Ώσπου να δούμε το βραδινό ματσάκι απ΄το Βέλγιο, ας γράψουμε και κανα αρθράκι τώρα το πρωί... Θέματα; Άπειρα. Φτάνει να θέλει κανείς να "τσιμπήσει". Μια βολτίτσα στα ΜΜΕ και βρίιισκεις...

Αφορμή λοιπόν μούδωσε, καθώς έπινα τον καφέ μου, ένα άρθρο στο gazzetta για τους 10 καλύτερους ( top τους αποκαλούσε ) Έλληνες ποδοσφαιριστές στην ιστορία. Γραμμένο, καλογραμμένο θα΄λεγα, από κάποιον αθλητικογράφο κ.Καρακούση, τον οποίον δεν γνώριζα μέχρι τώρα. Ανεξάρτητα από την όποια προσωπική οπαδική του προτίμηση - έχει άλλωστε κάθε δικαίωμα γιαυτό, όπως κι΄εγω φυσικά - θα πω εξ΄αρχής ότι δεν τα κατάφερε κι΄άσχημα. Για ένα αντικείμενο μάλιστα, που ο χειρισμός του απ΄όποιον φιλοδοξεί ν΄ασχοληθεί σοβαρά μαζί του, απαιτεί μεγάλη πείρα και μάλιστα ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ. Δεν μιλάμε για ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας προκειμένου να γράψεις το ΓΕΝΙΚΟ μέρος μιας διδακτορικής διατριβής. ΕΚΕΙ, δεν είναι βέβαια καθόλου απαραίτητο να΄χεις ΖΗΣΕΙ, τα όσα γράφεις. Όταν όμως μιλάς για ποδοσφαιριστές, όπως εν προκειμένω, και κυρίως τους ΑΞΙΟΛΟΓΕΙΣ έχοντας ως στόχο να επιλέξεις ΕΣΥ τους 10 καλύτερους στην ΙΣΤΟΡΙΑ του ελληνικού ποδοσφαίρου, τότε θεωρώ ότι χρειάζεσαι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ την βιωματική γνώση. Άμεσα ή ΕΜΜΕΣΑ. Στην δεύτερη περίπτωση, ρωτώντας ΖΩΝΤΑΝΑ ανθρώπους με άποψη, ανεπηρέαστους, αντικειμενικούς, που έχουν ΖΗΣΕΙ βαθιά το συζητούμενο.

Θα πω λοιπόν προκαταβολικά ότι απ΄τους 10 που παρέθεσε, συμφωνώ ως προς τους 7. Να γιατί είπα πριν ότι δεν τα κατάφερε κι΄άσχημα. Καθόλου. ΜΟΛΟΝΟΤΙ δεν είχε βιωματική γνώση απ΄τους περισσότερους. Με βάση  την ηλικία του, εικάζω ότι θα πρέπει να βλέπει μπάλα γύρω στα 30 χρόνια. "Δυστυχώς" για τον υποφαινόμενο, αυτός παρακολουθεί ποδοσφαιρο 65 χρόνια. Υπερδιπλάσια επομένως. Απο πολύ πιτσιρικάς. Στα γήπεδα. Όχι απλά απ΄την ΗΧΩ κι΄αργότερα το ΦΩΣ. Και για ποιούς συμφωνώ; Τους βάζω χωρίς αξιολογική σειρά: Δομάζος, Σιδέρης, Παπαϊωάννου, Νεστορίδης, Κούδας, Χατζηπαναγής, Σαραβάκος. Με ποιούς διαφωνώ; Κατηγορηματικά; Πρώτα πρώτα με τον...Ζαγοράκη. Δεν χρειάζεται να εξηγώ γιατί. Ο...ίδιος, ξερει γιατί. Να΄μαστε σοβαροί. Το θαύμα των θαυμάτων ( σίγουρα το 8ο ) με την εθνική μας το 2004, δεν είναι ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ικανό να τον εντάξει σε τέτοια άκρως τιμητική λίστα. Ούτε απέξω... Ακριβώς, επειδή το συμβάν ήταν η εξαίρεση στις...εξαιρέσεις. Άς αφήσουμε τα περί ΟΥΕΦΑ κλπ. Αντιρρήσεις έχω και για τον Μαύρο. Σκόρερ μέγας, ναι. Σκόρερ μέγας όμως και ο Αναστόπουλος, ας πούμε. Αυτός γιατί απέξω; Φρρρ! Φάουλ κ. Καρακούση μου! Βάζεις Σαραβάκο, και καλώς. Βάζεις Μαύρο, και καλώς σου λέω εγώ. Αλλ΄αφήνεις τον "μουστάκια" έξω. Μμμμμ...

Εκεί όμως που κάνεις -ΤΟ- σημαντικό λάθος, διότι παραλείπεις τον ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ κατά πολλούς Έλληνα ποδοσφαιριστή στην ιστορία, είναι στην μη αναφορά του ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΕΜΠΗ μέσα στη δεκάδα. Το δικαιολογητικό της νεότητάς σου, δεν ισχύει. Απ΄όσους περιλαμβάνεις στον κατάλογό σου, τους Ρωσσίδη, Δομάζο, Παπαϊωάννου, Σιδέρη, Νεστορίδη, Κούδα, δηλ. τους 6, τους ξέρεις σίγουρα μόνο απ΄τον...χάρτη. Στο...πλοίο δεν είχες μπει ποτέ. Δεν είναι κακό αυτό, αν κρίνω απ΄το ποσοστό της ομοφωνίας μας. ΡΩΤΑ όμως. ΡΩΤΑ, πριν γράψεις ένα άρθρο σαν και τούτο που συζητάμε. Πήγαινε σ΄εκείνους ακριβώς τους έξι, τους οποίους ΕΣΥ συμπεριέλαβες στο top 10, και ΡΩΤΑ τους ποιόν θεωρούν ΑΥΤΟΙ τον παιχταρά των παιχταράδων εκείνη την εποχή, που ΑΥΤΟΙ έζησαν και μεγαλούργησαν... Άκου τί θα σου πουν και ΜΕΤΑ άρχισε να χτυπάς τα πλήκτρα... Όχι φάουλ επομένως, αγαπητέ... "ΠΕΝΑΛΤΙ ΚΑΙ ΑΠΟΒΟΛΗ", ετούτη η παράλειψη. Η υπόθεση, βλέπεις, αφορά ειδικό άρθρο ΜΕΓΑΛΗΣ ευθύνης για το οποίο ο αναπόφευκτος  - και απόλυτα κατανοητός - υποκειμενισμός, ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ως δικαιολόγηση της παράλειψης. Καθόλου, εφ΄όσον θα μπορούσε να προληφθεί, αποτραπεί.

Ποιούς θα΄βαζα εγώ, ο απλός φίλαθλος και οπαδός του Ολυμπιακού, στη δεκάδα; Και δεν απευθύνομαι μόνο σ΄εσένα τώρα. Μιλάω ΓΕΝΙΚΑ. Απ΄τον Παναθηναϊκό, τον Δομάζο, τον Λουκανίδη και τον Σαραβάκο. Απ΄την ΑΕΚ, τον Νεστορίδη και τον Παπαϊωάννου. Απ΄τους βορειοελλαδίτες, τον Κούδα και τον Χατζηπαναγή. Κι απ΄την ομάδα μου, τον Μπέμπη, τον Σιδέρη και τον Δεληκάρη. Καλύτερα θα΄ταν να τους έκανα 12, πάντως. Ντουζίνα. Σαν τους Αποστόλους. Κι΄εκεί μέσα θα΄χωνα τον Μουράτη, αντί του Ρωσίδη και, άντεεε, και τον Μαύρο σου. Ίσως. Και γιατί τον Μουράτη; Τους έζησα και τους δύο. Περισσότερο τον Ηλία - καλά να΄ναι - απ΄τον Αντρέα. Ναι, ο Ρωσσίδης ήταν ένας ταχύτατος, με επιθετικές αρετές δεξιός μπακ. Σύγχρονος οπισθοφύλακας, αναμφισβήτητα. Έτρωγε ντριπλίτσες όμως... Και άλλες φορές η ταχύτητά του τα΄σωζε τα πράγματα, άλλες όμως όχι. Ο Μουράτης, αντίθετα, δεν έτρωγε ντρίπλα με τίιι-ποοο-τααα.... Δεν έχω ξαναδεί κάτι ανάλογο, τόσες δεκαετίες στην κερκίδα. ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΓΕΣ ΑΠ΄ΤΟΝ "ΜΙΖΟΥΡΙ", ΠΟΥ ΝΑ ΚΩΛΟΧΤΥΠΙΟΣΟΥΝΑ....ΤΕΛΟΣ! Η ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΦΡΑΧΤΗ, ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ, ΤΟΥ ΛΟΥΚΕΤΟΥ....Να, γιατί ο Αντρέας. Ψυχάρα είχανε κι΄οι δύο. Όπως άλλωστε όλοι εκείνοι της θρυλικής δεκαετίας του΄50....

Καλές διακοπές, ειλικρινά, εκεί στο Κιάτο κ. Καρακούση! Προλαβαίνω και για΄να δεύτερο καφεδάκι, πριν το μεσημέρι...