ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ, ΜΟΝΟ ΕΔΩ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ. Σ΄ΕΝΑΝ ΙΣΤΟΤΟΠΟ ΠΟΥ ΩΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΓΝΩΜΟΝΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. ΔΕΝ ΛΕΕΙ, ΩΣ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΚΑΤΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ. ΟΣΟΙ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ, ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΛΑ ΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΩ ΠΙΟ ΚΑΤΩ. ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΧΑΘΕΙ. ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟ. ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΝΗΣΙΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ. ΟΧΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ Π. Χ. ΑΘΛΗΤΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ. ΚΑΝΕΙΣ. ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΗΔΗ 7-8 ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ, ΕΞΗΓΟΥΝ ΤΟ ΓΙΑΤΙ. ΟΦΕΙΛΕ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΤΕΘΕΙ ΜΟΝΟ Σ΄ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΡΜΟΖΕΙ: ΣΤΟ RATM. ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΥΛΩΝΑ ΤΗΣ ΑΓΝΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΦΡΟΣΥΝΗΣ, ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΟΣΟΙ, ΚΑΙ ΑΝ ΒΕΒΑΙΩΣ, ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ. ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΤΕ ΜΟΝΟ ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ.

Με λένε Γαυρακιώτη. Σκέτο Γαυρακιώτη και είμαι γαύρος. Πιστεύω ότι γαύρος γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Ή το΄χεις ή δεν το΄χεις μέσα σου το γαυρογονίδιο. Έτσι το λένε το αίτιο της "αρρώστιας", που σε κάνει Ολυμπιακάκια. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ κάποιες έννοιες. Τα γονίδια είναι περιοχές του DNA, ο άνθρωπος έχει 46 χρωμοσώματα στον πυρήνα των κυττάρων του, κάθε χρωμόσωμα είναι ένα μόριο DNA, αυτά διατάσσονται σε ζευγάρια, έχουμε δηλ. 23 ζευγάρια χρωμοσωμάτων, το κάθε ζευγάρι πιάνει μια θέση στον πυρήνα που αριθμείται 1,2,3, κλπ. και στη θέση 7 ( τί άλλο; ) το ένα απ΄τα δύο χρωμοσώματα περιέχει στον "πάσχοντα" ένα ερυθρόλευκο γονίδιο, που του΄δωσα το όνομα γαυρογονίδιο. Όποιος το΄χει, πάει και τελείωσε, σε κάποια στιγμή της ζωής του και κατά κανόνα στην παιδική ηλικία εκείνο θα εκφραστεί και θα τον κάνει για πάντα οπαδό του Θρύλου. Του λαοφιλέστερου, πιο πολυτροπαιούχου και ενδοξότερου πολυαθλητικού οργανισμού της χώρας, μεταξύ των κορυφαίων τουλάχιστον στην Ευρώπη, κι΄ας τους άλλους να κωλοχτυπιούνται: του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ.

Ο γαύρος είναι φανατικός με την ομάδα του, τη λατρεύει, αλλά ταυτόχρονα - ο σωστός - δεν διστάζει και να της τα "χώνει" κιόλας αν χρειαστεί, καμια φορά σε βαθμό υπερβολικό ή και άδικο, συγχωρητέο όμως λόγω παράφορης αγάπης. Εξαιρώ τους αείποτε μηδενιστές και τους εμμονικά αντιπολιτευόμενους την ομάδα, καθ΄ότι ανίατοι και προφανώς είτε με μεταλλαγμένο το γαυρογονίδιο είτε μασκέ αντιΟλυμπιακοί. Φυσικά δεν χρειάζεται ν΄αναφέρω τί κάνει και τί μπορεί να κάνει ένας γαύρακας στους "απέναντι". Όλους και σε επίπεδο επιχειρημάτων πάντα. Και εδώ, να διευκρινίσω: Κάθε κριτική στην ομάδα ή οπουδήποτε αλλού οφείλει να΄ναι καλόπιστη, εποικοδομητική και τεκμηριωμένη, έστω και οξεία, αλλά οπωσδήποτε χωρίς απαξιώσεις, προσβλητικούς προσωπικούς χαρακτηρισμούς, ύβρεις και κάθε είδους στρεβλώσεις της πραγματικότητας προκειμένου και μόνο να αποδειχθεί πως "είμαι μάγκας" ή "έχω δίκο". Το χιούμορ βεβαίως επιτρέπεται ή και επιβάλλεται ενίοτε... Έτσι πιστεύω.

Ποιά θα΄ναι τα αντικείμενα των άρθρων μου;

Ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός, στην ολότητα σχεδόν των περιπτώσεων. Μ΄αυτό θ΄ασχολούμαι και μόνο όταν το κρίνω ως αναγκαίο με τους άλλους. Και το κρίνω, δυστυχώς, συχνά. Μιλάω για το αντιΟλυμπιακό συλλήβδην μέτωπο. Αγωνιστικό, διαιτητικό, οργανωτικό του ποδοσφαίρου μας, δημοσιογραφικό, πειθαρχικό, πολιτικό. Πηγές άλλες, ιδιαίτερες, πλην των ΜΜΕ, δεν έχω. Όσα προσλαμβάνω απ΄την καθημερινή μου ενημέρωση. Δεν κάνω ρεπορτάζ. Δεν είμαι αθλητικός συντάκτης. Είμαι ένας μέσος οπαδός του Ολυμπιακού. Απλώς. Ένας ανάμεσα στους μισούς Έλληνες. Και πάω στο επόμενο, το τελικό, ερώτημα:

Και τί θα επιδιώκεις, φίλε, με τα κείμενά σου εδώ; Πού θα αποβλέπεις;

Απαντώ, συνεχίζοντας τα πιο πάνω. Δεν είμαι υπάλληλος κανενός και εκφράζω αποκλειστικά τον εαυτό μου. Παρακολουθώ τον Θρύλο πολλές δεκαετίες, τώρα. Κάποτε μάλιστα, πολύ παλιά, είχα την τιμή να φορέσω για κάποιο διάστημα και τη φανέλα του υπογράφοντας δελτίο μπρος στον Δαφνοστεφανωμένο Έφηβο. Όταν το Πασαλιμάνι και η Φρεαττύδα ήσαν αλλιώτικα. Στην ιστορική Λέσχη, στις διαδρομές μιας 50άρας"πισίνας" δίπλα στο γήπεδο του μπάσκετ, στα σκουρόχρωμα και τότε νερά μπροστά απ΄τους κωπηλάτες και τους πυγμάχους που βαρούσαν ακατάπαυστα τον μικρό και τον μεγάλο σάκκο, ή κάνοντας σκοινάκι και με τον 6ο στόλο αρόδο 2 - 3 μίλια μακριά απ΄τη μπούκα του Πασαλιμανιού στον Φαληρικό όρμο. Θα βλέπω λοιπόν, θ΄αξιολογώ και θα καταθέτω ελεύθερα και αδέσμευτα την άποψή μου. Με τη ματιά του μεσόγαυρου, του οπαδού, και στόχο να επισημαίνω σύμφωνα με την πείρα και τη νοημοσύνη μου όσα θεωρώ άξια προς εντοπισμό. Επικροτώντας χωρίς τσιγκουνιές, αλλά και επικρίνοντας. Θ΄αποφεύγω όσο μπορώ τις προβλέψεις, τον κάβο-Μαλιά ως γνωστόν όλων των δημοσιογράφων και δημοσιογραφούντων. Χωρίς φυσικά και να τις καταργήσω. Θεωρώ τον εαυτό μου λάτρη της αλήθειας και φανατικό αξιοκράτη. Κι΄αυτά τα δυο κυρίως θα προσπαθώ να "βγάζω" κάθε φορά που θ΄απευθύνομαι σε όσους τυχόν θα με τιμούν διαβάζοντάς με. Όσοι διαφωνούν, ας μη με διαβάζουν αν προτιμούν. Δεν τρέχει τίποτα. Δεν χρειάζεται ν΄ανεβάζουμε κατακόρυφα συνεχώς τις στάθμες της αδρεναλίνης μας στο αίμα, κρίνοντες και κρινόμενοι. Αρκούν οι μοναδικές στιγμές του αθλητισμού εν γένει για τέτοιες...αναβάσεις.

ΚΟΝΤΟΛΟΓΙΣ: "Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ". Σε ελεύθερη μετάφραση, σκοπεύω να τα λέω όλα, όπως τα αντιλαμβάνομαι και τα νιώθω. Σταράτα, μαουνιέρικα, σε δικούς μας και "απέναντι". Με σεβασμό, ντομπροσύνη και συνέπεια στις αξίες μου. Απ΄τη γαυροσκοπιά μου όμως πάντα. Μην ξεχνιόμαστε, ε;