Αφού διάβασα όλα τα άρθρα του blog για το παιχνίδι με τον βάζελο, από όλους τους συντάκτες και όλα τα σχόλια των σύγγαυρων και αδερφών, ας πω και 'γω τη γνώμη μου.

Πρόκειται, κατ' αρχάς, για μία ήττα ντροπή. Μία βραδιά που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου. Μια ήττα που δεν ωραιοποιείται ούτε φτιασιδώνεται. Μία ήττα από τον βάζελο στο σπίτι μας με 3-0. Όπως είπε ο Ελευθερίου στο gavros.gr, ο οπαδός του Ολυμπιακού ένα πράγμα δεν ανέχεται: να χάνει στο σπίτι του από τον βάζελο. Δεν είναι μια απλή ήττα. Είναι μία ήττα που ήρθε σε μία χρονιά που οι φιλοδοξίες μας ήταν στον ουρανό.

Σε κάθε σοβαρή ομάδα στην αρχή της σεζόν οριοθετούνται οι στόχοι. Ο βασικός στόχος και οι επιμέρους. Στον Ολυμπιακό ο πρώτος και βασικός στόχος είναι το πρωτάθλημα. Το ξαναγράφω: το πρωτάθλημα. Μετά έρχονται οι επιμέρους στόχοι. Πρώτος είναι να γαμάμε τον βάζελο μέσα-έξω, εντός εκτός και επί τα αυτά. Με κάθε τρόπο. Μετά ο καθένας βάζει ό,τι θέλει. Για να μην παρεξηγηθώ, δε θέτω τα γραφτό μου ως θέσφατο. Προσωπική μου άποψη είναι και φυσικά υποκειμενική. Ο καθένας βάζει τις δικές του προτεραιότητες. Φέτος και πέρυσι -κακά τα ψέματα- ο πρώτος στόχος ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρος. Το λέω χωρίς να θέλω να μειώσω τον κόπο των ποδοσφαιριστών μας και τον ιδρώτα που χύνουν. Όμως το πρωτάθλημα δε χανόταν ούτε πέρυσι ούτε φέτος, αντίπαλος ανταγωνιστικός δεν υπάρχει. Άρα, αντιστρέφονται οι προτεραιότητες και οι επιμέρους στόχοι γίνονται βασικοί. Με το πρωτάθλημα σίγουρο, το γαμήσι στον βάζελο είναι πρώτος στόχος. Όλοι οι γαύροι περιμέναμε να γαμήσουμε τον βάζελο, τουλάχιστον στο Καραϊσκάκη. Ε, όταν όλη μας σχεδόν η χρονιά κρέμεται από ένα βράδυ, τότε αντιλαμβανόμαστε όλοι την αγανάκτηση του κόσμου για την ανημπορία της ομάδας να γαμήσει τον βάζελο. Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Δεν είναι οποιεσδήποτε χρονιές, είναι χρονιές που ο βάζελος διανύει μία μεγάλη κρίση αγωνιστική και εξωαγωνιστική χωρίς να ξέρει κανείς το αύριο του. Οι απαιτήσεις μας ήταν δεν αρκούνταν σε μία απλή νίκη. Όλοι μας θέλαμε νίκη με διαφορά που να κλείσει στόματα. Όχι απλώς δεν ήρθε αυτή η νίκη (νίκες, για να μην ξεχνάμε και τα περσινά) αλλά χάσαμε με 3-0. Ο κόσμος είναι οργισμένος.

Εγώ είμαι 25 χρονών και η αλήθεια είναι ότι δεν έζησα τα πέτρινα για να μπολιαστώ με τα δικά σας βιώματα. Τα πρόλαβα τα πέτρινα στο τσακ -θυμάμαι ότι σε ηλικία 5 χρονών παράτησα το καράτε για να βλέπω τον Ολυμπιακό-, αλλά δεν είχα αντίληψη. Ενστικτώδη θελήματα ήτανε τότε. Όταν σταμάτησε ο Τζόλε το 2009 μου φάνηκε άλλος Ολυμπιακός. Μόνο και μόνο επειδή όσο θυμόμουνα τον Ολυμπιακό τον θυμόμουνα με τον Τζόλε στην ενδεκάδα. Καταλαβαίνει κανείς ότι η ομάδα μου έδινε πολλές χαρές μέχρι σήμερα. Ωστόσο, είχα και έχω φίλους και αδερφούς που με πότισαν με παλαιότερα βιώματα. Στιγμές που δεν πρόλαβα να ζήσω και έπρεπε να τις μάθω. Και θεωρώ ότι τις έμαθα σε έναν ικανοποιητικό βαθμό. Και μαθαίνω ακόμα. Απορροφώ όσα περισσότερα μπορώ για τον Ολυμπιακό. Εσείς με βοηθάτε σ' αυτό αφάνταστα. Μεγαλύτερη ΞΕΦΤΙΛΑ από τη χθεσινή δεν έχω ξαναζήσει από τον Ολυμπιακό. Όσο ζω. Ελπίζω να είναι η τελευταία.

Και τίθεται το ερώτημα: τι φταίει; Τα είπατε όλα κι' εσείς όσον αφορά τα αγωνιστικά. Εγώ θέλω να επισημάνω αυτά που θεωρώ ως ναυαρχίδα της αποτυχίας. 1) Μίτσελ. Πραγματικά είναι αδιανόητη, ακατανόητη η επιλογή του Μίτσελ για την ενδεκάδα. Για την ακρίβεια είναι εγκληματική. Κυριολεκτικά εγκληματική. Δεν ξέρω αν επιβεβαιωθεί και ιατρικά αυτό που μου μετέφερε ο νοσοκόμος φίλος μου Βασίλης -ότι δηλαδή το πρόβλημα του Ολαϊτάν μπορεί να προέκυψε και από την υπερκόπωση- αλλά εδώ υπήρχε μεγάλο θέμα. Ήταν φανερό ότι οι παίχτες ήταν κάτι παραπάνω από σκασμένοι. Δε γίνεται να μην το είδε ο Μίτσελ στις προπονήσεις. Η ενδεκάδα, για μένα, ήταν προαποφασισμένη για λόγους που μόνο ο Μίτσελ γνωρίζει. Αυτό που υποθέτω ως πιο λογικό είναι ότι ήθελε να χρησιμοποιήσει τις ενδεκάδες με ΠΑΟ και ΠΑΟΚ μόνο και μόνο για να έχει την καλύτερη ενδεκάδα με Μάντσεστερ... Δεν πας να παίξεις με τον βάζελο με σκοπό να είσαι καλύτερα προετοιμασμένος για παιχνίδι άλλο. Κι' ας είναι το άλλο παιχνίδι τόσο ιστορικό όσο εκείνο της 19 Μαρτίου. 2) Κόσμος. Ειλικρινά, τίποτα δε μου έδινε την αίσθηση τις προηγούμενες μέρες ότι παίζαμε με τον βάζελο. Αντιμετωπίστηκε το παιχνίδι λες και παίζαμε με τον Πλατανιά. Ανήκουστο. Ένα Καραϊσκάκη που αν το βάλεις δίπλα δίπλα σε άλλα παλαιότερα παιχνίδια στην έδρα μας θα σε πιάσει κρίση ταυτότητας. 3) Παίχτες. Οι παίχτες έχουν τη μικρότερη ευθύνη για μένα. Η εικόνα του Μανωλά να κυνηγάει και να μη φτάνει τον Μπεργκ εκθέτει ανεπανόρθωτα τον Μίτσελ. Όπως και του Κάμπελ, όπως και των υπολοίπων. Μόνο ο Πέρεζ άντεξε στην κούραση και μαζί με τη διάθεση που είχε ήταν θετικός και ο Τσόρι, που πλην του πέναλτι -αλλιώς θα το χτυπούσε χωρίς την πεντάλεπτη διακοπή-, ήταν συγκινητικός. 4) Διοίκηση. Όταν πολλοί παίχτες είναι δανεικοί, όταν οι 8 στους 11 παίχτες είναι ξένοι τότε οφείλεις σαν διοίκηση να τους δώσεις να καταλάβουν ότι εμείς οι οπαδοί ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ για να γαμήσουμε τους βαζέλες. Έχουμε ψύχωση ρε πούστη μου με αυτό το πράγμα. Θέλουμε να τους βλέπουμε να σκυλιάζουν. Για να σκυλιάσει ο Εντινγκάς πρέπει να καταλάβει την ψύχωσή μας. Να την ενστερνιστεί. Δε δέχομαι να βλέπω τον Πράνιτς και τον Μπεργκ να έχουν περισσότερο πάθος. Οι βάζελοι κάνουν γκεμπελίστικη προπαγάνδα αλλά βλέπουμε ότι έχει αποτέλεσμα στους παίχτες τους. Γυάλιζαν τα μάτια τους. Περιμένω να δω και από την πλευρά της ομάδας την ψύχωση που πρέπει να έχουν. Όχι τη δικιά μας, δεν είμαι αιθεροβάμονας για να πιστεύω κάτι τέτοιο. Θέλω να δω να γυαλίζει και το δικό τους μάτι.

Τι κάνουμε από 'δω και πέρα εμείς; Πρέπει, πρώτα απ' όλα, να μπορέσουμε να τιθασεύσουμε την οργή μας. Καλώς ή κακώς, η χρονιά έχει ακόμα πολύ δρόμο και μπορούμε να εξιλεωθούμε όλοι μας. Στήριξη μέχρι το τέλος και ταμείο τότε. Εμείς το καθήκον μας σαν οπαδοί.

Υ.Γ. Χθες το βράδυ ξάπλωσα για να ηρεμήσω και να μη βλέπω κανέναν και στο μυαλό μου ασυναίσθητα περνούσαν διάφορες εικόνες που δεν ήθελα. Έπλαθα συνεχώς σενάρια ότι μαχαιρώνω βαζέλες. Επαναλαμβάνω πως δεν το ήθελα. Προσπάθησα, μάλιστα, να το σταματήσω αλλά δεν μπορούσα.

Υ.Γ.2. Ο θεσμός του κυπέλλου αποτελεί ορόσημο από 'δω και πέρα. Ή θα κλείσουμε τη χρονιά παίρνοντας το αίμα μας πίσω και με το κεφάλι ψηλά ή θα τους γράψει η ιστορία τους παίχτες μας. Αυτό ισχύει και για τους οπαδούς. Πρέπει, πηγαίνοντας στο γήπεδο να είμαστε με το μαχαίρι στα δόντια -βάζω και τον εαυτό μου μέσα-. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για πόλεμο. ΠΟ-ΛΕ-ΜΟ!

Υ.Γ.3. Δε θέλω να φανταστώ το σενάριο να αποκλειστούμε από τους μπουγατσοκιμάδες στο κύπελλο.

Υ.Γ.4. Η εμφάνιση του Παναθηναϊκού και το πείσμα που επέδειξαν με αναγκάζει να τους συγχαρώ. Τους παίχτες και μόνο. Με στεναχωρεί η παραδοχή αυτή, αλλά σαν άντρας οφείλω να το πω. Παίξανε με πάθος και αυταπάρνηση κάτι που τους τιμά.