Με αφορμή την ονομαστική γιορτή του φανταστικού Προέδρου μας, Βαγγέλη Μαρινάκη που ο Θεός να μας κόβει κλικς και να του δίνει χρόνια, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για την άδικη συμπεριφορά που του επιφυλάσσουν οριζμένοι φίλαθλοί μας. Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι ο πόλεμος που δέχεται ο Πρόεδρος του Ολυμπιακού από μεγάλη μερίδα οπαδών μας είχε τη βάση του μόνο σε πολιτικά κίνητρα. Τελευταία διαπίστωσα ότι απλά, πολλοί συνοπαδοί μας έχουν ψυχολογικά προβλήματα.

Όταν τα πουστράκια παθαίνουν σύνδρομο στέρησης, όταν είναι στο δρόμο ρε αδερφέ και δεν έχουν κάτι πρόχειρο να βάλουν στο στόμα τους, ψάχνουν μανιωδώς κανένα υποκατάστατο για να ρίξουν τα φαρμάκια κάτω. Άλλοι βάνουν το λοιπόν στον στόμα κανα τσιγάρο, άλλοι πιο ψαγμένοι, κανα γλειφιτζούρι, άλλοι ψάχνουν βαθειά στις τσέπες για να πιπιλίσουν καμιά καραμέλα.

Γεια χαρά μάγκες. Άλλη μια επαγγελματική νίκη του Γαύρου ψες, όπως ακριβώς χρειάζεται να κάνουμε με τους χαμηλής δυναμικότητας αντιπάλους μας, ενόψει μάλιστα κρίσιμων ευρωπαϊκών αναμετρήσεων. Πήγαμε στο κοτέτσι, ρίξαμε το μπαλάκι μας στο ενενήντα και να τσούζει κι αφήνουμε τον πόλεμο των εντυπώσεων στην πουτάνα που για να περισώσει το ένα δισεκατομμυριοστό της τιμής της βρίζει το μπελάτη γιατί της έπιασε το γκώλο.

Δεν ξέρω πώς το είδατε το ματσάκι ψες, εγώ πάντως το καταφχαριστήθηκα. Πήγα Βέλγιο να παίξω με την Άντρελε και της έριψα τρία τεμάχια στο χαλαρόν και μπορούσα κι άλλα. Και γαμώ τις νίκες. Θρίαμβος ρε! Έτσι είναι μάγκες ο θεζμός, να το ξέρετε. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Κι εμείς σε σχέση με την Άντρελε είμαστε μέγεθος υπολογίσιμο. Έχουμε την εμπειρία για το διπλό, τώρα πια κάπως πιο επαγγελματικά.