Δεν την ήξερα αυτή την ιστορία. Μου τη διηγήθηκε χτες ο γιος μου ο μικρός. Είναι 100% αληθινή. Και συγκινητική...

Με τον πατέρα του, πάντα αλληλοεκτιμούμεθα. Κι΄εξακολουθούμε, πιστεύω το ίδιο κι΄αυτός, παρά το ότι έχουμε χρόνια πια να συναντηθούμε. Γιαυτό και μολονότι διαφορετικής πολιτικής τοποθέτησης, είχαμε ενωθεί κάποτε, παλιά, σ΄ένα μαζικό, πολυσυλλεκτικό, μαχητικό, διεκδικητικό φορέα, που αγωνίστηκε και πέτυχε ριζική αλλαγή στον τρόπο διαχείρισης των κοινωνικών πραγμάτων στον τόπο που κατοικούσαμε και κατοικούμε. Είχε δυο παιδιά αυτός ο πατέρας. Δυο αγόρια, με τα οποία έκαναν, μαζί με άλλους, παρέα κι΄οι δικοί μου γιοί. Θ΄αποκαλέσω με διαφορετικά βέβαια, για να μη φωτογραφίσω, ονόματα τους γιους του. Ας τους πω ο Κωστής κι΄ο Νικόλας. Φυσικά, τα μέλη της παρέας συζήταγαν μεταξύ άλλων και τ΄αθλητικά. Προέχουσα θέση τ΄αθλητικά στις κουβέντες τους. Ο Κωστής ήταν Παναθηναϊκός, βάζελος του κερατά, ενώ ο Νικόλας Ολυμπιακάκιας, καράγαυρος μέχρι τα μπούνια. Αγαπημένα τ΄αδέρφια, αλλά στην μπάλα, τη λεία και τη σπυριάρα, τρωγώντουσαν από πολύ μικρά σαν τα σκυλιά μεταξύ τους. Οι καυγάδες τους, ομηρικοί, έδιναν κι΄έπαιρναν παντού. Στο σπίτι, στην καφετέρια, στ΄ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, σε παγκάκια κήπων, σε κάθε μέρος που βρίσκονταν μαζί, ήταν συνομήλικοι σχεδόν, δεν ήθελε και πολύ - απεναντίας - ν΄ανάψει από μια σπιθούλα, μια τόση δα αφορμή, πυρκαγιά του χαμού... Το΄ξερε όλη η υπόλοιπη παρέα πια και...απολάμβανε την εμφύλια άγρια διαμάχη των δυο αδερφών, παίρνοντας όπως ήταν φυσικό στα γρήγορα το μέρος του ενός ή του άλλου. Σημείωση: Οι περισσότεροι, αναμενόμενο, "φορούσαν" ερυθρόλευκα, με πρώτους τους δυο δικούς μου...

Η μοίρα αναπάντεχη και σκληρή όμως. Ανάλγητη, τόσες φορές. Το΄μάθαμε κι΄εμείς στα γρήγορα, θυμάμαι τότε, το αποκρουστικό νέο. Μας το΄παν στην οικογένεια ( ποιά άλλα; ) τα παιδιά μας: Ο Νικόλας, ο γαύρος, είχε πεθάνει ξαφνικά στο εξωτερικό όπου είχε βει δουλειά... Ένα βαρύ μεθύσι, μια αναγωγή απ΄το στομάχι και μια εισρόφηση του γαστρικού περιεχομένου - ως μη όφειλε το πούστικο - , απόφραξε τις αεροφόρες οδούς του παιδιού και "το΄στειλε" τραγικά εκεί που δεν έχει γυρισμό... Πάταγος. Χτύπημα να μη σου τύχει με τίποτα. Παγώσαμε. Όλη η τοπική κοινωνία, αφού οι γονείς του ήταν και ιδιαίτερα γνωστοί...

Τα χρόνια πέρασαν. Πέντε; Κάπου΄κει, ίσως και περισσότερο. Και χτες, όπως συζητούσα με τον γιο μου καθώς βλέπαμε το Μουντιάλ για τον Ολυμπιακό, δεν θυμάμαι ακριβώς πώς ήρθε η κουβέντα και μου΄πε κάτι που δεν ήξερα. "Ξέρεις, ε; Ο Κωστής, από τότε που΄χασε τον αδερφό του και μετά, το γύρισε ανάποδα... Έγινε γαύραρος απ΄τους λίγους! Πιο φανατικός κι΄από μας, που λέει ο λόγος. Και αντιΠαναθηναϊκόοοος... Βγάζει διαρκείας και πάει με το γιό του κάθε φορά Καραϊσκάκη! Δε χάνει αγώνααα..." Κι΄η φωνή του μισοπνίγηκε εκείνη τη στιγμή, εγώ άφωνος, ενώ τα μάτια και των δυονώνε μας γυάλισαν αυτόματα απ΄ το γνωστό καυτό υγρό που υπερπλήρωσε μονομιάς τις βλεφαρικές μας σχισμές, σε μια απότιση βαθιάς κατανόησης του συμβάντος και ολόψυχου, ειλικρινούς σεβασμού. Σεβασμού, πάνω απ΄όλα, στην ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΑΓΑΠΗ...

Ύμνος πραγματικά, το περιστατικό, στον συναισθηματικό δεσμό δυο αδερφών, ριζικά αντίθετων οπαδικά, που όμως ενώθηκαν για πάντα μ΄ένα μοναδικό ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΟ ΔΕΣΙΜΟ, πάνω στο βωμό τραγικού οικογενειακού γεγονότος. Έτσι ο Κωστής διατηρεί, πιστεύω, αδιάκοπα τον Νικόλα ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ μέσα του. Έκφραση συγγνώμης για τις τρανταχτές διαφωνίες που΄χαν; Μπορεί. Για μένα, πάντως, μοναδική απόδειξη άρρηκτου αιμάτινου δεσμού. Σε ΚΟΚΚΙΝΟ φόντο. Τί άλλο;