ΕΝΑ...ΚΕΡΑΚΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ 21!
Πόσα είναι τα φετινά διαρκείας του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκης; Εικοσιδυό χιλιάδες; Βάλτε καλύτερα, εικοσιδυό χιλιάδες εικοσιένα! Η Θύρα 7 του κατακόκκινου παραδείσου δεν έχει, δηλαδή, παντοτινό διαρκείας για τα παιδιά της που βλέπουν 35 χρόνια τώρα, τον Θρύλο από τα θεωρεία του σύμπαντος κόσμου; Για μας που λιώσαμε τα παντελόνια μας στα παγωμένα τσιμέντα της 7 τις δεκαετίες του '70 και του '80, το ρίγος του χαμού τους δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Για μας που έχουμε ζήσει, σπιθαμή προς σπιθαμή, το γιγάντωμα του Θρύλου μας δεν είναι απαίτηση, ούτε "ψύχωση", τα πρωταθλήματα και οι νίκες. Είναι ζήτημα ζωής...
...κι επειδή η ζωή συνεχίζεται, να γράψω δυό λόγια από τα όσα παρατήρησα στο χθεσινό -ο θεός να το κάνει- ντέρμπι. Η αλήθεια είναι πως το μέσα μου περίμενε πεντάρι! Στο τέλος όμως προέκυψε...γκαρσονιέρα. Όταν κληρονομείς όμως μια ακόμη νίκη, δεν την κοιτάς στα δόντια. Την αποδέχεσαι και λες και δόξα η παναγιά! Και μεταξύ μας, τί να πούμε περισσότερο όταν ο μπαοκάκις δεν έκανε εν τέταρτο φάσης σε ολόκληρο ενενηντάλεπτο... Δεν βρέθηκαν σε καλή μέρα τα συνήθη υποζύγια που σκορπούν φάπα και πανικό στα αντιπαλάκια μας κι έτσι ήταν επόμενο να κάτσει το μισό μηδέν.
Από τη μέτρια αγωνιστικά, αλλά μεγαλειώδη βραδιά μνήμης, στη δική μου τη μνήμη μένει ένα δικό μας, ταλαιπωρημένο, παιδί. Ο Σιόβας.
Τον παρακολουθώ εδώ και αρκετές από τις τελευταίες αγωνιστικές και παρατηρώ ένα κεντρικό αμυντικό ο οποίος παίζει διαρκώς με το σουγιά στο στόμα. Όπως όλοι οι τεράστιοι αμυντικοί στον πλανήτη, ο Δημήτρης πέφτει πρώτος σε κάθε φάση, καταπίνει τον όποιο αντίπαλο του τύχει στο διάβα, δεν χρεώνει την άμυνα με περιττά σε βάρος μας φάουλ, μαρκάροντας απο πίσω και με τα χέρια, βαστά τη μπάλα με ηρεμία και με την υψηλή τεχνική του βοηθά στο ξετύλιγμα των επιθέσεών μας. Το πακέτο Σιόβας υποδηλώνει ένα και μοναδικό πράγμα. Ο παιχταράς δουλεύει υπερωρίες στην προπόνηση και υποψιάζομαι πως η εντυπωσιακή βελτίωσή του έχει τις ρίζες της στην παρουσία του Μάρκο του πελεκητή στον πάγκο. Με αυτό τον Σιόβα, του οποίου ψήγματα της κλάσης του είχαμε παρατηρήσει μόνο επί διδύμου του με τον Μανωλά, ελαχιστοποιούνται τα όποια κενά μπορεί να προκύψουν στην αμυντική γραμμή μας, μιας και ο Μποτία, αν και υπολείπεται σε κλάση, είναι ένα παιδί εμπιστοσύνης, τακτικά.
Με το μηδέν σχεδόν εξασφαλισμένο οπίσω, η ταρίφα ομπρός θα κυμαίνεται αναλόγως της αγωνιστικής μέρας στην οποία θα βρίσκονται Κωστάκης-Τζιμάκος-Μπράουν.
Όταν πας στην εκκλησιά, ένα κεράκι ανάβεις. Έτσι κι εμείς στον Ναό ανάψαμε, τα χτες, ένα... κεράκι για τους εικοσιένα μας, σαν καλοί και πιστοί Γαύροι που είμαστε!
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Oταν οι παίκτες του ΠΑΟΚ ηρθαν να καταθέσουν στεφάνι μπροστά στη θύρα 7, δείξατε γιατί είστε ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ....
Δείξατε τι σημαίνει να είσαι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.....δεν γυρίσετε πλάτη και καλά για να ''πείτε ένα σύνθημα''
Χειροκροτείσατε τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό του αντιπάλου....
Δείξατε ότι την αρουγκαλιά κι τη λογική του Ορκ δε θα τη βρουν εκεί!!!
ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΑΤΕ ΤΑ 21 ΑΔΕΡΦΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΡΕΛΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΙ ΜΕΙΣ!!!!
Αυτό που έγινε τότε, δεν μπορώ να το χωνέψω, δεν το χωτάει ο νους, ήταν τόσο άδικο, τόσο άδικο...
Θυμάμαι ένα πρωτοσέλιδο, νομίζω της Απογευματινής:
΄Ηταν ημέρα Κυριακή, 8 Φεβρουαρίου, που χάθηκαν τόσα παιδιά, στο στάδιο Φαλήρου...
Ήμουν 14 χρονών και έκλαιγα μία εβδομάδα..Από τότε απλά σιωπώ, διότι δεν υπάρχουν λέξεις, δεν μπορώ να βρω λέξεις...
Εξαιρετικο αρθρο Αδαμ.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ
Φίλε Αδάμ, όσα θα γράψω παρακάτω δεν έχουν να κάνουν με το κείμενό σου. Είναι πράγματα που τριγυρίζουν καιρό στο μυαλό μου, μη σου πω χρόνια ολόκληρα, και έψαχνα χώρο να τα αδειάσω. Κάμποσα άδειασα πέρυσι: http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/150206/8-2-81
Αλλά έμεινε περίσσευμα.
1) ΠΙΣΤΕΥΩ ότι εκεί που είναι τώρα τα αδικοχαμένα παλικάρια της θύρας 7 δεν ασχολούνται με κανέναν Ολυμπιακό και με κανένα ποδόσφαιρο. Εκεί που είναι τώρα έχουν απολύτως καταλάβει τη ματαιότητα του επίγειου κόσμου και ενδιαφέρονται για την μπάλα όσο ενδιαφερόταν η Παναγία για το μπαοκ του Αναστασιάδη.
2) Εγώ (και είμαι σίγουρος ότι όχι μόνο εγώ) δεν πενθώ 21 Ολυμπιακούς. Πενθώ 21 νέους ανθρώπους. Αυτή τη μέρα οφείλει κανείς να αποθέτει όλες του τις άλλες ταυτότητες (τη μορφωτική, την πολιτική, την οπαδική) και να κρατά μόνο την ανθρώπινη. Είμαστε άνθρωποι και πενθούμε συνανθρώπους.-
3) Οι πιτσιρικάδες που δεν βαριούνται να βγάζουν selfies την ώρα του μνημοσύνου δεν είναι ούτε μαλάκες, ούτε καραγκιόζηδες, ούτε για κλωτσιές. Είναι απλώς πιτσιρικάδες. Κάποτε θα μεγαλώσουν και θα καταλάβουν. Αλλά να φροντίσουν, σε αυτό το θέμα τουλάχιστον, να μεγαλώσουν κάπως γρήγορα, γιατί ο κίνδυνος για τις κλωτσιές είναι πάντα εκεί.
4) Οι βυθισμένοι στα πουφ του σαλονιού τους που λένε ότι δεν πηγαίνουν στο μνημόσυνο γιατί ενοχλούνται από τους πιτσιρικάδες που βγάζουν selfies παρακαλούνται να αλλάξουν σταυροπόδι, γιατί το παλιό πιάστηκε. Να το πείτε καθαρά, ρε σεις, ότι ένα post στο fb δεν απαιτεί να σηκωθείτε απ' το πουφ, και γι' αυτό το προτιμάτε. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως το μνημόσυνο, κάνει κανείς ότι του λέει η συνείδησή του και δεν νοιάζεται για το τι λέει στους άλλους η δική τους συνείδηση. Αλλά είναι γλυκό το γαμημένο το πουφ.
5) Σε περιπτώσεις ειλικρινούς πένθους η σιωπή γίνεται λόγος και ο λόγος σωπαίνει. Κι έτσι αποφεύγονται και γκάφες του τύπου "Θρύλε, για σένα πνιγήκαμε στο αίμα" (ωραίο μήνυμα στέλνει το σύνθημα στις μητέρες των ζώντων Ολυμπιακών: "Μανάδες, μη φοβάστε να αφήνετε τα παιδιά σας να έρχονται στο γήπεδο. Περνάμε πολύ ωραία εδώ και καμιά φορά πνιγόμαστε και στο αίμα!" Και ωραίο μήνυμα στέλνει και στις μητέρες των νεκρών: "Να τον αγαπάτε τον Ολυμπιακό. Για χάρη του χάσατε τα παιδιά σας!")
Ξεθύμανα κι άλλο περίσσευμα δεν έχω. Δεν συμφωνώ με κανέναν και δεν διαφωνώ με κανέναν. Απλώς κατέθεσα την οπτική μου.
Το 1 θα μπορούσαν να το γράψουν πολλοί. Όχι πάρα πολλοί, αλλά πολλοί και μόνο όσοι είναι έξυπνοι. Το 2 θα μπορούσαν να το γράψουν κάμποσοι. Σίγουρα όσοι έχουν αισθήματα. Το 3 έχει ειπωθεί από πολλούς. Το 4 και το 5, όμως, δείχνει γιατί ο καθένας μας είναι ξεχωριστός. Κι εσύ, Νίκο, είσαι κι εσύ ξεχωριστός. Λες αυτά που όλοι νιώθουμε, αλλά λίγοι (μπορεί και κανένας) μπορούν να το εκφράσουν.
Nissie την περσινή ανάρτηση ίσως θα έπρεπε να την ανέβαζες και φέτος, και κάθε χρόνο...
αγαπητοφιλτότατε προσθέτεις ουσία εκεί που λείπει. Φυσικά και έτσι είναι. Απλά, συντηρούμε, όλοι μας, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τους μύθους και τους Θρύλους
πράγματι, ένα ταπεινό κεράκι, για κάποιους που δεν τους γνώρισες ποτέ, μα τους αισθάνεσαι οικείους, ποιος ξέρει γιατί, καθένας για τους δικούς του λόγους, χωρίς ανάγκη για υποδείξεις, εξηγήσεις κι αναλύσεις, εγώ γιατί βλέπω στην τραγική τους μοίρα έναν δικό μου καθρέπτη
η ζωή συνεχίζεται, να είναι καλά λοιπόν αυτοί που έμειναν, και ιδίως οι οικογένειες των παιδιών, μακάρι να τις στηρίζει ο ολυμπιακός και ο κόσμος του για πάντα και όχι 8 φλεβάρη μόνο