Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες αφότου η ΚΑΕ Ολυμπιακός και οι οπαδοί μας επιβράβευσαν και χειροκρότησαν τον Κώστα Παπανικολάου για τη συμβολή του στην ανάδειξη μιας από τις πιο επιτυχημένες ομάδες μπάσκετ στην ιστορία της Ευρώπης. Και να’ σου οι τιμητικές πλακέτες, να’ σου οι πίνακες ζωγραφικής, να’ σου αγκαλιές και φιλιά στον Κωστάκη, της… Barcelona!
 
Μάλιστα… Εύγε στον Κωστάκη!

ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ
 
Ο Κωστάκης ήρθε στον Ολυμπιακό σαν ταλεντάκι που δεν ήξερε το πού παν’ τα τέσσερα δουλεύτηκε σκληρά από τους προπονητές του ανέδειξε το μεγάλο ταλέντο του και μόλις σήκωσε το πρωτάθλημα και τα δυό ευρωπαϊκά σήκωσε…ανάστημα και την έκανε με ανάλαφρα πηδηματάκια, κυνηγώντας σαν λαγωνικό, το χρήμα των Καταλανών - και ενδεχομένως, τη δόξα του ΝΒΑ.
 
Πριν από αρκετά χρόνια, ένας άλλος πιτσιρικάς o…von Δημητράκης- Ολυμπιακάρας, Παπανικολάου είχε εκτελέσει, ακριβώς, το ίδιο…πρόγραμμα! Αφού αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης με τη θρυλική ομάδα του Ντούντα, την είδε, αίφνης, υπέρλαμπρος αστήρ και έγινε καπνός!
Έφθασε, μάλιστα, στο απόγειό του με τον κλειδοκράτορα του…ευ αγωνίζεσθε,  Παναθηναϊκό (ή ΠΟΑ, ή Ζέλα) –παρά το ότι  διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι δεν πρόκειται να μετεγγραφεί, ποτέ, στον «μισητό» αντίπαλο - διετέλεσε, μετά το πέσιμο της αυλαίας ως παίκτης, αποτυχημένος προπονητής στην ΑΕΚ (ή Κούλα, ή ΔΕΚΟ Ποδονίφτη, την τίμια και καψερή προσφυγοπούλα) και στον Ηλυσιακό και, έχοντας εξασφαλίσει τα μόρια που χαρίζει η θητεία στον ακατονόμαστο έγινε assistant coach στην Εθνική Ελλάδας του τρισμέγιστου Αντρέα Τρινκέρι.
 
ΤΟ ΚΑΪΚΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΘΗΚΗ
 
Θα μου πείτε: «μα, βρε γκρινιάρη έτσι είναι, στις μέρες μας, ο επαγγελματικός αθλητισμός» και θα έχετε απύθμενο δίκιο.
 
Η πρόθεσή μου δεν είναι να επικρίνω τους «εξ αγχιστείας», Αφούς Παπανικολάου επειδή επέλεξαν να μας αφήσουν αγωνιστικούς χρόνους, προτάσσοντας το επαγγελματικό συμφέρον τους, αλλά να αναδείξω μια πτυχή της υπόθεσης που περνά, για πολλούς από εμάς, απαρατήρητη.
 
Η διοίκηση έπραξε ορθά που βράβευσε τον Κώστα Παπανικολάου –και  μη μπορώντας να κάνει αλλιώς και τον Ντόρσεϊ – για λόγους που άπτονται του...fair play των δημοσίων σχέσεων.
 
Ο οπαδός γιατί χειροκρότησε, όμως, τόσο θερμά τον Κωστάκη; Γιατί φώναξε, ρυθμικά, το όνομά του; Γιατί τον επιβράβευσε, ακριβώς; Επειδή μας παράτησε, δις πρωταθλητής Ευρώπης, ων, για να 'κονομήσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδων ευρώ, περισσότερα;
 
Μοιάζω πολύ αυστηρός για τα μέτρα σας;  Άδικος, ίσως; Δεν νομίζω…
 
ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ
 
Δίπλα μας, ή μάλλον, ακριβώς μέσα στο ίδιο μας το μπασκετικό σπίτι ζει ένα παιδί που γεννήθηκε ανδρώθηκε και υπάρχει από τον Ολυμπιακό και για τον Ολυμπιακό.
 
Ο Μίλαν Τόμιτς!
 
Έφθασε, 18 χρονών στον Πειραιά, το 1991 από το Βελιγράδι και τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία για να ζήσει, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, τον πόλεμο που σοβούσε στην μπασκετική Ελλάδα.
 
Το σουλούπι του δεν ήταν τίποτε το συγκλονιστικό. Το ταλέντο του, το ίδιο. Μα ο Γιάννης Ιωαννίδης διέκρινε αμέσως το βασικό προσόν του, αυτό που θα τον ξεχώριζε από πολλούς άλλους, απείρως πιο ικανούς από εκείνον.
 
Την ψυχή, τη σπιρτάδα του νου και το θράσος του!
 
Το τρίπτυχο που έχει γαλουχήσει γενιές επί γενεών, Γαύρων!
 
Ο Μίλαν δεν έγινε απλώς ένας ακόμη παίκτης για τον Ολυμπιακό. Έγινε η ίδια η ψυχή της ομάδας. Μαχητής, θριαμβευτής, φυσικός ηγέτης και αρχηγός, έστω και στο… bas empire μας.
 
Στόλισε τη ζωή του και τη δική μας, με πέντε πρωταθλήματα Ελλάδας, τρία Κύπελλα Ελλάδας και το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, το 1997, μαύρισε στις γροθιές τον προκλητικό Μποντίρογκα, τόλμησε, ο θεομπαίχτης, να «ξεβρακώσει» τον ΘΕΟ, Μάικλ Τζόρνταν, στον τελικό του McDonald’s Cup και δεν εγκατέλειψε ποτέ, το χαράκωμά του, ούτε όταν η διοίκηση τον τελείωσε, «άκομψα», το 2004.
 
Επέστρεψε στην κοιτίδα της αθλητικής ύπαρξής του για να συνεχίσει να προσφέρει στον Ολυμπιακό ως βοηθός του Γιαννάκη, το 2008 και εξακολουθεί να συμπαραστέκεται, από την ίδια θέση, στην ομάδα της ζωής του, στην ίδια του τη ζωή!
 
ΕΙΠΕ:
 
«Την επόμενη φορά να σουτάρεις καλύτερα».
(μαρκάροντας τον Μάικλ Τζόρνταν στο Παρίσι, το 1997)
 
«Δεν θέλω να φύγω ποτέ από τον Ολυμπιακό. Δεν είμαι, μόνο, παίκτης του Ολυμπιακού. Έχω δεθεί πολύ με αυτή την ομάδα, την αγαπάω και την πονάω».
(στον πρώην υπουργό Ανδρέα Λοβέρδο, το 2002)
 
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος, στον Ολυμπιακό πλανήτη, ο οποίος να αξίζει να αποθεώνεται από το πρωί έως το βράδυ είναι αυτό το θρασίμι, το σπλάχνο από τα σπλάχνα του ΘΡΥΛΟΥ. Ο Милaн Томић!       
 
Ο Πρώτος σε συμμετοχές της ομάδας, στην Α1 (383)
Ο Πρώτος σε συμμετοχές της ομάδας, στην Ευρώπη (214)
Ο Πρώτος σκόρερ της ομάδας, στην Α1 (2.911 πόντοι)
Ο Πρώτος σκόρερ της ομάδας, στην Ευρώπη (1.482 πόντοι)
Ο Πρώτος στις ασίστ της ομάδας, στην Α1 (801)
Ο Πρώτος στις ασίστ της ομάδας, στην Ευρώπη (341)
Ο Πρώτος στα κλεψίματα της ομάδας, στην Α1 (287)
Ο Πρώτος στα κλεψίματα της ομάδας, στην Ευρώπη (152)
 
Ο Πρώτος στην καρδιά μας.
 
Ένας γνήσιος Θρύλος!
 
Ολυμπιακός-Chicago Bulls, 1997
http://www.youtube.com/watch?v=GxiaQwRfH5M
 
Μίνι αφιέρωμα στον Μίλαν Τόμιτς
http://youtu.be/mVsdMsNfKTo
 
«Όλα τα βαζέλια είναι τάβλα», 2013
http://youtu.be/rio3EstiuEE
 
Το τρίποντο του Τόμιτς στον ημιτελικό με ΠΟΑ (58-52), στην Σαραγόσα !
http://youtu.be/TP2-G6J3GQA
 
ΥΓ. Μίλαν, περιμένουμε τη μέρα που θα πάρεις στα χέρια σου την ομάδα!
 
 
Αδάμ Αδαμόπουλος