(ΟΠΑΔΙΚΗ) ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ


Tags: -

            Κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες το συνηθέστερο θέμα των μαθητικών εκθέσεων στα εξατάξια τότε ελληνικά γυμνάσια ήταν, το δίχως άλλο, «Η αποταμίευση». Τίς οίδε ποια σκοτεινή δύναμη είχε εμφυσήσει στους εν πάση Ελλάδι εκπαιδευτικούς τη σχεδόν μονομανή εκείνη προτίμηση στο θέμα αυτό, και το έβαζαν με τόσο φανατική επιμονή. Μάλιστα τότε οι εκφωνήσεις των θεμάτων ήταν κατά κανόνα μονολεκτικές˙ ούτε υποερωτήματα ούτε συναφείς τζιριτζάντζουλες: «¨Η Αποταμίευση¨ - αρχίστε να γράφετε και πέντε λεπτά πριν ηχήσει ο κώδων θα τα πάρω˙ καλή επιτυχία». Τι να έγραφαν τα καημένα τα παιδάκια; Μήπως για τον θόρυβο που κάνει το κέρμα όταν πέφτει στον κουμπαρά; Και τα φτωχαδάκια που δεν είχαν καν κουμπαρά; Τα κάλαντα περίμεναν, τα φουκαριάρικα, μήπως έπιαναν καμιά δεκάρα στα χέρια τους – να την αποταμίευαν κι αυτήν; (Κυνικός τις κήνσωρ του σύγχρονου ελληνικού κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι ενδεχομένως θα έσπευδε να επισημάνει στο σημείο αυτό ότι οι γενιές εκείνες ελληνοπαίδων, περιεσφιγμένες καθώς ήταν από τη μέγκενη της μάλλον εξ ανάγκης επιβεβλημένης παρά εκ φιλοτιμίας προκεκριμένης αποταμιεύσεως, όταν ενηλικιώθηκαν, και μεθύουσες από την αλκοόλη της πολιτικής δημαγωγίας, το έριξαν  στις σπατάλες, για να γιατρέψουν, όπως συνειδητά ή ασύνειδα ήλπιζαν, τα τραύματα του ατομικού τους παρελθόντος, προκαλώντας όμως με τον τρόπο αυτό αγιάτρευτα τραύματα στο συλλογικό μας μέλλον). Όπως και να ’χει, τα κατοπινά χρόνια η θεματολογική βεντάλια των σχολικών εκθέσεων άνοιξε και περιέλαβε νέα στοιχεία, όπως «η διαφήμιση», «ο καταναλωτισμός», «το περιβάλλον» και άλλα. Οι εκφωνήσεις έγιναν τώρα αναλυτικότερες και γι’ αυτό πιο συγκεκριμένες, αλλά και επίσης γι’ αυτό πιο περιοριστικές. Ζητούσαν απ’ τους έφηβους γραφείς να πραγματευτούν μόνο τα αίτια ενός φαινομένου, όχι και τα αποτελέσματά του˙ ή μόνο τα αποτελέσματα, όχι και τους πιθανούς τρόπους αντιμετώπισης των τυχόν αρνητικών αποτελεσμάτων. Η εξέλιξη αυτή κατηύθυνε μέχρι έναν βαθμό τη σκέψη των μαθητών, δρομολογούσε τη γραφίδα τους, και κατά τούτο ήταν διευκολυντική, αλλά παρόξυνε αντισταθμιστικά τον κίνδυνο της εκτός θέματος μακρηγορίας. Επειδή ο εν λόγω κίνδυνος απειλεί κι εμάς, ας αποκαλύψουμε επιτέλους το δικό μας θέμα: «Η ενσυναίσθηση».
            Η λέξη εκκίνησε ως terminus technicus της ψυχολογικής επιστήμης αλλά τελευταία εμφιλοχωρεί –και επιχαίρουμε γι’ αυτό- και στην καθημερινή ομιλία. Πρόκειται για μεταφραστικό δάνειο που ζητά να αποδώσει στην ελληνική το γερμανικό einfühlung (οι αγγλόφωνοι το μετέφεραν στη δική τους γλώσσα ως «empathy»). Η ετυμολογική εξέταση του πράγματος αναγνωρίζει με ευκολία τα τρία του συνθετικά μέρη: Κορμός της λέξης είναι το θηλυκό ουσιαστικό «αίσθηση», που γραμματικώς συνοδεύεται και σημασιολογικώς προσδιορίζεται από τις διαδοχικές προθέσεις «εν» και «συν». Το ουσιαστικό μάς ενημερώνει αφ’ εαυτού ότι ο λόγος δεν αφορά σε κάτι στατικό, ακίνητο, κατεστημένο, αλλά σε κάτι δυναμικό.  Αυτό που λέμε «αίσθηση» δεν είναι κατάσταση, αλλά είναι ενέργεια - δεν είναι κάτι που απλώς υπάρχει αλλά κάτι που ενέχει κίνηση, κάτι που γίνεται, συμβαίνει, λαμβάνει χώρα. Όλα τούτα μάς τα αποκαλύπτει η κατάληξη «-ση» (< αρχ.: -σις). Η δε προέλευση του ουσιαστικού απ’ το ρήμα «αισθάνομαι» φανερώνει περί ποίας ενέργειας πρόκειται: είναι η ενέργεια του «αἰσθάνεσθαι», του να νιώθει κανείς κάτι. Πώς όμως να το νιώθει; Μήπως με τα σωματικά αισθητήρια όργανα, τα μάτια, τα αφτιά, τη μύτη, τη γλώσσα, τα ακροδάχτυλα; Στην ερώτηση αυτή έρχεται να μας απαντήσει η πρόθεση «εν», που σημαίνει «εντός», «μέσα», «εσωτερικά». Επομένως, η ενέργεια που δηλώνεται με τη συζητούμενη λέξη είναι η ενέργεια που κάνει κανείς όταν νιώθει κάτι όχι με τις εξωτερικές-σωματικές του αισθητηριακές κεραίες, αλλά με τις άλλες, τις κείμενες ένδον. Το πεδίο όπου εκδηλώνεται η ενσυναίσθηση είναι εκείνος ο δύσκολα προσδιορίσιμος χώρος που μάλλον συμβατικά τον λέμε «ψυχή» και που, για να τον καταστήσουμε ευκρινέστερο, θα πρέπει ίσως να τον αντιδιαστείλουμε προς το υλικό και γι’ αυτό σαφώς οριοθετημένο «σώμα». Τέλος, η πρόθεση «συν» κομίζει στον όρο ένα φορτίο ξεκάθαρα κοινωνικό. Η ενσυναίσθηση, μας λέει εκείνο το «συν», είναι κάτι που γίνεται μαζί, ομού, από κοινού˙ προϋποθέτει πλήθος, σύνολο, ομάδα.
            Επιχειρώντας τώρα έναν ορισμό της ενσυναίσθησης με την αριστοτέλεια μέθοδο «ἐκ γένους (genus proximum) καὶ διαφορῶν (specificae differentiae)», θα λέγαμε ίσως ότι είναι η ενέργεια (να το πλησιέστατο γένος του οριστέου) που κάνει κανείς όταν αισθάνεται κάτι με τα ψυχικά του αισθητήρια και το αισθάνεται μαζί με άλλους (να και η ειδοποιός διαφορά του απ’ τα άλλα μέλη του γένους του). Ωστόσο, η γλωσσική ανάλυση του πράγματος λειτουργεί εδώ όπως... το μπικίνι! Μας επιτρέπει να δούμε πολλά αλλά κρατά κρυφά τα σπουδαιότερα. Ο αδέξιος ορισμός που δώσαμε δεν αποκαλύπτει επαρκώς την πεμπτουσία του πράγματος, για της οποίας την αποκάλυψη είναι ανάγκη να καταφύγουμε σε κάποιον ειδικότερο. Το πληρέστερο, νομίζω, διαδικτυακό γραπτό σχετικά με το θέμα μας είναι τούτο και από εδώ θα δανειστούμε τον παρακάτω ορισμό της ενσυναίσθησης, που είναι πολύ ακριβέστερος και ευστοχότερος απ’ τον δικό μας:
 
 «Ενσυναίσθηση είναι η συναισθηματική ταύτιση με ένα άλλο άτομο. Η αναγνώριση και η κατανόηση της θέσης, του συναισθήματος, των σκέψεων ή της κατάστασης κάποιου άλλου. Ένα άτομο που χρησιμοποιεί την ενσυναίσθηση μπορεί να αναγνωρίσει, να αντιληφθεί και να αισθανθεί αυτό που αισθάνεται ένα άλλο άτομο. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να βάλει τον εαυτό του στη θέση του άλλου, να κατανοήσει τη συμπεριφορά του και να αναγνωρίσει τα κίνητρά της. Να δει δηλαδή τον κόσμο μέσα από τα μάτια του».
 
      Νωρίτερα εκφράσαμε τη χαρά μας που ο όρος διαπέρασε τα στεγανά της επιστημονικής κοινωνιολέκτου των ψυχολόγων και απλώνεται βαθμηδόν στην ευρύτερη γλωσσική κοινότητα. Ελπίζουμε πως η λέξη θα σύρει μαζί της και το υπ’ αυτής δηλούμενο πράγμα, και περιμένουμε την ημέρα που η ενσυναίσθηση θα γίνει πάγκοινη κατάκτηση και θα προσλάβει τον χαρακτήρα εδραίας κοινωνικής τακτικής. Άμποτε! Ίσως δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος που να απομακρύνει απ’ τις εχθρότητες και τα μισάνθρωπα πάθη και να οδηγεί σε όλα εκείνα που εύχονται οι ευειδείς μοντέλες όταν παραλαμβάνουν τις κορδέλες και τα στέμματα: «Love, understanding and world peace...»
      Στην πραγματικότητα, η ενσυναίσθηση ήδη εφαρμόζεται, αλλά, δυστυχώς, εφαρμόζεται συνήθως μόνο εντός κλειστών κύκλων και ολιγομελών ομάδων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η οικογένεια. Πώς αντιμετωπίζουμε την κάποτε προβληματική συμπεριφορά των δικών μας ανθρώπων; Φέρνουμε τον εαυτό μας στη θέση τους, ανιχνεύουμε τα αίτια των σφαλμάτων τους, τα κατανοούμε, και, επειδή απ’ την κατανόηση των αιτίων ενός σφάλματος ώς την συγχώρηση και την παραγραφή του η απόσταση είναι μισό τσιγάρο δρόμος, τους κρίνουμε με συμπάθεια και επιείκεια. Έχουμε τη μόνιμη τάση να παραθεωρούμε τα κουσούρια τους και να υπερτονίζουμε τις αρετές τους. Μας είναι εύκολο να λειτουργούμε έτσι, καθώς γνωρίζουμε το περιβάλλον που τους ανέθρεψε, έχουμε κοινά με αυτούς βιώματα, ξέρουμε τις εμπειρίες τους, τον τρόπο που σκέφτονται, ξέρουμε τι τους δυσαρεστεί και τι τους δίνει χαρά. Οι δικοί μας άνθρωποι είναι «οι άλλοι εμείς». Όταν όμως η προβληματική συμπεριφορά επιδεικνύεται από κάποιον ξένο και μακρινό, τότε η ευμένειά μας παραχωρεί τη θέση της στην πιο ακραία αυστηρότητα. Έτσι, εάν, λ.χ., θυμώσει ο αδερφός μας γιατί του έφαγαν τη θέση στάθμευσης και δεν βρήκε να παρκάρει, αποφαινόμαστε πως με το δίκιο του θύμωσε, αφού γύρισε κατάκοπος απ’ τη δουλειά και έβγαλε όλη την ένταση της ημέρας στις αγριοφωνάρες προς τον κάτοχο εκείνου του ογκώδους Volkswagen. Στην περίπτωση, όμως, που κάποιος άγνωστος θυμώσει εναντίον μας γιατί εμείς του φάγαμε τη θέση, τότε μας πνίγει η αγανάκτηση και του δηλώνουμε υπερηφάνως ότι «ο δρόμος είναι δημόσιος και όποιος πρόλαβε τον Κύριον είδε». Πόσα προβλήματα θα λύνονταν, αν βρίσκαμε τη δύναμη να βλέπουμε όλους τους ανθρώπους σαν να ήταν μέλη της οικογένειάς μας; Πόσο θα τόνωνε μια τέτοια εξέλιξη τον κοινωνικό μας πολιτισμό; Πόσο πιο άνθρωποι θα γινόμασταν, αν καταφέρναμε να γίνουμε πιο συνάνθρωποι;
    Τον ορισμό που δώσαμε στην ενσυναίσθηση τον θεωρούμε ατελή, ερασιτεχνικό και εύκολα διαβλητό από κάποιον επαΐοντα. Αλλά τον ορισμό που δίνουμε για την «καλλιέργεια» και τον «καλλιεργημένο άνθρωπο», τον υποστηρίζουμε με λύσσα:

«Καλλιέργεια είναι αυτό που συμβαίνει στην ψυχή ενός ανθρώπου όταν αυτός μαθαίνει να φέρνει τον εαυτό του στη θέση ολοένα και περισσότερων άλλων, και απόλυτα καλλιεργημένος άνθρωπος είναι εκείνος που θεωρεί εαυτόν μέλος μιας οικογένειας τόσο μεγάλης όσο μεγάλος είναι ο πληθυσμός της Γης».

            Αποπειρώμενοι τώρα να προβάλουμε το θέμα στα οπαδικά, θα φέρουμε τους εαυτούς μας στη θέση των ούτω καλουμένων «αντιολυμπιακών». Έστω οπαδός μια ομάδας η οποία έπεσε θύμα αφενός μακρόχρονης κακοδιοίκησης και αφετέρου της τρέχουσας οικονομικής κρίσης. Η ομάδα φυλλορροεί και ο οπαδός της εγκλωβίζεται σε πιεστικά διλήμματα: Η μια του επιλογή είναι να δεχτεί πως η ομάδα του, εκείνη την οποία συνήθισε από μικρός να αγαπά και να υποστηρίζει, απώλεσε πολλή από την πρότερη δύναμή της και δεν μπορεί πλέον να πρωταγωνιστεί και να διακρίνεται. Η επιλογή τούτη απαιτεί γενναιότητα και ψυχικό σθένος. Αν ο οπαδός του παραδείγματός μας βρει αυτή τη γενναιότητα και αυτό το σθένος, τότε θα είναι αξιέπαινος, αφού θα έχει καταφέρει κάτι αντικειμενικά δύσκολο. Αν όμως δεν το καταφέρει, δεν θα είναι καταδικαστέος, ακριβώς γιατί αυτό που δεν κατάφερε ήταν αντικειμενικά δύσκολο. Η άλλη του επιλογή είναι να αποδώσει την απίσχναση της ομάδας του σε δάκτυλο των ανίερων δυνάμεων του ερέβους, οι οποίες δρουν στο σκιερό παρασκήνιο, κινούν εκείθεν τα νήματα του κόσμου και είναι συνώνυμες του απόλυτου κακού. Μια τέτοια επιλογή είναι εύκολη, δεδομένου ότι αμβλύνει το αίσθημα της οπαδικής δυστυχίας, απομυθοποιεί τις επιτυχίες των αντιπάλων και οικειοποιείται το περιλάλητο «ηθικό πλεονέκτημα», που είναι μια άλλη έκφραση για το «χρυσωμένο χάπι». Όλα αυτά καθιστούν, ή τουλάχιστον αγωνίζονται να καταστήσουν, τη σκληρή πραγματικότητα λιγότερο σκληρή και περισσότερο ευκολοχώνευτη. Αν ο δυστυχής οπαδός απορρίψει τις χαλκευμένες παραμυθίες που του προσφέρονται, και που κατά βάθος διαιωνίζουν τη δυστυχία του, τότε θα έχει κοιτάξει κατάματα τη δυστυχία αυτή και ταυτόχρονα θα έχει κάνει το πρώτο και το κρισιμότερο βήμα προς την άρση της. Στην περίπτωση αυτή θα του οφείλονται συγχαρητήρια για την οξύνοια και το θάρρος του. Εάν όμως υιοθετήσει τις θεωρίες συνωμοσίας, με τη μύχια ελπίδα ότι έτσι θα θεραπευτούν οι πληγές του από τα πράγματα τρωθέντος οπαδικού του εγωισμού, δεν θα έχει κάνει, ο έρμος, τίποτε το παράλογο ή το δυσεξήγητο. Απλώς θα έχει αποτύχει να ενστερνιστεί ότι ο μόνος τρόπος να αποφύγει κανείς τους τραυματισμούς του εγωισμού του είναι να μην έχει εγωισμό. Όμως αυτό ποιος είναι εκείνος που εύκολα το ενστερνίζεται; Εμείς οι ολυμπιακοί δεν δοκιμάσαμε ποτέ απογοητεύσεις; Δεν ήπιαμε φαρμάκια; Λίγοι απατεώνες έπιασαν παλιότερα με τα ρυπαρά τους χέρια το διοικητικό πηδάλιο της ομάδας μας;
             Τι ωραία λόγια που είπε εκείνος ο Λατίνος: «Homo sum, humani nihil a me alienum puto». Δηλαδή: «Άνθρωπος είμαι. Τίποτε ανθρώπινο δεν θεωρώ ξένο σε μένα». Κι εγώ οπαδός είμαι. Τίποτε οπαδικό δεν μου είναι ξένο. Το μόνο που δυσκολεύομαι να δικαιολογήσω είναι ο ρόλος των δημοσιογράφων. Εκεί η ενσυναίσθηση ομολογώ πως δεν τελεσφορεί. Δεν μπορώ να φέρω τον εαυτό μου στη θέση τους. Ίσως γιατί δεν είμαι δημοσιογράφος. Οπαδός είμαι. Να σκεφτώ μήπως ότι έχουν παιδιά να θρέψουν; Ναι, αλλά και τα παιδιά των οποίων τα μυαλά και τις ψυχές δηλητηριάζουν μάνες δεν τα γέννησαν; Ή μήπως αυτά τα τελευταία είναι «ασπόνδυλα»;...                  

Σχόλια

Εικόνα jorge rojo

Εκπληκτικό κείμενο Νίκο. Και όπως πάντα πολύ καλός ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζεις δύο εκ πρώτης όψεως τελείως διαφορετικούς κόσμους.Μπράβο φιλαράκι.Σου ζητώ μιά χάρη μόνο. Αφηνε λίγο παραπάνω τα κείμενα σου στο προσκήνιο να τα παίρνουμε χαμπάρι και εμείς στην ώρα τους.

Εικόνα thita

Είσαι απόλαυση, πολλές φορές με κάνεις και νιώθω πνευματικά ενδεής

Μετά από πόσα λάθη (και πάθη χεχεχε) έρχεται άραγε η ωρίμανση κι η ενσυναίσθηση?

Εμποδίζει την ενσυναίσθηση η προσωπική ηθική?

Εικόνα nissios

Τώρα, σοβαρά, τα πίστεψες αυτά τα χαζοχαρούμενα που γράφω παραπάνω; Ρε τους γαμάει ο Βαγγέλας, λέμε! Θα γράψω μια Ιστορία Για Αγρίους για τότε που οι νοποτζήδες βαράγανε τα κουδούνια της Ιπποκράτους, μήπως τους ανοίξει κανας γείτονας να μπούνε να σωθούνε, και θα τα φέρω τα πράματα σ' ένα ίσο.

Είδα τι έγραψες δίπλα στον Απόστολο. Θερίζει!

Εικόνα thita

ποιος σε έχει βάλει σε διαδικασία να σκέφτεσαι πως αυτά που γράφεις δεν ενδιαφέρουν ή ξενίζουν??? Πες τώρα ποιος, να πάω να τον βρω, να του πω δυο κουβέντες, πάντα με ενσυναίσθηση και κατανόηση βεβαίως βεβαίως.

Κι αν δεν σχολιάζουμε πολλοί/πολλά από κάτω (μιλάω και εγώ ο πολυλογάς ε, άκου ..... θράσος) είναι από ντροπή που δεν έχουμε ισάξια να πούμε, μην μας παρεξηγείς δάσκαλε (σε πολλά, κι εσύ κι ο απόστολος βλέπεις, είτε το θέλετε είτε όχι)

κατά τα λοιπά, ναι, για τη νόπο πες μας την επόμενη φορά χεχεχε

Εικόνα nissios

Βάλε μου κανα τραγουδάκι σαν εκείνο που μου έβαλες την άλλη φορά. Πολύ μου άρεσε η Alice Russell, και επιστρέφω συχνά πυκνά σ' εκείνη την ανάρτηση και το σιγοτραγουδώ εκείνο το "ου ου ου"...

Εγώ βάζω άλλα για να κάνω contrast με την ανάρτηση:
https://www.youtube.com/watch?v=e_mizNcQvfk

Εικόνα thita

Den moy paizei to link soy logw iPad tablet,8a se akoysw deytera sto grafeio,na einai kala

Dwse tou mia eykairia http://www.dailymotion.com/video/xey3h6_snoop-dogg-the-doors-riders-on-t...

Εικόνα thita

Na eisai kala ennow,gamw ta automata le3ika gamw

Εικόνα john

Δεν είναι καθόλου εύκολο ο αντιολυμπιακός οπαδός να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και να παραδεχτεί πως χάνει δίκαια.Θέλει πολλά κιλά αρχίδια για να το κάνει αυτό αλλα οπως φαίνεται προτιμά να κυνηγάει ανεμόμυλους και να ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους. Είμαι σιγουρος πως οσοι σκεφτονται με αυτό τον τρόπο εχουν ακριβως το ιδιο σκεπτικό και στην ιδιωτική ζωή τους.Σε καθε προσωπική τους αποτυχία ρίχνουν πάντα το φταίξιμο αλλου και ποτε δεν κανουν αυτοκριτκή. Ειναι πολύ βολικό αυτο καθως το άλλοθι που βρισκουν για την αποτυχία τους τους εξασφαλιζει ενα ΄΄βολεμα΄΄.Μια αισθηση πως ΄΄έγω τα κανω όλα καλά,αλλα παντα οι αλλοι φταίνε και με εμποδίζουν να πετύχω τους στοχους μου΄΄. Κοντολογις,εκλογικευουν την αποτυχία τους οπως σωστα λεει ο Αποστολος.

Σαν οπαδους του Ολυμπιακου,αυτό εμάς δεν μας αποσχολεί. Θα μπορουσα να πω οτι μας βλοευει να σκεφτοναι οι αντιπαλοι μας ετσι, διοτι μας εξασφαλιζει ακομα περισσότερες επιτυχιες.

Απο την αλλη επειδη θελω να εχω μια συνέπεια στα λόγια μου θα ήθελα να συμβαίνει το ίδιο οταν μιλάμε για τις αποτυχίες του Ολυμπιακού.Τα 2 πρωταθληματα που χάθηκαν χάθηκαν ΚΑΙ λόγω διαιτησίας αλλα δεν χαθηκανΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ λογω διαιτησιας. Το πρωταθλημα του ΔΟΥΡΟΥ χαθηκε στις ισοπαλιες και ήττεςμε Ιωνικό,Παοκ και ΑΕΚ στη ριζούπολη.Το πρωταθλημα του 2010 χάθηκε πανω κατω με τον ίδιο τροπο.Με τις ηττες που ειχαμε στα ντερμπι μεσα στο Καραισκακη,και μς τις γκελες με Ηρακλη,Πας Γιάννινα κλπ.. Αυτο που λεμε μερικες φορες πανω στα νευρα μας ΄΄2 πρωταθληματα χαθηκαν το ενα με την μπουγαδα και το αλλο με τον Δουρου΄΄ το λεμε γιατι μας εχουν πρηξει οι αλλοι οτι ολα οσα πηραμε ειναι πετσινα.Ε οταν σου μειώνουν ξεδιαντροπα και χυδαία ολες τις επιτυχιες σου ειναι λογικο να θελεις και εσυ να μειωσεις τις δικές τους.

Δυσκολο κειμενο στην αναγνωση του.Θελει καθαρο μυαλο και αυτοσυγκεντρωση.Επρεπε να βαλεις και εναν επιλογο ΣΑΣ ΓΑΜΑΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΑΣ για να δημιουργησει μια τελεια αρμονικη αντιθεση.

Εικόνα nissios

Εμείς, Γιάννη, στα "πέτρινα" κάναμε περισσότερη αυτοκριτική και ζητούσαμε να διορθώσουμε τα του οίκου μας. Όμως τότε οι αθλητικές εφημερίδες ήταν λιγότερες, οι αθλητικοί συντάκτες ελαφρώς ποιοτικότεροι, και η χρήση του διαδικτύου όχι γενικευμένη. Στις μέρες μας μαζί με την πληροφόρηση αυξήθηκε και η παραπληροφόρηση. Είναι, νομίζω, πιο δύσκολο να βρει κανείς την αλήθεια σήμερα απ' όσο ήταν τότε. Νομίζω. Δεν είμαι και Σάββας να 'χω καμιά δεκαριά link, για να στηρίζω ό,τι λέω.

Άσε μας, ρε, που δυσκολεύτηκες με το κείμενο. Τέτοιο μυαλό σαν το δικό σου...

Εικόνα apostolos gaganis

Τώρα εγώ ξεκινάω(;) πάλι τα σχόλια, αλλά τί να κάνω; Μόλις τέλειωσα το άρθρο μου και το ανέβασα, πήρα να διαβάσω τί γίνεται στο σάϊ και τσουπ! Έπεσα πάνω σε τούτο, το δικό σου... Και οποία σύμπτωση! Κι αυτό...ψιλοφροϊδικό σαν το δικό μου. Τί ταύτιση πνευμάτων κι αυτή! "Παραβάρυνε" τώρα τ΄απόγεμα, μου φαίνεται, το RATM, αλλά απ΄την άλλη κρατάει κόντρα καλή απ΄ότι βλέπω το fb, όπου το μπινελίκι πάει σύννεφο και η αλήθεια είναι ότι το διασκεδάζω όσο δεν λέγεται...

Ενσυναίσθηση, ή ενσυναισθησία από μερικούς... Ο ορισμός του Science illustrated, ακριβέστατος. Το΄παιρνα ένα φεγγάρι το περιοδικό. Είναι μια δημοφιλής παγκοσμίως εκλαϊκευμένη - αλλά καθόλου - χυδαία έκδοση του εγκυρότερου βιο-φυσιο-ιατρο κλπ περιοδικού που υπάρχει στον πλανήτη, του Science. Αυτό και το Nature. Οι μεταφράσεις του πολύ προσεγμένες και υπεύθυνες, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο. Tο΄παιρνα το πρώτο, το σκέτο Science, για καμιά 10ριά χρόνια το 80-90. Καταλάβαινα το...10-15% των όσων διάβαζα, αλλά ήταν αρκετό για να γράφω τις...εξυπνάδες μου στα περιοδικά που έβγαζα... Τώρα δεν υπάρχουν πια, εδώ και χρόνια. Το Focus και το ΙΑΤΡΕΙΟ... Τί μου θύμισες...

Και μια που μιλάς για ενσυναίσθηση, να πω ότι κάτι που διακρίνει επίσης ( και ξέχασα να το γράψω στην ανάρτησή μου, αλλά το θυμήθηκα διαβάζοντάς σε ) όσους πάσχουν από ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ, είναι ότι εμφανίζουν σε υψηλά ποσοστά και ΕΛΛΕΙΨΗ ενσυναίσθησης...

Και να μας διώξουν απο΄δω μέσα, εμείς δεν φεύγουμε με τίποτα...

Εικόνα nissios

Για σένα, Απόστολε, δεν ξέρω, αλλά εγώ θα το φάω όπου να 'ναι το σουτάρισμα... Ρωτάω πρώτα ιδιωτικά τον Γκριλόκη: "Ρε, να το βγάλω αυτό ή θα φάμε πέτρες;" Μου λέει μαλαγανιές: "Πολύ ωραίο, φίλε. Βγάλ' το". Και μόλις το δει ανηρτημένο, μπαίνει και γράφει: "Τι 'ναι αυτά ρε; Λαϊκά παιδιά είμαστε εδώ, γελάει ο κόσμος..."

Ευχαριστώ θερμά για την επίρρωση της αξιοπιστίας της πηγής μου. Εσένα έπρεπε να ρωτήσω πρώτα κι όχι τον άλλο τον ζεβζέκη. Πάντως, να ξέρεις, εγώ γράφω αραιά και που κανένα τέτοιο, πιο πολύ για λόγους προσωπικής εξάσκησης. Να μην σκουριάζουμε. Εσείς οι γιατροί δεν προτείνετε στους ηλικιωμένους να λύνουν σταυρόλεξα και sudoku; Κάπως έτσι.