"ΕΦΥΓΕ" Ο ΠΑΙΧΤΗΣ ΜΟΥ.... Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΔΟΦΑΙΡΙΣΤΗΣ.... Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ "ΠΙΝΟΚΙΟ"...
Έφυγε για πάντα ο ποδοσφαιριστής που αγάπησα περισσότερο απ΄όλους. Μια θρυλική μορφή του Θρύλου: Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΠΕΜΠΗΣ. Ο "Πινόκιο", όπως ήταν το παρατσούκλι του. Θρηνώ, συρρατμίτες μου. Θρηνούν και όσοι τον είχαν γνωρίσει. Κι΄οι νεότεροι στέκονται, και ΟΦΕΙΛΟΥΝ να στέκονται, ΠΡΟΣΟΧΗ. Πλήρης ημερών. Ενενήντα χρόνων.
Το΄μαθα πριν από λίγο. Όταν μπήκα στο Ίντερνετ. Πριν από 10 λεπτά συγκεκριμένα. Και συνταράχτηκα, αποφασίζοντας αυτόματα να γράψω μερικά ελάχιστα γιαυτόν τον ΗΡΩΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΧΡΟΝΩΝ. Κάπου είχα γράψει για τον Θανάση τον Μπέμπαρο πάλι, στο παρελθόν, εδώ στο RATM, αναρωτώμενος - αν θυμάμαι καλά - πώς είναι δυνατόν ο συγκεκριμένος να λείπει απ΄την καλύτερη ενδεκάδα στην ιστορία της ομάδας, καθώς την είχε καθορίσει κάποια δημοσκόπηση με τούτο το αντικείμενο. Η εξήγηση είναι απλή τελικά. Απλούστατη. Δεν τον είχαν γνωρίσει, όσοι είχαν ψηφίσει. Στη συντριπτική πλειονότητά τους. Ακουστά το πολύ, και αν. Νεότεροι γαρ. Φωτογραφίες μόνο σε παλιές εφημερίδες, ελάχιστες φάσεις απ΄τον ίδιο σε κομματάκια από ταινίες. Ελαχιστότατες. Ήταν τέτοιες οι εποχές, βλέπετε. Και να το αποτέλεσμα... Πού κανονικά, θα΄πρεπε η κορυφαία ενδεκάδα Ν΄ΑΡΧΙΖΕ μ΄αυτόν...
Σεβαστός από τους πάντες. Θα τα δείτε και θα τα μάθετε εσείς οι νεότεροι, αύριο. Ολυμπιακοί και όλοι οι άλλοι, του΄βγαζαν το καπέλο για την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ποδοσφαιρική του αξία. Μικρόσωμος, στεγνός, ευφυέστατος ποδοσφαιρικά, ιδιοφυής θα΄λεγα, αν έπαιζε σήμερα θεωρώ βέβαιο πως θα΄ταν βασικός στις καλύτερες 10 ομάδες του πλανήτη. ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΥΠΕΡΒΟΛΗ, που ξέρετε όσοι με διαβάζετε ότι τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Άλλες εποχές όμως τότε...
Έπαιζε 10ρι. Δημιουργός μέγας, αλλά και εκτελεστής. Κυρίως όμως δημιουργός. Τη μεγάλη του καριέρα την έγραψε ειδικά στη θρυλική δεκαετία του '50. Παιδάκι μικρό άρχισα να τον βλέπω στο Καραϊσκάκη, μέχρι που άφησε την ενεργό δράση, όντας όμως πάντα πιστός στρατιώτης ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ του δαφνοστεφανωμένου εφήβου απ΄το μετερίζι του προπονητή, οσάκις τον χρειάστηκε η ομάδα. Στο γήπεδο πάντως, σαν παίχτης, ήταν άλλο πράμα. Σήμερα, αλλά και πίσω όταν ανατρέχει η μνήμη μου, δεν μπορώ να βρω κάποιον παρόμοιο στο στιλ του. Τον πλησίαζε κάπως, ένας άλλος μεγάλος, που εξακολουθεί να ζει και να΄ναι καλά, αντίπαλός μας, ο Μίμης ο Δομάζος. Ο ηγέτης, εκείνα τα χρόνια και αργότερα του Παναθηναϊκού.
Ντρίπλα εξαιρετική, μάτι αετίσιο, το κεφάλι ψηλά, κοκοράκι ακίνητο το μαύρο μαλλί του στο ινίο, ακριβέστατος σε πάσα, κάθετη ή σέντρα, διαβήτης, γρήγορος, είχε μέση, προσποίηση, πονηριά, κρατούσε τη μαγική του μπαγκέτα και κατηύθηνε ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΑ τον τότε Ολυμπιακό. Με τους παιχταράδες του: Σιδέρη, Πολυχρονίου, Ρωσίδη, Μουράτη, Κοτρίδη, Θεοδωρίδη, Δαρίβα, Δρόσο, Υφαντή και...και... Η μεγάλη απόλαυση για όλους εμάς στην κερκίδα ήταν όταν έβαζε, σε μεγάλο αγώνα, γκολ η ομάδα. Από συμπαίχτη του ή τον ίδιο. Τα επόμενα λεπτά, ήταν μαγεία να τον βλέπεις να...ξεφτιλίζει συνεπαρμένος από ποδοσφαιρικό οίστρο τον όποιο ατυχή αντίπαλό του με...ποδιές και τα τοιαύτα. Να ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΜΕ εμείς... Χωνόταν παντού ετούτη η αλεπού, ακόμα και στους καυγάδες, για να κρυφτεί μετά, στο μπουλούκι, πίσω από ευμεγέθη κορμιά όπως του Μπάμπη του Κοτρίδη ή του Θανάση του Σούλη...
ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΘΑΝΑΣΗ, ΜΑΣ...ΤΑ ΧΑΛΑΣΕΣ. ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΣ. ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ ΒΕΒΑΙΑ ΣΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΕΒΑΙΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ, ΝΟΜΟ. ΠΑΣ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙΣ ΜΠΑΛΑ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ... ΗΣΟΥΝΑ, ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙΣ ΕΣΑΕΙ, ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ. ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ.
Θα είμαι ειλικρινής και άμεσος. Τώρα που γράφω, έχω δάκρυα στα μάτια. Σκέφτομαι ότι μας εγκατέλειψε ο "παίχτης μου". Ο ποδοσφαιριστής, ο μπαλαδόρος εκείνος που με εκστασίαζε, όταν τον έβλεπα πιτσιρίκος στα τσιμέντα. Τυχερός που τον έζησα. Κρίμα, γιατί είναι ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ αυτοί που δεν τον γνώρισαν. Περνάνε τα χρόνια...
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ, ΘΑΝΑΣΗ, ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΣΚΕΠΑΣΕΙ. ΜΕΘΑΥΡΙΟ, ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ, Θ΄ΑΝΑΨΩ ΤΟ ΚΕΡΙ ΣΟΥ...
Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ ! ! !
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Ιδιαίτερα τυχεροί όσο πρόλαβαν να δουν από κοντά το Θανάση Μπέμπη να μεγαλουργεί με την ομάδα μας. Κυρίως σε αυτόν και στον Υφαντή πιστώνεται το προσωνύμιο ΘΡΥΛΟΣ.
Όπως και εσύ Απόστολε, το πρώτο πράγμα που θα σου πει κάποιος που τον είχε δει ήταν για τη μοναδική του ικανότητα στις ντρίμπλες. Η παρέα εκεί ψηλά μεγαλώνει νομοτελειακά, αλλά το μόνο παρήγορο είναι ότι σαν ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ξέρουμε να τιμάμε αυτούς που έβαλαν τη σφραγίδα τους στη γιγάντωση του συλλόγου μας.
Υπαρχουν οι Θεοι και οι Ημιθεοι.
Οι δευτεροι ζουν ως ανθρωποι και λατρευονται περισσοτερο και απο τους Θεους οσο ζουν.
Τα βιβλια της ιστοριας ειναι γεματα απο τα κατορθωματα τους.
Θαναση Μπεμπη δεν σε ειδα αλλα σε λατρεψα εν ζωη απο τον Θρυλο σου αυτον που ειναι συνυφασμενος με τον Θρυλο της καρδιας μας.
Ουτε ο βαρκαρης θα σου ζητησει εισιτηριο, Θανασης Μπεμπης θα πεις και θα περασεις να σμιξεις με τα φιλαρακια σου και να φωναξετε ολοι μαζι,"φευγατε απο δω στο γηπεδο μπαινει ο Ολυμπιακος".
Καλο ταξιδι δαφνοστεφανωμενε αδελφε.
Δεν θα μ΄αφήσετε να ησυχάσω εσείς όλοι....
ΑΝΤΙ ΑΛΛΩΝ ΛΟΓΩΝ, ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΓΑΥΡΟΣ. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!--------«Ποιος είμαι; Μία από τις κολόνες του Καραϊσκάκη...»
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΩΤΣΗΣ
Ο διάλογος είναι απόλυτα αληθινός και έλαβε χώρα πριν από λίγα χρόνια.
- Σεκιούριτι: «Πού πηγαίνετε, κύριε;».
- Μπέμπης: «Μέσα, να δω το παιχνίδι».
- Σεκιούριτι: «Εχετε διαπίστευση ή εισιτήριο;».
- Μπέμπης: «Οχι, τι τα χρειάζομαι;»...
- Σεκιούριτι: «Μα ποιος είστε και θέλετε να μπείτε έτσι;».
- Μπέμπης: «Το βλέπεις αυτό το γήπεδο; Ε, εγώ είμαι μία από τις κολόνες του...». Και μπήκε...
Πρόκειται για τη συνομιλία του ΜΕΓΑΛΟΥ Θανάση Μπέμπη, με έναν φύλακα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», που δεν γνώριζε (λόγω ηλικίας) ποιον είχε μπροστά του στον παραπάνω διάλογο. Αυτός ήταν ο Μπέμπης. Ο μεγαλύτερος «μπέμπης» που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ενας μικροκαμωμένος τύπος, που μέσα στο γήπεδο φάνταζε γίγαντας, σύμφωνα με όσους τον έζησαν και τον είδαν να μαγεύει. Κατά πολλούς, ο κορυφαίος των κορυφαίων στην ιστορία του Ολυμπιακού και συνολικά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σίγουρα ένας από εκείνους που έκαναν τον Ολυμπιακό Θρύλο. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Ούτως ή άλλως, ο Μπέμπης είναι από εκείνους σπάνιους συνανθρώπους μας που δεν πεθαίνουν ποτέ. Οσα έκανε με την ερυθρόλευκη και τη γαλανόλευκη, θα ταξιδεύουν το όνομά του στους αιώνες.
Μακάρι η ψυχάρα του να βρίσκεται εκεί που πρέπει απόψε...
Το έχω ξαναγράψει εδώ στο RΑΤΜ πως και ο δικός μου πατέρας θεωρούσε τον Μπέμπη το μεγαλύτερο Ελληνα ποδοσφαιριστή. Στα γεράματά του όταν αναφερόταν σ'αυτόν μισόκλεινε τα μάτια αναπολώντας και έλεγε "Τι τους έκανε, ρε τι τους έκανε"...
Και είναι συγκλονιστικό κύριε Απόστολε πως και ο δικός μου πατέρας θεωρούσε σχεδόν ισάξιό του τον μεγάλο μας αντίπαλο τον Δομάζο. 'Ελεγε μάλιστα "πιο τεχνίτης ο Μπέμπης, πιο λυσσασμένος για τη νίκη, παρά που ήτανε κοντός, ο Δομάζος". Τι να πεις, παιχταράδες που έφτιαξαν γενιές οπαδών δικούς μας και των άλλων.
Προσωπικά τον Μπέμπη τον πρόλαβα μόνο ως υπηρεσιακό προπονητή, ρόλος στον οποίο είχε παίξει 2-3 φορές με τρελό σερί νικών(νομίζω είχε πάρει και πρωτάθλημα). Πως να μην "φτιάχνει" τους παίκτες, αυτός ένας ήρωας της ομαδάρας μας.
"Μπέμπης και Μουράτης, η τέχνη και η παλικαριά, αυτό είναι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ". Θα τους θυμόμαστε για πάντα και θα περιγράφουμε όσο μπορούμε και στους νεώτερους τι παίκτες και άνθρωποι ήσαν. Ο Θεός να τους αναπαύσει.
Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω σε όσα έλεγε ο πατέρας σου. Προσυπογράφω το σχόλιο, κουνώντας επιδοκιμαστικά το κεφάλι μου...
Κατανοώ απόλυτα τη θλίψη του να χάσεις τον ήρωα της πιο τρυφερής σου (-ποδοσφαιρικής) ηλικίας.
Για την αξία του έχουν μιλήσει όλοι όσοι τον πρόλαβαν και γι αυτό ο Αλέφας τον θεωρεί τον κορυφαίο όλων.
Εγώ να πω μόνο για τη μοναδική ευτυχία να ανήκεις στην οικογένεια του ΘΡΥΛΟΥ:
ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΡΙΓΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΕΙ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΦΩΤΟ ΕΝΟΣ ΑΝΤΡΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ 90 ΧΡΟΝΙΑ , ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ ΝΑ ΑΣΠΑΣΤΕΙ ΤΟ ΛΑΒΑΡΟ ΠΟΥ ΔΟΞΑΣΕ ΚΑΙ ΔΟΞΑΣΤΗΚΕ?
ΠΟΙΟΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗΔΕΣ?
Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΑΝΑΣΗ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
ΥΓ
Από περιγραφή τρίτου στο Νικολακόπουλο:
Κάποτε είχε πάει ο Ολυμπιακός να παίξει στη Θεσσαλονίκη με τον ΠΑΟΚ για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα Ελλάδας. Τότε τα παιχνίδια γίνονταν στον χώρο που είναι τώρα η Διεθνής Έκθεση. Ο ΠΑΟΚ είχε καλή ομάδα, με μία επιθετική τριπλέτα-δύναμη. Ο κόσμος του στη Θεσσαλονίκη ήθελε να «φάει ζωντανούς» τους παίκτες του Ολυμπιακού! Στο ημίχρονο οι «ερυθρόλευκοι» δεν πήγαιναν στ’ αποδυτήρια, γιατί θα έπρεπε να περάσουν δίπλα από τον κόσμο και προτιμούσαν να μείνουν στο κέντρο του γηπέδου!
ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ
Ο Ολυμπιακός κερδίζει το παιχνίδι και παίρνει το πρωτάθλημα! Φεύγοντας από το γήπεδο, οι ΠΑΟΚτζήδες πετροβολούν το πούλμαν και σπάνε όλα τα τζάμια. Ξαφνικά ο Μπέμπης, μικρός ακόμη σε ηλικία, βγάζει το κεφάλι του από ένα παράθυρο, κρεμιέται από αυτό, βγάζει τη φανέλα την ερυθρόλευκη και αρχίζει και φωνάζει: «Ρε π…, εμείς πιστεύουμε σε αυτή τη φανέλα. Και παίζουμε γι’ αυτήν. Εσείς πού πιστεύετε;»…
Όλο το μεγαλείο του Ολυμπιακού αποτυπωμένο σε αυτή την εικόνα: ο Θανάσης Μπέμπης κρεμασμένος από το σπασμένο παράθυρο, οι πέτρες να έρχονται από παντού κι αυτός να φιλάει τη φανέλα και να φωνάζει στους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Οι τότε συμπαίκτες του διηγούνται το περιστατικό κι ακόμη τρέμουν από συγκίνηση, τους σηκώνεται η τρίχα και βάζουν τα κλάματα.
Το διάβασα το άρθρο του Νικολακόπουλου. Και μ΄άρεσε. Από χθες ρε πούστη μου είμαι με στεγνά - υγρά, υγρά - στεγνά μάτια συνεχώς... Ν΄αλλάξουμε λίγο κουβέντα; Εμενίκε ανέτοιμος. Καρσελά ανέτοιμος. Βούκοβιτς ανέτοιμος. Οφόε ( σχετικά, σε σύγκριση με τους άλλους τρεις ) ανέτοιμος. Δύσκολο το παιχνίδι. Πάμε όμως ρε! Ίσως έχουμε ένα κρυφό όπλο. Δεν το λέω, αλλά ΙΣΩΣ. Θα δούμε...
Χαιρετώ τους ομοιοπαθείς συρρατμίτες. Καθημερινός αναγνώστης του Site αποφάσισα να γραψω σήμερα σχετικά με τον τεράστιο πινόκιο και να αναφέρω δύο μνήμες μου. Την πρώτη, οι κάπως παλιοί (κ. Απόστολος;), ίσως τη θυμούνται από τις τότε εφημερίδες (αφού βίντεο δεν υπήρχαν). Αγώνας στην Κωνσταντινούπολη τη δεκαετία 1950 μεταξύ των εθνικών ομάδων Ελλάδας - Τουρκίας. Ο Πινόκιο, όπως συνήθιζε, έσκασε μία τρίπλα σε κάποιον Τούρκο, ο οποίος, βαρέως φέρων την προσβολή, τον χτύπησε. Και τότε επενέβη ο Μουράτης και με μια γροθιά πήρε το αίμα πίσω. Η δεύτερη μνήμη είναι από αγώνα, περίπου την ίδια εποχή, μεταξύ Άρεως Θεσσαλονίκης και Ολυμπιακού στο γήπεδο του Άρεως. Την μπάλα επαναφέρει, μετά από λαβή του, ο Θεοδωρίδης. Έρχεται στη γραμμή της μεγάλης περιοχής και ο Μπέμπης πλησιάζει από τη σέντρα για να την παραλάβει πρώτος. Ο Θεοδωρίδης του πετάει την μπάλα και ο Μπέμπης, όπως του έρχεται, και πριν σκάσει στο χώμα, την επιστρέφει με ψηλοκρεμαστό πλασεδάκι ...στην εστία. Ο Θεοδωρίδης, τεράστια κλάση και αυτός, σκοτώθηκε να γυρίσει στην εστία και να τη βγάλει με υπερέκταση κόρνερ. Ο Μπέμπης; Ξεκαρδίστηκε στα γέλια, ακούγοντας τα σχολιανά του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα πυ τον σκεπάζει.
Ωραίος. Βγάλε το ερωτηματικό, φίλε ΤΟΜ...
ΑΘΑΝΑΤΟΣ !!!
Δεν είχα την τύχη να τον προλάβω σαν παίκτη,άρχισα να καταλαβαίνω λίγο αργότερα(οι δικοί μου παιδικοί ήρωες : Σιδέρης , Μποτίνος, Γιούτσος , Δεληκάρης) αλλά κυριολεκτικά με καθήλωναν οι περιγραφές για την ποδοσφαιρική του μεγαλοφυία και την λεβέντικη Ολυμπιακή καρδιά!
Συγκινούμαι βαθύτατα με όλα αυτά που γράφετε για αυτόν τον εμβληματικό γίγαντα που δόξασε την ερυθρόλευκη με τον δαφνοστεφανωμένο!
Εύχομαι η αναχώρηση του για τον άλλο κόσμο να εμπνεύσει και να εμψυχώσει την ομάδα μας στο αυριανό κρίσιμο παιγνίδι(οι ιθύνοντες οφείλουν να πράξουν τα δεόντα) και να φέρει αποτέλεσμα που θα αγαλλιάσει την μεγάλη ψυχή του δικού μας ημίθεου ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΕΜΠΗ!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Είναι φυσικό, Χάρυ, να γίνονται τέτοιοι συνειρμοί...
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
Εκανες τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΜΑΣ, ΘΡΥΛΟ....
ΝΑΙ, nik.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ !
ΝΑΙ, Ερυθροκόκκινε.
Καλημέρα σε όλους....
Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω ποτέ τη μεγάλη υπερομαδάρα της δεκαετίας του 50, τη μεγαλύτερη όλων των εποχών στην Ελλάδα, σύμφωνα και με τον τεράστιο Νεστορίδη της ΑΕΚ...
Αλλά μικρό παιδάκι άκουγα το Βαγγέλη το Χέλμη να λέει για τον Μπέμπη διάφορες ιστορίες, αλλά σε ένα ήταν ξεκάθαρος: Ο Μπέμπης ήταν και έιναι ο μεγαλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών...
Κάθε απώλεια παίκτη από εκείνη την ομάδα με πονάει πολύ ακόμα και αν δεν τη γνώρισα και θυμώνω υπερβολικά όταν κάποια τσουτσέκια ΑΡΔ και μη, σχολιάζουν το Σάββα Θεοδωρίδη...Πιάνουν το Σάββα στο στόμα τους τα μουνόπανα, οι πουθενάδες...
Και πονάω τόσο, ίσως και πιο πολύ, από πονάω, όταν φεύγουν ή θα φύγουν οι παίκτες που εγώ γνώρισα, είδα να παίζουν και αγάπησα: Σιώκος, Κρητικόπουλος, Γιούτσος, Δεληκάρης, Αργυρούδης, ΥΒ, Κουσουλάκης, Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Λεμονής..
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον Μπέμπη και είμαι σίγουρος πως ήδη παίζει μπάλα με όσους Θρύλους έχουν ήδη φύγει...
Λόγια ΚΑΡΔΙΑΣ...
Απεραντη αγαπη και ευγνωμοσυνη για τον ΘΡΥΛΙΚΟ Θαναση Μπεμπη!! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!
Ναι, Ven. Kρίμα μόνο που έζησε σε εποχή με υποτυπώδη τεχνολογική ανάπτυξη, για να τον χαρούνε και να τον καμαρώσουνε ΟΛΟΙ...
Ακόμα ένα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ κεφάλαιο της ΕΝΔΟΞΗΣ ιστορίας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ μέσα από τις στιγμές ΔΟΞΑΣ που θα θυμόμαστε ΟΛΟΙ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Πολύ μεγάλο κεφάλαιο, πράγματι. Τώρα πια, πέρασε στην ΑΘΑΝΑΣΙΑ...
Αγαπητέ Απόστολε μας κατασυγκίνησες με την γλαφυρότατη περιγραφή των πεπραγμένων του ΓΙΓΑΝΤΑ Θανάση Μπέμπη. Ακριβώς τα ίδια μου έλεγε και ο πατέρας μου, οπότε καταλαβαίνεις...... ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΙΝΟΚΙΟ !!!!!!
Φίλε Γιώργο, υπήρξε πολύ μεγάλος παίχτης και πολύ μεγάλος ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ !!!!
Ο Λ Υ Μ Π Ι Α Κ Ο Σ !!!!
υ.γ. ανεξιτηλα χαραγμένο θα μείνει στη μνήμη μου το περιστατικό που βίωσα στα 10 χρόνια μου.
σταμάτησε τον Μπέμπη ο πατέρας μου (Μπέμπης και Υφαντής οι μεγάλες του αδυναμίες) στο δρόμο και μιλούσαν και μόλις του είπε ότι ο υιός του (ο γράφων) είναι «τρελός Ολυμπιακάκιας» μας είπε να περιμένουμε και σαν μικρό παιδάκι έτρεξε να μου φέρει ένα λάβαρο του Ολυμπιακού με τα Πρωταθλήματα, τα Κύπελλα και τα Νταμπλ!
πάντα παρών, πάντα Ολυμπιακός! καλό παράδεισο, κυρ Θανάση!!!
Με συγκλονίζουν αυτά που γράφεις... Ειλικρινά. Πρόσωπο ΤΑΥΤΟΣΗΜΟ με την ΟΜΟΡΦΙΑ του ποδοσφαίρου...
Κύριε Απόστολε,είστε συγκλονιστικός.
Ο πατέρας μου,που πέθανε πριν από μερικά χρόνια από λευχαιμία,είδε(όπως κι εσείς)από κοντά τον Θανάση Μπέμπη.Όταν ήμουν μικρός,μίλαγε με τα καλύτερα λόγια για τον συγκεκριμένο παίκτη.Τον είχα ρωτήσει σχετικά με τους καλύτερους παίκτες που έχουν περάσει απ'τον Θρύλο,και έβαλε χωρίς δεύτερη σκέψη μέσα σε αυτούς τον Μπέμπη.
Ήταν Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ Ερυθρόγιαννε...
Εκπληκτικό άρθρο. Απο τα καλύτερα στο ratm. Και καταπιάνεται με ενα θέμα απείρως σημαντικότερο του "ποιος θα παίξει την τριτη στόπερ και το ποσο καλός ειναι ο καινούργιος μας αριστερός μπακ".
Απεριόριστος σεβασμός και παντοτινή Ολυμπιακη αγάπη προς τον Θανάση Μπεμπη.
Άναψα ένα ρεσό στο σπίτι. Να καίει μπροστά στο σβηστό και καθαρό τζάκι όλη νύχτα. Και άνοιξα την πόρτα της κεβατοκάμαρας, να το βλέπω όταν γυρίζω απ΄την άλλη μπάντα...