Ξέρω τί έπαθα απόψε... Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα όλη μέρα τα χτεσινά στο κοτέτσι της Λεωφόρου, έβλεπα και ξανάβλεπα τα σχετικά βιντεάκια κι οι συνειρμοί, μου΄ρθαν αυθόρμητα. Τώρα πια έχω γίνει ένας υπερήλικας κυνικός... Ψάχνω αλήθεια, μπέσα, φιλότιμο, παραδοχή σφαλμάτων, ανυστεροβουλία, κρατώντας το φανάρι μου, αλλά σιγά μη και βρω... Σκατάαα... Έχω χορτάσει από ψες βράδυ να βλέπω πηδήματα... Στο τέλος, μισόκλεισα τα μάτια, ανακάθησα όσο γίνεται πιο αναπαυτικά στην καλόβολη πολυθρόνα μου κι αφέθηκα στο μνημονικό μου ταξίδι. Κοντεύω πια να γίνω 2500 ετών...

Όλες είχανε ένα κοινό:   Η  Τ  Α  Ν  Ε     Β  Α  Ζ  Ε  Λ  Ε  Σ . . . .

Τη λέγανε Βασίλω... Καστανοκόκκινη, ροδαλή σαν Αγγλίδα, αφρατούλα, έξυπνη, με καυστικό χιούμορ. Της άρεσε κυρίως το από πίσω... Με καθοδηγούσε πάντα αυτή... Καλή της ώρα. Πρέπει να΄ναι αστρόσκονη πια... Ήταν βιολόγος, αν θυμάμαι καλά. Όλο με DNA και τέτοια ασχολιότανε. Το PRIMA το΄χαμε χρυσώσει... Όταν στριφογυρίζαμε στα μουσκεμένα σεντόνια, το μάτι της δεν έφευγε απ΄τον μεγάλο καθρέφτη απέναντι. Εκείνη η βραχνή φωνή της... Όλο προστακτικές ήτανε. Κι εγώ πειθήνια εκτελούσα. Μέχρις ότου μ΄έπιαν΄η τρέλα και η σφαλιάρα που της έριχνα έπεφτε βροχή. Μαζι με τ΄άλλο... Υπέφερε η άμοιρη απ΄τον πόνο, αλλά το΄θελε πάντα, όπως μου΄λεγε, πολύ... Τη θυμάμαι, κυρίως για τις εκφράσεις που΄παιρνε το πρόσωπό της όταν τα...χρειαζότανε. Ξεχωριστές...

Η Τασία... Άλλο πράμα ετούτη. Λόξα με τις μηχανές. Εκεί το΄θελε, σε ό,τι παραλλαγή μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου... Δεν είχε μείνει σοκάκι για σοκάκι στην Αθήνα, που να μην έχει μπερδευτεί κι αυτό στα ακατανόμαστα. Ξανθιά, στυλ Σκανδιναβής, υποτακτική, πάντα πρόθυμη να δοκιμάσει κι αυτό κι εκείνο... Δούλευε στο VERDE, ένα πολυκατάστημα. Τη θυμάμαι που΄φερνε και μια λευκή φλοκάτη, σαν μικρό διάδρομο, να την απλώνει χάμω, στο δρόμο, για να μην πληγιάζουν τα γόνατα και οι αγκώνες της. Τακτική, καθαρή, λίγο φιλοτομαρίστρια μερικές φορές, αλλά...συνεργάσιμη. Με άριστα το 10, ένα 7ράκι άνετα...

Η γιορτή της ήταν στις 6 του Δεκέμβρη. Νικολέττα, τ΄όνομά της... Αθώο ύφος, αλλά...διάολος. Καυτή, αχόρταγη, χανότανε εκείνες τις ώρες στην κοσμάρα της κι όταν την έβλεπα να "φεύγει" και να ταξιδεύει αχαλίνωτη μέσα στο βογγητό, το πνιχτό ουρλιαχτό, το κλάμα κάποιες φορές, το παρακαλετό, τη...ζήλευα ρε παιδιά κι έλεγα μέσα μου "μπράβο ρε πουστάκι...το λέει η ψυχή σου"... Ήτανε κάπου υπεύθυνη δημοσίων σχέεεσεων... Θα σας γελάσω στ΄όνομα της επιχείρησης. Νομίζω κάποιου Γιάννη Κουρέλααα... Είναι και χρόνια τώρα. Πολύ δυνατή, οχταμισάρι με τα τσαρούχια...  

Η Αθανασία... Στρουμπουλή, κομμάτι αγράμματη, αλάξευτη, πριμιτίβ, μ΄ένα ροζ φιογκάκι στο αγαπημένο της μαύρο περιλαίμιο, λάτρης του...πατωματάτου, και με κάτι ερωτήσεις του τύπου "μα καλαάαα...τί μου κάνεις τώρα;" και τα τοιαύτα.... Τακτικοί οι δυο μας στο ΔΗΛΟΣ... Προτιμώμενη θέση προς...στόχευσιν, η γοναταγκωνιαία. Κανισάκι... Δεν μπορώ να ξεχάσω μια φορά που με ρώτησε: "Σ΄ενοχλάει;". Μου΄πεσε...

Να και η Κωστούλα μας, μέσ΄απ΄τις γρίλιες... Φωνήηη, όχι αστεία! Τ΄OLYMPIC, μάρτυρας αψευδής. Θυμάμ΄ένα πρωί που μας κάνανε σους!... σους!..., απέξω στο διάδρομο. Η κυρούλα θά΄τανε... Εξυπνούλα, χαμογελαστή μ΄ένα χαμόγελο ιδιότυπο, αρκετά καταρτισμένη, επαναστάτρια, διαμαρτυρότανε για τα πάντα σχεδόν και στο τέλος -  είν΄αλήθεια - πως έβγαινε δικαιωμένη... Εργαζότανε σε κάποια μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση νομίζω, γενικά όμως ήτανε ανήσυχο πνεύμα κι έκανε κι άλλες δουλειές πότε από΄δω, πότ΄απο΄κει... Δικές της. Μου΄λεγε πάντως, θυμάμαι,  πως άλλοι την παραδεχόντουσαν κι άλλοι την αντιπαθούσαν πολύ στη δουλειά της κατά καιρούς. Άσσος στο στοματικό...

Πετρούλα η κρυφή... Την έλεγα έτσι, επειδή μου΄κρυβε για καιρό τί ομάδα είναι όταν τη ρωτούσα, κι απόφευγε να μου πει λέγοντάς ότι είναι εθνική Ελλάδος και άλλες τέτοιες μαλακίες... Μέχρι που μια μέρα ερεθίστηκε τόσο που δεν πρόλαβε να βγάλει το τριφύλλι απ΄το λαιμό της ( ήξερε πως είμαι φανατίλα γαύρος ) και πiάστηκε στα πράσα... Καλό παιδί, σεμνό, δούλευε σε κάποιο κρατκό μέσο ενημέρωσης τώωωρα.... Δεν παίρνω όρκο.... Η αιδοιολειχία ήταν η αδυναμία της κι εγώ, ως άτομο που σέβεται τις επιθυμίες του άλλου ( φτάνει να μου...κάνουνε ), ήμουν πάντα πρόθυμος για το...low post.

Ε  Π  Ι  Μ  Υ  Θ  Ι  Ο  Ν

Σήμερα πια, είμαι αγνώριστος... Μοναχικός, ζω σ΄ένα φάρο. Το ξέρουν, όσοι με γνωρίζουν από παλιά... Όχι σαν κι εκείνον του Κοντονή... Α! Τώρα που το΄πα! Να δούμε τί τιμωρία θα πέσει στο Βάζελο... Το τί μαλακιες εν τω μεταξύ γράφουν οι βαζελόφρονες ΑΡΔοΜεΜΕδες για το "σώσε" της Λεωφόρου, δε λέγεται. Μωρ΄δεν πηδιούνται... Μεθαύριο, αύριο πια, έχουμε τη μεγάλη Μοναχ-ική μας δοκιμασία. Ο Θεός να μας φυλάει μαγκες. Την είδα τη λεγάμενη με Στουτγκάρδη και Σάλκε... Γάμησέ τα... Γρήγορη ομάδα του κερατά, χημεία, τρανζίσιον παιχνίδι εκπληκτικό, όλοι μπροστά όλοι πίσω, επιθέσεις κατά κύματα με τρεις μπαλιές όλες κι όλες, απ΄τον άξονα και πολύ απ΄τα πλάγια, αλλά και παιχνίδι κατοχής με απότομες αλλαγές ρυθμού, ΚΑΝΟΥΝ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΗ ΚΙΝΗΣΗ... Φυσική κατάσταση ΤΡΟΜΕΡΗ, δεν επιτρέπουν λάθος, όχι λάθη. Έτσι και πάρουμ΄εμείς αποτέλεσμα, με βλέπω να φοράω ή ράσο ή ζουρλομανδύα την επομένη...

Πάρτε και μια σχετικά πρόσφατη, μόλις προ 200 ετών, φωτό μου...