" ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΥΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟΝ 'ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ' ΣΩΜΑΤΕΙΟΝ, ΟΥΤΙΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ ΤΗΣ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΠΑΡΑ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΑΘΛΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΞΥΨΩΣΙΣ ΑΥΤΗΣ ".

Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος. Και πριν αρχίσω να πληκτρολογώ, σκεφτόμουνα κατ΄επανάληψη τούτη τη σημερινή, την 93η επέτειο από την ίδρυση του γίγαντα, του τρόπου ζωής μας, και δώστου βούρκωνα... Δεν το΄χω πάθει άλλη φορά. Ίσως περνάνε τα χρόνια, ίσως γιατί φέτος ειδικά ζούμε ανεπανάληπτες στιγμές έχθρας και λυσσώδους πολέμου από σύσσωμο το - τιτλοπενικό -  αντιΟλυμπιακό μέτωπο, με συνέπεια να΄μαστε αλλιώτικοι. Πιο πεισμωμένοι, πιο αποφασιστικοί για τη μελλοντική και γρήγορη συντριβή του. Θα παλέψουμε ΟΛΟΙ οι Ολυμπιακοί γιαυτό....

Ασφαλώς κανείς από΄κείνη την παρέα στην περιώνυμη πια ταβέρνα του Μοίρα, το 1925, δεν φανταζόταν την πορεία έκτοτε αυτού του σωματείου. Που έγινε ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός οργανισμός της χώρας και όχι μόνο. Του γίγαντα, το ξαναλέω. ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ. ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΥ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ.

Τα παιδιά εδώ στο RAΤΜ, και ιδίως ο Gridlock, έχουν δουλέψει πάρα πολύ κι΄έχουν προσφέρει μοναδικά άρθρα για τη γέννηση του Θρύλου μας. Τα βλέπω σήμερα πάλι και χαίρομαι. Φουσκώνουν τα στήθια μου. Και σκέφτηκα, με την άδεια όλων σας, να βάλω και του λόγου μου ένα απειροελάχιστο λιθαράκι στο όλο εορταστικό-υπομνηστικό οικοδόμημα της μεγάλης αυτής επετείου. Θα γράψω λοιπόν λίγα, για 3 παίχτες. Ποδοσφαιριστές φυσικά. Τιμώ όλα τα αθλητικά τμήματα του συλλόγου. Αλλά το ποδόσφαιρο ήταν εκείνο που έκανε γενιές και γενιές Ελλήνων, Ολυμπιακούς. Πρώτα και κυρίαρχα αυτό και χωρίς το ποδόσφαιρο, είναι γνωστό πως θα΄ταν διαφορετικά όλα. Ο Ολυμπιακός δεν θα΄ταν ποτέ εκείνος που όλοι, φίλοι και αντίπαλοι, ξέρουμε καλά: τόσο ΜΕΓΑΛΟΣ.

Τρεις ποδοσφαιριστές, απ΄τους παλιούς. Σκόπιμα. Απο΄κείνους που η τύχη μου επεφύλαξε να ζήσω. Για να τους δουν και να τους μάθουν οι νεότεροι, ενώ να νοσταλγήσουν οι ωριμότεροι. Τους επέλεξα γιατί προσωπικά τους θεωρώ, μεταξύ αρκετών άλλων οπωσδήποτε, χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του στερεότυπου εκείνου με τ΄όνομα ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ όπως το΄χουμε στο μυαλό μας, γιατί έκαναν πολύ λαό τότε να λατρέψει τον Ολυμπιακό με ασίγαστο πάθος κι΄ακόμα, αν θέλετε, και για συγκριτικούς με το παρόν λόγους. Ίσως χαρακτηριστώ αθεράπευτα...ρομαντικός από πολλούς, μιας και το τωρινό ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση καμιά μ΄εκείνο στο οποίο αναφέρομαι, των δεκαετιών ΄50 και ΄60, αλλά τί να κάνουμε; Αυτοί οι παίχτες με κάνανε Ολυμπιακό, μ΄αυτούς ενηλικιώθηκα οπαδοποδοσφαιρικά, αυτό τον οβολό έχω, αυτόν καταθέτω ΣΗΜΕΡΑ.

1.  ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΟΥΡΑΤΗΣ

Ο γνησιότερος εκφραστής της Ολυμπιακής ΨΥΧΗΣ. Το παλικάρι, ο αξεπέραστος αριστερός μπακ του Ολυμπιακού και της εθνικής Ελλάδας. Ο ένας και μοναδικός "Μιζούρι". Μέτριος προς το κοντό σε ανάστημα, έτσι ήτανε τότε οι περισσότεροι Έλληνες, σφιχτοδεμένος, λίγο καμπουριαστός, στραβοκάνης, σταρένιος, μυστακιοφόρος, παιδί της πιάτσας στην κοψιά, καλόκαρδος, σεμνός, αλλά θηρίο ανήμερο στο χωμάτινο. Θυμάμαι, πολύ πιτσιρικάς, γούρλωνα τα μάτια μου από θαυμασμό κάθε φορά που τον έβλεπα να κόβει τον αντίπαλο. Ή του΄παιρνε στα γρήγορα την μπάλα απ΄τα πόδια ( συνήθως ) ή του την πέταγε έξω ή τον έκοβε με φάουλ. Να τον περάσεις, αποκλείεται. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Κι΄αυτό είναι κυρίως εκείνο που μου΄χει μείνει πιότερο απ΄τον συγκεκριμένο. ΤΟ ΑΠΡΟΣΠΕΛΑΣΤΟ. Ίσως και να υπερβάλλω. Μα στα παιδικά μου μάτια, ο Αντρέας ήταν το απόλυτα συνώνυμο του ΒΡΑΧΟΥ. Θυμάμαι, όταν ύστερα από χρόνια τον συνάντησα τυχαία για πρώτη φορά στο γραφείο μου. Είχε έλθει κάτι να μου ζητήσει. Τα΄χω γράψει ετούτα εδώ στο RATM. Μου μιλούσε σιγανά, με τόσο σεβασμό, αποφεύγοντας να με κοιτάει  κι΄εγώ να λιώνω κυριολεκτικά από μέσα μου και να τρέμουν τα ποδάρια μου που΄χα μπροστά μου, τόσο κοντά, να μου απευθύνεται, ΕΤΣΙ, ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ, ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά είδωλα των παιδικών μου χρόνων. Του το εκμηστηρεύθηκα, γελάσαμε, πιάσαμε αλλιώτικα στη συνέχεια κουβέντα φιλική, έγινε η χάρη του. Από τότε δεν τον ξαναείδα. Αλλά μένει πάντα ολοζώντανος στην καρδιά μου. ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...

2.  ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΠΕΜΠΗΣ

Ο μεγαλύτερος, για όσους έχουν δει πολλές δεκαετίες μπάλα, Έλληνας ποδοσφαιριστής. Αναγνωρισμένος από φίλους και αντιπάλους. Απλά ο Χατζηπαναγής, ας πούμε, εξαιρετικά ταλαντούχος και φανταιζί ποδοσφαιριστής, επιλέγεται από όσους ΔΕΝ έχουν δει τον Μπέμπη. Κοντά στον Μπέμπη, πολύ, θεωρώ πως βρίσκεται ο Δομάζος και μετά ακολουθούν - πάντα για μένα - οι Κούδας, Δεληκάρης. Μιλάω για ΑΡΤΙΣΤΕΣ.

Ο θρυλικός "Πινόκιο", ήταν η επιτομή του παιχταρά. Κοντός, λεπτός, σβέλτος, το κεφάλι - με το τουφάκι πίσω - ψηλά, ντρίπλα που γελοιοποιούσε τον αντίπαλο, ιδίως στα πεντοδεκάλεπτα ΜΕΤΑ την επιτυχία κάποιου γκολ από τον Ολυμπιακό ( με όλο το Καραϊσκάκη να ουρλιάζει απ΄τα γέλια ), μαέστρος στις ποδιές, εκπληκτικής ακρίβειας πάσα, κοντινή, μακρινή, κάθετη, πονηρός, καυγατζίκος και όλο κάπου να τον χάνεις όταν έπεφταν οι πρώτες φάπες και τα κλωτσομπουνίδια, αλλάαα....ΨΥΧΑΡΑ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ. Πείσμα στη διεκδίκηση κι΄άγιος ο Θεός. Το τέλειο 10ρι. Γκολάκια έβαζε, σημαντικά πολλές φορές, χωρίς να΄ναι ο σκόρερ της ομάδας. Κρίμα που δεν υπήρχε τηλεόραση κλπ τότε, να δουν και να μάθουν πολλοί τί σημαίνει ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΕΙΔΩΛΟ, ΣΕΒΑΣΤΟ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ. Αν ερχόταν λ.χ. να παίξει σήμερα ένας Μπέμπης στον Ολυμπιακό, θα τον βλέπαμε δεν θα τον βλέπαμε μία σεζόν το πολύ, γιατί θα μας τον άρπαζε θέλοντας και μη κάποια απ΄τις διεθνώς ΠΟΛΥ γνωστές ομαδάρες και με ποσό που θα κλείναμε το στόμα μας μετά από καμιά βδομάδα απ΄την μεταγραφή του, αναλογιζόμενοι ότι 22 πήραμε για τον Ρέτσο ( δεν έχω τίποτα με το παιδί, αλίμονο, και μακάρι να πάει καλά... ). Τον είχα "παίχτη ΜΟΥ", γιαυτό και τον έκλαψα - όσοι θυμούνται το αφιέρωμά μου σ΄αυτόν, εδώ - όταν έφυγε. Για πάντα από κοντά μας.... Και,

3.  ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ

Αυτός ζει και του εύχομαι να ζει για πολλά ακόμη χρόνια, εξαφανισμένος απ΄τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΑΡΩΝ στις ψυχές όσων των έζησαν. Ο ανεπανάληπτος "Φόντακας". Έχουμε να δούμε τέτοιου τύπου σέντερ φορ στον Ολυμπιακό, ντόμπρα και ξεκάθαρα, απ΄τον καιρό που έφυγε απ΄την ομάδα. Καλούς σέντερ φορ είχαμε, με πρώτο τον Αναστόπουλο, αλλά ΣΙΔΕΡΗ δεν έχουμε δει. Μην μιλήσω, μέρα που΄ναι, για το σήμερα.

Πολύ σφιχτοδεμένος, ανάστημα κανονικό, μπούτια χοντρά, τριχωτά και δυνατά, πλάτες, χωρίς σχεδόν μέση, η προσωποποίηση του δυνατού φορ περιοχής, που βάζει το σώμα και τα χέρια του έτσι ώστε είναι αδύνατο σχεδόν να του πάρεις την μπάλα ( ο Σούρπης του Βάζελου...ξέρει ), έκοβε την μπάλα, την πετούσε μπροστά, έφευγε γρήγορα, τον τραβούσες απ΄την μπλούζα, σου΄μενε κομμάτι της στο χέρι, αλλά αυτόν ΔΕΝ τον σταματούσες. Μπουλντόζα... Γκολτζής μεγάλος βέβαια, με σουτ δυνατά, χαμηλού προς μέτριο συνήθως ύψους, στις γωνίες. Έκανε πολύ κόσμο Ολυμπιακό ο Σιδέρης. Κι΄είχε πολλούς θαυμαστές. Του λόγου μου, τον παραδεχόμουνα, αν και..."Γιουτσικός". Σου΄βγαζε ( κι΄εμένα το΄κανε ) δίχως άλλο, μια "γαυρίλα" από μέσα σου, μιαν αγριάδα, έναν ενθουσιασμό, βλέποντάς τον να τρυπάει τα αντίπαλα δίχτυα με τον δικό του - αμίμητο - τρόπο, γιαυτό και τον επέλεξα. Που΄σαι ρε Γιώργο, στις μέρες που ζούμε...

Ε     Π     Ι     Λ     Ο     Γ     Ο     Σ

Είπαμε. Σήμερα είναι μέρα γιορτής. Γιορτής κι΄ευγνωμοσύνης στον σύλλογο που λατρεύουμε. Για τους τίτλους και τις χαρές που μας έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια, ομορφαίνοντας τις ζωές μας. Απλησίαστα για΄κείνους της αντίπερα όχθης. Κι΄ας μηχανεύονται τόσους και τόσο ποικίλους τρόπους στον πόλεμό τους εναντίον μας. Είναι φυσικό. Τους έχουμε κλείσει από χρόνια το σπίτι. Κι΄αυτό θα συνεχιστεί. Είναι μικρός ακόμα ο γίγαντας, βλέπετε. Μόλις έκλεισε τα 93 και μπαίνει στα 94. Μωρό, μπροστά στα χρόνια που θα΄ρθουν... Εύχομαι να κρατάει αδιάλειπτα τα σκήπτρα του ελληνικού αθλητισμού, σημαιοφόρος πάντα της έντιμης δόξας.

ΝΑ ΖΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΛΟΡΘΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ ΜΟΥ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ ΜΑΣ!