Έχω επηρεαστεί κι΄εγώ. Όπως όλοι μας. Με τούτο που ζούμε αυτές τις μέρες. Κι΄έχω μπει σε σκέψεις. Οι περισσότερες μου΄χουν ξανάρθει στο παρελθόν, πολλές φορές. Και μου΄χουν διαμορφώσει μια απαισιόδοξη, απορριπτική ακριβέστερα άποψη για τη χώρα, τους πολίτες της, όχι όλους μα τους περισσότερους, και τον πολιτικό κόσμο. Που την ΕΚΦΡΑΖΕΙ φυσικά.

Το αποτέλεσμα είναι, μετά από μια έντονη συμμετοχή εδώ και πάρα πολλά χρόνια στα κοινά, να΄χω αποτραβηχτεί. Πολύ, σε σημείο, περίπου, μοναχικότητας. Και να γράφω κυρίως για το RATM και τον Ολυμπιακό μας, ένα μεγάλο διάστημα της μέρας. Τις υπόλοιπες ώρες, ασχολούμαι με καθημερινά πάλι πράγματα, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Πάθος μου δεύτερο, η Ψαλτική. Και μετά, η ζωγραφική. Έχει "χαιρετίσει" από χρόνια το δύσκολο σίγουρα και απαιτητικό επάγγελμα που΄καμα για δεκαετίες, χωρίς βέβαια να΄χει φύγει από πάνω μου η άσπρη μπλούζα, έστω νοερά, ούτε και η αδιάκοπη τάση μου για ενημέρωση. Τόσο στο παλιό μου αντικείμενο όσο και γενικότερα. Τ΄αθλητικά πάντως, κυριαρχούσαν ανέκαθεν στη ζωή μου.

Παρακολουθώ από πολύ κοντά όλα τα νεότερα γύρω απ΄τη γνωστή καταστροφική πυρκαγιά στην ανατολική Αττική. Τη δεύτερη φονικότερη του 21ου αιώνα παγκοσμίως, μετά από μια άλλη, στην Αυστραλία. Δεύτερη, για την ώρα... Και προσπαθώ, κάμποσες φορές το 24ωρο, να φανταστώ πώς θα ένιωσαν αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν, τα μαρτυρικά εκείνα δευτερόλεπτα πριν απ΄το ΤΕΛΟΣ. Πριν απανθρακωθούν. Απ΄τον πύρινο σατανά. Αλλά και πριν πνιγούν. Απ΄τις αναθυμιάσεις, τον καπνό ή την υγρή καταπιόνα. Η πρώην επαγγελματική μου ενασχόληση, λίγο με βοηθάει. Άλλο πράμα είναι να στέκεσαι απ΄την πλευρά του θεραπευτή ή του ανακουφιστή, κι΄άλλο του θύματος. Κι΄εγώ έχω αρρωστήσει σοβαρά κι΄έχω υποστεί επίσης σοβαρά ατυχήματα, και στάθηκα τυχερός. Δεν είχε έρθει απλά η ώρα μου. Ξεκάθαρα... Πώς να νιώσανε λοιπόν ετούτοι οι άνθρωποι; Όταν η φωτιά τους έλουζε με μανία ή τους πνίγανε οι καπνοί ή τα παρατούσαν και αφηνόντουσαν στον θαλασσινό τάφο τους; Ξαφνικός πόνος αφόρητος, απερίγραπτο σε ένταση ολόσωμο κάψιμο με τσούξιμο μαζί, τρομακτικό αίσθημα πνιγμονής, και μετά η απώλεια της συνείδησης, η "λύτρωση"; Έτσι να΄ναι άραγε; Με πιάνω να σηκώνομαι το βράδυ και να μου΄ρχονται επανειλημμένα κάτι τέτοια στο μυαλό μου....

 Είδα και τη συνέντευξη του σημερινού πρωθυπουργού μας. Την τέταρτη μέρα απ΄το ξεκίνημα του πύρινου εφιάλτη. Κακοστημένη, παρ΄ότι είχε επιμελώς προετοιμαστεί. Σκηνοθεσία για τα βλήτα, με όλο τον θίασο επί σκηνής. Έτσι για να δοθεί η πρέπουσα βαρύτητα μπρος στις κάμερες. Φροντισμένο και μελετημένο το κείμενο που διάβασε. Για ν΄αναλάβει αυτός την πολιτική ευθύνη της ΠΡΩΤΟΦΑΝΟΥΣ καταστροφής. Τα΄χε προβάρει καλά. Και το διάβασμα των σελίδων που κρατούσε και το ύφος και τον "ανδρεοπαπανδρεϊκό" τόνο της φωνής και τη γενικότερη γλώσσα του σώματος. Με τους άλλους γύρω του να παρακολουθούν εμβριθώς, παίρνοντας και τις κατάλληλες για την περίσταση μούτες...

ΜΙΑ ΑΠ΄ΤΑ ΙΔΙΑ. Τα΄χουμε ζήσει και στο παρελθόν. Μιλάω για τους πολιτικούς. Και οι προηγούμενοι και οι προ-προηγούμενοι, χρόοονια τώρα, τα ίδια και τα ίδια. Αυτοί τους οποίους ΕΜΕΙΣ εκλέγουμε για το γκουβέρνο κάθε φορά, είτε με τη συμμετοχή μας είτε και με την αποχή μας ( κοντά στους μισούς εγγεγραμμένοι στους καταλόγους δεν ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές, αν δεν απατώμαι ). ΑΥΤΟΙ, οι πολιτικοί, είμαστε ΕΜΕΙΣ. Γιατί απλούστατα μας ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ στη Βουλή. Είναι η φωνή ΜΑΣ. Ή όχι; ΑΥΤΟΙ, που είτε κλείνουν τα μάτια ή μας κλείνουν το μάτι κι΄εμείς πορευόμαστε με γνώμονα πάντα και μόνο το ατομικό μας συμφέρον, όπως το εννοούμε, γράφοντας στη γνωστή ανατομική μας περιοχή νόμους, κανονισμούς, διατάξεις, μιας και στο τέλος, μας πιάσουνε δε μας πιάσουνε που λένε στη φάκα, μ΄ένα προστιματάκι ΠΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΒΑΖΕΙ τη σκαπουλάρουμε και το αυθαίρετο βαφτίζεται "νόμιμο" με παπά και με κουμπάρο ή μένει έτσι: παράνομο, αλλά με ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και όλα τα σχετικά. ΑΥΤΟΙ επομένως είναι το είδωλό ΜΑΣ στον καθρέφτη. Ανεξαρτήτως κόμματος στην εξουσία.

Όλοι φταίμε λοιπόν; Ανεξαιρέτως; Η συντριπτική πλειονότητα, ισχυρίζομαι. Και τα "Μάτια" είναι έργα και των δυονών μας. Δικά τους και δικά μας. Είδα -για λίγο- μια συνέντευξη του Σπίρτζη στη γνωστή κυβερνοφωλιά της ΕΡΤ1. Δυο πράγματα πρόσεξα απ΄το στόμα του. Και τα δυο σωστά. Το σωστό, απ΄όπου κι΄αν προέρχεται, το δέχομαι. Μια απ΄τις αξίες μου η συγκεκριμένη. Το ένα, όταν ομολόγησε σε μια στιγμη στον Χαρίτο ότι αν ήταν να γκρεμίσουμε ΟΛΑ τα αυθαίρετα, θα΄πρεπε να γκρεμίσουμε τα ΜΙΣΑ ελληνικά σπίτια. Και το δεύτερο, όταν του είπε ο δημοσιογράφος ότι μια κάτοικος του Ματιού δήλωσε θεληματικά στους ρεπόρτερς ότι "εμείς θα ξανακάνουμε το Μάτι όπως ήτανε"κι΄ο Σπίρτζης τον διέκοψε λέγοντας του "όοοοχι όπως ήτανε, αλλά αλλιώτικα, σωστά, όχι όπως κτίστηκε, αλλά όπως πρέπει να γίνει". Τώρα, το τί θα κάνουν βέβαια ετούτοι ή οι επόμενοι και οι μεθεπόμενοι, θα το δούμε. ΕΑΝ θα κάνουν και ΕΑΝ οι κάτοικοι συγκατανεύσουν, γιατί είναι κι΄αυτό...

Τι προβλέπω; Δεν είμαι αισιόδοξος. Δεν περιμένω πολλά. Το καλάθι μου, όχι μόνο σε σχέση με το τραγικό συμβάν που ζούμε όλοι, αλλά ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ, και τούτο έχει ασφαλώς τη μείζονα σημασία, δεν είναι απλώς μικρό, αλλά ελάχιστο σε περιεκτικότητα. Καλοί είμαστε σε συμπαράσταση. Βάρδα πάντως μην απειληθούν τα κεκτημένα μας. Εκεί τα...χαλάμε. Ν΄αλλάξει ο Έλληνας; Απραγματοποίητο, που λέγαμε παλιά στο γυμνάσιο. Κι΄αν σκέπτεται και φροντίζει για το ΕΜΕΙΣ και όχι το ΕΓΩ, το΄κάνει, ναι, εντυπωσιακά αν θέλετε, αλλά ΤΩΡΑ, που το σίδερο είναι ζεστό. Να δω μετά από ένα μήνα π.χ. το τί θα΄χει γίνει και κυρίως το τί θα γίνει στο εξής, ΕΜΠΡΑΚΤΑ κι΄όχι άλλη μπαρουφολογία ( φτάνει πια, πήξαμεεεεε), ευρύτερα, ευρύτερα ξαναλέω, γιατί η χώρα είναι ΓΕΜΑΤΗ με "Μάτια". Ασφυκτιά. Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου σ΄όλη την επικράτεια. Κι΄όχι μόνο ΓΥΡΩ σου.....

ΥΓ. Το παραπάνω κείμενο πληκτρολογήθηκε σχεδόν μονορούφι. Χαρακτηριστικό του βάρους που φέρω κι΄ήθελα να το βγάλω κάπως από πάνω μου για ν΄ανασάνω λίγο καλύτερα.

ΥΓ. Περιμένω να υπογράψει ο Μεριά ( ψυχοθεραπεία κι΄αυτή με τον Θρύλο...) κι΄ύστερα να γράψω γιαυτόν και κάποιον άλλο που΄χω ήδη σημαδέψει...