Θέρος 1996 μ.Β (μετά…Βαρδινογιάννη)!
 
Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο τότε πρόεδρος των Πρασίνων άδει το κύκνειο άσμα της «παντοκρατορίας» του, με τίτλο «Ποτέ Ξανά Πρωτάθλημα στον Πειραιά» -έφθασε στο Νο2 του pop chart, κείνης της χρονιάς!
(ιδού και το σχετικό ντοκουμέντο. Μην το γυρίσετε από την άλλη πλευρά. Δεν υπάρχει… flip side)
http://youtu.be/Gk-lOS7TasE
 
ΑΛΜΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
 
Ένα χρόνο αργότερα, το 1997 μ.Β, η ιστορία της…ανθρωπότητας έμελλε να διέλθει κατακλυσμιαίων αλλαγών. Ο χρόνος μηδενίστηκε και τέθηκε σε λειτουργία το νέο ημερολογιακό σύστημα που ισχύει έως τις μέρες μας. Αιτία στάθηκε η έλευση, υπό μορφή μάστιγας, του Σωκράτ- Κόκκαλη πασά. Ο Σωκράτ-πασάς ήταν ένας μοχθηρός, μοβόρος, άξεστος, άπλυτος, αξούριστος και άπληστος τύπος ο οποίος ηγούταν ενός παλαιού, ένδοξου, αλλά χιλιοταλαιπωρημένου, από τις αδικίες πολλών χρόνων, ποδοσφαιρικού οίκου και ο οποίος δεν ήθελε και πολλά, στην τελική… Μόνο να πάρει κούρσα τους πρώην παντοκράτορες με το μεγάλο στόμα και την καβουρένια τσέπη, ως εκδίκηση για τη μωρία τους.
 
Προκειμένου να κουρσέψει την Πρασινεύουσα προσεταιρίστηκε ερεβώδη τινά τύπο ονόματι «Κοκκαλιάρη» (Κόκκαλης…Κοκκαλιάρης, οποία σύμπτωση, ε;) κατοικοεδρεύοντα εν Egaleo τη πόλει, ο οποίος διατηρούσε εκτροφείο κοράκων! Αξιοπρεπές και σφόδρα προσοδοφόρο επάγγελμα για τους παροικούντες την Παραγκουσαλήμ. Ο «Κοκκαλιάρης» υποσχέθηκε στον Σωκράτ-πασά μας ότι θα τον μπάσει κρυφίως, με την ομάδα του, τους Ρούσσους (δηλαδή τους βυζαντινούς…Κόκκινους, βρε άσχετοι!) στην πόλη με τα ΄ξακόσια πρωταθλήματα και τους ΄ξακόσιους τίτλους και του ευχήθη, με παπά και με κουμπάρο, πως από τούδε «οι Ρούσσοι και το Egaleo να νικούν και οι άλλοι να πα να γαμηθούν»!
 
Ο Σωκράτ-πασάς είχε τοσούτω συνεπαρθεί από τη μεθυστική σκέψη να παίρνει κούρσα τους παλιούς αρχόντους ώστε, όταν του μίλαγε κανείς για μεγαλοϊδεατισμούς και την ανάγκη να κουρσέψει και την Εσπερία μουρμούριζε ένα… «το πρωτάθλημα και το κύπελλο να παίρνουμε και θα δούμε, αργότερα, τι θα κάνουμε με δαύτους»!!!
 
Εκείνο το θέρος, οι Ρούσσοι πήραν, εν τέλει, το πρωτάθλημα, κουρσεύοντας την Πρασινεύουσα, ύστερα από σκληρές μάχες που διήρκεσαν εννέα χρόνους. Η ιστορία μνημονεύει τον κομβικό ρόλο που διαδραμάτισε, στην ύστατη αναμέτρηση με τους Πράσινους οχτρούς, ο μεγαλομάρτυρας, Στράτος Παπουτσέλης. Η φράση «ΠΑΠΟΥΤΣΕΛΕΙΟ ΠΕΝΑΛΤΙ» έχει χαραχτεί για πάντα στη μνήμη όλων όσοι έζησαν κείνες τις ηρωικές στιγμές.
 
ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ
 
Όσοι γλύτωσαν από τη σφαγή των Λαγών έτρεξαν πανικόβλητοι στα δάση και στα ψηλά τα όρη. Ώ, τι κουρνιαχτός και οδυρμός επικράτησε…Άλλοι ολοφύρονταν και με τα δάκρυά τους πότιζαν το ξερό χορτάρι της Λαγοφλώρου, άλλοι έσκιζαν τα ιμάτιά τους και μαζί, τα δίχτυα τα οποία έπαιρναν στα σπίτια τους ως ενθύμια, για να ‘χουν να θυμούνται στα γεράματα και άλλοι το ‘χαν ρίξει στο…daydreaming: «Πάλαι με χρόνια με καιρούς πάλαι δικά μας θα’ ναι»… 
             
Όλα αυτά που σας διηγούμαι, λίγο πριν να ξημερώσει η αυγούλα συνέβησαν όλως αιφνιδίως. Ξαφνικά! Εν μια νυκτί, που λένε. Η ιστορία της ποδοσφαιρικής απολυταρχίας στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει μόλις το…1997.
 
Πέρασαν χρόνια και χρονάκια και το μαύρο σαν καλιακούδα, έρεβος της δυναστείας των Ρούσσων εξακολουθούσε να σκεπάζει, βαριά, την ψωροκώσταινα.
 
Ο Σωκράτ- πασάς διαφέντευε βάναυσα το ποδοσφαιρικό γιουνανιστάν. Δεν άφηνε κανέναν από τους παλιούς αρχόντους να προκόψει. Κολλήγους του τους έκανε! Τους έπαιρνε τα υποστατικά, τα σπίτια, τα σώβρακα και τις κυλόττες, τα χτήματα και τα αλώνια και πούλαγε τα καλύτερα προϊόντα τους στην Εσπερία με την οποία είχε ανοίξει νταραβέρια . Αλλά το πιο φοβερό όλων ήταν το παιδομάζωμα! Δεν τόλμαγε μια φαμελιά να γεννήσει κανά νέο βλαστάρι και νάσου ερχότανε ο Βεληγκέκας με τα ταγκαλάκια (οθωμανοί στρατιώτες, βρε πανάσχετοι!) και τα μάζωχνε και τα επήγαινε στον Ναό για να γενούν στρατιώται του Ρούσσου…Δεν άφηκε παιδί για παιδί, κόρη και θυγατέρα στους κολλήγους.
 
Ορφάνεψαν άπαντες όλοι! Το δάκρυ έπεφτε κορόμηλο… Περονόσπορος έπεσε στα σπιτικά τους και χωρίς δεκάρα δεν μπορούσαν, πια, να αγοράσουν… Bayer Volare (το μόνο φάρμακο που καταπολεμά τον περονόσπορο, βρε κακάσχετοι!) Τα σερνικά παιδιά τους τα ‘στελνε σε παραρτήματα και στην Εσπερία για να φάνε το ψωμί της ξενιτιάς και να προκόψουν και τις θυγατέρες τους τις έκανε πουτάνες, για νάχουν τα ταγκαλάκια (είπαμε τι είναι, εντάξει;) να σβήνουν τις σαρκικές εξάψεις τους.
 
Όλους τους επήρε κούρσα ο Σωκράτ-πασάς Κόκκαλης κι όταν ήρθε κείνη η ώρα που κάθε θνητός αποστρέφεται, κείνη η μαύρη ώρα του τέλους έδωκε ευθυτενής, και χαμογελαστός (χοχοχο) τα κλειδιά της Πόλης στον Μαρινάκ-εφέντη και τούδωκε ευκή και κατάρα να διαιωνίσει τη δυναστεία των Ρούσσων ειδάλλως να του βυθιστούν οι νήες (τα καράβια, βρε τούβλα!). 
 
Και έζησαν αυτοί καλά και οι Πράσινοι χειρότερα!       
 
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟ… ΑΛΜΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ!
 
Τώρα, γιατί σας διηγήθηκα αυτή την ιλαρή ιστορία;
Επειδή δεν αντέχεται, ρε παιδιά όλο αυτό το σκηνικό, των τόσων χρόνων, με τη λάσπη, την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα τους. Μου τριβέλιζε καθημερινά το νου ώσπου είπα, μέσα μου: «νισάφι, θα τα γράψω για να ησυχάσω λιγουλάκι, του λόγου μου».        
 
Για να τα πάρουμε λίγο από την αρχή.
 
Τι μας λένε τόσα χρόνια; Πως ο Κόκκαλης βρώμισε το ποδόσφαιρο, πως κλέβουμε τα πρωταθλήματα με τη βοήθεια της Παράγκας, πως είμαστε κρατικοδίαιτοι, πως αυτοί είναι άσπιλοι και αμόλυντοι, αθώα θύματα του βρωμερού ερυθρόλευκου συστήματος, πως είναι «ευρωπαίοι», μπλα-μπλα-μπλα…
 
Ο Κόκκαλης μπήκε, επίσημα, στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό τον Αύγουστο του 1993, καταβάλλοντας όλο το ποσό από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ομάδας, που ανερχόταν σε 1,5 δισεκατομμυριάκι παλαιές δραχμούλες, χρήματα που χρησιμοποιήθηκαν για να απαλλαγούμε από τα χρέη των απατεώνων που πήγαν να μας διαλύσουν.
 
(στο άρθρο του Σάββα, θα τα βρείτε όλα γραμμένα με χαρτί και καλαμάρι)
http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/131113/i-rythmisi-ton-xreon-toy-olympiakoy-1993
 
Ο Κόκκαλης διοικούσε, ήδη, την ομάδα μπάσκετ με την οποία έμελλε να βιώσει  θρυλικές στιγμές δόξας, με πέντε σερί πρωταθλήματα, τρεις παρουσίες σε τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και μια κατάκτηση του τροπαίου, απέναντι σε τρομερό, για την περίοδο εκείνη, ανταγωνισμό με ΠΑΟ, ΠΑΟΚ, ΠΑΝΙΩΝΙΟ, ΑΡΗ, ΑΕΚ και ΗΡΑΚΛΗ και δίχως να στήσει καμία παράγκα…
 
Ξεκίνησε να διοικεί τον ποδοσφαιρικό Θρύλο σε μια περίοδο που η ομάδα μας ήταν πλήρως απαξιωμένη και στο έλεος των αντιπάλων της. Ούτε που να διανοηθούμε πως θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε το πρωτάθλημα, Κι όταν φθάσαμε κοντά στο να το πάρουμε, κάποια στιγμή, μας το στέρησαν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.
 
Το σκηνικό της ντροπής και της πρόκλησης συμπλήρωναν τα ΜΜΕ που είχαν γεμίσει είτε με τυχάρπαστους δημοσιογράφους –τρομάρα τους- είτε με φανατίλες αντιολυμπιακούς που πρόσφεραν, πρόθυμα, τη γραφίδα τους υπέρ του κοινού σκοπού για την πλήρη εξόντωση του μοναδικού αθλητικού σωματείου- κόσμημα στον τόπο μας.
 
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να θυμίσω, πολύ απλά, πως ο Κόκκαλης που με τόση ευκολία λοιδορήθηκε ως παραγκάρχης και ληστής πρωταθλημάτων βίωσε, ως πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, την αλητεία των αντιπάλων μας, πράσινων και κιτρινόμαυρων, όντας ένας παράγοντας του αθλητισμού που έσπρωχνε καραβιές χρημάτων προκειμένου να εξυγιάνει την εταιρεία αλλά και για να την ισχυροποιήσει ώστε να μπορεί να επιστρέψει στην κορυφή.

Και έκανε ό,τι έκανε για τον Ολυμπιακό του και για τον Ολυμπιακό μας, δίχως να στραφεί σε καμία παράγκα –που ζούσε και βασίλευε χρόνια πριν αναλάβει τις τύχες του Θρύλου. Επομένως, δεν είναι δυνατόν να κατηγορείται ότι ήταν εκείνος ο οποίος έστησε το παρασκήνιο για να «κλέβει» τα πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός. Φυσικά, δεν ήταν κανένας χθεσινός για να επιτρέψει στην αλητεία των αντιπάλων μας να τον προκαλεί με εκείνο τον ξεδιάντροπο τρόπο που όλοι μας θυμούμαστε και εκείνος να πληρώνει, να πληρώνει, να πληρώνει και στο τέλος να παίρνει τα αμελέτητά του!
 
Άρα, θυμίζω πως ελληνικό ποδόσφαιρο υπήρχε και πριν από το 1997 όταν ο Ολυμπιακός επέστρεψε στην κορυφή, ύστερα από εννιά χρόνια καρπαζιών. Προϋπήρχε η αλητεία και η βρωμιά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν την οικοδόμησε ο Σωκράτης.  Αλλά αυτά δεν τα λέει κανείς… Δεν μας λένε πως αν τόλμαγε να αρθρώσει, κανείς δημοσιογράφος, έστω έναν υπαινιγμό σε βάρος του ΠΟΑ, χτύπαγε το τηλέφωνο και δεν ήταν ο…Γαλατάς!
 
Δεν μας έχουν πει ποτέ για τις ευθείες απειλές για την επαγγελματική ανέλιξή του, που δεχόταν από τον Βαρδινογιάννη αυτοπροσώπως, οιοσδήποτε τόλμαγε να ψελλίσει πως «ο ΠΟΑ δεν παίζει καλά σήμερα»… Κάτι που είχε το θράσος να επαναλάβει και προ ολίγων ετών, στα δημοσιογραφικά του ΟΑΚΑ, γεγονός το οποίο είτε θάφτηκε ολοσχερώς, είτε παρουσιάστηκε ως…χαριτωμενιά του Καπετάνιου. Ποιοί το παρουσίασαν έτσι; Μα οι ίδιοι που λύσσαξαν τόσα χρόνια να καθυβρίζουν τον Σωκράτη – και σήμερα, τον Βαγγέλη.
 
Μπουχτίσαμε, Γαύροι μου, στο ψέμα και την πρόκλησή τους να μας λένε πως ΟΛΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟ 1997.                        
 
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στο μπάσκετ. Σας θύμισα, προηγουμένως, για τα «παντελονάτα» πρωταθλήματα και τίτλους του Κόκκαλη απέναντι σε ισχυρότατο ανταγωνισμό. Ο Σωκράτης αποφάσισε να αποχωρήσει από το τμήμα, ανοίγοντας το δρόμο στους πράσινους για να αποκαλύψουν την πραγματική ταυτότητα του DNA τους.
 
Εκμεταλλευόμενοι το «κενό» εξουσίας που άφησε με την φυγή του, ο Κόκκαλης, το πληγωμένο, από τη φάπα τόσων χρόνων, σύστημα της παραπληροφόρησης, της λοιδορίας και των προκλήσεων άνθισε, μια μέρα ανοιξιάτικη, σαν τις παπαρούνες στους αγρούς.   
 
Το μπάσκετ, έτσι όπως είναι διαμορφωμένο, τα τελευταία αρκετά χρόνια, δεν μπορεί να συγκριθεί με το ποδόσφαιρο. Στο μεν ποδόσφαιρο, η κατάρρευση όλων εκείνων των «περίεργων», που είχαν στήσει τη φάμπρικα με τα μηδενικά συμβόλαια, τα επίσημα παραρτήματα, τους τραμπούκους, τα κουμπούρια και τις εφόδους στα αποδυτήρια ήταν το φυσιολογικό επακόλουθο των πράξεών τους. Ο Ολυμπιακός δεν έχει συμβάλει ούτε κατ’ ελάχιστο στην απαξίωσή τους. Μόνοι τους το έκαναν στους εαυτούς τους. Επομένως, όταν ακούγονται, ένθεν κακείθεν, οι γνωστές φωνές της παπαροκλάψας, ποσώς θα πρέπει να μας απασχολεί.
 
Αντίθετα, στο μπάσκετ, η παραχώρηση της διοίκησης στους αδελφούς Αγγελόπουλους, τον Σεπτέμβριο του 2004 θα έπρεπε να φέρει, θεωρητικώς, μια ισορροπία στη μάχη της κορυφής… Φευ! Σχεδόν 140 εκατ,. ευρώ έχουν ξοδέψει, από την τσέπη τους,  οι άνθρωποι και έπρεπε να φθάσουν στο παρά ένα, πρόπερσι, πριν αποφασίσουν να συνεχίσουν να παραμείνουν στη διοίκηση της ομάδας, ύστερα από τόσα χρόνια προκλητικά άνισης μεταχείρισης από τον εσμό που αυτοαποκαλείται «ηγεσία της ελληνικής καλαθοσφαίρισης».
 
(ιδού και το πόνημα του Σάββα για την οικονομική ευρωστία της ΚΑΕ)
http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/131125/alla-12-ek-eyro-apo-toys-aggelopoyloys-stin-kae
 
Η ειμαρμένη τους δικαίωσε μερικώς. Τους χάρισε την ανείπωτη χαρά να ζήσουν για να δουν τον Ολυμπιακό τους και τον Ολυμπιακό μας, δις πρωταθλητή Ευρώπης. Το τεράστιο αυτό επίτευγμα σκιάζεται από τη συνεχιζόμενη αδυναμία της ομάδας να εκθρονίσει τον ΠΟΑ και το σύστημα εξουσίας και επικοινωνίας που τον στηρίζει επί τόσα χρόνια.
 
Το πράσινο θεριό δεν λέει να ψοφήσει. Τι σωληνάκια του έχουν περάσει, τι οξυγόνα, τι αποκλειστικές νοσοκόμες…Οι καλύτεροι «επιστήμονες», έχουν μαζευτεί για να μην επιτρέψουν στον Χάρο να τον πάρει…Και στην απέλπιδα προσπάθεια να τον σώσουν μετέρχονται της γνωστής τακτικής του... «όποιον πάρει ο χάρος»…        
 
Όχι απλά δεν ψοφάει, αλλά συνεχίζει να προκαλεί. Στο μπάσκετ βλέπετε, ο τίτλος κρίνεται στη μάχη δύο «ισοδύναμων»ομάδων. Δεν είναι φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει, με τον ΠΟΑ να παραμένει αήττητος σε αναμετρήσεις για τα πλέι-οφ, στο ΟΑΚΑ. Κι όμως για κανένα από τον εσμό των παρατρεχάμενων «δημοσιογράφων», μια τόσο εύλογη απορία δεν αποτελεί κίνητρο για «έρευνα» και «ανάλυση». Όλα φυσιολογικά τα βρίσκουν με τον ΠΟΑ.
 
Τουτέστιν για να κλείνω, σε ποδόσφαιρο και σε μπάσκετ, ασχέτου δυναμικότητας, δυνατοτήτων και απόδοσης, ο Ολυμπιακός βρίσκεται μονίμως στο στόχαστρο και καλείται να απολογηθεί για τα πάντα, ενώ ο ΠΟΑ βρίσκεται στο απυρόβλητο και του επιδαψιλεύουν όλες τις δάφνες και τις δικαιολογίες.  
 
Ιστορίες καθημερινής τρέλας στο ελληνικό κλουβί με τις τρελές!
 
Αδάμ Αδαμόπουλος
 
ΥΓ.
(Η ομάδα μας διαλύθηκε, χθες, στο Μιλάνο και πολλοί, μεταξύ αυτών και ο γράφων, πικραθήκαμε αφάνταστα, κυρίως για το παιχνίδι με τα κατεβασμένα χέρια. Κανείς μας, πιστεύω, δεν θα απαξιώσει την ομάδα των ευρωπαϊκών τίτλων αν ο μη γένοιτο, δεν φθάσουμε φέτος μακριά, στην Ευρωλίγκα. Άλλωστε και στατιστικά να το εξετάσει, κανείς, η κατάκτηση μιας τρίτης κούπας θα είναι έργο υπερ-ηρώων και όχι απλών αθλητών.)