Ο τίτλος αφορά μια συμβουλή που δίνουμε σε κάποιον να μετράει τα λόγια του, για να μη την πατήσει.

ΠΑΟΚ - ΜΠΕΝΦΙΚΑ: 1 - 4.

Έγραψα εδώ πρόσφατα ότι δεν κάνω τη χάρη στο αντιΟλυμπιακό μέτωπο να τσαντίζομαι με τις επιτυχίες του, γιατί είμαι ανώτερος κι΄απ΄τους τρεις και δεν κάνω ό,τι κάνουν αυτοί σε σχέση μ΄εμένα, αλλά ναι, τις παρακολουθώ, τις αναλύω, κοιτάω όμως τα της ομάδας μου. Σε περίπτωση αποτυχιών τους όμως, ασφαλώς και ικανοποιούμαι, δεν τρελαίνομαι πάντως, και τους ρίχνω και καμιά ειρωνία, ξανακοιτώντας πάντα όσα αφορούν την ερυθρόλευκη. Έτσι, σε τούτο το πλαίσιο, το μενουδάκι σήμερα για τους "φίλους" μας του Βορρά έχει:

Ο Πάοκ, το΄χω ξαναπεί, είναι μια ομάδα μεσαία. Έχει πολύ και πιστό λαό, σ΄ένα διαμέρισμα βασικά της χώρας, με ιδιαίτερα μάλιστα και όχι τιμητικά για τον σκληρό πυρήνα των οπαδών του χαρακτηριστικά. Ιστορικό σωματείο, ναι, αλλά από τιτλοφορία πάσχει σοβαρά και ειδικά ως προς τα πρωταθλήματα, πένεται του κερατά. Αυτό - συν τοις άλλοις - ερμηνεύει και την τριάδα η οποία ταυτοποιεί και με την οποία εκφράζεται διαχρονικά το εν λόγω σωματείο: το σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στο κέντρο και ειδικά τον Ολυμπιακό με το συνακόλουθο άσβεστο μίσος προς αυτόν, το μόνιμο αίσθημα του αδικουμένου και το συνεχές παραλήρημα "μεγαλείου". Οι μεγαλοστομίες του, τον συντηρούν και οι βλασφημίες του προς τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο κατ΄εξοχήν, τον θρέφουν. Ετούτα όμως, ΔΕΝ είναι γνωρίσματα ΜΕΓΑΛΟΥ πραγματικά συλλόγου. "Μεγαλο-ειδούς", πιθανότατα. Μεγάλου πάντως, ΟΧΙ.

Χθες βράδυ, συνετρίβη από μια ποιοτικά πολύ ανώτερή του ομάδα.

Άρχισε πολύ δυνατά, με τη γνωστή βοήθεια των οπαδών του, έβαλε πρώτος γκολ, μα στη συνέχεια...απεκατεστάθη η τάξις, Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ακόμα κι΄αν μιλάμε για ποδόσφαιρο, και μετά το πρώτο και κυρίως το δεύτερο πορτογαλικό τεμάχιο, διαλύθηκε. Για collapse, δηλαδή κατέρειψή του, μιλούσαν οι δυο άγγλοι σχολιαστές στο κανάλι που το παρακολουθούσα. Βλέπετε, πλην της αδιαμφισβήτητης τεχνικής ανωτερότητας της Μπενφίκα, διετήτευε τον αγώνα και διαιτητής ξένος, μη εντασσόμενος βεβαίως στο γνωστό ΕΓΧΩΡΙΟ "εξυγιαντικό" μπλοκ, κι΄έτσι τον είδαμε να δείχνει στο ασπρόμαυρο δικέφαλο πτηνό έξι κίτρινες νομίζω, μία κόκκινη, δύο πέναλτι ( μούγκα πρακτικά στη στρούγκα οι ζωηροί της κερκίδας κι΄οι παίχτες με τα μελανόλευκα κι΄όχι εκείνα τα παρελθοντικά αίσχη που μας κάνουνε ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ, με την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ - και διηνεκή - ανοχή των ελλήνων κοράκων ), καθώς και να μη "μασάει" στις βουτιές του Γουάρντα και του Πρίγιοβιτς ώστε να πάρουν τα πεναλτάκια που τους δίνουν αφειδώς σε παρόμοιες περιπτώσεις οι ντόπιοι "χειρουργοί" με τη σφυρίχτρα. Το ηχητικό αποτέλεσμα όλων αυτών των χαστουκιών ( δεν έμενε δα και τίποτ΄άλλο,αφού η υπόθεση ΤσουΛού είχε λήξει οριστικώς και αμετακλήτως μετά το 2-1 ) ήταν οι γυμνοί του πετάλου, με το υπόλοιπο γήπεδο βουβό φυσικά, ν΄αρχίσουν πλέον τα γνωστά απόστιχα του ασματικού ευαγγελίου τους περί της ιστορίας, του λαού κλπ. του σωματείου των, καταλήξαντες στην παοκοειδή βερσιόν του εθνικού μας ύμνου, ενώ Ο ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΟΥ ΓΡΑΦΙΚΟΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΛΩΣΣΑΣ με το βλαχαδερό προσωπείο καθ΄όλο τούτο το επώδυνο διάστημα. παρουσίαζε έντονη συμπτωματολογία ανικανοποίητης δίψας λόγω ξηροστομίας από το στρες των αλλεπάλληλων σκαμπιλιών που δεχόταν η ομάδα του. Και μόλις είχε επεκτείνει το συμβόλαιό του...

Για την ιστορία, ο Φέϊσα, ο ανάπηρος που λέγαμε εδώ ντε, μ΄εντυπωσίασε, όπως μ΄άρεσε κι΄ο Γουάρντα. Το φινάλε ήταν του τύπου "όλε - όλε" για την Μπενφίκα. Οι γνωστές πασίτσες για δυο λεπτά, με τον Πάοκ να παρακολουθεί....

ΤΩΡΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΠΡΩΪΝΙΑΤΙΚΑ ΤΕΤΟΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ; ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΑΠ΄ΤΟΝ ΒΡΑΔΙΝΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΕΡΝΛΙ;

Γιατί επιδιώκω να είμαι πάντα σεμνός, ψύχραιμος, ρεαλιστής και να μην πετάω στα σύννεφα. Δε γουστάρω τα αστήρικτα "θα σας γαμήσουμε, θα σας ξεκωλώσουμε, θα σας ξεφτιλίσουμε" και τα τέτοια. Κάποτε, παλιά, τα΄λεγα κι΄εγώ. Στα τσιμέντα. Είναι πια καιρός που τα΄χω αφήσει παράμερα όλα τούτα. Και επειδή ΓΡΑΦΩ σε μια ιστοσελίδα που ΣΕΒΟΜΑΙ, ένας λόγος παραπάνω. Άλλο να σε διαβάζουνε, όσοι τέλος πάντων είναι αυτοί, κι΄άλλο να΄σαι στο γήπεδο ή με την παρέα σου στο σαλόνι σου μπρος στην οθόνη. Έχεις ΕΥΘΥΝΗ γράφοντας. Πληκτρολογώντας για την ακρίβεια.

Απόψε, δεν ξέρω τί θα γίνει. Εύχομαι να περάσουμε. Θα΄ναι δύσκολη η βραδιά και θα χρειαστεί ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΛΑΘΗ. Ό,τι και να γίνει πάντως, σε κάθε έκβαση, ξέρω τί φωτογραφία θα βάλω στο άρθρο που σκοπεύω να γράψω αύριο για το ματς. ΑΥΤΗ:

Γιατί εγώ είμαι ΓΑΥΡΟΣ. Και γαύρος πάνω απ΄όλα σημαίνει να είσαι ειλικρινής, να μην πουλάς φούμαρα και ν΄αντικρίζεις κατάματα την αλήθεια. Να΄σαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΗΣ. Να μην αιωρείσαι. Και απλοελληνικά, για να τελειώνουμε, στο ερώτημα "μπορούμε σήμερα;" η απάντησή μου είναι ξεκάθαρη:

ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ! ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΣΑΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!