Καλησπέρα μάγκες. Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση είναι τα δύο παιχνίδια του τσάμπιονς λιγκ που παρακολουθήσαμε ψες και προψές, καθώς και η διαμάχη που έχει ξεσπάσει στο ίντερνετ σχετικά με το αν οι Γερμανοί παίζουν ή δε μπαίζουν ωραίο τόπι. Καταρχάς να διευκρινίσω εδώ πέρα ότι το «ωραίο τόπι» είναι κάτι σχετικό.

Μάγκαι μου καλημέρα και καλή εβδομάς. Άλλο ένα τρίποντο εμάσαμε χτες παίζοντας εκτός με το Μπανθρακικό. Πανθρακικός, λέει, μα πού στο διάλο τα βρίσκουν αυτά τα ονόματα; Ή τον άλλον, τον λένε Πλατανιά ρε σεις. Ρε, Πλατανιά, ρε; Εμπάση περιπτώσει, ας μείνουμε στο θέμα μας, γιατί με τη γκεφάλα που έχω σήμερα, μόνο για χριστουγεννιάτικο διήγημα δεν είμαι.

Υπάρχουν κάτι ποδοσφαιριστές που δε σου γεμίζουν το μάτι. Δεν είναι αρχοντικοί, δε γκαλπάζουν σαν άτια, δεν είναι υδραυλικοί να χαζεύουν την εξέδρα με τις ντρίμπλες τους, δεν είναι μαραθωνοδρόμοι, δε μπηδάνε σαν καγκουρά, ούτε σκοράρουν κατά ριπάς. Όταν δώνουν συνεντεύξεις κοιτάνε χαμηλά, σα συνεσταλμένοι, όταν βάζουν γκολ πανηγυρίζουν χλιαρά. Δε γίνονται ποτέ αντικείμενο λατρείας από την εξέδρα, συχνά κολλάει απάνω τους η ρετσινιά του λούζερ και συνήθως εξαφανίζονται από το ποδοσφαιρικό στερέωμα χωρίς ν’ αφήσουν ίχνη.