Είμαστε στη δύση της δεκαετίας του 60. Τέλειωνα το πρώτο κομμάτι του αγροτικού μου. Στην αρχόντισα των Κυκλάδων. Τη Σύρο. Θ΄ακολουθούσε ο στρατός και μετά το επόμενο κομμάτι της υποχρέωσής μου στην ύπαιθρο, αλλού. Για την Ερμούπολη λοιπόν ο λόγος. Το Βαρδάκειο και Πρώϊο Νοσοκομείο και Φθισιατρείο Σύρου, όπως ήταν η πλήρης και...βαρύγδουπη ονομασία του. "Έγραψε" βαθιά στη μνήμη μου εκείνο το εξάμηνο που εργάστηκα σ΄αυτό το πανέμορφο νησί. Πολύ βαθιά. Ανεξίτηλα. Τόσο στην ιατρική όσο και στην κοινωνική μου ζωή. Μια απ΄τις καλύτερες περιόδους μου και για τις δύο. Σίγουρα για τη δεύτερη. Η δουλειά στο νοσοκομείο, πολλή κι΄ενδιαφέρουσα. Τα ίδια κι΄έξω απ΄αυτό. Στο τετράγωνο όμως...

Στο τμήμα όπου εργαζόμουν, η συνεργασία μου με τις αδελφές νοσοκόμες ήταν από κάθε πλευρά άψογη. Με όλες. Ξεχώριζα όμως μία. Τη Γιαννούλα. Πρόθυμη, ακούραστη, ιδιαίτερα συνεργάσιμη, ευφυέστατη, στοργική με  τους αρρώστους, συνεπής, αυτοπειθαρχημένη. Εξαίρετη. Μια μονάχα η ατέλειά της. Ήταν...βαζελίτσα στα ποδοσφαιρικά. Άτυχές συμβάν. Ολίσθημα της φύσης, θα το χαρακτήριζα. Και τούτο γιατί, πλην των όσων προανέφερα, ήταν επί πλέον ψηλή, λυγερή η κορμοστασιά της, ξανθωπή, με κατάλευκα δόντια και έντονα, μεγάλα γαλαζοπράσινα μάτια... Ήξερε καλά, όπως κι΄όλο το προσωπικό εκεί στο νοσοκομείο, ότι ήμουνα πολύ μεγάλος γαύρος. Βαμμένος. Δεν προκαλούσε όμως στο οπαδικό. Ποτέ ( αυτό δα της έλειπε...). Έτσι όταν την είδα μια μέρα στην αυλή του νοσοκομείου να μου φοράει πολύ ταιριαστά ένα κατακόκκινο γιαλιστερό μπουφάν με λευκές ραβδώσεις, πλούσιο, φουσκωτό, εντυπωσιακό, αυθόρμητα μου΄ρθε και τη ρώτησα πώς κι΄εκείνη  - βαζελού πατενταρισμένη - φορούσε κάτι σαν αυτό, για να πάρω την απάντηση ότι ετούτο το ρούχο όχι μόνο της άρεσε, αλλά ήταν η αδυναμία της, το αγαπημένο της. Και παρά τα...αντίθετα οπαδικά της αισθήματα. Περίεργα πλάσματα οι γυναίκες. Πάντα. Αλλά μπρος στα κάλλη....

Ο καιρός κύλισε γοργά. Γιατί ήταν απίστευτα ενδιαφέρων και ελκυστικός από κάθε άποψη. Κι΄ήρθε η ώρα της παραίτησής μου. Το χακί, με είχε ειδοποιήσει πως βρισκόταν κοντά... Κανόνισα να φύγω παραμονή πρωτοχρονιάς του 1970. Ήθελα να΄μαι σπίτι μου εκείνο το βράδυ του ΄69, πριν γυρίσει ο χρόνος. Χαιρέτησα λοιπόν όσους βρήκα στις κλινικές και στα γραφεία και πήρα τη βαλίτσα μου για το λιμάνι νωρίς τ΄απόγευμα. Το πλοίο, το "Οία" θυμάμαι, θ΄απέπλεε για τον Πειραιά στις 5.

Μου΄κανε εντύπωση ότι στο λιμάνι της Ερμούπολης δεν βρισκόταν καμιά απ΄τις "δικές" μου νοσοκόμες να μ΄αποχαιρετίσει. Καμιά... Περίεργο. Είχα χαιρετίσει τους συναδέλφους μου, τους ανθρώπους των γραφείων, τους πάντες σχεδόν, μα από τις "δικές" μου, το ξαναλέω, καμιά. Κι΄είχαμε συνεργαστεί τόσο αρμονικά και φιλικά... Ούτε καν η Γιαννούλα. Απόρησα. Παραξενεύτηκα. Απογοητεύτηκα. Πικράθηκα. Αλλά μπήκα στο πλοίο κοιτάζοντας συνέχεια προς την προκυμαία, μπας και δω καμιά τους έστω και την τελευταία στιγμή. Τίποτα...

Το "Οία" έφυγε ακριβώς στην ώρα του. Μόλις βγήκαμε απ΄το λιμάνι, στρίψαμε αριστερά κι΄αρχίσαμε την πλεύση παράλληλα με τις ακτές του νησιού. Κόστα-κόστα. Σε ελάχιστο χρόνο πλησιάσαμε τον Άη Δημήτρη. Την χαρακτηριστική, πέτρινη εκκλησιά, που στέκει περήφανη σ΄ένα βραχώδες ύψωμα και την συναντάει κανείς λίγο πριν μπει και μόλις βγει απ΄το λιμάνι. Την ξέρουν όλοι όσοι έχουν ταξιδέψει εκεί. Εγώ βρισκόμουνα στη γέφυρα φορώντας ένα γκρι παλτό με κάτι μαυρόασπρους κόμπους, είχα σηκωμένο τον γιακά κι΄ακουμπούσα  στα σιδερένια μπράτσα της. Κοιτούσα την εκκλησιά. Άκεφος, που άφηνα μια μικρή σε διάρκεια αλλά υπέροχη ζωή αλλά και γιατί δεν είχε έρθει καμιά, απ΄αυτές που ήθελα, να μ΄αποχαιρετίσουν... Ο καιρός ήταν λίγο κρυούτσικος, με πολύ καλή ορατότητα. Γλυκός. Ακουγόταν μόνο η μηχανή του πλοίου και το κύμα απ΄το σκίσιμο που του΄κανε η πλώρη του "Οία". Κάτι μικροσταγονίτσες της θάλασσας μόνο με χάϊδευαν κατά ριπές στο πρόσωπο, από τον αέρα. ΟΤΑΝ ΕΙΔΑ...

Είδα ξαφνικά να πετάγονται απ΄το πουθενά στο προαύλιο του ναού, μια, δυο, τρεις, εφτά φιγούρες. Με μέτωπο προς το καράβι. Προς τα μένα. Νοσοκόμες. Ναι, νοσοκόμες! Οι "δικές" μου οι νοσοκόμες! Φορούσαν όλες τις στολές τους. Το θαλασσί πουκάμισο, τη λευκή ποδιά, και ανέμιζαν ρυθμικά τις μπλέ σκούρες κάπες τους πάνω απ΄τα κεφάλια τους. Ένιωσα έναν δυνατό χτύπο στο στήθος κι΄αμέσως μπήκαν βίαια στα μάτια μου εκείνες οι γνωστές βελονίτσες, ένα κάψιμο, δάκρυα... Σήκωσα τα δυο μου χέρια ψηλά στην ανάταση κι΄ άρχισα ν΄ανταποδίδω γεμάτος φίσκα απ΄την τόσο ευχάριστη έκπληξη και μιαν άγρια χαρά, έναν ενθουσιασμό, κουνώντας τα ρυθμικά, όπως ακριβώς εκείνες τις κάπες τους, τον - τελείως αναπάντεχο - χαιρετισμό τους... Η έξαψή μου ήταν άλλο πράμα... Στη μέση, η πιο ψηλή, η Γιαννούλα. Η μόνη που δεν κρατούσε κάπα. Γιατί αυτή κουνούσε σαν δαιμονισμένη, ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΑΣΠΡΟΚΟΚΚΙΝΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΤΗΣ. Σαν τρελό το πήγαινε δεξιά αριστερά... Το σύμβολο της ΓΑΥΡΟΣΥΝΗΣ... Για μένα... Ήταν μια υπέροχη σύνθεση... Ένας συνδυασμός χρωμάτων, στο δειλινό, με πρωταγωνιστή το χρώμα του Θρύλου... Περήφανο, ανίκητο... Μια ένδειξη αγάπης, σεβασμού, ευγνωμοσύνης και πίστης σε κάποιο φίλο, Ολυμπιακάκια γεννημένο, από μια οπαδικά αλλόθρησκη...

Μια σιλουέτα, η ακριανή αριστερά όπως έβλεπα, αποσπάστηκε μέσα σε δευτερόλεπτα απ΄την ομάδα. Μια κοντούλα. Που θα΄πρεπε να΄ταν η Ρόζα... Έτρεξε στο υπαίθριο καμπαναριό κι΄άρχισε να χτυπάει γρήγορα την καμπάνα του. Υψίσυχνος ήχος, γοργά επαναλαμβανόμενος. Ντρίνγκι, ντρίνγκι, ντρίνγκιιιιι.... Ενώ το μπουφάν κι΄οι κάπες ανέμιζαν.... Βάαααρα μια! Άκουσα τη δυνατή φωνή του καπετάνιου, που΄χε μισοβγεί απ΄την πόρτα του πιλοτήριου και παρακολουθούσε με την άκρη του ματιού του χαμογελώντας όλο το σκηνικό. Μπππβββούουουουουου.... Γρύλισε δυνατά μ΄εκείνο το βροντώδες, βαθύφωνο μούγκρισμά της η τζιμινιέρα του ¨Οία", σκεπάζοντας την κωδωνοκρουσία... Βάαααρ΄άλλη μια! Και ξανά, μπππβββούουουουου..... Κοίταγα συνέχεια προς τα΄κει... Άπληστα. Χαιρετούσα συνέχεια... Φαινόμουνα δε φαινόμουνα. Μου΄ταν αδιάφορο. Θα φαινόμουνα σίγουρα. Αφού μόνος μου ήμουνα εκεί πάνω. Όλοι οι επιβάτες, χωμένοι μέσα ήντουσαν... Κι΄η εκκλησιά όσο πάει να μικραίνει... Προοδευτικά, γρήγορα. Οι κάπες, σταμάτησαν από μια στιγμή και μετά να διαγράφουν εκείνα τα εναέρια ημικύκλιά τους. Θα πρέπει να φορέθηκαν και τα κορίτσια να ενώθηκαν, γιατί έβλεπα πια μια μπλε βούλα στη θέση τους, π΄ όλο και περισσότερο αχνοφαινόταν. Ήταν και τα μάτια μου θολά... Η καρδιά μου χτυπούσε ακόμα δυνατά... Άναψα τσιγάρο...

Έφτασα στον Πειραιά κατά τις δέκα και μισή. Πήρα το λεωφορείο για τον Άγιο Βασίλη. Μόλις έστριψα τη γωνία για το σπίτι, το φως της ΔΕΗ που την φώτιζε γιάλισε και τα γιαλιά του πατέρα μου, που με περίμενε στην πόρτα έχοντας υπολογίσει τις ώρες.  Μισοκρυμμένος, μην τον πάρω χαμπάρι και τον μαλώσω που΄ταν έξω στο κρύο τέτοια ώρα χειμωνιάτικα. Είχε "προδοθεί" όμως... Χαχα! Του σφύριξα με το γνωστό μας σφύριγμα, βγήκε στο πεζοδρόμιο, αγκαλιαστήκαμε και σε λίγα λεπτά είχα μπροστά μου το αγαπημένο μου φαϊ. Μπριζόλα με πατάτες τηγανιτές, έτσι όμορφες όπως τις έφτιαχν΄η μάνα μου... Σε λίγο θ΄ άλλαζε ο χρόνος...

Υ. Γ.  Από΄κείνο το βράδυ και μετά, δεν ξαναγύρισα ποτέ στη Σύρο. Σαρανταεφτά χρόνια έχουν περάσει. Δεν ξέρω γιατί. Δεν το΄φερε η ζωή; Ίσως. Πιθανότατα, σκέφτομαι, μήπως και αλλοιωθεί αυτή η μοναδική εικόνα που΄χω στην ψυχή μου απ΄το αλησμόνητο πέρασμά μου εκεί. Το φοβόμουνα αυτό... Το΄θελα ανέγγιχτο. Πώς να ξεχαστεί η σκηνή του φινάλε στον Αη Δημήτρη; Το ασπροκόκκινο, γιαλιστερό, πλούσιο μπουφάν, μιας εποχής που παίζαν στην ομάδα μου ονόματα σαν του Σιδέρη, του Γιούτσου, του Μποτίνου....