Αναλογιζόμουν, όλο ανυπομονησία, τις περιπέτειες που έχει να αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός μας, το βράδυ της Τετάρτης, στο Βέλγιο.

Από το φωτεινό Φάληρο στο ομιχλώδες Άντερλεχτ, το προάστειο της βελγικής πρωτεύουσας, η ομάδα μας θα προσπαθήσει να μην βουλιάξει στον βάλτο από τον οποίο πήρε το όνομά της η πόλη των Βρυξελλών και να νικήσει τους παραπαίοντες, φέτος, Μωβ.

Η συντριπτική πλειονότητα των οπαδών μας ζει και αναπνέει για το Τσάμπιονς Λιγκ, για την περιβόητη ευρωπαϊκή "υπέρβαση", μιας και ο ολοσχερής αφανισμός του ανταγωνισμού στο πρωτάθλημά μας το κάνει, κατά την προσωπική γνώμη μου, κάπως βαρετό, παρά την βαριά και ανίατη αρρώστεια που δέρνει όλους μας και μας κάνει να επιζητάμε την κεφαλή του κάθε αντιπάλου επί πίνακι! Ο αντιολυμπιακισμός ζεί και βασιλεύει, βέβαια, αλλά κι αυτός έχει χάσει τα ερείσματά του και μοιάζει αποχρωματισμένος. Και πώς να είναι διαφορετικά, όταν ο οπαδός του κυριότερου ανταγωνιστή μας, του γνωστού πράσινου σωματείου, καλείται να γίνει ακτιβιστής, εθελοντής, βαφέας, κηπουρός και ρακοσυλλέκτης, από τους διάφορους Καβουρότσεπους οι οποίοι του το παίζουν "ηγέται". Πού θα βρει πειστικά επιχειρήματα για να μας ισοπεδώσει σε επίπεδο εριστικής διαλεκτικής; Βέβαια, δεν τους λείπει, για να λέμε την πάσα αλήθεια, το...φιλότιμο και πάντα εφευρίσκουν τεχνάσματα για να μας την λένε, αλλά περισσότερο είναι για γελά κανείς με την φιλοσοφική πενία τους παρά για να τους παίρνεις στα σοβαρά. Εδώ αρκετοί απο δαύτους δεν έχουν, αν έχετε παρατηρήσει, το θάρρος να ομολογήσουν οτι είναι οπαδοί του ΠΑΟ και το παίζουν ουδέτεροι...Κλασσική τακτική διαφυγής για επίπεδο Σαβάνας!

Καταλαβαίνω, επομένως, τον μέσο Γαύρο οπαδό που αδημονεί για ευρωπαϊκά μεγαλεία, συγκρίνοντας άκριτα, φορές-φορές, την μέτρια διεθνή παρουσία μας με την αστρική τροχιά του μπασκετικού Ολυμπιακού. Το ποδόσφαιρο δεν είναι, όμως, μπάσκετ όπου αρκούν λίγα ρινίσματα πρώτης ύλης για να παρασκευάσεις εντυπωσιακές τούρτες. Δεν έχει παρά να σκεφτεί, κανείς, το πόσες από τις χώρες που μεγαλουργούν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι, στην ουσία, ανύπαρκτες ή "λίγες" μπασκετικά, ώστε να κάνει την αναγωγή της δυσκολίας που ενέχει το εγχείρημα, ένας ολοκληρωμένος αθλητικός οργανισμός, σαν τον Ολυμπιακό, να μην μπορεί να διαφύγει από την τροχιά του ελληνικού ποδοσφαιρικού σύμπαντος και να επιβάλει τη δυναμική του και σε επίπεδο ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Δεν θα ασχοληθώ με τις αιτίες και τα αιτιατά που βάζουν τροχοπέδη στις φιλοδοξίες του ποδοσφαιρικού τμήματος. Θα με απασχολήσει, αντιθέτως, το πώς θα πρέπει να προσεγγίζουμε, κατά την προσωπική γνώμη μου, τις σύμφυτες με την ελληνική πραγματικότητα, ανυπομονησία, βιασύνη και ακρισία όταν πρόκειται για την επίτευξη μεσο-μακροπρόθεσμων στόχων, λαμβάνοντας υπόψη και την αντιολυμπιακή προπαγάνδα που έχει καταφέρει, εξώφθαλμα, να στρέφει, κατά καιρούς, μερίδα των οπαδών μας κατά της ομάδας και των διοικήσεών της.

Οι κυριότερες παράμετροι που συμβάλουν ώστε μια ποδοσφαιρική ομάδα να μετατραπεί σε μεγαθήριο είναι τρεις: η οργάνωση, η υπομονή και η οικονομική ευμάρειά της. Ο Ολυμπιακός είναι ελλειματικός και στις τρεις αυτές κατηγορίες. Το έλλειμμα οργάνωσης επηρρεάζει τη σχεδίαση και την επίτευξη των μεγάλων στόχων. Η έλλειψη υπομονής οδηγεί σε αποσπασματικές τακτικές και παρεμβάσεις που επηρρεάζουν ευθέως ανάλογα την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Τέλος, παρά το ότι εντός των συνόρων θεωρούμαστε οικονομική υπερδύναμη, για τα επίπεδα των ευρωπαϊκών ομάδων που διεκδικούν διακρίσεις και τρόπαια είμαστε, ακόμη, ένας ενοχλητικός, αλλά σε κάθε περίπτωση, κώνωψ!

Παράλληλα, οι διοικήσεις μας μεταχειρίζονται, διαχρονικά, τον μέσο οπαδό, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της πολιτικής εξουσίας. Μας χαϊδεύουν τα αυτιά, μας νουθετούν σαν νηπιαγωγοί και μας υπόσχονται καραμελίτσες και γλυφιτζούρια, μόνο και μόνο για να μας απογοητεύουν, προκαλώντας θλιβερές αντιδράσεις σαν εκείνες που βιώσαμε, πέρυσι, στο Γ. Καραϊσκάκης.

Δεν γνωρίζω αν έκανε η κότα το αυγό, ή το αυγό την κότα γνωρίζω, όμως, πως η συντομωτέρα οδός προς την εξέλιξη και την ωριμότητα είναι η αλήθεια, η συνέπεια και η συνάφεια λόγων και πράξεων. Ουδέποτε με έπεισε η ρητορική που υποστηρίζει πως "αυτόν τον κόσμο βρήκαμε και δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε". Όποιος διακονεί κάτι τέτοιο είναι, κατά την γνώμη μου, υποκριτής. Εναπόκειται στη διοίκηση της ομάδας να "εκπαιδεύσει" τον μέσο οπαδό δια των πράξεών της, να τονώσει τη συνεκτικότητα της τεράστιας οικογένειας που λέγεται Ολυμπιακός και να εμφυσήσει το απολύτως απαραίτητο πνεύμα υπομονής με οργανωμένες παρεμβάσεις σε επίπεδο δημόσιου διαλόγου, ώστε οι Γαύροι να μάθουμε οτι δεν μπορούμε να απαιτούμε τον ουρανό με τ' άστρα, αν δεν συνυπάρξουν οι παράμετροι που ανέφερα προηγούμενως.

Υπο το πρίσμα αυτό, θεωρώ απαραίτητη τη δημιουργία ενός αμιγώς Ολυμπιακού τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού σταθμού που θα προβάλει τις δραστηριότητες και τη φιλοσοφία της ομάδας μας και που θα προστατεύει, παράλληλα, τον επιρρεπή στη διαβολή και στην προπαγάνδα των αντιολυμπιακών, οπαδό μας.

Επειδή, για όλους που ζούμε για τον ΘΡΥΛΟ, το όνειρό μας είναι να σηκώσουμε ευρωπαϊκό κύπελλο και να πάψουμε να είμαστε, απλώς, το ενοχλητικό κουνούπι για τα παμφάγα σωματεία της Εσπερίας.     

Έως τότε...    

"Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν".

Αδάμ Αδαμόπουλος