Τον είδα τον Γαυρακιώτη χθες στη Λαϊκή. Κράταγε δυο μεγάλες σακούλες. Μία με λαχανικά και μιαν άλλη με μια φόρμα νομίζω. Χαιρετηθήκαμε ζεστά, όπως πάντα, και ατάκα συμφωνήσαμε να πάμε στο καφενεδάκι απέναντι. Εγώ είχα ήδη ψωνίσει, ήταν κοντά 11 η ώρα το πρωί και ό,τι έπρεπε για το δεύτερο καφεδάκι...

Κάτσαμε κι΄όταν πήραμε την πρώτη ρουφηξιά, τον ρώτησα τη γνώμη του για τον Φορτούνη και τον Σεμπά. Παλιός γαύρος ο Γαυρακιώτης, μ΄ένα όνομα κάπως σαν του μεγάλου Γαβαθιώτη, αλλά κι΄εκείνου του...δυσειδούς και αποτρόπαιου Αυλακιώτη...

- Να σου πω, μου είπε, είναι δυο σχεδόν αντίθετες περιπτώσεις. Να τις πιάσω μία μία:

" Ο ΣΕΜΠΑ. Όταν ήρθε, μου΄κανε εντύπωση το σώμα του. Η διάπλασή του. Εκπληκτικά αθλητικός. Στα παιχνίδια όμως τίποτα. Ήταν άτεχνος, ειδικά για βραζιλιάνος. Χωρίς ντρίπλα, χωρίς μέση, χωρίς φινέτσα, χωρίς φαντασία, τόσο προβλέψιμος και πληκτικός, χωρίς χάρη ποδοσφαιρική... Δυνατός, ναι, αλλά δεν έμπαινε στις αντίπαλες περιοχές και όταν το΄κανε, δεν είχε παρά λίγες φορές - κι΄όχι τίποτα σπουδαίο - επιτυχία. Δεν έβγαζε ασίστ, δεν έβαζε γκολ. Μόνο έτρεχε. Μια...μυϊκή μάζα που όργωνε το γήπεδο και βόηθαγε και πίσω. Τίποτ΄άλλο. Δεν...τζιοβάνιζε, όπως είχαμε στο μυαλό μας εμείς τους βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές, ούτε κατά διάνοια.  Αποτέλεσμα; Γκελ κανένα στην εξέδρα. Απεναντίας, δυσφορία προοδευτικά έντονη για την παρουσία του, με συνέπεια ν΄αρχίσουμε σύντομα να συζητάμε όλοι την αποχώρησή του. Κι΄εγώ μαζί. Πλην των προπονητών του. Εκείνοι, αντίθετα, τον βάζανε στην ομάδα πρακτικά ανελλιπώς κι΄απορούσαμε οι πάντες τί του βρίσκουνε τέλος πάντων και δεν βάζουνε στη θέση του τον τάδε ή τον δείνα...

Έτσι πήγαινε πάνω-κάτω το πράμα μέχρι φέτος. Κι΄ενώ τον είχαμε για φευγιό, μας κατσικώθηκε πάλι. Ο "τακτικός ανεπιθύμητος"...Μαθαίναμε ότι στις προπονήσεις και στις αθλητικές επιδόσεις, πρώτευε. Το ίδιο και σε επαγγελματισμό. Άψογος σε όλα. Ξεκίνησε η φετινή περίοδος λοιπόν κι΄αρχίσαμε να βλέπουμε σταδιακά μα σταθερά, έναν ΑΛΛΟ Σεμπά. Πολύ διαφορετικό, συγκριτικά με τον προηγούμενο. Οι περισσότερες προσπάθειές του παρουσίαζαν μια σαφώς βελτιωμένη τεχνική, η δύναμη και η ταχύτητά του είχαν επίσης βελτιωθεί, άρχισε να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα ( και σε σημαντικά παιχνίδια ), να δίνει εξαιρετικές ασίστ, ενώ οι βοήθειές του στον σύστοιχο μπακ και όχι μόνο, παρέμεναν αμείωτες και πολύ χρήσιμες. Κι΄αυτή η εικόνα συνεχίστηκε, για να φτάσουμε στο σήμερα και να΄χουμε έναν παίχτη στην ομάδα πολύτιμο. Συνεπής, πάντα αγωνιστικός, με αυτοπεποίθηση ολοένα και μεγαλύτερη, πολύπλευρος και μ΄επιτυχημένες τις περισσότερες προσπάθειές του, ταύρος σε δύναμη, ταχύς σε καλπασμό, ομαδικός, συνεργάσιμος, ιδεώδης σχεδόν ποδοσφαιριστής ενδεκάδας για κάθε προπονητή. Επτά τα γκολ και πέντε οι ασίστ του σε 21 συμμετοχές του σ΄ όλες τις διοργανώσεις μέχρι τώρα, όπως διάβαζα χτες στον Χαλά. Δεν κάνει βέβαια, ακόμα, το γκελ που θα του άξιζε ενδεχομένως στη γηπεδική και εξωγηπεδική κερκίδα. Κερδίζει όμως συνέχεια αναγνώριση, τουλάχιστον της χρησιμότητάς του. Υπάρχουν φυσικά και κάμποσοι, που εξακολουθούν να τον σνομπάρουν. Τον αρνούνται. Με εμμονή και πεισματικά εκλεκτική τύφλωση, μιας και παραμένει δύσκολο ή αδύνατο ρε παιδί μου για αρκετούς, ιδίως illuminογαυρους, να παραδεχτούν - δημόσια - πως έσφαλαν. Αλλ΄αυτό είναι μάλλον αντικείμενο ειδικότητας ενός ορισμένου επιστημονικού κλάδου...

Το συμπέρασμά μου; Όταν δουλεύεις σοβαρά, συστηματικά, αδιάλειπτα και με επαγγελματική συνείδηση, οπωσδήποτε θα εκδηλώσεις από κάποια στιγμή και μετά τα προσόντα σου, τις όποιες αρετές σου και θ΄αμειφθείς γιαυτό. Μπορεί να δυσφορούν - για την ώρα - μερικοί, αλλά έτσι είναι. Δεν μπορεί να σε αναγνωρίζουν και να σ΄επαινούν όλοι. Υπάρχουν και τ΄αγύριστα κεφάλια. ΠΟΥ ΑΜΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΙΧΤΗΣ ΠΟΔΙΕΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ΄ΝΑΙ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΟΣ, ΑΡΑ Ν΄ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Πρόβλημά τους....".

- Και για τον ΦΟΡΤΟΥΝΗ, τον ρώτησα, τί λες γιαυτόν;

Ακολούθησε μια μικρή παύση... Έκανε λίγο πίσω το κεφάλι και το σώμα του στην καρέκλα, πήρε μια βαθιούτσικια εισπνοή, μισόκλεισε τα μάτια, τ΄ανοιξε, και σκύβοντας πάλι μπροστά, φρρρρ, τράβηξε μια ρουφηξιά απ΄τον μισοκρύο πια καφέ του, για να συνεχίσει:

" Ο Φορτούνης, Απόστολε, είναι μια αντίθετη περίπτωση. Σχεδόν... Ήταν ελπιδοφόρος, πήγε έξω, γύρισε διαφορετικός και πέρσι έκανε μια πορεία εξαιρετική. Ο καλύτερος παίχτης του Ολυμπιακού, του ελληνικού ποδοσφαίρου και ΜVP της Σούπερ Λίγκα. Πρώτος σκόρερ με 18 γκολ και 12 ασίστ σε 23/27 ματς που συμμετείχε και συντελεστή αξιολόγησης 0,346, με τον Ριβάλντο μονάχα να τον περνάει ( 0, 353 ) στα τελευταία 10 χρόνια... Είχε δυναμώσει αρκετά, η τεχνική του εντυπωσίαζε και μαζί με την ευστροφία, τη δημιουργικότητα και παραγωγικότητά του, τα κατάφερε τελικά κερδίζοντας δίκαια τόσο το χειροκρότημα όσο και την μεγάλη κερκιδική και εξωκερκιδική δημοφιλία. Έγινε το χαϊδεμένο παιδί των γαύρων, με πρόσθετα ενισχυτικά γιαυτό δεδομένα την ελληνικότητά του, όπως και την ποδοσφαιρική "ανατροφή" του. Φέτος δεν ξεκίνησε καλά. Θα μιλήσω για την εποχή Μπέντο και μετά. Τον ξεχώρισε φυσικά εκείνος, τον πλησίασε, τον ορμήνεψε. Ο παίχτης άρχισε να βελτιώνεται. Σίγουρα όμως οι εμφανίσεις του απείχαν απ΄τις περσινές. Ο ίδιος ήθελε να παίζει ελεύθερα πίσω από τον φορ. Όχι εξτρέμ. Απ΄την άλλη όμως ο Μπέντο έπρεπε να "βολέψει" και κάποιους άλλους παίχτες στην ενδεκάδα. Αναπόφευκτα προέκυψαν προβλήματα.... Είχε βλέπεις πληθώρα επιλογών, σε σημείο τέτοιο που να΄ναι πια προβληματική. Κλασικό παράδειγμα του "ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο"... Γιαυτό και από καιρό τώρα θέλει ν΄αδειάσει πρώτα το ρόστερ κι΄υστερα να καλυφθούν τα γνωστά κενά της ομάδας. Να μπορεί όμως πρώτα να "φέρνει βόλτα" τα πράματα...

Κάπου λοιπόν σ΄εκείνη τη φάση, βγήκε στην επιφάνεια μια αντιπαλότητα μεταξύ του παίχτη και του προπονητή του. Μια διχογνωμία. Ο Φορτούνης έλεγε "είμαι καλά κι΄έτοιμος να παίξω", αλλ΄ο Πορτογάλος δεν τον έβαζε. Ας μη μπούμε σε λεπτομέρειες... Το σημαντικό είναι ότι η κοινή γαυρόγνωμη, σε μεγάλο ποσοστό, τάχτηκε με τον παίχτη. Τελικά, φαίνεται πως τα βρήκαν, ο παίχτης βελτιώθηκε, αλλά τώρα τελευταία σαν να κάνει και πάλι νερά. Τί συμβαίνει, θα σε γελάσω Απόστολε... Ο Φορτούνης δεν δείχνει δυνατός, είναι ανόρεκτος, αδιάφορος, τα παρατάει εύκολα, κάνει λάθη και δεν τρέχει να τα διορθώσει, έχει πέσει σε δημιουργία και ολοφάνερα σε εκτέλεση. Καμιά σχέση με πέρσι. Διάβασα στη "Γάτα" ότι κάτι τρέχει με τον μάνατζέρ του και το εξωτερικό. Δε θα μακρυγορήσω, γιατί πάμε για μεσημέρι πια... Είναι μεγάλο ταλέντο. Με ιδιάζοντα όμως χαρακτήρα. Περιεργούτσικος... Επειδή έχει και, το κυριότερο, νομίζει ότι εσαεί(;) θα κρατάει την εξέδρα κοντά του ( μολονότι  δοκιμάσε στο παρελθόν και την αρνητική της στάση ), κάτι τον δυσαρεστεί, κάτι δεν του κολλάει, κάτι θέλει, δεν ξέρω τί, και το ζητάει με τον τρόπο του... Σαν να΄χει κάπου αλλού το μυαλό του... Θα δούμε. Ο παίχτης όμως πρέπει να σωθεί. Να ξαναβρεί τον εαυτό του. Θα΄ναι κρίμα για τον Ολυμπιακό να χάσει, τον ΚΑΛΟ πάντως, Φορτούνη. Ας αισιοδοξήσω για την περίπτωσή του. Τα φιλιά στον Θεοδωρίδη βέβαια, ήταν ενδεικτικά. Με προβλημάτισαν κομμάτι... Ευελπιστώ να στρώσουν και να εξελιχθούν ομαλά τα πράματα. Φυσικά ο ίδιος οφείλει ν΄αποδείξει έμπρακτα, πως επιθυμεί κάτι τέτοιο. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟ. Παίχτης ή προπονητής. Σε ένα είμαι κάθετα αντίθετος: Δεν γίνεται ένας παίχτης να επιθυμεί να βάλει κάτω γονατιστό τον προπονητή του. Δεν γίνεται. Όσο κι΄αν ευχαριστεί ή θα ευχαριστούσε ετούτο κάποιους... Συμβαίνει όμως. Σε συνδυασμό με ΑΛΛΑ. Κι΄έτσι εκείνοι που την πληρώνουν συνήθως πρώτοι, είναι οι προπονητές. Τα εύκολα θύματα. Όχι οι δημοφιλείς παίχτες. Οι ήρωες της γηπεδικής και εξωγηπεδικής κερκίδας...

Δεν πιστεύω ότι θα φτάσουμε εκεί. Κάθε αρνητική εξέλιξη άλλωστε, είτε αυτή αφορά τον παίχτη είτε τον προπονητή, θα΄ναι επιζήμια για την ΟΜΑΔΑ. Γιαυτό υπάρχουν οι διοικήσεις. Ο Μαρινάκης συγκεκριμένα. Τον οποίον εμπιστεύομαι. Εκείνους, αντίθετα, που δεν εμπιστεύομαι καθόλου, είναι μερικούς αθλητικογράφους. Κι΄όχι μόνο "αντικειμενικούς". Αλλά και...δικούς μας. Που δεν το χειρίζονται ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ το ζήτημα...

Τί λες; Πάμε και τα ξαναλέμε; Μεσημεριάζει...".

Ήπιαμε μια τελευταία γουλιά νερό, σηκωθήκαμε απ΄το τραπεζάκι, δώσαμε τα χέρια σε σφιχτή χειραψία, αλληλοασπαστήκαμε...γαυρικώς και πήρε ο καθένας το δρόμο του... Ο ένας πήγε βορινά κι΄ο άλλος κατά νότο...