Βλέπω ότι έχουν αγριέψει τα πράματα... Σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Κι ακόμα είμαστε στις αρχές....Τελικά, αλληλοβριζόμαστε στα πλήκτρα αδιάκοπα. Τουλάχιστον τις έξι απ΄τις εφτά μέρες την εβδομάδα. Κάνουμ΄ένα διαλειμματάκι την έβδομη, τη μέρα του αγώνα, όπου αλληλοβριζόμαστε στις κερκίδες ( χωρίς αντίπαλους οπαδούς από χρόνια ) και ξαναγυρίζουμε σπίτια μας για ν΄αρχίσουμε πάλι το ιντερνετικό βρίσιμο μέχρι τον επόμενο αγώνα κ.ο.κ... Είπα το λοιπόν να αυτοημερέψω και να ημερέψουμε -  έστω όσοι ...μπορούνε - κομμάτι,  με την κατάθεση κάποιων προσωπικών αναμνήσεων από ένα πανέμορφο ορεινό χωριό 80 χλμ. έξω απ΄την Άρτα, σκαρφαλωμένο στα 1000 περίπου μέτρα πάνω στα Τζουμέρκα: τα  περιώνυμα Θεοδώριανα.

Κεφαλοχώρι "λίαν ορεινόν και δυσχείμερον", μέσα στα πλατάνια, τα έλατα, τις πηγές και τα τρεχούμενα νερά, την πλατεία του ( όπως όλα τα χωριά μας ), την εκκλησία του, τον Άη Γιώργη, τους εντυπωσιακούς καταρράχτες του... Μητρική ρίζα της γυναίκας μου...

Ήταν Αύγουστος, πριν από 38 χρόνια. Διακοπές. Μέσα στο παλιό Sunbeam Rapier, το ζευγάρι, τα πεθερικά μου, ο μηνών μεγάλος γυιός και ...κάργα, μέχρι τα μπούνια το φόρτωμα. Ταξίδι πολύωρο, κοπιαστικό. Εκεί στην Άρτα απέξω, στρίψαμε δεξιά για το βουνό και τον τελικό προορισμό μας. Στόχος, δεκαπέντε ξέγνοιαστες και κυρίως ξεκούραστες για΄μένα μέρες, μεσ΄την παρθένα φύση, μαζί με τους συγγενείς που θα πρωτόβλεπα, την ηπειρώτικη λεβεντιά, τα κάθε λογής αγνά εδέσματα που με περίμεναν και τα περίμενα, τους χορούς και τα κλαρίνα τον δεκαπενταύγουστο στον γιορτασμό της Παναγίας... Σίτι μπόϊ  εγώ, οδηγούσα κι η αδρεναλίνη μου ανέβαινε σιγά-σιγά, παρέα με το γέρικο αγγλικό μου αμάξι, τον απίστευτα κακοτράχαλο και εντελώς άγνωστο σε όλους, πλην της...πεθεράς μου, δασικό δρόμο προς ΤΟ ΧΩΡΙΟ. Όσο ανεβαίναμε, τόσο σφιγγόμασταν όλοι... Ο καιρός καλός, αλλά οι κοτρώνες ναααα... στον "δρόμο". Μετά από κανα διωράκι όμως γεμάτο...κενά αέρος κι ενώ είχαμε περάσει τ΄Αθαμάνιο, το πολύ δηλαδή 20 λεπτά απ΄την...Εδεμ, ΤΣΟΥΠ! Συνέβη, τί άλλο; Αυτό που βούρλιζε συνέχεια στο μυαλό μου... Το απευκταίο, πλην ομως αναπόφευκτο μ΄αυτό το χάλι που διαβαίναμε ανάμεσά του τόση ώρα. Σε κάποιο πήδο του δυστυχούς Sunbeam, βρήκε το ψυγείο τ΄αμαξιού κοτρώνα μυτερή που τ΄άνοιξε μια τρύπα νααα...με το συμπάθειο κι ύστερα από λίγο οι ατμοί απ΄το καπό με τη βελόνα της θερμοκρασίας απότομα στο τέρμα της, σηματοδότησαν μέσα στον ψυχικό τάραχο όλων μας το άδοξο, αλλ΄ευτυχώς παροδικό, τέλος της ορεινής μας "διασκέδασης" μεσ΄την παρθένα φύση...

Έκτοτε, τα γεγονότα εξελίχτηκαν γοργά αναλόγως. Πέρασε ύστερα από κανα μισάωρο το ένα και μοναδικό λεωφορείο της γραμμής ( σούπερ τυχεροί εδώ του λόγου μας, καθ΄ότι κινητά αμπσολούτλι γιοκ then ), μπήκαν όλοι μέσα για το χωριό πλην του υποφαινομένου και μετά από καμιά ώρα, ήλθε ένα αμάξι με δυο παληκάρια προς βοήθειαν. Το...λουκούμι, μ΄έσωσε. Ενημερωμένοι κι οι δυό χωριανοί απ΄τους δικούς μου για το ψυγείο, είχανε φέρει ντόπιο λεκουμάκι μαζί τους, το κολλήσανε όπου δει και φράξανε την τρύπα, βάλανε νερό, όσα είχαν μείνει στο κουτί τα τιμήσαμε δεόντως και τσούκου τσούκου ανεβήκαμε τον υπόλοιπο δρόμο, που΄τανε...βατός από΄κει και πέρα ως το χωριό ο κερατάς... ΣΗΜΕΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ΕΔΩ:

Στον δρόμο που ανεβαίναμε, έπιασα φυσικά κουβέντα με τον σωτήρα μου. Βάγιος τ΄όνομα του. 'Ετσι, ήλθαμε - φυσικά - και στ΄αθλητικά, όταν μου εκμυστηρεύτηκε σε μια στροφή υπερηφάνως πως ήτανε από τα γεννοφάσκια του ΓΑΥΡΟΣ! Τον είχε κάνει ένας θιος του, που ζούσε μαζί τους, φανατίλα μεγάλη... Περιττό να σας περιγράψω τον ανάμικτο με ευγνωμοσύνη ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ μου... Κι από΄κείνη τη στιγμή, ο Βάγιος, μπήκε αγκιστρωμένος στέρεα στην πιο περίοπτη θέση της ερυθρόλευκης καρδιάς μου... Λίγο μάλιστα πριν κατέβω απ΄τ΄αυτοκίνητο, μου΄πε δείχνοντας μου μέσα σ΄ ένα μαντήλι που΄βγαλε απ΄την τσέπη του και μ΄ενα τεράστιο χαμόγελο:

- Γιατρέ κοίτα !

Κι είδα τότε μια πολύ όμορφη κοκκινόχρυση καρφίτσα με τον δαφνοστεφανωμένο, γυαλιστερή, ξαπλωμένη τ΄ανάσκελα στη δεξιά του - όλο κάλους -  παλάμη και το ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ γύρω απ΄την ΑΘΑΝΑΤΗ κεφαλή...

- Απ΄τον μπάρμπα μου!

- Μπράβο ρε Βάγιο!.. Του΄πα και σκέφτηκα αμέσως: " Πολύ ωραίο το καρφιτσάκι ρε μάγκα μου"...

Πώς κύλισαν οι 15 μέρες των διακοπών μου; Αφήστε... Μην τα συζητάτε. Μοναδικά... Είχανε μάθει όλοι την επαγγελματική μου ιδιότητα, αγροτικός δεν υπήρχε στο χωριό, κόσμος πολύς και η...καθημερινή ουρά έξω απ΄το σπίτι που έμενα, τα πρωϊνά καθώς τεντωνόμουνα στο μπαλκονάκι σηκωμένος μόλις απ΄τον ύπνο και την αγάντευα από πάνω, όλο να μεγαλώνει... Στην αρχή, ξαφνιάστηκα που την πρωτοείδα. Μετά...την περίμενα. Αγροτικός κανονικός, είχα γίνει... Πεσκέσια, ναι. Λεφτά, ούτε συζήτηση. Ήταν άλλωστε, λίγο πολύ, όλοι...συγγενείς μου.

Έτσι πήγαινε το πράμα. Εκδρομίτσες στα γύρω μετά από τα...καθήκοντα, τσιπουράκι και κουβεντολόϊ στο καφενείο, επισκέψεις σε συγγενικά σπίτια, καφεδάκια, πορτοκαλαδίτσες, βυσινάδες και παραδοσιακά γλυκάκια φτιαγμένα με μεράκι, βραδινές βεγγέρες με ψητά στην πλατεία, κατανυκτική παρακολούθηση των αφηγήσεων είτε για τον πόλεμο του ΄40 είτε για τις δυσβάσταχτες συνθήκες της ζωής απ΄τους γερόντους, τραγουδάκια παραδοσιακά από σεβάσμιες γιαγιές, μετά απ΄το καφενείο, σε σπίτια φιλικά.... Τον δεκαπενταύγουστο γλέντι τριήμερο, ακατάπαυστη κρασο- και κλαρινοκατάνυξη, φαταουλισμός και χορός ( το θρυλικό διπλοκάγκελο ) μέχρι τελικής πτώσεως...

Ήτανε, θυμάμαι, ένα βράδυ μετά από το γιορταστικό τριήμερο και καθόμουνα στην πλατεία τρώγοντας με παρέα, όταν είδα το Βάγιο να΄ρχεται αλαφιασμένος προς το μέρος μου:

- Γιατρέ, γιατρέ!  Έλα σε παρακαλώ σπίτι... Ο μικρός μου ο γιος, ο Μιχάλης, δεν είναι καλά... Τρέμει το παιδί...

Περιττό να πω ότι τα παράτησα αμέσως και χωρίς να πω κουβέντα όλα, οι άλλοι παγωμένοι και άφωνοι κοιτούσανε με τρόμο σχεδόν και σε ελάχιστα λεπτά βρισκόμουνα στο σπίτι του σύγγαυρου. Ο μικρός, ένας γλυκύτατος τετράχρονος περίπου μπόμπιρας, είχε σηκώσει απότομα πολύ ψηλό πυρετό, έδειχνε να είναι "φευγάτος" κι έκανε πυρετικούς σπασμούς, γεγονός εντυπωσιακό, που΄χε θορυβήσει κι είχε φέρει τον πανικό στο σπίτι, στην κυρά του, την Σκεύω, και στον μεγάλο του γυιό, τον Δημήτρη... Τα θυμάμαι ολονών τα ονόματά τους... Εντυπωσιακό, όπως είπα, το συμβάν. Όχι σπάνιο όμως και ΟΧΙ απειλητικό για τη ζωή. Η ιστορία έληξε σε λίγα λεπτά ομαλά μ΄ένα αντιπυρετικό υπόθετο και μερικές κομπρέσσες με νεράκι στο σώμα και το μετωπάκι του πιτσιρικά. Τους έστειλα το ίδιο βράδυ, όταν ο Μιχαλάκης είχε συνέλθει τελείως, στα νοσοκομείο στα Γιάννενα, για τα περαιτέρω...

Στη συνέχεια, οι μέρες πέρασαν γρήγορα και ανεμπόδιστα. Ήσυχα, ειρηνικά, να με φορτώνουνε αναμνήσεις. Είχανε μείνει δυο-τρεις ακόμα, όταν πέρασε ο Βάγιος απ΄το σπίτι που μέναμε. Απογεματάκι. Φυσικά, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε κι ύστερα απ΄τα πρώτα, με ρώτησε, τί δώρο θα ήθελα να μου κάνει. Αρνήθηκα στην αρχή, του είπα ότι δεν ήταν ανάγκη και τα τοιαύτα, αυτός όμως επέμενε φορτικά και εν τέλει, με τα πολλά, "το΄βγαλα" τ΄απωθημένο:

- Ντάξει λοιπόν... Αν τύχει και πέσει στα χέρια σου ρε Βάγιο καμιά καρφίτσα του Θρύλου, ωραία, νααα...σαν κι αυτή που΄χεις εσύ απ΄το θιο σου, στείλε μου κι εμένα μία να σε θυμάμαι. Θα σου δώσω τη διεύθυνσή μου...

- Τί λες τώρα κυρ Απόστολε; Να! Τώρα αμέσως! Πάρε τη δική μου! Να τη! Και την έβγαλε αμέσως απ΄την τσέπη του ( δεν την αποχωριζόταν ποτέ, όπως μου΄πε μετά ), χώνοντας την με δύναμη και επιτακτικά στη χούφτα μου...

Επακολούθησε μια βραχύχρονη μάχη, ξέρετε τώρα, "το δώρο δε δωρίζεται" και τα τοιαύτα... Είκοσι πέντε μέτρα δρόμος, στο στυλ ¨πάρτο", "όχι σε παρακαλώ", "μα τί λες τώρα" κ.ο.κ. Τελικά την πήρα...

Τέλος Αυγούστου... Φεύγαμε σε μισή ώρα για Πειραιά. Πασαλιμάνι. Πλησίαζε μεσημέρι. Αντίο διακοπές... Κατάφορτοι με αποσκευές, δώρα και υπέροχες θύμησες... Τους είχα βάλει όλους στο επισκευασμένο από χωριανό μάστορα ( τύφλα να΄χουν οι...αντιπροσωπείες) Sunbean μου κι ετοιμαζόμουνα να μπω τελευταίος κι εγώ μέσα, όταν άκουσα ποδοβολητό απ΄το πλάϊ μου. Γύρισα και είδα να΄ρχονται προς το μέρος μου τα δυο παιδιά του Βάγιου. Ο Δημήτρης κι ο Μιχαλάκης... Κρατούσανε μια πανέμορφη γκλίτσα από αγριελιά.... Μου τη δώσανε λαχανιασμένα, κάθιδρα και κατακόκκινα απ΄το τρέξιμο για να με προλάβουν μη φύγω λέγοντάς μου μ΄ενα ψευτοχαμόγελο και ύφος ντροπαλό:

- Απ΄τον μπαμπά μας...  Ζήτω ο Ολυμπιακός, κυρ γιατρέ!

Σήμερα που σας γράφω αυτά, έχουν περάσει 38 και βάλε χρόνια από τότε... Πρόσφατα έμαθα από κοινό γνωστό ότι όλη η οικογένεια του Βάγιου είναι καλά. Έχει γίνει παππούς κι η Σκεύω γιαγιά κι απ΄τα δυο τους παιδιά. Ο Μιχάλης μάλιστα, έχει ένα κοριτσάκι  ( μ΄αρέσουν τα κορίτσια, γιαυτό το λέω ) με τ΄όνομα της μάνας του. Παρασκευή... Από τότε, εγώ δεν έχω ξανανέβει απάνω, στα Θεοδώριανα...  Έτσι το΄χει φέρει η ζωή...

Καθώς χτυπάω τελειώνοντας τα πλήκτρα, κοιτάω λοξά και μπροστά στο γραφείο μου. Η καρφίτσα με τον  ΑΙΩΝΙΟ ΕΦΗΒΟ στέκει πάντα εκεί, μέσα σ΄ενα διακοσμητικό πιατάκι... Πίσω και δεξιά μου στη γωνία της βιβλιοθήκης, αγέρωχη και στητή, η γκλίτσα του Βάγιου από αγριελιά. Βαριά κάπως, αλλά σταθερή. Τόσο περήφανη στη λιτότητά της... Μπορεί να μην έχω ματαπάει ψηλά στην Κωστηλάτα, που λέει και το Θεοδωριανίτικο τραγούδι, μπορεί να μην έχω καμιά απολύτως ρίζα καταγωγής από΄κει, αλλά σε κάποια μεριά στο χωριό, κάπου κοντά στη πλατεία, σε κανα καντούνι ίσως ή δίπλα σε καμιά πηγή, υπάρχει ΣΙΓΟΥΡΑ ολοζώντανο ένα κομμάτι της καρδιάς μου. ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΚΡΙΚΟΣ; Μα ποιός άλλος;

ΘΡΥΛΕ ΟΛΕΕΕ... ΘΡΥΛΕ ΟΛΕΕΕ... ΘΡΥΛΕ ΟΛΕΕΕ, ΟΛΕΕΕ, ΟΛΕΕΕ....

Υ. Γ.  Άλλος είναι ο... Σαμαράκης, εδώ μέσα. Νίκο τον λένε. Εγώ είμαι ένας απλός μιμητής.