Μια ήττα, είναι κι΄αυτή στο πρόγραμμα. Κάποτε θα΄ρχόταν. Ο ΤΡΟΠΟΣ όπως που χάσαμε, είν΄αυτό που σε καίει. Σου΄ρχεται να τη....

την πουτάνα. Συμβαίνουν βέβαια συχνά ετούτα στο ποδόσφαιρο. Η "ομορφιά" όπως λένε του ποδοσφαίρου: το απερίμεντο. Το παράλογο. Το άδικο. Άμα σ΄ευνοεί φυσικά το αποτέλεσμα, όλα μια χαρά. Ανακούφιση με ξεφούσκωμα του κερατά. Άμα είναι σε βάρος σου όμως, σου΄ρχεται να την κάνεις κομματάκια αυτή την...κωλοθεά. Εκείνο που ΔΕΝ είναι πάντως συχνό, καθόλου, είναι η ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ του αυτογκόλ του Βούκοβιτς. Σπανίζει. Συνέβαλε κι΄ο Γιαννιώτης στη συγκεκριμένη φάση. Και γεννήθηκε το ΤΕΡΑΣ του 0 - 1... Εξακολουθώ ασφαλώς να στηρίζω και τους δύο. Γιατί μέχρι χθες, με γέμιζαν εμπιστοσύνη και οι δυο τους.

Δεν θα μπω ούτε σε περιγραφές, ούτε σε αναλύσεις, ούτε σε εξηγήσεις, ούτε σε κριτικές, ούτε σε γκρίνιες, ούτε σε απολογίες, ούτε σε στατιστικά, ούτε τίποτα. Θα τα μπουχτίσετε όλα τούτα. Από παντού έχουν ήδη αρχίσει να΄ρχονται. Γιαυτό θα΄μαι βραχύς. Βραχύς και ψύχραιμος. Τα΄χουμε πει άλλωστε: στα ΠΟΛΥ κρίσιμα, οι σφυγμοί μου πέφτουν αντί ν΄ανεβαίνουν, το στόμα παραμένει υγρό αντί για στεγνό και το δέρμα ξηρό αντί να στάζει ιδρώτα, με χρώμα νορμάλ αντί για χλωμό ή - αντίθετα - αναψοκοκκινισμένο. Ούτως ή άλλως, δεν καπνίζω. Πια. Κάποτε, θα΄ταν βουνό τα τσιγάρα μπροστά μου και το σπίτι ντουμάνι. Τώρα; Χειρουργείο σκέτο...

ΔΥΟ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΛΟΙΠΟΝ. ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Το΄χει το μέλλον αυτή η ομάδα. Παίχτες καλούς έχει. Όπως και προπονητή. Να τους αφήσουμε να δουλέψουν. Και να΄μαστε δίπλα τους. Καθόλου σπάνια, αντιθέτως, ΤΕΤΟΙΕΣ ήττες δυναμώνουν μια ομάδα. Την πεισμώνουν. Την κάνουν αποφασιστικότερη, πιο πεισματάρα και κυρίως ΠΙΟ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ. Διέκρινα άγχος σε πολλές στιγμές. Η αυτοπεποίθηση είναι κάτι που ως γνωστόν χτίζεται σταδιακά. Μια κρίσιμη αναποδιά, όπως π.χ. ένα ΤΕΤΟΙΟ αυτογκόλ, απαιτεί και ΤΕΤΟΙΟΥΣ χειρισμούς για να ξεπεραστεί που, καθώς φαίνεται, ΑΚΟΜΑ, δεν τους διαθέτουμε. Προσδοκώ όμως, σχετικά, να ετοιμαστεί ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ένα όνομα. Ένα όνομα το οποίο μας ήρθε κατ΄εξοχήν για να κουβαλάει την ομάδα στις πλάτες του με το κύρος και το ποδοσφαιρικό του ανάστημα, ΕΙΔΙΚΑ σε παρεμφερείς, καίριες δηλαδή, καταστάσεις: Γιάγια Τουρέ. Τον πιστεύω και τον περιμένω. Γιατί είναι ΣΟΒΑΡΟΣ άνθρωπος πριν απ΄όλα, εκτός από παιχτάρα, και ΔΕΝ είναι αγνώμων. Γιαυτό. Με τη βοήθεια φυσικά και των άλλων. ΗΓΕΤΗ κοντολογίς χρειαζόμαστε. Για΄κείνα που ταράζουν. Για τα...ομαλάκια, έχουμε μπόλικους. Νέους και παλαιότερους. Καταλαβαινόμαστε. Προσδοκώ επομένως και ΕΥΕΛΠΙΣΤΩ. Την κατάλληλη ώρα, ΝΑ ΜΠΕΙ ο παίχτης.

Θέλω να κλείσω, με το πέταλο της 7. Μαλακία ορισμένων να επαναλαμβάνουν πρακτικές καταδικαστέες, αφού είναι πολλαπλά βλαπτικές. Ανίατοι. Και μεγαλείο της Θύρας, το χειροκρότημα στους ποδοσφαιριστές μας με το γνωστό ΥΠΕΡΟΧΟ τραγούδι. Τους έβλεπα τους παίχτες: συγκινημένοι, έκθαμβοι, σαν να ζητούσαν συχώρεση, αναγνώριζαν και υποκλίνονταν στη λαύρα που τους επευφημούσε, παρά την ήττα, για την ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Πικραμένοι και τσαντισμένοι μαζί. Ένα δίσκελο, που μπορεί να μετατραπεί καθώς είπα και στην αρχή σε ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ. Κι΄αυτή δίνει ΤΙΤΛΟΥΣ. Α! Μην ξεχάσω και τον διαιτητή. Δεν τις μπορώ τις προκαταβολικές γκρίνιες καθώς και τη διασπορά αβάσιμων πιθανολογήσεων, υποψιών και καλά, για λόγους κακώς εννοούμενης Ολυμπιακοφροσύνης. Τουλάχιστον.

ΑΥΤΑ, ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΜΕ ΠΡΟΣ ΜΙΛΑΝΟ ΜΕΡΙΑ. ΕΧΕΙ ΔΡΟΜΟ ΠΟΛΥ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ. ΥΠΟΜΟΝΗ. ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ. ΔΕ ΣΕ ΒΓΑΛΑΝΕ ΤΥΧΑΙΑ ΘΡΥΛΟ! ΑΚΟΜΑ ΚΙ΄Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΤΟ ΑΠΕΔΕΙΞΕ....

Υ Γ.  Η κάτω φωτογραφία απ΄το χθεσινό ματς, θέλω να ΜΕΙΝΕΙ.