Ο Γκαστόνε Γκάντερ ήταν το πιο τυχερό...παπί στον κόσμο των κόμικς. Μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς απέκτησε το προσωνύμιο του θρυλικού ήρωα του Disney χάρη στα επιτεύγματά του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, πολλά από τα οποία αποδόθηκαν, εκτός από την ικανότητα και στην εξαιρετική "τύχη", που τον ακολουθούσε. Από τότε κύλισε πολύ νερό στ' αυλάκι των Θρύλων. 

Στον Ολυμπιακό πέρασαν πολλοί προπονητές, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο ικανοί και "τυχεροί". Έως ότου κατέπλευσε, στο λιμάνι μας, ο Χοσέ Μιγκέλ Γκονζάλες Μαρτίν ντελ Κάμπο. Ο Μίτσελ!

Τί κοινό έχουν ο Ζέλικο με τον Μίτσελ; Τους δύο άντρες φαίνεται να ακολουθεί το ίδιο άστρο, που φωτίζει, συνήθως, τους ικανούς, ακόμη και αν ο Ισπανός δεν έχει να επιδείξει, ως προπονητής, τους τίτλους του Σέρβου.

ΑΚΡΟΒΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΑΕΔ

Ο Καστιγιάνος κατάφερε να μεταστρέψει την, αρχικά, επιφυλακτική μέχρι και απαξιωτική υποδοχή που του επιφύλαξε μεγάλη μερίδα των οπαδών μας αλλά και των Μέσων Ενημέρωσης, σε θαυμασμό και αναγνώριση για τις ικανότητες και την "τύχη", που τον συνοδεύει. Τίποτε από όλα αυτά δεν προέκυψε, όμως, απο παρθενογένεση. Ο Μίτσελ το κατάφερε, χάρη στη σκληρή εργασία στις προπονήσεις και στην σχεδόν άριστη διαχείριση του ρόστερ της ομάδας, εντός και εκτός γηπέδου, απότοκο της ισχυρής προσωπικότητάς του.

Υποχρέωσε τους ανθρώπους που τον λοιδωρούσαν και απαιτούσαν την άμεση απομάκρυνσή του από τον πάγκο του Θρύλου, να αναζητήσουν εργασία ως... ακροβάτες! Τόσες πολλές ήταν οι κωλοτούμπες που κάνουν εδώ και ένα δίμηνο, ώστε το τσίρκο να απομείνει η μοναδική ελπίδα τους για να εξοικονομήσουν ένα πιάτο φαγητό!      

Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ τρέχει με σπασμένα τα φρένα. Βρίσκεται μια ανάσα από το να καταρρίψει επιδόσεις πολλών χρόνων, όπως το θρυλικό ρεκόρ των 102 τερμάτων που είχε πετύχει η ομαδάρα επί προεδρίας Γουλανδρή, τη δεκαετία του '70, όσο αν κι αν μοιάζει δύσκολο, εξαιτίας των λιγότερων αγωνιστικών σε σύγκριση με τότε. 

Το ζητούμενο δεν είναι, όμως, τα ρεκόρ. 

ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΜΙΤΣΕΛ

Θα αποτολμήσω ένα σύντομο...scuba diving προκειμένου να εξηγήσω γιατί ο Ολυμπιακός του Μίτσελ μοιάζει, αν και στα σπάργανα, πιο ώριμος απο ποτέ για να δει μακρύτερα από τα σύνορα της χώρας, αλλά και για να εμφυσήσει τη σωστή νοοτροπία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Κατ' αρχάς ο Καστιγιάνος ξεκίνησε από τα βασικά. Την προπόνηση! Το Α και το Ω μιας ομάδας. Τόσα χρόνια είχαμε συνηθίσει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να ακούμε και κυρίως, να βλέπουμε ομάδες του Ολυμπιακού με ολοφάνερη την έλλειψη καλής φυσικής κατάστασης. Ακόμη και επί ημερών του αλησμόνητου, Ερνέστο Βαλβέρδε η ομάδα έτρεχε με τα χίλια, για 60' και ύστερα "κρέμαγε". Έτσι χάθηκαν προκρίσεις επί προκρίσεων, ή βαφτιζόταν ως απλή κακοδαιμονία, ή ακόμη και ψυχολογικό σύμπλεγμα το γεγονός πως δεχόμασταν καθοριστικά γκολ, στο τελευταίο δεκάλεπτο των ευρωπαϊκών αναμετρήσεών μας.

Με λυμένο, σχεδόν από τους πρώτους μήνες της παρουσίας του στον πάγκο, το πρόβλημα με την έλλειψη σωστής φυσικής κατάστασης, ο Μίτσελ προχώρησε στο δεύτερο βήμα. (Είπαμε ...Α, Β, Γ.....Ω).

Ποιό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων, σχεδόν ανεξαιρέτως των καλά οργανωμένων ομάδων στην Ευρώπη, εκτός από την άριστη φυσική κατάσταση; Η οργάνωση του παιχνιδιού με γνώμονα ένα κεντρικό σχέδιο τακτικής ανάπτυξης - με εναλλακτικές, φυσικά, επιλογές - το οποίο θα ακολουθεί πιστά η ομάδα, άσχετα με το αν την ενδεκάδα θα απαρτίζουν οι "βασικοί", ή οι "αναπληρωματικοί". Αυτό δεν υποστηρίζουν όλοι όσοι έχουν μια υποτυπώδη, έστω, γνώση του σύγχρονου ποδοσφαίρου; Δεν μας λένε, διαρκώς, το πόσο ίδια είναι η αγωνιστική εικόνα της, πχ., Άρσεναλ είτε παίζει με το βασικό κορμό είτε με τα "δευτεροτρίτα" της; Τί σημαίνει αυτό; Πως, μια σοβαρή ομάδα δεν διαχωρίζει τα ...τέκνα της σε πατρικίους και πληβείους, αλλά τα θεωρεί, δυνητικά, ισάξια για να προσφέρουν στο ενδεκαδάτο καλό! 

Δεν αναγνωρίζουμε σημάδια ανάλογης τακτικής συμπεριφοράς και στον Ολυμπιακό του Μίτσελ; Μα είναι ολοφάνερο! Παλιότερα, οι αλλαγές στη σύνθεση της ενδεκάδας αποφασίζονταν προκειμένου να "ξεκουραστούν", εκείνοι που έπαιρναν τη φανέλα στο σπίτι τους! Οι αποδέλοιποι γνώριζαν πως αποτελούσαν το έρμα του καραβιού και πως, μόλις ξεκουράζονταν οι "παιχταράδες", θα ξανάβλεπαν ενδεκάδα του Αγίου Π....ου ανήμερα! Αυτή η αντιμετώπιση τους έκανε να αισθάνονται ξένο σώμα, με αποτέλεσμα να ακούμε τους εκάστοτε προπονητές μας να παραπονούνται για τους "αδιάφορους" παίχτες που πέταξαν στα "σκουπίδια" τις ευκαιρίες που τους δίνονταν"...

Με τον Μίτσελ, αυτά... κομμένα! Όλοι οι ποδοσφαιριστές, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θεωρούν εαυτούς χρήσιμους, έτοιμους να ανταποκριθούν στις προκλήσεις οποιασδήποτε αναμέτρησης κι αυτό επειδή έχουν εκπαιδευτεί στην προπόνηση για να υπηρετούν το συνολικό τακτικό σχέδιο ανάπτυξης της ομάδας. Πρόκειται, δηλαδή, για την επιτομή της φιλοσοφίας που θέλει τον ποδοφαιριστή να υπηρετεί το αγωνιστικό σύστημα και όχι το σύστημα, τον ποδοσφαιριστή. Έτσι δεν αισθάνεται, κανείς  "αδικημένος", αφού η παρουσία του Καστιγιάνου έχει δημιουργήσει ειλικρινή σχέση ισορροπίας στο τμήμα. 

Αφού έβαλε τα θεμέλια για να εμπεδωθεί αυτή η θεμελιώδης νοοτροπία, ο Μίτσελ εμπότισε την ομάδα με το πνεύμα του νικητή, χάρη στην προσωπικότητά του. Αυτή που σμίλεψε επί 14 χρόνια στην κορυφαία ομάδα, στον πλανήτη: την Ρεάλ Μαδρίτης!            

Ορισμένοι, εκεί έξω -αναφέρομαι σε οπαδούς μας -  εξακολουθούν να τον αμφισβητούν και να αναμένουν την πρώτη στραβή για να ξεσπαθώσουν για το καταπιεσμένο "δίκιο" τους. Τον χαρακτηρίζουν, απλά, τυχερό... Ξεχνούν, όμως, πως η τύχη εφευρέθηκε από τους "μέτριους", για να αιτιολογείται η επιτυχία των "'άριστων".

Και για να μην μιλάω στο βρόντο ιδού ένα απτό στοιχείο για τη μετεξέλιξη του Θρύλου μας: τα τελευταία δεκεπέντε χρόνια, ο μέσος όρος των επιθετικών επιδόσεων της ομάδας κυμάνθηκε μεταξύ του 1,7 γκολ (2008) μέχρι, το ανώτερο, τα 2,5 γκολ (2002). Φέτος, σε 12 αγωνιστικές, ο μέσος όρος μας εκτοξεύτηκε στα 3,2 γκολ...

Δεν είναι, τελικά και τόσο ...κακό πράγμα να έχουμε τον... δικό μας "Γκαστόνε"!

Αδάμ Αδαμόπουλος