Ο ΘΙΑΣΟΣ
(έμμετρο μοιρολόι για τη μακαρίτισσα την αιδώ) 

Περιφερόμενοι Οβριοί πιαστήκανε στα πράσα, άλλος φορά ρεπούμπλικα κι άλλος φορά τα ράσα
Μαζώχνονται μέσ' στη σπηλιά και πάθη αναμοχλεύουν, σαν σκιές ριγούν τα μάρμαρα που τάχα προστατεύουν

Στην κεφαλή μια τήβεννος, στο σώμα πανοπλία, ηχούν τα ρούχα σαν φλουριά που πιάσαν φλυαρία
Και νάσου ύφος σφριγηλό, νάσου κι οι γκραν φανφάρες κι απόμειναν στητοί, ορθοί στο πέτο οι κονκάρδες

Πως ό,τι κι αν εμίλησαν εζύγιζε χρυσάφι μα, φευ, το δοκιμάσαμε και μύριζε σαν θειάφι
Ο λόγος που εκστόμισαν είναι, θαρρούν, τρανός κι αξίζει, για μας που δεν τον νιώσαμε, σαν πέλεκυς θερίζει

Συνάχτηκαν από νωρίς, σε φάλαγγα κατ' άντρα, σαν του κομπολογιού εθύμιζαν κεχριμπαρένια χάντρα
Δεν ντράπηκαν τον ίσκιο της Θεάς, του Διός τη θυγατέρα, που βάλανε στην πλάτη τους και ντύσανε εταίρα

Εφίλησαν περιπαθώς ο είς, την παρειάν του άλλου κι αφέθηκαν ν' αφουγκραστούν το ξέσπασμα του σάλου
Μην ήτανε ορυμαγδός, μην ήταν MEGA σφάλμα που τόλμησαν τόσο νωρίς να κάνουνε το άλμα;

Διαπλέχτηκε η διαπλοκή που όλοι μνημονεύουν μα σαν την πόρτα τους χτυπά αυτοί θ' αναθαρρεύουν
Αλί Αλί και τρις Αλί και πάλι μοιρολόι, φανήκανε τόσο λειψοί, όλο το σκυλολόι

Τους έφταιγε ο κόρακας, τους φταίγαν οι σφυρίχτρες, τους φταίξαμε κι εμείς που βράζουμε στις χύτρες
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, μακάριοι κι οι ψαράδες, που πιάσανε στα δίχτυα τους αυτούς τους κερατάδες...

Αφιερωμένο στη σύναξη του συναφιού της διαπλοκής, του αντιολυμπιακού πόνου και της υποκρισίας

ΑΔΑΜ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ