Ο γαύρος είναι "λαϊκό", φθηνό και εύπεπτο ψάρι! Σερβίρεται ως πρώτο πιάτο, για να ανοίξει την όρεξη και για να φέρει κοντά την παρέα. Αρκεί να μην φας πολύ γιατί, τότε, θα σου καθήσει βαρύς, στο στομάχι!

Όπως ακριβώς και ο "Γαύρος", άλλοτε απλώς, Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιά, η κυριακάτικη, απογευματινή έξοδος των εργατών, η διαφυγή από τον κάματο της βδομάδας και το άχθος της καθημερινής αναζήτησης του επιούσιου, η στιβαρή πλάτη όπου ακούμπαγαν, στην αρχή, την περηφάνεια τους οι Πειραιώτες, πλέον ΠΑΕ Ολυμπιακός, ο υπερεθνικός επιχειρηματικός γίγαντας που έχει γίνει πόλος έλξης για Αγίους και Αμαρτωλούς.

Στην παλιά Ελλάδα, η κοινωνία διέθετε μόλις δύο ταχύτητες στο κιβώτιο. Τα τζάκια και την πλέμπα. Στην τωρινή έκφανσή της, η κοινωνία μετατράπηκε σε αγωνιστικό ποδήλατο 70 ταχυτήτων. Κανείς δεν γνωρίζει ποιός είναι ποιός και τί. Αρκεί ένα λαμπερό ΙΧ και ένα αστραφτερο ρολόι, περισπούδαστο ύφος ξερόλα και υψηλές γνωριμίες με κατακάθια της εξουσίας για να περιβληθεί η παρουσία του "Πουθενά", με την αίγλη του Μεγάλου και Τρανού.

Ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την κοινωνική τερατογένεση. Από καταφύγιο έγινε, σε μαύρους καιρούς, άντρο απατεώνων και σκοτεινών συμφεροντολόγων. Ο πυρήνας της ύπαρξής του είχε διατηρήσει, όμως, ζωντανό, το αρχικό κύτταρο.

Από την καρβουνόσκονη του Ποδηλατοδρομίου, στην... αστρόσκονη του Γ. Καραϊσκάκης κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας της ομάδας.

Εμείς οι Γαύροι, που λέτε, είμαστε μια αξιοπερίεργη φυλή. Δεν είμαστε πλεονέχτες. Τα θέλουμε, απλώς, όλα και εί δυνατόν, τώρα! Ξεχνάμε, βέβαια, οι περισσότεροι απο μας, πως η βιασύνη δεν είναι δα και η μεγαλύτερη αρετή... Και εκεί τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, τρώμε και κανά παίχτη, κανά προπονητή, κανά πρόεδρο και ξαποσταίνουμε για λίγο, ομφαλοσκοπώντας και... γαυροσταυρίζοντας!

Να το πω αυτοκαταστροφικό; Πώς να το χαρακτηρίσω; Ορισμένοι υποστηρίζουν πως μια μεγάλη μερίδα των οπαδών γίνηκαν Νεόγαυροι, μεταλλάχθηκαν, δηλαδή, σε κακομαθημένα παιδιά που τα θέλουν όλα δικά τους, που συνήθισαν στις τσιπούρες και στα μαγιάτικα και τους ξινίζει ο ταπεινός γαύρος. Μπορεί να έχουν δίκιο μπορεί και να υπερβάλλουν, όσοι εφηύραν τον όρο. Αυτό εναπόκειται στην κρίση και στη συνείδηση του καθενός εξ ημών.

Δεν ανακαλύπτω την Αμερική αν υποστηρίξω, όμως, πως οι αντιδράσεις που παρατηρούμε, τα τελευταία χρόνια, στις τάξεις των οπαδών μας αποτελούν, στην ουσία, την έκφραση των κοινωνικών μεταλλαγών, καθώς ξεθώριασαν οι παλιές διαχωριστικές γραμμές. Η φτώχεια και η επιστροφή πολλών απο εμάς, στις συνθήκες που επικρατούσαν στη δεκαετία του '50, υπό το βλέμμα μιας δήθεν ευμάρειας που μας αποχαιρετά πικρόχολα προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη αναστάτωση. Αρκεί να υποστηρίζω -στο γήπεδο-  τον Ολυμπιακό, όταν όλα γύρω μου καταρρέουν, ή μήπως θα έπρεπε να τοποθετηθώ, παράλληλα, κοινωνικά και πολιτικά στον ίδιο χώρο "αναψυχής";

Σημεία των καιρών όπου, τις απαντήσεις θα τις δώσει ο καθένας στον εαυτό του. Αρκεί να μην μπλέξουμε την βούρτσα με την π...α!
Ο Θρύλος μας χρειάζεται και εμείς τον Θρύλο.
 
Aδάμ Αδαμόπουλος