Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου. Τζων Κέννεντυ, 1917-1963, Αμερικανός πρόεδρος [1960-1963]

Πολύ μεγάλη και αχώνευτη κουβέντα για το επίπεδο του σύγχρονου Έλληνα, που ειπώθηκε, από τον δολοφονημένο Αμερικανό πρόεδρο κατά την τελετή ορκωμοσίας του, το 1960.

Και ποιός Έλληνας να την χωνέψει όταν, ύστερα απο δύο εκατονταετίες "ελευθερίας" και "δημοκρατικής ωριμότητας", μοιάζει να μην έχει, ακόμη, αποφοιτήσει από το κοινωνικό νηπιαγωγείο. Ιδίως, οι τελευταίες γεννιές Ελλήνων γεννηθήκαμε και γαλουχηθήκαμε σε ένα σύστημα που είναι ταγμένο για να αποχαυνώνει, να εκμαυλίζει και να ευνοεί την προβολή κατώτερων συναισθημάτων, μιας και με αυτό τον τρόπο μπορεί να ηγεμονεύει απρόσκοπτα.

Μόνο απο θαύμα ξεφεύγει κανείς απο αυτή τη μέγγενη κι όσοι ξεφεύγουν πληρώνουν το ακριβό τίμημα της κοινωνικής περιθωριοποίησης και χλεύης.
Από τον πολιτικό ηγέτη, μέχρι τον εργοδότη, τον γιατρό και τον εκπαιδευτικό, σε κάθε έκφανση της ζωής σε αυτή τη χώρα, το κύριο γνώρισμα της συμπεριφοράς είναι η γελοιοποίηση και η απαξίωση των άριστων και εκείνων που προσπαθούν για να ξεχωρίσουν από τον σωρό.

Επομένως, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός οτι ο Έλληνας έχει μάθει να απαιτεί χωρίς, τις περισσότερες φορές, να προσφέρει, να επικρίνει, χωρίς να αποδέχεται την κριτική και να άγεται και να φέρεται ως αιγοπρόβατο επί σφαγή -από τις παραπάνω κατηγορίες των πολιτών δεν εξαιρείται, σε ορισμένες περιπτώσεις, ούτε ο αρθρογράφος! 

Τώρα, γιατί τόσος πρόλογος; Μα είναι ολοφάνερο!

Από αυτό το βήμα ταχθήκαμε για να προασπίζουμε το καλώς εννοούμενο συμφέρον του Ολυμπιακού, χωρίς αυτό να σημαίνει πως κατέχουμε το αλάθητο. Αλλά και κανείς δεν θα μπορέσει, ταυτόχρονα, να μας καταγγείλει, αβίαστα, οτι παίζουμε παιχνίδια εντυπώσεων και εξουσίας, ακόμη και αν ορισμένες θέσεις και απόψεις μας δεν είναι αρεστές είτε αναμεταξύ μας, είτε στο ευρύτερο φάσμα των σχέσεών μας με όλους εσάς.

Οι αποδοκιμασίες, όταν δεν μας αρέσει η αγωνιστική εικόνα της ομάδας μας είναι, κατά ορισμένους, αποδεκτές. Διαφωνώ! Η αποδοκιμασία δεν "ζωντανεύει" κάποιον. Τον "σκοτώνει"! Απευθύνομαι σε όλους όσοι έχετε παίξει ποδόσφαιρο σε επίσημο επίπεδο. Θα γνωρίζετε πως η αποδοκιμασία της κερκίδας σου "κόβει τα πόδια". Θολώνεις! Κοντολογίς, αυτός που γιουχάρει λειτουργεί ως υπονομευτής, όσες δικαιολογίες κι αν αναζητήσει για τη συμπεριφορά του.

Αυτό θέλουμε; Μήπως, τελικά έχουμε πέσει θύματα αυτής της νεοελληνικής τάσης μόνο να απαιτούμε, χωρίς να εμβαθύνουμε; 

Όταν ο διπλανός μας, ο παραπίσω μας και ο... παραεμπρός μας γιουχάρει, ΕΣΥ σήκω από τη θέση σου και άρχισε να φωνάζεις: "Ολυ-μπια-κός, Ολυ-μπια-κός". Παρακίνησε και τους δίπλα σου να φωνάξουν υπέρ της ομάδας και όχι σε βάρος της και θα δεις οτι είναι τόσο λυτρωτικό όσο και αποτελεσματικό!

Ας κοιτάξουμε να ξεφύγουμε όσοι, το δυνατό, περισσότεροι από την "ελληνική πραγματικότητα", που περιέγραψα στον πρόλογο και να δούμε, επιτέλους, τί μπορούμε να προσφέρουμε ΕΜΕΙΣ στην ομάδα, έτσι...για να κάνουμε τη διαφορά!

Άλλωστε, ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ αρχίζει από Όμικρον, όχι από... ΟΥ !!!

Αδάμ Αδαμόπουλος