Ο συρρατμίτης μας νομικός Panos Thita, μου απέστειλε σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου του, που αναρτήθηκε ήδη στο RATM, μια πολύ κατατοπιστική ανάλυση του ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ GREXIT ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Την δημοσιοποιώ λοιπόν πάραυτα, επειδή η εν λογω υπόθεση ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ και δεν σηκώνει ερασιτεχνισμούς ούτε οπαδικές τυφλώσεις. Η ανάγνωση του κειμένου - και έτσι δεν έχουν γραφεί ποτέ στον αθλητικό Τύπο τα πράγματα, για ευνόητους λόγους - απαιτεί χρόνο, ηρεμία, συγκέντρωση και όσοι την διαβάσουν, νομίζω ότι θα ανταμειφθούν με μια ΒΑΘΙΑ γνώση του θέματος και θα συνειδητοποιήσουν συγχρόνως ΑΠΟΛΥΤΑ το μέγεθος των άστοχων και καταστρεπτικών (αν υλοποιηθούν μέχρι πέρατος) για το ποδόσφαιρό μας ενεργειών του υφυπουργού Αθλητισμού κ. Κοντονή. Ακολουθεί του κείμενο που έλαβα:

* Αφορμή για την παρούσα τοποθέτηση δεν είναι τόσο οι κινήσεις και συμπεριφορές Κοντονή, όσο η στάση των υπόλοιπων παραγόντων και ειδικά μεγάλου μέρους του αδέσμευτου υποτίθεται Τύπου.
 
Καταρχάς, να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι κακώς μιλάμε για κίνδυνο εξόδου της χώρας από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ο κίνδυνος έχει ήδη επέλθει, η αποβολή μας έχει ήδη αποφασισθεί, απλά θα αρχίσει να ισχύει σε 10 μέρες ή κάπου εκεί τέλος πάντων, σύμφωνα με σχετική προθεσμία των διεθνών ομοσπονδιών.Τούτο διότι η ουσιαστική αιτία της σύγκρουσης είναι η παρεμβατικότητα της ελληνικής Πολιτείας στα του ποδοσφαίρου (και όχι μόνο, αφού, πέραν του ότι και η ευρωπαϊκή ομοσπονδία tae kwon do μας έχει ήδη αποκλείσει για τους ίδιους λόγους, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η παρεμβατικότητα αυτή θα επεκταθεί, αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό, και στις άλλες αθλητικές ομοσπονδίες).
 
Επειδή όλοι συζητάνε μόνο για την διακοπή του Κυπέλου, να υπενθυμίσουμε ότι η ατζέντα των διεθνών ομοσπονδιών αφορά, εκτός από αυτό (εκτός δηλαδή από την μάλλον αντιδημοκρατική, και όχι απλά αντισυνταγματική, ευρεία πρόβλεψη του πρόσφατου νόμου για δικαίωμα του εκάστοτε υπουργού να διακόπτει ακόμη και οριστικά οποιαδήποτε αθλητική διοργάνωση), ΚΑΙ α) την πιστοποίηση κάποιου ως προπονητή, β) τον όχι απλά έλεγχο στα οικονομικά της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, αλλά ακόμη και την διαχείριση κονδυλίων (!), και γ) τις ποινές σε περίπτωση χρήσης απαγορευμένων ουσιών (doping) και, ΦΥΣΙΚΑ, ΚΑΙ την επικείμενη (κατά όχι απλά πληροφορίες, αλλά επίσημες κυβερνητικές εξαγγελίες) πρόβλεψη σε νόμο εκλογικού συστήματος (;!) βάσει του οποίου θα διενεργούνται οι αρχαιρεσίες της (κάθε) ομοσπονδίας.
 
Βεβαίως ο ουσιαστικός αντίλογος στις προθέσεις της κυβέρνησης για κάθε ένα από τα ζητήματα αυτά, είναι εξαιρετικά απλός. Οι διεθνείς ομοσπονδίες και κατ’ επέκταση οι εθνικές ομοσπονδίες χορηγούν οι ίδιες πιστοποιήσεις και αναγνωρίσεις τίτλων όπως πτυχία προπονητών, δελτία ποδοσφαιριστών, κλπ., για συμμετοχή στις διοργανώσεις τους, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες δραστηριότητες (όχι μόνο αθλητικές) οπουδήποτε στον κόσμο και βεβαίως και στην Ελλάδα. Π.χ., ο δικηγορικός σύλλογος σε εγγράφει μέλος του μετά από εξετάσεις και μετά από πρακτική άσκηση, και όχι μόνο και μόνο επειδή πήρες από το πανεπιστήμιο το πτυχίο νομικής. Γιατί στο ποδόσφαιρο να είναι διαφορετικά; Επίσης, έλεγχο στα οικονομικά όσον αφορά επιδοτήσεις της Πολιτείας ασφαλώς (πρέπει να) δέχονται όλοι όσοι λαμβάνουν τέτοιες, όπως και έλεγχο στην τήρηση των ασφαλιστικών και φορολογικών υποχρεώσεων. Πώς όμως είναι δυνατόν ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου όπως η ΕΠΟ να υπόκειται σε έλεγχο κρατικό (νομιμότητας ΚΑΙ σκοπιμότητας, όπως αυτός που επιθυμεί ο Κοντονής) ακόμη και για τα κεφάλαια που αντλεί ιδιωτικά; Μπορεί δηλαδή η Πολιτεία να έρθει σε μια ανώνυμη εταιρεία και να της πει πού/πώς/πότε θα διαθέσει τα (μετά φόρων, κλπ.) χρήματα που αυτή αποκομίζει από την επαγγελματική της δραστηριότητα ή και πόσο ενοίκιο θα πληρώνει, κλπ.; Κατά το ίδιο σκεπτικό, είναι δυνατόν να θεσπίζει κατά τρόπο υποχρεωτικό η Πολιτεία το πώς ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου θα διεξάγει τις αρχαιρεσίες του, δηλαδή με απλή αναλογική ή άλλως πως; (οι εθνικές εκλογές διεξάγονται με απλή αναλογική και δεν το ξέρουμε;) Ή το πόσο ένας αθλητής που έχει κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών θα απέχει από αγωνιστικές (!) δραστηριότητες (άλλο θέμα οι ποινικές ευθύνες). Δεν είναι κατά αντικειμενική κρίση οι απόπειρες αυτές της Πολιτείας άδικες, ανήθικες, απρόσφορες, δυσανάλογες και πάντως μη ανεκτές νομικά και ουσιαστικά;
 
Το ζήτημα όμως, πέραν των εύκολων ουσιαστικών απαντήσεων στις απόπειρες του υπουργού, είναι πολύ απλά το εξής:  Είναι κυριολεκτικά αδύνατο και αδιανόητο οι διεθνείς ομοσπονδίες να δεχτούν οποιαδήποτε παρέμβαση στην αυτορρύθμιση και στο αυτοδιοίκητο, διότι πολύ απλά αυτό θα σημάνει τον αφανισμό τους δεδομένου ότι ΟΛΑ τα κράτη ανά τον κόσμο επιθυμούν την παρέμβαση στα του ποδοσφαίρου και επομένως η έστω και ελάχιστη επιτυχία μιας τέτοιας απόπειρας στην Ελλάδα θα δημιουργούσε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο προηγούμενο και θα ξεσήκωνε φυσικά τσουνάμι παρόμοιων κινήσεων. 
 
Ενόψει των ανωτέρω, είναι θέμα αυτοπροστασίας των διεθνών ομοσπονδιών και επιβίωσής τους η απόλυτα άτεγκτη/ανελαστική στάση και τοποθέτησή τους. Σε όλους τους διεθνείς θεσμούς και φορείς άλλωστε, η νομική και πρακτική (δικαιολογημένη και από την ιστορία) προσέγγιση είναι   π ρ ο σ χ ώ ρ η σ η   κατά κανόνα και όχι ελεύθερη ή ισότιμη διαπραγμάτευση του ενδιαφερόμενου να γίνει μέλος στους κανόνες και αρχές του διεθνούς φορέα. Νοείται άραγε, π.χ., η οποιαδήποτε κυβέρνηση να έχει λόγο (πολύ δε περισσότερο να θεσπίσει νόμο) για τις διαδικασίες του ελληνικού παραρτήματος της Unicef ή του ΟΗΕ;  Γιατί στο ποδόσφαιρο να είναι διαφορετικά;
 
Με τα ίδια δεδομένα λοιπόν, η FIFA και η UEFA λένε σε όλους (ΚΑΙ σε εμάς λοιπόν), εδώ και πολλά χρόνια, ότι εάν θέλουμε να παίξουμε και εμείς το παιχνίδι τους (διεθνές ποδόσφαιρο) και να απολαύσουμε τους καρπούς (επίπεδο/ποιότητα, οικονομική ανάπτυξη, κλπ.), θα πρέπει να ακολουθήσουμε τους δικούς τους κανόνες, καταστατικά, αποφάσεις, κλπ. Τόσο απλά. Όποιος δεν μπορεί ή σε όποιον δεν αρέσει, μπορεί βεβαίως να παίζει ποδόσφαιρο στην (εθνική) αλάνα, με τους φίλους του, πάντως όχι με τα άλλα παιδάκια, σε γήπεδα του εξωτερικού.
 
Όλα αυτά βεβαίως, και πολύ περισσότερα ακόμη (π.χ., τον δημοσιονομικό αντίκτυπο που θα έχει η αποβολή της Ελλάδας από τις διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες και διοργανώσεις, που υπολογίζεται σε χωρίς υπερβολή δισεκατομμύρια ετησίως) είναι γνωστά τόσο στην Πολιτεία όσο και στους δημοσιογράφους, βεβαίως και στον περισσότερο κόσμο.  Αυτό που δεν είναι γνωστό όμως είναι ο στόχος της Κυβέρνησης. Επιθυμεί άραγε τον αποκλεισμό του ποδοσφαίρου μας, ώστε να κυριαρχεί ως ειδησεογραφία τους επόμενους μήνες και να λανθάνουν της προσοχής του κοινού άλλα σοβαρά θέματα (μειώσεις συντάξεων, πρόσθετα μέτρα, κλπ.);  Επιθυμεί το έστω και δι’ ολίγον ποδοσφαιρικό χάος (απώλεια εσόδων, ξένων παικτών, κλπ.) ώστε να αμβλυνθούν οι τεράστιες διαφορές (όπως αυτή του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού που έχει ξεφύγει ως μέγεθος έναντι των υπολοίπων) και ουσιαστικά οι επαγγελματικές ποδοσφαιρικές (και γενικά αθλητικές) ομάδες να ξεκινήσουν πάλι από το μηδέν, αλλά και να εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την Πολιτεία (επιδοτήσεις, κλπ.);  Δεν θέλει τίποτε από αυτά, παρά κρατά σκληρή στάση για λόγους εγωισμού ή ενδεχομένως διαπραγματευτικούς;  Δεν ξέρω την απάντηση, αλλά θεωρώ ότι σε κάθε περίπτωση ο κίνδυνος είναι τεράστιος επειδή ακριβώς η ζημία από έστω και προσωρινό αποκλεισμό του ποδοσφαίρου μας, θα είναι ανεπανόρθωτη (π.χ., έστω και μία εβδομάδα να αποκλειστεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα δικαιούται ο Ρομπέρτο, ο Μπεργκ, ο Γιόχανσον, κλπ., να μείνουν ελεύθεροι διά προσφυγής).
 
Πού στέκονται οι υπόλοιποι παράγοντες σε ένα τέτοιο πεδίο;  Η ομοσπονδία, ασφαλώς απέναντι από την Κυβέρνηση και μαζί με UEFA και FIFA, όπως και κάθε ομοσπονδία.  Οι αθλητικοί δημοσιογράφοι σιγά-σιγά συνειδητοποιούν τον κίνδυνο που ενέχει μια τέτοια κατάσταση, πρωτίστως για τους ίδιους (απώλεια κοινού και θέσεων εργασίας), γι’ αυτό και συνεχώς αναφέρονται στους κινδύνους του Grexit.  Οι οπαδικοί βεβαίως «δημοσιογράφοι» είναι μια άλλη ιστορία,  αφού θεωρούν πως ακόμη και τότε θα διατηρήσουν την εύνοια (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) των αφεντικών τους, ενδεχόμενα δε να έχουν και λαμβάνειν bonus επίτευξης στόχου (πλήγμα στον Ολυμπιακό).  Οι ιδιοκτήτες των ομάδων που έχουν επενδύσει, θα κλαίνε με μαύρο δάκρυ.  Οι άλλοι όμως, που είτε δεν βάζουν φράγκο και απλά διαχειρίζονται έσοδα (ΑΕΚ;) ή τέλος πάντων δεν βάζουν παρά ελάχιστα και αποσκοπούν αλλού (ΠΑΟ,  τηλεοπτικές άδειες), θεωρούν ότι θα έρθουν στην ίδια μοίρα με τους υπόλοιπους, τους οποίους θα ρίξουν στο επίπεδό τους. Υπάρχει βεβαίως και ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη, που αφενός τον έχει πιάσει το…ποντιακό πείσμα και αφετέρου έχει πέσει για μία ακόμη φορά θύμα κακών συμβουλών και συμβούλων βεβαίως, που συντηρούνται με την έχθρα Ολυμπιακού - ΠΑΟΚ. Και αυτός θα χρειαστεί έναν εύσχημο τρόπο υποχώρησης, όταν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Αναμένω ΚΑΙ την τοποθέτηση των Ελλήνων ποδοσφαιριστών, που επίσης καταστρέφονται. Τέλος, ο Ολυμπιακός στέκεται απέναντι στους χειρισμούς του υπουργού. Όχι επειδή τον εξυπηρετεί το νοσηρό σύστημα, ως ισχυρίζονται οι απέναντι, αλλά επειδή έχει κατοχυρώσει τη θέση του μεταξύ των μεγάλων του διεθνούς ποδοσφαίρου σε όλα τα επίπεδα (διοικητικό, οργανωτικό, αθλητικό, οικονομικό, κλπ.), παίζοντας ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς και της UEFA και FIFA (24ος στην κατάταξη των ευρωπαϊκών ομάδων, που όσο και αν το αποσιωπούν κάποιοι εδώ, δεν επιτυγχάνεται επειδή ελέγχει τάχα την διαιτησία στην Eλλάδα, αλλά επειδή φέρνει καλά αποτελέσματα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις που συμμετέχει), οπότε είναι αδύνατο τώρα να μην αντιδράσει σε διαφαινόμενη απώλεια των κόπων του.
 
Για ολοκληρωμένη εικόνα, δεν μπορεί φυσικά να μην επισημανθούν και δύο-τρία ακόμη πράγματα.  Καταρχάς, πως θα…αναγεννήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα ενδεχόμενο Grexit; Η λογική λέει ότι θα συμβεί εντελώς το αντίθετο: έξαρση των φαινόμενων βίας (χωρίς τον μπαμπούλα της UEFA, κλπ.) αλλά και στήσιμο αγώνων έναντι ανταλλάγματος, είτε από προέδρους/ιδιοκτήτες είτε από ποδοσφαιριστές είτε από διαιτητές, ώστε να αντισταθμιστεί η απώλεια εισοδήματος και πάντως εντατικοποίηση (το λέω κομψά) του ανταγωνισμού με βάση το δόγμα «επικράτηση με κάθε τρόπο», δεδομένου ότι η πίττα των εσόδων θα έχει συρρικνωθεί δραματικά. Ας εξηγήσουν οι φωστήρες πολιτικοί και δημοσιογράφοι με ποιό μαγικό τρόπο οι οπαδοί θα σταματήσουν να τσακώνονται και οι διαιτητές δεν θα κάνουν πια λάθη, εάν παίζουμε μόνο μεταξύ μας ή πόσο ωφέλησαν π.χ. τα μνημόνια την κοινωνική αδικία, την φοροδιαφυγή, κλπ. Επίσης, δεν νοείται η Πολιτεία να κρύβεται πίσω από νομικίστικους ισχυρισμούς τους οποίους μπορεί να αντιπαρέλθει οποιοσδήποτε με νομική κατάρτιση.  Είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ο υπουργός και να υπερθεματίζουν δημοσιογράφοι (!), πως από τη στιγμή που η απόφαση περί διακοπής δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ., δεν μπορεί να την πάρει πίσω;  Δεν ανακαλούνται δηλαδή οι διοικητικές πράξεις κατά γενική αρχή του διοικητικού δικαίου στην Ελλάδα;  Ή ότι, αφού υπάρχει εκκρεμοδικία, συνεπεία της προσφυγής της  ΕΠΟ στο Συμβούλιο της Επικρατείας, δεν μπορεί τάχα να «πειράξει» ο υπουργός την απόφαση; Δεν προβλέπει ο νόμος (άρθρο 32 Π.Δ. 18/1989 περί Σ.τ.Ε.) ότι η δίκη καταργείται, εάν η προσβαλλόμενη δεν ισχύει πια (π.χ. λήξει ή ανακληθεί); Τέλος, δεν είναι αντικειμενικά άκομψη και πάντως παράνομη η άσκηση πίεσης (μην αναφερθώ σε εκβιαστικές τακτικές) σε οποιονδήποτε Γκιρτζίκη ώστε αυτός  να παραιτηθεί από την θέση του, ιδίως όταν η πίεση προέρχεται από την επίσημη Πολιτεία (θεματοφύλακα υποτίθεται της νομιμότητας);  Πολύ δε περισσότερο, όταν σε έξι περίπου μήνες υπάρχουν έτσι και αλλιώς εκλογές; Δεν προβλέπει άραγε ήδη ο αθλητικός νόμος ασυμβίβαστα, πότε δηλαδή ένας παράγοντας δεν δικαιούται να κατέχει θεσμική ιδιότητα; (όταν αμετακλήτως παραπεμφθεί για κακούργημα, κλπ.)  Εμπίπτει μήπως κάποιο από τα πρόσωπα που «ενοχλούν» και ερεθίζουν την Πολιτεία σε τέτοια περίπτωση και κατέχει παρά ταύτα αξίωμα; Είναι νόμιμο και ηθικό άραγε να εμπλέκεται ομολογημένα σε εκλογική διαδικασία μιας ομοσπονδίας τόσο έντονα και ενεργά η Πολιτεία και άλλα πρόσωπα (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΠΑΟ, κλπ.), διακηρύσσοντας παράλληλα ότι δεν επιθυμούν να επηρεάσουν πρόσωπα και καταστάσεις (;!) προς το συμφέρον τους και καταγγέλλοντας άλλους  που δήθεν το κάνουν (;!). Δεν είναι αδόκιμο να παρουσιάζονται ως τιμητές της ηθικής και εγγυητές της κάθαρσης και της ισονομίας, άνθρωποι καταδικασμένοι (όχι κατηγορούμενοι) για δυσφήμιση όπως κάποιοι δημοσιογράφοι ή για λαθρεμπορία, φοροδιαφυγή, θαλασσοδάνεια, κλπ. όπως ο πρόεδρος και ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ΠΑΟ, ή για δωροδοκία στο ποδόσφαιρο, λαθρεμπορία ( και ακόμη για…μεγάλο μέρος του ποινικού κώδικα), κλπ., όπως ο καίτοι πανθομολογούμενα, πάντως αφανώς ιδιοκτήτης και διοικητής της ΠΑΕ ΑΕΚ (με εκ του νόμου απαγόρευση, και για αυτόν τον λόγο αλλά και για την σχέση του με τον ΟΠΑΠ, για ιδιοκτησία και άσκηση διοίκησης σε ΠΑΕ), ο οποίος συνομιλεί επισήμως με τους πολιτειακούς και ποδοσφαιρικούς θεσμούς παρά ταύτα και παρά το ότι έχει επανειλημμένα επιδείξει άκρως παραβατικές συμπεριφορές (π.χ., οι απειλές στον παρατηρητή του αγώνα ΑΕΚ - ΟΣΦΠ); Είναι αυτά πρόσωπα που εγγυώνται κάθαρση;  Εάν πρέπει το ποδόσφαιρο να αποβάλει όλους αυτούς για τους οποίους υπάρχουν και οι παραμικρές σκιές, όλα αυτά τα πρόσωπα δεν περιλαμβάνονται;  Είναι λογικό να ισχύει το τεκμήριο αθωότητας για τέτοιους, αλλά όχι για όσους δεν αρέσουν στις «εξυγιαντικές» δυνάμεις (Γκιρτζίκη και Μαρινάκη); Τέλος, είναι δυνατόν  να κρατούνται όμηροι της δικαιοσύνης άνθρωποι με μόνη ένδειξη μια τηλεφωνική συζήτηση για αγώνα του Εθνικού Γαζώρου (;!), και χωρίς τίποτε άλλο (π.χ. ευρήματα δωροδοκίας, κλπ.) και με άλλους, που π.χ. υποκλέπτουν στοιχεία από δικογραφίες σε εξέλιξη ή παρακινούν σε αθλητική βία, να μην ασχολείται καν η δικαιοσύνη?  Είναι νοητό να τιμωρείται και να απαξιώνεται συνολικά ένας κλάδος (ποδόσφαιρο, αθλητισμός) για περιστατικά βίας, με απόλυτο ονοματεπώνυμο (Τούμπα, Λεωφόρος, Περιστέρι, κλπ.);
 
Όλοι έχουμε εγωισμό, όλοι θεωρούμε εαυτούς (και κατ’ επέκταση ενδεχόμενα και τη δουλειά μας, την οικογένειά μας, τη χώρα μας, κλπ.) ως ήλιο ενός σύμπαντος, μα η πραγματικότητα κατά κανόνα μας ξεπερνά.  Η επαναστατική μας συνείδηση δεν οδηγεί πάντα σε εξέλιξη, τουναντίον θα έλεγα, ας μελετήσουμε λίγο ιστορία.  Είμαστε στο χείλος της απελευθέρωσης εξαιρετικά καταστροφικών δυνάμεων και η έξαρση της βίας εκτιμώ ότι θα είναι πρωτοφανής σε περίπτωση αποβολής του ελληνικού αθλητισμού.  Ας κατανοήσει ο υπουργός πως εάν θέλεις να παίζεις με τα άλλα παιδάκια ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κλπ., στο δικό τους γήπεδο, θα πρέπει να το κάνεις με τους κανόνες τους και όχι με τους δικούς σου, πολύ δε περισσότερο όταν τα σπορ αυτά είναι εδώ και πολλά χρόνια επαγγελματικά.
 
Ας σκεφτεί η Πολιτεία πως η τακτική αυτή που οδηγεί στο Grexit δεν εξυπηρετεί κανέναν παρά μόνο δηλωμένους εχθρούς της (Αλαφούζος, Σκαϊ) και πρόσωπα που κινούνται εκτός των ορίων του νόμου (Μελισσανίδης) ή με κατάχρηση του νόμου (ΑΕΚ και κατά δημοσιεύματα σκόπιμα γ’ εθνική για διαγραφή χρεών) ή τέλος πάντων για απαλλαγή από την εσωστρέφεια και απέκδυση των ευθυνών της αποτυχίας (Σαββίδης) και τέλος πάντων δικαιώνει επικοινωνιακούς και δημοσιογραφικούς χειρισμούς και μηχανισμούς οι οποίοι ομοιάζουν εντονότατα με πρόσφατα αποκαλυφθέν κύκλωμα εκβιαστών (Μαυρίκος, κλπ.) που όχι απλά επηρεάζουν και «οχλούν» και την ανεξάρτητη υποτίθεται δικαιοσύνη, παρά την αντιποιούνται επικοινωνιακά («Δίκη της Δευτέρας» και «Έφεση της Τρίτης») και ουσιαστικά  την ποδηγετούν, προαναγγέλοντας (;!) διώξεις και δικονομικές ενέργειες. Και ας αφήσει πλέον τις παράτες: το Κύπελο ματαιώθηκε, σύμφωνα με την οικεία υπουργική απόφαση και την αιτιολογία της, για λόγους πρόληψης της βίας. Η σύνδεση της επανέναρξης με την παραίτηση Γκιρτζίκη και την διαιτησία είναι τυπικά (και ουσιαστικά) αναιτιώδης και απορώ πώς δεν το άκουσε αυτό ο υπουργός.  Και τέλος πάντων, αν η παραίτηση Γκιρτζίκη λύνει το θέμα της βίας, δεν είναι επαγωγικά λογικό να υποθέσουμε πως η βία, συνεπώς, προέρχεται από τους αντίπαλους του Γκιρτζίκη, που είναι ομολογημένα οι ΠΑΟ – ΑΕΚ – ΠΑΟΚ;
 
Υ.Γ.  Αναμένω, ενόψει του Grexit, παρέμβαση ακόμη και των θεσμών/κουαρτέτου (πρώην τρόϊκας) για το δημοσιονομικό κενό το οποίο  θα προκύψει σε περίπτωση αποβολής του ελληνικού αθλητισμού από τις διεθνείς διοργανώσεις.*