Εσείς μπορεί να νομίζετε ότι ο Ντάρθυ μας έχει τελειώσει εδώ και καιρό μ΄αυτή την περιώνυμη ιστορία των STAR WARS, έτσι νόμιζα κι΄εγώ, αλλά...λάθος στους υπολογισμούς. Όλων μας. Μου το΄σκασε το μυστικό ο παιδικός μου φίλος, τον ξέρετε οι παλιοί Ρατμίτες, ο Τζεντάϊ Μάστερ Γιόντα. Τον είχα δει τις προάλλες, μέγας γαύρος ο τύπος, στο βουνό των Κενταύρων που΄χε έλθει για μερικές μέρες κι΄όπως το΄χε φέρει πάνω στα τσίπουρα η κουβέντα, του΄ χα πει καθώς συζητούσαμε για το μακαρίτη τον Νταρθ Βέϊντερ, όταν μου είπε: "Ποιό μακαρίτη, ρε Απόστολε; Πλάκα κάνεις; Αυτός ρε ζει και βασιλεύει χρόνια τώρα σ΄ένα παράλληλο σύμπαν, το thri-l-os 1925, στον πλανήτη Nτάρκνες. Βολεμένος, συνταξιοδοτημένος πλουσιοπάροχα απ΄το διασυμπαντικό γκουβέρνο, ούτε μνημόνια ούτε μαλακίες, γαμεί και δέρνει. Ζωή και κότα την περνάει!". Έμεινα ξερός βέβαια και σουξουμούξου, μην τα πολυλογώ, μόλις έμαθα πως δεν είναι απλά γαύρακας και τούτος, αλλά Gigaγαυρος μέγας, του ζήτησα να "καθαρίσει" να του πάρω μια συνέντευξη-σούπερ, μπας και φιλοτιμηθούνε εκεί στο Ρατμ, ο κύριος Σαββαϊδης για την ακρίβεια, και μου κάνουνε καμιά αυξησούλα αφού 5χρόνια τώρα ρε παιδί μου νεκρική ακαμψία άλυτη αυτός ο μιστάκος που μου δίνουνε ΚΑΙ με καθυστερήσεις...

Σούμα: Πήρε ο κοντός απ΄το τρανσκινητό του κάπου, ούτε ξέρω πού, τον "έβγαλε" σε 10 δευτερόλεπτα, του΄πε πoιος είμαι, πού δουλεύω και τί θα΄θελα κι΄ο Ντάρθυς ο Ρεντ - έτσι θα τονε λέω στο εξής - μου΄κλεισε ραντεβού για σήμερα τ΄απόγεμα σπίτι του. Στη βιλάρα του. Σε μια περιοχή ονόματι Legendaria. Mεγάλο "δόντι" τελικά ο Γιόντα...

ΒΗΜΑ ΠΡΩΤΟ: ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΕ ΤΗ ΧΡΟΝΟΚΑΨΟΥΛΑ ΑΠΟ ΔΕΞΙΑ ΣΤ΄ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ, ΑΠ΄ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ "THRI-L-OS 1925", ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ. ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΡΟ ΗΜΕΡΩΝ ΟΤΙ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ, ΛΕΕΙ, ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ ΜΕΡΑ ΠΑΡΑ ΜΕΡΑ... (Σ.Σ. αλήθεια είναι τούτο...). Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Διάρκεια ταξιδιού 5 γήϊνες ώρες...

ΒΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΜΕΤΑ ΤΡΙΩΡΟ, Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΝΤΑΡΚΝΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ. ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΒΟΗΘΟ ΜΟΥ ΜΑΖΙ, ΤΟΝ ΟΡΕΣΤΗ...

ΒΗΜΑ ΤΡΙΤΟ: ΕΓΩ ΚΙ΄Ο ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΤΑΜΕ ΤΟΝ ΝΤΑΡΚΝΕΣ...

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΑΞΙΔΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΕΣ, Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΚΦΕΥΓΕΙ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΑΡΘΡΟΥ, ΚΑΙ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΒΙΛΑΡΑ, ΑΛΛΟ ΠΡΑΜΑ... ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ. Ο ΝΤΑΡΘΥΣ Ο ΡΕΝΤ! ΝΑΤΟΣ! ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ! ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ, ΣΤΗΤΟΣ, ΕΥΘΥΤΕΝΗΣ! ΠΙΣΩ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΣΕ ΤΟ ΥΠΗΡΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ.... Δ      Ε     Ο     Σ .......

Γίνανε οι συστάσεις, πολύ θερμός ο τύπος, μου΄βγαλε γρήγορα την τρεμούλα που΄χα απ΄το τρακ, το στόμα μου ξανάγινε υγρό, τα χέρια κι΄οι μασχάλες μου πάψανε να ιδρώνουν, οι σφυγμοί κι΄η πίεσή μου ξανάρθανε στο νορμάλ. Φαντάζομαι και του Ορέστη... Ένα μαρτινάκι κι΄"ανεβήκαμε" γρήγορα, φυστικάκια Αιγίνης ( πού τα βρήκε ρε ο άτιμος εδώ, στην άκρη του πουθενά; ), μπόλικα γελάκια χουχουχού, οικειότης, ανταλλαγές ποδοσφαιρικών αναμνήσεων απ΄τη Θρυλάρα, ξανά γελάκια χουχουχού, ξανά οικειότης, οπότε σε μια δόση του τo΄σκασα:

-  Ντάρθυ, για πες μου, θες να μιλήσουμε λίγο για μεταγραφές; Τί θα΄θελες να κάνουμε φέτος;

Σοβαρεύτηκε, ανακάθησε στην πολυθρόνα του, με κοίταξε κατ΄ευθείαν στο μεσόφρυο και χωρίς ουτ΄ένα μπλίνκιν πήρε βαθιά μια από΄κείνες τις γνωστές ρεγχώδεις αναπνοές του απαντώντας μου με σταθερή τη βαριά φωνή του:

-  Πες μου, Απόστολε.  Ρώτα με ελεύθερα...

-  Νααα... Πώς τα βλέπεις; Ονόματα έχουν αρχίσει εδώ και καιρό ένα κάρο. Μας τα΄χουνε ήδη ζαλίσει κι΄έχει ψωμί πολύ ακόμα. Τα ξέρεις... Βλέπω ένα μάτσο αθλητικές δικές μας κάτω απ΄το τραπεζάκι, εδώ στο σαλόνι... Τί θα ζήταγες, ας πούμε, απ΄το Βαγγέλα τον Μαρινάκη; Ή αν ήσουνα ΕΣΥ ο Μαρινάκης για παράδειγμα, τί θα΄κανες ώστε να ξαναχάσουνε τις...Κυριακές τους όοολοι οι...και καλά "εξυγιαντές". Θα΄λεγα ποιανού, αλλά σε σέβομαι....

Μου απάντησε, ατάκα, χωρίς δισταγμό:

-  Κοίταξε... Αν δούμε το πράμα γενικά, ο Ολυμπιακός πέρσι ήταν άρρωστος. Με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ενώ με Σίλβα π.χ. έκανε πετυχημένα ρεκόρ πορείας, φέτος έκανε αρνητικά. Ήταν μια σεζόν μαντάρα. Η ομάδα άρχισε να στραβώνει από τότε που΄φυγε αιφνιδιαστικά ο Πορτογάλος. Την είδα νωθρή, ανόρεχτη, υποτονική, αργή, ασύνδετη, προβληματική κυρίως στην αμυντική της λειτουργία, αλλά και σε δημιουργία και εκτέλεση με χάσιμο πολλών ευκαιριών σε βαθμό εκνευριστικό. Υπήρχε πρόβλημα στ΄αποδυτήρια. Τα ξέρεις καλύτερα από μένα τα γιατί και πώς. Μην τα ξαναλέμε. Έχασε παιχνίδια και βαθμούς, που δεν έπρεπε να χάσει. Στοιχειωδώς καλά να΄παιζε, θα΄χε βγει ξανά πρωταθλητής ο Θρύλος τώρα. Κυνηγήθηκε βέβαια πολύ και συστηματικά από΄κείνους τους γελοίους, σε κάθε επίπεδο, που΄χετε εκεί κάτω. ΑΛΛΗ ΠΛΗΓΗ ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΗ(;) ΚΙ΄ΑΥΤΗ... Αλλά κι΄εκείνος ρε Απόστολε έκανε ό,τι μπορούσε να το χάσει, βγάζοντας κι΄από μόνος του τα μάτια του...

-  Δεν ήταν Ολυμπιακός μου λες αυτός τώρα....

-  Ακριβώς. Εμείς τον ξέραμε αλλιώς τον Ολυμπιακό. Διαχρονικά, έστω και με μεταπτώσεις. Αποφασιστικό, τσαμπουκά, μαχητικό, να τα δίνει όλα για τη νίκη. Ενώ αυτό το φετινό.... Άσεεε... Ας δούμε μπροστά πια. Κι΄ας κοιτάξουμε τούτο που πέρασε να μείνει σα μια μικρή και μόνο παρένθεση...

- Βλέπω, πονάς ρε Ντάρθυ...

-  Φυσικά. Όλος ο γαυρόκοσμος πόνεσε φέτος. Μαχαιριά... Κι΄εκείνος ο πρόεδρος... Φάνηκε απ΄τις αντιδράσεις του... Φαρμακώθηκε... Πιστεύω να πάρει επί τέλους τα μέτρα που πρέπει. Τον στηρίζω. Να μας "βγει" πρώτα πρώτα ο νέος προπονητής. Να πετύχει το πλάνο της ελληνοποίησης, βλέπω πως πάμε κατά΄κει, υπολογίζοντας έτσι στην...ΕΠΑΝΟΛΥΜΠΙΑΚΟΠΟΙΗΣΗ της ομάδας. Και να μας βγούνε κι΄οι μεταγραφές των ξένων. Μεγάλη προσοχή εκεί. Θέλουμε να κάνουν τη διαφορά στην πράξη. Παρατηρώ ότι όλοι εργάζονται πάνω σ΄αυτό. Να ξεφορτωθούμε και τα μεγάλα βαρίδια. Δύσκολη δουλειά. Ας κάνουμε υπομονή...

-  Θες να μιλήσουμε με ονόματα;

- Τον Προτό, μάλλον τον χάνουμε. Τον ήθελα για να΄μαι ειλικρινής. Τον εμπιστευόμουνα. Δε λέω, να τα δώσουμε τα γάντια στον Γιαννιώτη και να πάει καλά το παιδί. Αλλά νααα...Μια στραβή να τύχει, κανείς δεν ξέρει, θα΄θελα από πίσω του τον Βέλγο. Δεν ξέρω αν θέλει κι΄ο ίδιος να γίνει νούμερο 2, είναι και τα λεφτά στη μέση, είναι και η συμβία... Δεξιά, περιμένω λύση. Δεν εμπιστεύομαι τον Ομάρ. Αριστερά, να ελπίσω ο Τσιμίκας να΄ναι αυτός που θα θέλαμε. Μακάρι. Στη μέση, με τετράδα Μολέδο, Σισέ, Ένχελς, Ρισβάνη, θα΄μουνα ήσυχος. Να δούμε πάντως τί θα βγει τελικά. Η σακούλα...κουνιέται. Ένα Μιλιβόγεβιτς ζητάω για τη μέση. Μπορούμε; Να δούμε και το Γαλλάκι του Μοντέστο. Κόφτη και οχτάρι. Μεγάλη δουλειά... Πιο μπροστά, μάλλον κρατάμε το Φορτούνη. Μάλλον. Και πιθανός ο Φέτφα. Ερωτηματικό για μένα ο τελευταίος. Λάζαρος: μπορεί να βοηθήσει πολύ. Ας το ελπίσουμε. Γιατί αν είναι να γίνει έτσι, θα΄ναι μεγάλο πράμα για την ομάδα. Στις λοιπές θέσεις, σέντερ και φτερά, αναμονή. Τί θα θέλαμε; Έναν Κοβάσεβιτς, έναν Γκαλέτι, έναν Τζόρτζεβιτς. Ονόματα δεν ήθελες; Πάρτα τα ονόματα! Μπορείς πρόεδρε; ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ. ΕΚΕΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΚΑΜΨΗΣ, ΑΥΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ Ο ΓΑΥΡΟΛΑΟΣ. Και δεν έχει άδικο...

Η κουβέντα συνεχίστηκε για ώρες. Αισθανόμουνα οικεία. Τόσο μακριά απ΄το σπίτι μου, μα τόσο οικεία. Απίθανος τύπος ο Ντάρθυ ο Ρεντ! Κάλιο αργά, τώρα που τον γνώρισα, παρά ποτέ... Κοιμηθήκαμε λουξ, σε δωματιάρα. Άαανεταααα.... Την άλλη μέρα το πρωϊ, μας παρέλαβε μια σούπερ πυρηνοκίνητη λίμο για να μας μεταφέρει στο σημείο όπου΄χαμε αφήσει τη χρονοκάψουλά μας. Θυμάμαι τη σκηνή του αποχαιρετισμού. Δε θα την ξεχάσω ΠΟΤΕ. Είχα μπει στ΄αμάξι, πίσω, και γύρισα το κεφάλι μου προς τη μεγάλη πόρτα της εισόδου στη βίλα για να τον αποχαιρετίσω. Τον είδα και στεκόταν εκεί, ολόρθος, μ΄ενα πλατύ και λίγο αινιγματικό χαμόγελο. Ξαφνικά, έπιασε με τα δυο του τα χέρια το μπροστινό μέρος του μεταλλικού του θώρακα. Στη μέση ακριβώς. Και...άνοιξε ένα πορτάκι. Έμεινα αποσβολωμένος... Απ΄το πορτάκι, πρόβαλε ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ και ΠΑΛΛΟΥΣΑ η καρδιά, ναι η καρδιά, του Νταρθυ! Δεν ήταν όμως σαν όλες τις καρδιές. Κοκκινωπή. Ήταν αλλιώτικια. Ήταν...ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ! Μα το Θεό... Έβλεπα ολοκάθαρα το μπροστινό της μέρος, με τις κόκκινες και λευκές λωρίδες του αιώνιου δαφνοστεφανωμένου εφήβου να κουνιώνται ζωηρά στο ρυθμό της καρδιακής του συχνότητας... Μπρος - πίσω, μπρος - πίσω, σαν ένα ακούραστο πιστόνι... Είχα ανοίξει διάπλατα το στόμα μου απ΄την έκπληξη, τα μάτια μου είχαν αρχίσει να καίνε, έβγαλα το χέρι απ΄τ΄αμάξι, του΄κανα το VICTORY με τα δυο μου δάχτυλα και...βουρ! Πριν προλάβω να καταλάβω, η λίμο είχε εξαφανιστεί....

Η χρονοκάψουλα μας μετέφερε χωρίς πρόβλημα πίσω. Κοιμηθήκαμε ξανά, κατεψυγμένοι τούτη τη φορά, κι΄όταν ανοίξαμε τα μάτια μας κι΄άρχισε η επαναθέρμανση, το τοπίο ήταν πια γνωστό. Κι΄αγαπημένο. Πλησιάζαμε Καραϊσκάκη. Όλα καλάααα....