Είναι ένα θέμα οφθαλμοφανές. Εδώ μιλάμε και γράφουμε, πρακτικά όλοι, ότι παρατηρούμε στο πρωτάθλημα μια επιθετική δυστοκία από τον Ολυμπιακό. Αδιαμφισβήτητοι οι αριθμοί. Σε 14 αγώνες, 21 γκολ μοναχά. Λίγα πολύ, ειδικά σε σχέση με τον αριθμό των ευκαιριών που κάνουμε. Ένα γκολ κάθε 11,5 περίπου προσπάθειες ή, αν θέλετε, 1,5 γκολ τον αγώνα. Ο πρώτος που το΄χει επισημάνει άλλωστε επίσημα, είναι και ο πλέον υπεύθυνος να΄χει γνώμη επ΄αυτού. Ο Πέδρο Μαρτίνς. Αντίθετα, στην Ευρώπη βάζουμε σαφώς περισσότερα γκολ. Σε 10 αγώνες έχουμε πετύχει 22, δηλ. 2,2 γκολ ανά αγώνα. Κι΄έχουμε παίξει με ομάδες καθόλου μικρές. Μερικές μάλιστα, το εντελώς αντίθετο κι΄από ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα πολύ βαριά, καμιά σχέση με το δικό μας.

Επειδή λοιπόν δεν έχει τύχει να διαβάσω κάποιο άρθρο στα αθλητικά ΜΜΕ αναφορικά με την αιτιολογία αυτής της φανερής διαφοράς στην παραγωγικότητα της ομάδας, μπορεί να΄χουν γραφεί και ένα και περισσότερα αλλά δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου, είπα να ανατάμω κάπως το ζήτημα και ν΄απομονώσω κάποιους παθογενετικούς, ας τους χαρακτηρίσω, ως προς το φαινόμενο παράγοντες. Πάμε:

1. ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ

Δεν αποτελεί δικαιολογία. Είναι αναντίρρητη η ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ εχθρική στάση διαιτητών και βοηθών απέναντι στον Ολυμπιακό. Συστηματικά, μας πολεμούν. Γιαυτό δημιουργήθηκε άλλωστε και η "εξυγίανση". Για το...50:50. Γιαυτό και ο κυβερνητικός σχεδιασμός, η επιστασία και η...επίσημη γνωμοδότηση ότι όλα "βαίνουν καλώς" με την πρωτοφανή και εγκληματική συμπαιγνία της ΟΥΕΦΑ, οι διαφορες συμμαχίες έστω και πρόσκαιρες του τρίο ( αλλά μπροστά στον κοινό εχθρό όλα παραμερίζονται άμα λάχει ), οι αστυνομοπειθαρχικές εκλεκτικές τυφλώσεις και ευρεσιτεχνίες, ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ο γηπεδικός εκτελεστικός βραχίονας του αντιΟλυμπιακού μετώπου, οι κόρακες με την σφυρίχτρα. Δεν είναι σχήμα λόγου αυτό. Δεν είναι εκλογίκευση σαν κι΄εκείνη που έχουν εφεύρει και προώθησαν, επιτυχώς στους δικούς τους ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ οπαδούς, πάση δυνάμει όλοι οι τιτλολιμασμένοι κατά την τελευταία εικοσαετία της απόλυτης Ολυμπιακοκρατίας ως αντίβαρο σε παίχτες περιωπής σαν τον Τζιοβάνι, τον Ριβάλντο, τον Τζόρτζεβιτς και τους λοιπούς γίγαντες. Είναι ΑΝ-ΑΝΤΙ-ΡΡΗΤΟ, για όποιον δεν εθελοτυφλεί και διαθέτει έστω και ελαφρώς κάτω του μέσου όρου οπαδικό ΙQ. Σπανίζει οπωσδήποτε, να τα λέμε όλα, το είδος...

Έτσι, εκτός από τα πέναλτι που συστηματικά δεν μας δίνουν εδώ "να καεί ο κόσμος", μπόλικα, κάπου διάβασα 8 μέχρι τώρα, είναι ΣΥΝΟΛΙΚΑ οι πολλαπλές εναντίον μας ΑΔΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΕΣ διαιτητικές αποφάσεις σε κάθε ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ αγώνα, που μας έχουν όλους ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕΙ. Με ελάχιστες εξαιρέσεις προς την αντίθετη πλευρά. Ευνοϊκές εννοώ προς τον Ολυμπιακό. Είναι τα φάουλ υπέρ της ομάδας που δεν σφυρίζονται, αλλά στα 2 ή 3 - το ένα, και ενώ έχουμε κατοχή μπάλας π.χ. 65% τελικά βρισκόμαστε χρεωμένοι με περισσότερα(!) φάουλ απ΄ότι ο αμυνόμενος αδιάκοπα αντίπαλός μας, είναι οι κίτρινες που μας δείχνουν με το παραμικρό ενώ στους άλλους θα πρέπει να χυθεί αίμα απ΄τους δικούς μας για να βγει η ρημάδα, είναι οι αποβολές που θα΄πρεπε κανονικά να΄χουν επιβάλει στους αντιπάλους μας και τουμπεκιάζονται κατά κανόνα ΑΝΑΙΔΕΣΤΑΤΑ, με την απάθεια εκείνου "που΄χει γερές πλάτες". Μα, κατ΄αυτόν τον τρόπο, με το σκηνικό ΠΟΥ ΣΤΗνουν σε βάρος μας από τα ΠΡΩΤΑ κιόλας σφυρίγματα και με τα εκλεκτικώς ενεργά ή αδρανή σημαιάκια τους, ΑΛΛΟΙΩΝΟΝΤΑΙ αποτελέσματα και φυσικά ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ, ΑΝΑΣΤΕΛΛΕΤΑΙ, ΦΡΕΝΑΡΕΙ η παραγωγικότητα της ομάδας. Δεν χρειάζονται ΜΟΝΟ τα πέναλτι. Ένα φάουλ μόλις έξω απ΄την περιοχή του αντιπάλου μας που δεν σφυριέται, μια κίτρινη που δίνεις με το πρώτο στον κεντρικό μας οπισθοφύλακα σε ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ αντίθεση για το ίδιο και χειρότερο παράπτωμα απ΄τον αντίστοιχο της άλλης ομάδας, ένα κόρνερ που δεν μας δίνεις, έχουν δυνητικώς πολλαπλές ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ επιπτώσεις ΚΑΙ στην παραγωγικότητά μας, αλλά φυσικά ΚΑΙ στο αποτέλεσμα του αγώνα.

Αντίθετα, στους ευρωπαϊκούς μας αγώνες ΔΕΝ υπάρχει ετούτος ο ΕΓΧΩΡΙΟΣ διαιτητικός ολετήρας. Λογικό και αναμενόμενο. Και ως επακόλουθο, κύριο, η σαφώς υπέρτερη ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ της ομάδας. Κάτι αντίστοιχο θα΄λεγα με τ΄αποτελέσματα των αγώνων στο μπάσκετ εναντίον του Βάζελου, σε Ευρώπη και Ελλαδιστάν. Διά τους γνωστούς, πάλι διαιτητικούς, Βασιλακοπουλόγους.

2. ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ

Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, κατ΄εμέ, ότι το προηγούμενο επηρέαζε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, την ψυχολογία των παιχτών μας. Και λέω "επηρέαζε", γιατί, δεν ξέρω, πιθανότατα η μεγάλη πρόκριση σε βάρος της Μίλαν να΄χει γυρίσει τον διακόπτη της παραγωγικότητάς μας στο εξής προς το καλύτερο. Θα δούμε. Καθαρά ψυχολογικό το θέμα, ανεξάρτητα απ΄το γεγονός ότι θέλουμε σίγουρα έναν-δυο πιο γκολτζήδες επιθετικούς στην ομάδα. Τους επηρέαζε ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ή και ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, αρνητικά, στο να σκοπεύσουνε δίχτυα. Σε ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ συνδυασμό με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της σιγουριάς ότι ο Πάοκ θα το πάρει, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ΄ΧΕΙ ΕΤΟΥΤΟ, ΤΟ ΥΠΕΣΧΗΜΕΝΟ ΑΠ΄ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, πρωτάθλημα. Πώς να παίξεις επομένως; Πώς να΄χεις την απαιτούμενη "ψυχρότητα" και αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να στέλνεις την πουτάνα στο πλεχτό του απέναντι, όταν έχεις ενθυλακώσει πια βαθιά στην ψυχή σου την ΕΥΡΕΩΣ ΔΙΑΔΕΔΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ άποψη πως ο Πανθεσσαλονίκειος "θα το πάρει" ο κόσμος να χαλάσει;  Αφού είσαι πεπεισμένος ενδόμυχα πως Ο,ΤΙ και να κάνεις, τίτλο ΔΕΝ πρόκειται να δεις. Εντάξει, είναι ασφαλώς ΚΑΙ θέμα ικανότητας, ρέντας και τα τοιαύτα η επιτυχία ενός γκολ, αλλά άμα έχεις τέτοιους κόρακες ΣΥΝΕΧΕΙΑ απέναντί σου, στην κυριολεξία, και περιβάλλεσαι πια ασφυκτικά ( τα συζητάνε όλα οι παίχτες, τα ξέρουν οι ΠΑΝΤΕΣ στην ομάδα ) από μια κοινή γνώμη που σου λέει "αδελφάκι, κάνε ό,τι κάνεις, αλλά να ξέρεις ότι ο τίτλος είναι καπαρωμένος απ΄τον άλλονα", πώς να μην επηρεαστεί αρνητικά η ψυχολογία σου, συνειδητά ή υποδόρια, ύπουλα, και συνακόλουθα ΚΑΙ η εκτελεστική σου δεινότητα; Όση διαθέτεις τέλος πάντων. Αλλά τέτοια είχε αποδεδειγμένα και ο Κωστάκης φερ΄ειπείν και ο Λάζαρος αλλά όπως είχε δείξει στα φιλικά κλπ και ο Γκερέρο... Τσοντάρουν βέβαια οι αμυντικοί στα όσα γκολ πετυχαίνουμε τέλος πάντων, αλλά άλλη η ψυχολογική στόφα και κατάσταση ενός αμυντικού όταν κατεβαίνει να πάρει κεφαλιά ή να κερδίσει μια μπαλιά στο τζέρτζελο μετά από λ.χ. κόρνερ και να το χώνει στον άλλονα κι΄άλλη τελείως η ιστορία, η περίπτωση ενός επιθετικού παίχτη. Που έχει ως ΒΑΣΙΚΗ του υποχρέωση να δημιουργεί και να ΒΑΖΕΙ, ενώ ο αμυντικός να μην του τα΄χώνουνε.

Στην Ευρώπη, είναι αλλιώς. ΕΚ ΔΙΑΜΕΤΡΟΥ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Δεν υπάρχουν εκεί τέτοια σκηνικά, το πλαίσιο και οι συνθήκες διεξαγωγής των αγώνων είναι ξεκάθαρα αλλιώτικα και κατά συνέπεια, εκτός άλλων, ΚΑΙ η παραγωγικότητα σε γκολ "βγαίνει" από τους παίχτες μας διαφορετικά.

3. ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥΛΜΑΝ

Άλλος επίσης, σημαντικός παράγων ερμηνείας της υφιστάμενης διαφοράς σε...ευτοκία γκολ. Εδώ και έξω. Εδώ, ιδίως με τις μικρές λεγόμενες ομάδες, το σύστημα πούλμαν απ΄αυτές ειδικά στο Καραϊσκάκη αλλά και στην έδρα τους είναι κανόνας. Όλοι απ΄τη μέση και κάτω, μαζική άμυνα, να μη φάμε πρωτίστως γκολ αλλ΄αντίθετα να κερδίσουμε καμιά μπαλιά, τώρα που είναι όλοι τους προωθημένοι, και να φύγουμε στην κόντρα είτε με γρήγορο συνδυασμό είτε με μακρινή μπαλιά, μπας και το χώσουμε. Ξέρουμε καλά εμείς οι Ολυμπιακοί απο δαύτα...

Στην Ευρώπη, δεν έχει τέτοια. Οι αγώνες είναι σαφέστατα πολύ πιο ανοιχτοί ( αντίθετα εμείς είμαστε εκείνοι που όταν παίζουμε εκτός έδρας με ισχυρό αντίπαλο το κάνουμε με πολύ ενισχυμένη την μεσοαμυντική μας λειτουργία ), δημιουργούνται συνεπώς κενά, χώροι, στους αντιπάλους μας τέτοια που μας επιτρέπουν ένα πιο άνετο και ολοκληρωμένο επιθετικό παιχνίδι με αντίκτυπο ΚΑΙ στον ΑΡΙΘΜΟ των επιτυγχανόμενων τερμάτων και φυσικα των αποτελεσμάτων. Παίζεται ΠΙΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ στους ευρωπαϊκούς μας αγώνες κι΄όχι αυτό το συνεχές, μονότονο, κουραστικό παλιόπραμα που βλέπουμε παγίως με τους πλείστους στο Φάληρο. Άντε πίεση από΄δω, πίεση από΄κει, άντε σέντρα από΄δω, κάθετη από΄κει, στημένο από΄δω, έλα ρε Σισέ και Βούκοβιτς στα κόρνερ στην περιοχή τους, έλεος πια, τα ίδια και τα ίδια...

4. ΕΛΑΤΤΩΜΕΝΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ

Θα΄λεγα πως υπάρχει συνάφεια με τον προεκτεθέντα παράγοντα, τον 3. Είναι παρατηρημένο. Εξ΄ου και το "σύνδρομο του πρώτου ημιχρόνου", που μας διακρίνει φέτος σε πολλούς αγώνες. Το΄χε αυτό από παλιά ο Ολυμπιακός, ειδικά μέσ΄στο Καραϊσκάκη αλλά όχι αποκλειστικά, με τις ασθενέστερες ομάδες. Μια ελαττωμένη συγκέντρωση, μια χαλαρότητα, ένα μπλαζέ υφάκι του στιλ "Ντααααξ΄μωρέ...ό,τι και να γίνει, από΄δω από΄κει, θα το πάρουμε όπως και να΄χει το ματσάκι, θα μπει κάποτε ακόμη κι΄αν αργήσει κομμάτι...". Ουδέν χείριστον αυτής της νοοτροπίας. Που την έχουμε πληρώσει, ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΑ, πολύ ακριβά. Πετάς το πρώτο μισό του αγώνα με την επιπολαιότητα και τη χαλαρότητα που δείχνεις, χάνεις τη μια μετά την άλλη κλασικές ευκαιρίες γιατί δεν είσαι βασικά συγκεντρωμένος, σου κάνει ο άλλος μια κόντρα ή ένα σουτ του αιώνα απ΄το τίποτα, άντε μετά να τρέχεις να ισοφαρίζεις. Δεν μπαίνει η στρογγυλή στο πρώτο τέταρτο του β΄ημιχρόνου, παίρνει ο άλλος θάρρος, εσένα αρχίζει να σε πιάνει το άγχος, γιαυτό και χάνεις ΤΩΡΑ τις ευκαιρίες να τους το χώσεις, το ρολόϊ κυλάει, η εξέδρα αγωνιά και δυσφορεί, κάνει ο άλλος συνεχείς αλλαγές να σάξει όσο γίνεται τη δουλειά, κάνει κι΄ο απέναντι όμως για να κρατήσει το σκορ, έλα Σισέ και Βούκοβιτς στην περιοχή τους μπας και καθαρίσετε κι΄αποφύγουμε τις βαθμολογικές απώλειες και τα πουστριλίκια. Τί, όχι; ΚΑΘΑΡΑ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΑΙΧΤΩΝ ΑΥΤΗ Η - ΓΝΩΣΤΗ ΔΥΣΤΥΧΩΣ - ΥΠΟΘΕΣΗ...

Πιστεύω στο εξής να πάρει τέλος η συγκεκριμένη δουλειά. Σαν να δείχνει έτσι το πράμα...

ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ ΛΟΙΠΟΝ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΕΛΛΕΙΨΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ ΣΤΟ ΣΚΟΡΑΡΙΣΜΑ ( ΜΕΡΙΚΩΣ ΚΑΤ΄ΕΜΕ ), ΠΑΓΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ "ΠΟΥΛΜΑΝ" ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΜΑΣ, ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΧΤΩΝ ΜΑΣ ΣΕ ΘΕΩΡΟΥΜΕΝΟΥΣ "ΕΥΚΟΛΟΥΣ Ή ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΟΥΣ" ΑΓΩΝΕΣ.

Αυτά θα ισχυριζόμουνα, σε συνδυασμό, ότι αποτελούν τα αίτια της εδώ πανθομολογούμενης αναλογικής δυστοκίας μας σε γκολ, συγκριτικά με την επαρκή και λογική παραγωγικότητα της ομάδας στους ευρωπαϊκούς μας αγώνες. Το επιχείρημα "νέα ομάδα" ακόμη, δεν μοιάζει να ισχύει, αφού με την ίδια παίζουμε κσι στην Ελλάδα και έξω.