ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ. Ας ορίσουμε τη λέξη πρώτα. Το να διακατέχεται κάποιος απ΄την ισχυρή θέληση να πετύχει κάτι και να το κάνει αργά ή γρήγορα πράξη. Το να θέλει κάποιος ΠΟΛΥ να υλοποιήσει μια επιδίωξή του και να το ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ. Έδειξε αποφασιστικότητα, λέμε, και πέτυχε το σκοπό του.

ΓΚΕΛΑ. Ας ορίσουμε κι΄αυτή τη λέξη. Στον αθλητισμό ειδικά, η αποτυχία να φέρεις το λογικά αναμενόμενο και επιθυμητό για σένα αποτέλεσμα με κάποιον, μολονότι είσαι ισχυρότερός του.

Πάμε όμως τώρα στην πρόσφατη ιστορία με την Γαλατά Σαράϊ και την Έστερσουντ. Διδακτική για πολλοστή φορά και κάθε άλλο παρά ασυνήθης. Απεναντίας. Συχνή, για να μην πω συχνότατη ή και...απαραίτητη ακόμα. Τη Γαλατά την ξέρουμε. Ομάδα γνωστή, όνομα που μετράει διεθνώς, λεφτού, με κοσμάκη πολύ και φανατίλα πίσω της, μεγάλο γήπεδο, επικοινωνιακά μέσα άφθονα στη διάθεσή της κ.α. Η Έστερσουντ ποιά είναι; Είναι η ομάδα της ομώνυμης πόλης στην κεντρική Σουηδία, με πληθυσμό σαν της Κομοτινής να πούμε, σε μια λίμνη χτισμένη και μακριά απ΄τη Στοκχόλμη όσο περίπου η Αθήνα απ΄τη Σαλονίκη. Πέμπτη για την ώρα στο πρωτάθλημα της χώρας της. Iδρύθηκε το 1996, έπαιζε στη τρίτη κατηγορία μέχρι το 2013, μετά πήγε στη δεύτερη για δυο χρόνια και τον Οκτώβρη του΄15, την ημέρα των γενεθλίων μου(!), μπήκε στην πρώτη. Κάτι από... αεκούλα λίγο. Έχει και 8500 θεσούλες περίπου το γήπεδό της. Τί έγινε μ΄αυτούς τους δύο; Ο κατακλυσμός. Χάνουν οι Τούρκοι τον πρώτο αγώνα εκεί πάνω, με 2 - 0 περικαλώ. Απερίμεντο, λογικά. Τρία σουτ στη εστία της Γαλατά οι Σουηδοί όλα κι΄όλα, δύο τα γκολάκια, και τα δύο από λάθη και αδυναμίες των γειτόνων μας ΠΙΣΩ και ειδικά το δεύτερο, που τους το΄χωσε στο 91΄ κάποιος Χόπκατ, άγνωστος σε όλους πλην της μητρός του, ξεφτιλίζοντας όλη την αντίπαλη άμυνα... Χαμός στους γείτονες, κουτσουρεμένες αρκετά οι ελπίδες αλλά πολλά τα λόγια για τη ρεβάνς στην Πόλη ( λίγο το΄χετε ;), γίνεται το παιχνίδι, γκολ δεν μπαίνει με τίποτα απ΄τους μεμέτες, άγχος κυριεύει το γήπεδο κι΄όλο το Βόσπορο και τσουπ! Τρώνε και πρώτοι το τεμάχιο με πέναλτι. Μηδέν - ένα... Κι΄άλλο άγχος, αφόρητο τώρα, αποδοκιμασίες πλέον κάργα απ΄τους απογοητευμένους και εξοργισμένους...φανς των "λιονταριών", ισοφαρίζουν εν τέλει τσάτρα-πάτρα μέσα σε - αναπόφευκτο - ουουουου και η παράσταση λαμβάνει οριστικό τέλος. Ακολουθούν βεβαίως "μούτρα' από τηλερεπόρτερς, "Τσάρτες" και "Γκούμες", απορία, κατήφεια, αρές εναντίον του ατυχούς Τούντορ κλπ κλπ.

Η ΠΑΡΤΙΖΑΝ, φυσικά, δεν έχει καμιά σχέση με την Έστερσουντ. Στη θεωρία. ΟΛΑ στη θεωρία είναι. Για ΑΠΑΝΤΕΣ. Τα΄ χουμε πει. Είναι ομάδα δυνατή και με έδρα καθόλου...Σουηδική. Έχει και μπόλικους -ιτς ( ψωνίζουμε κι΄εμείς τέτοιους ), που΄ναι σκληροτράχηλη φυλή. Σαν τους Σουηδούς. Υπάρχουν όμως και ομοιότητες με το προηγούμενο στόρι ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ. Όπως πρώτος αγώνας ΕΚΕΙ, ρεβάνς εδώ. Παιχνίδι κατοχής στο φιλικό με τον Αστέρα στο Φάληρο, εμείς όμως τρώμε ΠΡΩΤΟΙ το γκολ. Από λάθη της άμυνας τα μεμέτια, από αμυντικό λάθος μας κι΄εμείς απ΄τους Αρκάδες. ΔΕΝ ΤΑ ΜΠΛΕΚΩ ΚΑΘΟΛΟΥ. ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΤΕΤΟΙΑ... ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΤΑ ΣΥΝΘΕΤΩ. ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΩ ΤΟ ΠΑΖΛ. ΑΝΟΜΟΙΑ ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ, ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΑ ΣΩΣΤΑ, ΓΕΝΝΑΝΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ...

Τί πρόσεξα κυρίως, βλέποντας πολλά βίντεο απ΄τους δυο αγώνες της Γαλατά με τους Σουηδούς ( όρεξη που την έχω...). Είδα εκεί, στη χώρα του Βορρά, ότι η μία ομάδα, η "μικρή", το "καφενείο" ρε παιδί μου, η...Μπερ Σεβά ας πούμε, έδειχνε ΣΕ ΚΑΘΕ φάση, μια ΕΝΤΟΝΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ. Την ισχυρή θέληση του αδύνατου εν προκειμένω, να ΚΑΜΨΕΙ τον δυνατό. Ενώ ο τελευταίος ήτανε σνομπ, με σηκωμένη μύτη, ψιλοράθυμος, αναπαυόμενος ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ στις...δάφνες του και δείχνοντας με το - κακό - παιχνίδι του εκείνο το γνωστό "νταααξ μωρέ, ό,τι και να γίνει θα το χώσουμε, άσε που΄χουμε και τη ρεβανς στην Κωνσταντινούπολη να τους γαμήσουμε ΄κει κάτω...". Κι΄όταν έκατσε το εκτός 2 - 0 και δεν ερχόταν ΣΥΝΤΟΜΑ το γκολάκι στην Τουρκιά, να το πετιέται! Πετιέται! ΤΟ ΑΓΧΟΣ! Το άγχος το πούστικο, που σε παραλύει προοδευτικά, σε καθιστά ανίκανο να σπρώξεις τη...θεά στο πλεχτό και αντίστοιχα σου κόβει τα ποδάρια πίσω, με συνέπεια την ΓΚΕΛΑ:ΤΡΩΣ ΚΙ΄ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΠΡΩΤΟΣ ΓΚΟΛ...

Ο Ολυμπιακός είναι ποιοτικά ανώτερος της Παρτιζάν. ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΜΩΣ ΘΑ ΠΑΙΧΤΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. ΣΤΗ ΡΩΜΑΛΕΟΤΗΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΑΛΛΙΩΣ. Αν είχα 11...Σιώπηδες π.χ. ή Κούτρηδες, θα΄μουνα πιο ήσυχος. Ηττοπάθεια δεν έχω. Ξηγημένα. Απεναντίας. Σκυλιάζω για την πρόκριση. ΣΚΥΛΙΑΖΩ! Ε, αυτό θέλω να δω κι΄απ΄τους παίχτες που εκπροσωπούν σήμερα την ΙΔΕΑ του δαφνοστεφανωμένου. Εμείς οι γαύροι, ξέρουμε καλά τί σημαίνει ετούτο. Αυτοί που θα παίξουνε ζητάω ν΄αγωνιστούν με το ΠΑΘΟΣ εκείνο που απαιτούν οι συνθήκες. Μπορούνε; Ευελπιστώ. Άλλο, δεν μπορώ να κάνω. Κανείς μας. Μόνο αυτοί. ΞΑΝΑΛΕΩ: ΣΤΟΝ ΚΑΛΩΣ ΕΝΝΟΟΥΜΕΝΟ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ Η ΕΚΒΑΣΗ. Μπορεί, εκτός απ΄τα γιλεκάκια ( την αξία των οποίων έχω επαινέσει επανειλημμένα ), να δουλευτεί έτσι ο ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ κυρίως ΤΟΜΕΑΣ στους ποδοσφαιριστές μας ώστε, όταν βγουν στο γήπεδο την Τρίτη και στις 2 του Αυγούστου, να δείξουν με το πρώτο ΟΤΙ ΕΓΩ, ΡΕ, ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΚΙ΄ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΒΑΛΩ ΠΛΑΤΗ; Ασφαλώς τα συστήματα, οι τακτικές, οι επιλογές παιχτών, το κοουτσάρισμα στη διάρκεια των αγώνων, η τύχη, η διαιτησία, παίζουν ΟΛΑ τον - σημαντικό - ρόλο τους. Η ΨΥΧΗ κρίνει όμως τελικά το πού θα γείρει η ζυγαριά. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Κι΄όχι μόνο στην μπάλα. Του λόγου μου, ΑΥΤΗΣ της Σχολής είμαι.

Τελειώνω, θυμίζοντας ( έτσι για να το παίξουμε και λίγο...κουλτούρα, πριν πιούμε το τσιπουράκι μας κάτω απ΄την καστανιά ):

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ. ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ  ΕΠΙΘΥΜΙΑ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η      Α-Π-Ο-Φ-Α-Σ-Ι-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο-Τ-Η-Τ-Α      ΣΟΥ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙΣ ΣΚΛΗΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙΣ...