Χτες Κυριακή 28 του Φλεβάρη, ήταν του Ασώτου υιού και ξύπνησα πρωί - πρωί από τις πέντε και τέταρτο, να πάω στην εκκλησία. Να κάνω πρώτα το μπάνιο μου, να πιω ύστερα τον καφέ μου και να ρίξω μια ματιά στα ψαλλόμενα της ημέρας, καθ΄ότι ως γνωστόν ανεβαίνω στο ψαλτήρι... Όλα με την άνεσή μου, αφού η καμπάνα χτυπάει για το ξεκίνημα του Όρθρου στις εφτάμισι. Και πράγματι ήμουν, όπως πάντα, στην ώρα μου. Ήχος, ο πλάγιος του δευτέρου. Μερακλίδικος πολύ, γιαυτό μ΄αρέσει...

Τα πράγματα εξελίσσονταν ομαλά. Και μετά το Αξιόνεστι, βγήκε ο παπάς να κάνει το συνηθισμένο του κήρυγμα. Περίμενα κι εγώ ν΄ακούσω για την παραβολή του Ασώτου υιού... Οποία έκπληξη όμως, όταν άκουσα απ΄το στόμα του κάτι...κάτι εντελώς διαφορετικό. Απρόσμενο, αναπάντεχο! Που μ΄έκανε να σταυροκοπηθώ κρυφά απ΄το - επίσης εβρόντητο - εκκλησίασμα... Με λίγες κουβέντες, όσο μπορώ, να μη σας κουράζω, να τί μας είπε ο παπα- Βαγγέλας...

Ήτανε λέει ένας γιος... Τί γιός τώρα, αειθαλέστατος γέρων σωστότερα, αφού εκείνη την περίοδο οι άνθρωποι πεθαίνανε είτε πολύ νέοι από σφαγές ή λοιμώδη συνήθως, είτε...μαθουσάλες. Τον λέγανε Μεγάλαυχο κι είχε το συνήθειο όταν βρισκότανε μπροστά σε κόσμο και του ζητούσαν να μιλήσει, ν΄αρχίζει και να μη λέει να σταματήσει... Δεν ήταν όμως μόνο το πόσα έλεγε, όσο κυρίως το τί έλεγε. Όχι πάντα, μα...συχνά. Να σημειωθεί ότι ο Μεγάλαυχος αγαπιότανε πολύ από μια ιδιαίτερα ευάριθμη και φανατική φυλή, τους Γαυριαίους, γιατί στα νιάτα του έπαιζε στην ομάδα τους, τον Γαυριακό, μπαλίτσα και μάλιστα σε θέση - κλειδί αποδίδοντας εξαιρετικά μ΄όλη τη σημασία της λέξης. Ήρωά τους, τον θεωρούσανε, κι αργότερα μάλιστα ασχολήθηκε με τα διοικητικά της, κατέχοντας πόστο σημαντικό. Και μια δεύτερη επισήμανση, εξίσου απαραίτητη. Ξέρετε ότι πολλά ονόματα, όλο και κάτι σημαίνουν. Μεγάλαυχος λοιπόν σημαίνει αυτός που όταν μιλάει, διακρίνεται για αμετροέπεια, μεγαλορρημοσύνη, κενολογία, φαφλατάρισμα, κομπορρημοσύνη, καυχησιολογία, ταρταρινισμό, φανφαρονισμό, αδολεσχία και για να το πω...ελληνικά, εκείνος ο οποίος δείχνει έλλειψη μέτρου, σωφροσύνης και σοβαρότητας σε όσα λέει.

Τελευταίο "κατόρθωμα", συνέχισε ο ευτραφήςπαπα-Βαγγέλας, ήταν κάποιες πρόσφατες δηλώσεις του όταν ρωτήθηκε από έναν τύπο να σχολιάσει τον πιο πρόσφατο ( για τότε μιλάμε... ) τίτλο πρωταθλητή του Γαυριακού, σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό του από μια ξένη ομάδα σ΄έναν αθλητικό θεσμό κάποιας ηπείρου με το προσωνύμιο, γηραιά... Και είπε ο Μεγάλαυχος, μέσες άκρες:

1.  " Θα εξηγήσω τον αποκλεισμό μας από την Βέλγιρλεχτ ( έτσι φωνάζανε την ξένη ομάδα ), διά της...φιλοσοφικής οδού. Δυο χρόνια πριν, ήταν καλύτερη από΄μας. Και την αποκλείσαμε. Φέτος, ήμασταν εμείς καλύτεροι, ο Γαυριακός, αλλά πέρασαν οι ξένοι". Τώρα πού είδε ο Μεγάλαυχος αναρωτήθηκε ο παπάς, στεντορεία τη φωνή, ότι φέτος ήμασταν καλύτεροι από δαύτους, ΕΙΔΙΚΑ στον αγώνα στην έδρα μας και ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ στην παράταση, σ΄αυτό μόνο ένας καλός οφθαλμίατρος θα μπορούσε ν΄απαντήσει... Κι εμείς στην εκκλησία, τον ακούγαμε άναυδοι...

2.  "Το πρωτάθλημα ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟ... Άσχετα αν το πήραμε Φλεβάρη μήνα, πρωτοφανές ρεκόρ πρώιμης κατάκτησης παγκοσμίως. Δεκαεφτά συνεχόμενες οι νίκες μας, με 16 επί Μπούκοβι και Σόλιντ. Ήταν πολύ δύσκολη χρονιά φέτος...". Δηλαδή, ρώτησε πάλι υψώνοντας τη φωνή του ο τροφαντός εφημέριός μας, ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟ το πρωτάθλημα, ήταν επομένως συνήθους δυσκολίας ή όντως δύσκολο, ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΚΟΛΟ, πότε θα΄πρεπε να τον πάρει κανονικά τον τίτλο η ομάδα του; ΟΚΤΩΒΡΗ; Κι ένα ειρωνικό υπομειδίαμα ζωγραφίστηκε μεταξύ μύστακος και γενείου του... Το σωστό, υπερθεμάτισε εν νέου ο παπα-Βαγγέλας, θα ήταν να πει ότι ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ, ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΕΥΚΟΛΟ Ο ΓΑΥΡΙΑΚΟΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΣΑΦΟΥΣ ΠΟΙΟΤΙΚΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΟΥ. Κι αυτό έφθανε...

3.  Μιλώντας τέλος ο Μεγάλαυχος για ένα πολύ αγαπημένο - εύλογα - στενό συγγενικό του πρόσωπο, που είχε καταλάβει και δικαίως κάποιο διεθνές αξίωμα, προέβη σε ρεσιτάλ...μετριοφροσύνης σχετικά. Να μερικά από τα λόγια του, είπε ο παπάς: "Είναι καταπληκτικό παιδί... Τον έχω για πρότυπο ανθρώπου...Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν τον γιο μου...Τέτοιοι άνθρωποι χρειάζονται στο εξωτερικό, ώστε να ακουγόμαστε παγκοσμίως....". Εδώ χριστιανοί περιττεύει κάθε σχόλιο, άκουσα μουρμουριστή τη φωνή του παπα-Βάγγου...

-  Καλέ; Ξύπνα! Σαν ν΄άκουσα ξαφνικά μια οικεία γυναικεία φωνή, από πίσω μου μάλλον... Δε θα πας στην εκκλησία; Άργησες... Ξέρεις τί ώρα είναι;

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου... Ήμουν στο κρεβάτι, ξαπλωμένος στο ένα πλευρό και μέχρι τα μπούνια σκεπασμένος... Συνειδητοποίησα τάχιστα ότι έβλεπα όνειρο πρωϊνό... Κοίταξα από ένα σχισμοειδές άνοιγμα του παπλώματος το ρολόϊ, στο κομοδίνο δίπλα μου... Οκτώ και τέταρτο! Ημερομηνία: Εικοσιοκτώ. Ω ρε, γαμώ το... Την πάτησα! Είχα ξεχάσει να βάλω το ξυπνητήρι...

Υ. Γ.  Εννοείται πως ότι και να πεί ο Μεγάλαυχος, τον αγαπάμε και θα τον αγαπάμε πάντοτε... Ιδίως ο υποφαινόμενος, που τον είχε ΘΡΥΛΟ στα μάτια του και την ψυχή του, επί νεανικής εποχής...