να ζουν στα μέρη όπου αιωρείται και θα αιωρείται για πάντα η αύρα του ποιητή των ποιητών. Να' σαι πάντα καλά, Σπύρακα.
Πίστεψέ με,ό,τι όλα όσα σου γράφουν εδώ οι σύγγαυροι είναι ολόψυχα,φωνάζει αυτό,και το σίγουρο είναι ό,τι τα διαβάζουν πολλοί περισσότεροι από ό,τι μπορεί να πιστεύεις.Έχεις,όμως,ένα ευλογημένο <<ελάττωμα>>!Είναι τόσο ξεχωριστά τα γραπτά σου,που πιθανόν κάποιοι(αυτό θα πει να κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια...)να <<ντρέπονται>> να σχολιάσουν ή απλά η πληρότητα που νιώθει κανείς από τις ιστορίες για αγρίους,να είναι τέτοια,που σκέφτεται,τώρα τι να πω εγώ,γιατί να <<χαλάσω>> την ανάρτηση με ένα πολύ πεζό-άχαρο σχόλιo;Αυτά στα λέω,επειδή είδα και σε διαλόγους με άλλους φίλους,κάποιες αναστολές σου.Και για μας είναι φάρμακο οι ιστορίες σου!Είναι αμφίδρομη η σχέση!Εδώ και κάποιες ωρίτσες που ασχολήθηκα με την ανάρτησή σου και τα σχόλια όλων,ξεχάστηκα,έστω και προσωρινά,από όλα όσα μας ταλαιπωρούν σε καθημερινή βάση...Λίγο το έχεις;Kαθόλου,είναι πολύτιμες αυτές οι στιγμές που αλλάζουμε διάσταση...Και επειδή ειπες για προνόμιο,να σημειώσω ό,τι η οικία,όπου γεννήθηκε ο έτερος Κόντες,ο Ι.Καποδίστριας,βρίσκεται μόλις 150 μέτρα μακρυά από την οικία,όπου έζησε ο Σολωμός!Σκέψου τι αύρες συναντιούνται στην γειτονιά αυτή! https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Kapodistrias_Home_in_Corfu.JPG
Ε όχι "πεζά και άχαρα" τα σχόλια που τα ακριβοφυλάω! Με συγκίνησες, ρε άτιμε... Τι να πούμε για τον πατριώτη σου, τον μπάρμπα Γιάννη; Τι να πούμε γι' αυτόν τον πολιτικό που ήταν αναντικατάστατος για τους Ρώσους αλλά στην Ψωροκώσταινα μας κακόπεφτε και τον στείλαμε στο χώμα; Σκέφτομαι καμιά φορά ότι από τότε μας καταράστηκε ο θεός και γι' αυτό δεν βλέπουμε προκοπή ως κράτος.
Φίλε και σύγγαυρε, πολλές δουλειές και απρόβλεπτα πολλά. Μπαίνω στο RATM (μαζικά, μια φορά τη βδομάδα), διαβάζω, αλλά δεν αφήνω ίχνη. Εκτός από τα πολλά μαθήματα, σε λίγο καιρό θα έχουμε και πρυτανικές εκλογές... Γι' αυτό δεν γράφω τίποτα - πού να προλάβω;... Αλλά σήμερα με "ακούμπησες" άγρια με τα σολωμικά σου. Ξέρεις δα το κόλλημά μου με τον γίγαντα των γιγάντων: τον Διονύσιο Σολωμό... Δες εδώ:
http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/2009/12/blog-post.html
Και αν θες περισσότερα (100 αναρτήσεις) δες εδώ:
http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/search/label/%CE%A3%CE%9F%CE%9B%CE%...
Έχω μεταφράσει στα ελληνικά όλο το ιταλικό έργο του κόντε. Ελπίζω του χρόνου τα Χριστούγεννα να έχουμε το βιβλίο.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, στέλνω ερυθρόλευκους χαιρετισμούς σε όλους τους σύγγαυρους και ανακράζω
ΖΗΤΩ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!
Φοβόμουν ότι η ανάρτηση παραήταν γκροτέσκα, ή και βλάσφημη, αλλά αφού αξιώθηκε να σχολιαστεί από τόσους και τόσο αγαπημένους, χαλάλι της. Μπορώ τώρα να την αποσύρω απ' τη βιτρίνα του ιστότοπου και να τη στείλω να ξεκουραστεί στα απόμερα...
Με περίσσιο θράσος αιτούμαι από τώρα τον Κρατύλο και τα ιταλικά του Κόντε, και δη με αφιερώσεις...
Α, ναι, κι εγώ μπαίνω στο αλωνάκι τακτικότατα.
Αγαπημένε μου αναρτησιογράφε καλησπέρα.
Ευτυχώς ή δυστυχώς το επίπεδο του site δεν μου επιτρέπει να αναφερθώ στα γεγονότα που έζησα ιδίοις όμμασι.
Ούτως ή άλλως θέλω να σε συγχαρώ για το αριστοτεχνικά λογοτεχνικό δέσιμο των δύο μερών του άρθρου.
Το μόνο που ζητώ είναι να κάνεις κάτι ανάλογο και για ΣΑΡΑΓΟ ,αν υπάρχει βέβαια και το αντίστοιχο φωτό υλικό.
ΣΤΟ ΤΕΛ ΑΒΙΒ,ΣΤΗ ΣΑΡΑΓΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΙΙΙΙΙΣΙΙΙΙΙ
ΕΚΕΙ ΘΑ ΣΑΣ ΤΟ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΤΟ ΓΑΜΗΣΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Αν και καθυστέρησε κάποια χρόνια στο τέλος ήρθε η δικαίωση γι αυτή την ομάδα που τόσο παραμελήθηκε από τους ίδιους τους
οπαδούς μας,τόσο άδικα.
Αγαπημένε μου σχολιαστά, καλησπέρα και σε σένα. Υπάρχει υλικό και για εκεί που λες, που κάτι παιδιά ανεβαίνανε τις κυλιόμενες ανάποδα για να γλυτώσουν το χαλάζι, αλλά καλύτερα τ' αμίλητα παρά τα μιλημένα...
Στην τούφα θα καταλήξουμε μ' αυτό το σάι που 'χουμε μπλέξει...
ξέρω, έχεις βαρεθεί τα καλά λόγια
άσε που θα βγει και το όνομα, πως είμαστε εδώ "μοναστήρι", που όμοιος ομοίω αεί πελάζει
μα κάθε κείμενό σου και μια παραβολή, με ψήγματα αδυναμίας (στην πραγματικότητα μεγαλείου) από "παλιόπαιδα ατίθασα", που στη συνείδηση της κοινωνίας των σπυρόπουλων δεν πρέπει παρά να εκλείψουν
σαν μαθητής του Ρουσσώ, που έλεγε πως η ανθρώπινη φύση είναι αγνή και καλή, και διαφθείρεται βαθμιαία από τον ανθρώπινο "πολιτισμό"
όχι "κοινωνικό συμβόλαιο" λοιπόν, αλλά "οπαδικό συμβόλαιο" του νήσσιου, κόντρα στον "πολιτισμό" των sdna
και ας φτιάχτηκαν οι περισσότεροι εδώ με το τμήμα του άρθρου για τις ομορφιές (που δεν υιοθετούμε, κλπ., κλπ.)
Πόση υποχρέωση σου έχω μετά απ' αυτό που μου έγραψες, ρε άνθρωπε; ΕΥ-ΧΑ-ΡΙ-ΣΤΩ!
νήσσιε νήσσιε, σε διαβάζουμε που γράφεις εκ βαθέων, μέσα από μνήμες που όλοι γνωρίζουμε, και κάνεις τους "κακούς" να φαίνονται καλοί
μήπως και εμείς λοιπόν τελικά δεν είμαστε και τόσο κακοί?
και μας λες και "ευχαριστώ"??!!
να είσαι καλά να γράφεις και να μην σε παίρνει από κάτω, για να σου λέμε τόσα καλά όλοι εμείς εδώ, δεν μπορεί, κάτι καλό θα κάνεις, σωστα?
Το καλό υπάρχει παντού. Αρκεί να θέλει να το διακρίνει κανείς. Στην πραγματικότητα, μόνο το καλό υπάρχει. Το κακό είναι απλώς η απουσία του καλού, όπως το σκοτάδι είναι απλώς η απουσία φωτός και το ψύχος η απουσία θερμότητας. Ασφαλώς, υπάρχει και στους "απέναντι" το καλό. Δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο ούτε δικό μας ούτε κανενός. Τέλος πάντων, άσ' τα τώρα αυτά, γιατί το ξεχειλώσαμαν. Κάτσε να ακούσουμε κανα τραγουδάκι (πού το ξέθαψα δεν ξέρω και έχω κολλήσει τις τελευταίες μέρες με δαύτο):
https://www.youtube.com/watch?v=_VKouBHarIo
https://www.youtube.com/watch?v=FLL89GV9BhY
Αυτά είναι...
Μ΄εντυπωσίασε ο Άκης... ΨΥΧΗ. Όπως κι αυτό το "από τα ελληνικά της καθημερινής ζωής μέχρι τα ελληνικά της ποιητικής τέχνης, είναι βαθύ το χάσμα... Ή μήπως όχι;".
Όλο και κάτι μαθαίνω, προσθέτω, διαβάζοντάς σε...
Απόστολε, βάλσαμο τα λόγια σου και τίποτα λιγότερο από βάλσαμο. Νιώθω πως υπερέβην τα εσκαμμένα από πολλές απόψεις και λέω να σωπάσω για κάμποσο. Δες τι λέω από κάτω και στον pantzo.
Οι αναρτήσεις σου ξεχωρίζουν και κοσμούν στην κυριολεξία το σάϊτ. Το ξέρεις, το ξέρουμε όλοι. Εσύ αποφασίζεις βέβαια, τί θα κάνεις. Αλλά, ρε παιδί μου, δεν είναι και πολλά τα ωραία στη ζωή... Το ακριβώς αντίθετο. Μη μας περιορίζεις λοιπόν τα κείμενά σου. Αμάν! Θα μας ΦΤΩΧΥΝΕΙΣ! Το καταλαβαίνεις; Εκτός πια κι αν αισθάνεσαι ότι κουράστηκες και κάνεις αγγαρεία γράφοντας εδώ, που δεν το πιστεύω. Συνέχισε λοιπόν, φυσικά όποτε σου κάνει κέφι, αλλά γράφε. ΠΡΕΠΕΙ να γράφεις εδώ ή ΚΑΙ εδώ! Για΄μας. Για τον Θρύλο...
ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ. ΠΑΝΤΟΥ!
Α, ρε γίγαντα...
Ξέρεις ότι στο βιβλίο της Θύρας 13 έχουν βάλει την ιστορία για το πώς ''τρέξαμε τους γαύρους στη Χάιφα, αναστατώσαμε την πόλη και έκτοτε άνοιξε σύνδεσμος του ΠΑΟ στο Ισραήλ, αφού όλοι αναγνώρισαν το μεγαλείο της Θύρας 13'', έτσι; Ξέρεις ότι μεγαλώνουν γενιές βάζελων στους συνδέσμους τους με το ''από το πολύ ξύλο που ρίχναμε στους γαύρους το 1994, τους αναγκάσαμε να αλλάξουν καράβι, για να γλυτώσουν''; Κάτι τέτοια λένε μια ζωή, γίνεται ένα γερό μπραφ και μετά αρχίζει η κλαψομουνίαση, ''γαύροι δολοφόνοι, δεν σέβεστε τίποτε, άνανδροι''.
φίλε nissio είναι κοινώς αποδεκτό, ότι στους κόλπους της ολυμπιακής οικογένειας υφίστανται άτομα με ιδιαίτερες ευαισθησίες αλλά ειλικρινά με την ανάρτησή σου έπιασες εξαπίνης!!!
Δηλαδή να παρατήσουν το κολατσιό και το μεσημεριανό τους ύπνο προς βοήθεια των χαμένων ψυχών, ειλικρινά δεν το περίμενα!Τέτοια επίδειξη μεγαλοψυχίας και αλτρουισμού η ιστορία έχει να επιδείξει ελάχιστες!
Σίγουρα πριν την "καθοδήγηση" θα είπαν μεταξύ τους "κάνε το καλό και ρίξτον (τον καθοδηγημένο) στο γυαλό"...!
Απ'ότι ξέρω μέρες Πάσχα στο Ισραήλ θα έκανε και ζέστη οπότε θα δροσίστηκαν και λίγο οι απρόσκλητοι επισκέπτες!
ΥΣ Το final four του Τελ Αβίβ είναι αγκάθι που δεν βγαίνει...Τόσο και τον ξανθό και την υπερομάδα του όσο και για τον άδικο τρόπο που χάθηκε.
Για να πάει μετά η αλογοτροφή και κάλπικα να γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτά ευρωπαικό...
Φίλε μου Πάντσο, η ανατροπή της Κωνσταντινούπολης είναι, κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο θαύμα που συνέβη από τότε που υπάρχει αθλητισμός. Τουλάχιστον για μένα, τα ξέπλυνε όλα. Αλλά επειδή από σχόλια σου σε παλιότερα κειμενάκια μου έχω μαζί σου κάποια οικειότητα και επειδή ήσουν ο πρώτος που σχολίασες τούτη την ανάρτηση, θα πω κάτι σε σένα, για να το δει κι όποιος άλλος τύχει να μπει εδώ:
Είναι κάποιες αναρτήσεις που τις κάνω με όλη μου την καρδιά και κάποιες άλλες που τις κάνω με... μισή καρδιά. Αυτή εδώ ανήκει στις δεύτερες. Ίσως είναι βλάσφημο που έβαλα στο ίδιο γραπτό τις φωτογραφίες της καθοδήγησης με το πανίερο προσκύνημα. Αλλά, όταν η αλήθεια είναι ενιαία, πώς να τη σπάσεις σε κομμάτια; Τώρα πάει, την έκανα την αμαρτία... Άντε να δω πόσο πιο χαμηλά θα πέσω με το ίντρενε, αυτό το παλιόπραμα του σατανά... Απ' την άλλη σκέφτομαι τους ιερωμένους πάντων των δογμάτων που παίζουν ξύλο εκεί κάθε Πάσχα, και φεύγουν δεξιά αριστερά τα εξαπτέρυγα και τα λιβανιστήρια, και λέω: "Ας είμαι κι εγώ τόσο αμαρτωλός όσο εκείνοι..." Αλλά και πάλι οι τύψεις μου δεν φεύγουν. Τι το 'θελα το ίντρενε;...
Για τον άθλο του 2012 συμφωνώ απολύτως. Εαν η ομάδα ήταν στις ΗΠΑ να σαι σίγουρος ήδη θα είχε γυριστεί ταινία και θα ήταν block buster.
Απλώς το Τελ Αβίβ πόνεσε για πολλούς λόγους, σε μια εποχή που ήταν (;) πιο ρομαντική.Στο ξεκίνημα βλέπεις της μπασκετικής αυτοκρατορίας με πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Συνέχισε με τις αναρτήσεις σου αδερφέ...