Τώρα που όπως γράφω και στον τίτλο είμαστε στα πάνω μας, σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο για την ΟΜΟΨΥΧΙΑ. Ο λόγος προφανής. Είναι η ψυχολογία των γύρω μας, του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντός μας, όταν αρχίζουμε κι έχουμε απανωτές επιτυχίες. Τα ίδια συμβαίνουν παντού, τα ίδια συμβαίνουν και στον αθλητισμό, τα ίδια φυσικά αφορούν και την ομάδα για την οποίαν ΟΛΟΙ νοιαζόμαστε. Τα αποδυτήρια, είναι ένας χώρος που οφείλει να παραμένει μακρυά απ΄ την αδηφαγία της δημοσιότητας και ειδικά της δημοσιογραφικής. Να προστατεύεται. Συχνά όμως υπάρχουν είτε διαρροές από ΄κει είτε δηλώσεις παιχτών π.χ. όταν φεύγουν από μια ομάδα, που αποκαλύπτουν συγκρούσεις, αντιζηλίες, προπονητικές προτιμήσεις ή και εμμονές μη αρεστές απ΄αυτόν που αφήνει τον σύλλογο ή κι από άλλους παίχτες, που εξακολουθούν όμως να παραμένουν στην ομάδα και γενικά προβλήματα δυσρυθμίας, με κοινό αποτέλεσμα ή παρονομαστή ακριβέστερα, την ΕΛΛΕΙΨΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑΣ μέσα στ΄αποδυτήρια, έλλειψη με άμεσο αρνητικό βέβαια αντίκτυπο στην ΑΠΟΔΟΣΗ της, στην ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ ΤΩΝ ΣΤΟΧΩΝ  και στο ΠΝΕΥΜΑ συνολικότερα που την διαπερνά.

Γιατί τα γράφω αυτά; Έχω μήπως τίποτα υπόψη μου για τον Ολυμπιακό; Έμαθα κάτι σχετικό κι είπα να το ξεμπροστιάσω; ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Απλά, επειδή είμαι θιασώτης του "κάλλιον το προλαμβάνειν του θεραπεύειν", επειδή οι επιτυχίες του Θρύλου είναι απανωτές τούτη την εποχή, ενώ αναμένονται λογικά κι άλλες ( φτου, φτου, σκόρδα στα βρανά ) κι επειδή η ανθρώπινη ψυχή αποτελούσε για ΄μένα ανέκαθεν ιδιαίτερο πεδίο ενδιαφέροντος ΚΑΙ λόγω της επαγγελματικής μου ενασχόλησης, είπα να σταθώ λίγο σ΄αυτό το θέμα.

Ας την ορίσουμε πρώτα την έννοια. ΟΜΟΨΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ Η   Τ-Α-Υ-Τ-Ι-Σ-Η   ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ "ΘΕΛΩ ", ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΜΙΑΣ ΟΜΑΔΑΣ. Όταν όλοι νιώθουμε το ίδιο και θέλουμε να καταφέρουμε το ίδιο πράγμα, με θέρμη, με πίστη, με επιμονή, με αφοσίωση, λέμε ότι διαθέτουμε ομοψυχία, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ. Παρεμφερείς είναι και οι έννοιες, ομοθυμία, σύμπνοια ή ομοφωνία.

Είδα λοιπόν τον αυθόρμητο εναγκαλισμό του Σιόβα με τον Ρομπέρτο, μετά την επίτευξη του γκολ από τον Ιντέγιε προχτές στο Ζάγκρεμπ... ΠΟΛΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΗΛΩΤΙΚΟΣ ΑΛΗΘΙΝΩΝ, ΓΝΗΣΙΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ. Πλησίασαν αργά, κοιταζόντουσαν στα μάτια και με μια αίσθηση ανακουφιστικής εγκατάλειψης, αγκαλιάστηκαν σε ένα ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΟΜΟΨΥΧΙΑΣ, με ελαφρά συναδελφικά χτυπήματα χεριού που εγώ τα διάβασα σαν να λέγανε περίπου: "ναιιι...ναιιι... μπήκε το πούστικο... μπράβο μας... χαλάλι οι κόποι μας...". Είδα ακόμα τον ΤΡΟΠΟ πανηγυρισμού για το γκολ των υπόλοιπων παιχτών μας, πέρα στο κόρνερ. Όλοι μαζί, σε μια ομαδική αγκαλιά, με το κεφάλι του ενός γερμένο και ΑΦΗΜΕΝΟ στο κεφάλι ή στον ώμο του μπροστινού του. ΚΟΥΒΑΡΙ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ, ΑΘΡΟΙΣΜΑ ΟΜΟΚΕΝΤΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΚΥΚΛΩΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ, ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ...

Και είδα και το σημερινό πρωτοσέλιδο στο ΦΩΣ: ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ Η ΟΜΑΔΑΡΑ - Πρώτοι οι αναπληρωματικοί έτρεξαν πάνω στους πρωταγωνιστές του Μαξιμίρ για να τους αγκαλιάσουν και να τους συγχαρούν. Ο Φιμπόγκασον τον Ιντέγιε και ο Καπίνο τον Ρομπέρτο, ενώ την ίδια στιγμή ο Σίλβα έδινε συγχαρητήρια σε ΟΛΟ το επιτελείο της ομάδας και όχι μόνο στους παίχτες...

ΜΑΓΚΑΣ, ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ, Ο ΝΕΑΡΟΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΑΓΚΙΚΟ ΠΟΛΥ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ "ΦΩΣ" , ΠΟΥ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΔΕΝ ΤΟΥ ΞΕΦΕΥΓΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, ΚΑΘ΄ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ...ΓΛΙΣΤΡΑΕΙ ΚΑΠΟΥ-ΚΑΠΟΥ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ Η ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕ... Κάτι σαν... τον Σάββα τον Θεοδωρίδη ( σύγχρονοι είναι εξάλλου ), που μπορεί καμιά φορά οι δηλώσεις του να έχουν έναν σαφή...παραληρηματικό χαρακτήρα, αλλά και σωστά πράγματα λέει ( έστω και υπερβάλλοντας ενίοτε, είτε σκόπιμα είτε παρορμητικά ) και υπεραγαπάει τον Ολυμπιακό και τη ζωή του έχει αφιερώσει σ΄αυτόν και ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ τερματοφύλακας υπήρξε. Τον λάτρευα μικρός...

Έτσι λοιπόν... Σ΄αυτή τη φάση είμαστε τώρα... Φάση ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΑΝΟΔΟΥ της ομάδας, που απαιτεί - εκτός των πολλών άλλων - και αδιάκοπα μεγάλη προσοχή στον ΧΕΙΡΙΣΜΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΑ ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ μεταξύ των παιχτών και ειδικότερα εκείνων που ΔΕΝ παίζουν ως πρώτες επιλογές σε σχέση με όσους ΠΑΙΖΟΥΝ... Μην ξεχνάμε, ότι κι οι παίχτες είναι άνθρωποι και μάλιστα ζουν σ΄ένα έντονα ανταγωνιστικό και στρεσογόνο περιβάλλον... Όταν κάτι αναπτύσσεται γοργά, εμείς του συναφιού μου λέμε ότι περνάει "πόνους ανάπτυξης". Θέλει επομένως καλό κουμανταδόρο το ζήτημα. Και τον εμπιστεύομαι αυτόν που΄χουμε. Για να τον δούμε λίγο: ΧΡΑΤΣ! Ζητούμενο, η διατήρηση σφιχτής της συναισθηματικής ενότητας των παιχτών, Η ΟΜΟΨΥΧΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤ΄ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ!

Αυτή για την οποία μιλάμε, βεβαίως, είναι Η ΓΝΗΣΙΑ ΟΜΟΨΥΧΙΑ. Γιατί υπάρχει και η άλλη. Των...απέναντι. Το δόγμα των Βεδουίνων στην πράξη. "Ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου...". Είναι η ΕΙΚΟΝΙΚΗ, η ΨΕΥΔΗΣ ΟΜΟΨΥΧΙΑ, η ΟΜΟΨΥΧΙΑ ΝULLO θα την αποκαλούσα. ΟΜΟΝΟΟΥΝ στον βρώμικο πόλεμο κατά του Μαρινάκη και του Θρύλου, ΧΩΡΙΣ ΟΜΟΝΟΙΑ όμως... Τα συμφέροντά τους είναι ΑΝΤΙΤΙΘΕΜΕΝΑ, τα προτασσόμενα απ΄την βρόμικη προπαγάδα τους επιχειρήματα, αιτιάσεις και τσιτάτα, ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ ΕΝΑ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ( βλέπε Νοοr1 ). Να δω τί θα γίνει στον αγώνα ΠΑΟΚ - ΠΑΟ και τη διαιτησία. Σκούζουν οι βάζελοι, χαμηλοί τόνοι για την ώρα οι μπουγατσομάχοι... Να δω τί θα γίνει την Κυριακή... Α ρε κατάντια, μην και κόψει το αυγολέμονο... Προσέχτε...

Θέλω να τελειώσω γράφοντας και δυο κουβέντες, σπέσιαλ αφιερωμένες στην ...ομοψυχία των ΑΡΔοΜεΜΕδων. Είναι να τους αφήνεις δαύτους στην...απέξω; Δεν μου΄ρχεται όμως τίποτα πρόχειρο... Αϊ σιχτίρ! Θα τους βάλω μια φωτογραφία και τέρμα!

Κ  Α  Λ  Η    Ν  Υ  Χ  Τ  Α    Π  Α  Ι  Δ  Ε  Σ !