Διαβάζω όλες αυτές τις μέρες, όσο γίνεται περισσότερα, για την περιβόητη υπόθεση Όσκαρ Γκαρθία. Που ξέσπασε, δημόσια τέλος πάντων, εντελώς ξαφνικά. Κι΄αιφνιδίασε θέτοντας ζήτημα προπονητή για τον Ολυμπιακό. Μεσούσης της σεζόν, ενώ τα καταφέραμε με τον Τάκη να περάσουμε επί τέλους μπροστά στη βαθμολογία-έστω και μ΄ένα βαθμό από την ΑΕΚ, κι΄ενω παίζουμε με τη Λαρισα στις 7 του μήνα εκεί πέρα...

Γεια χαρά μάγκες, χρόνια  πολλά και καλή χρονιά με υγεία για σας και όσους αγαπάτε. Υγεία και  για το Θρύλο μας.

Δεν γνωρίζουμε την εξέλιξη της υπόθεσής του. Ακόμη. Ας τη συζητήσουμε όμως λίγο αυτή την ιστορία, γιατί ανεξάρτητα από την τελική έκβαση, θα πρέπει νομίζω να επικεντρωθούμε σε κάποια σημεία της. Το πιθανότερο πάντως είναι, αν ο Ολυμπιακός συμφωνήσει στην προτεινόμενη τιμή, να φύγει ο παίχτης απ΄την ομάδα.

Όλοι τους ξέρουμε. Τους τρεις που ήταν τέσσερις. Τους ήρωες του Αλέξανδρου Δουμά. Τους ήρωες των παιδικών μας και όχι μόνο χρόνων. Άθως, Πόρθος, Άραμις και φυσικά Ντ΄Αρτανιάν. Σαν να λέμε, για μας τους άρρωστους γαύρους ( δεν ξέρω και κανένανε που να μην είναι άρρωστος ), Κούτρης, Σισέ, Ένγκελς, Ελαμπντελαουί ή κατά κόσμον Ομάρ.... Τί κάθομαι και γράφω τώρα; Ε, έτσι μου΄ρθε. Ίσως επειδή είναι Χριστούγεννα και γινόμαστε όλοι λίγο πολύ παιδιά. Ή παραμείναμε πάντα κατά βάθος, όπως ο πληκτρολογών...

Ο Ρόμπερτ Μίτσαμ ήταν ένας απ΄τους παλιούς ηθοποιούς του Χόλιγουντ που γουστάριζα πολύ, όταν ήμουνα μικρός. Τότε που δεν άφηνα έργο για έργο... Κλασικό παλικαράκι, εραστής με κεφαλαία, ψιλοσνόμπ, χαρακτηριστικό βήμα, λίγο φουσκωτό στομάχι, πλατάρες. Μα πιο πολύ, σούπερ βλέμμα και ύφος... Σύγχρονος άλλων θρύλων, όπως του Τζον Γουέϊν, του Γκάρι Κούπερ, του Κερκ Ντάγκλας, του Μπαρτ Λάνκαστερ, του Ρίτσαρντ Γουίτμαρκ και άλλων... Μ΄άρεσε το λοιπόν αυτή η φωτογραφία του με την τσιγαρούκλα στο στόμα σε κατηφόρα, προ πάντων όμως εκείνο το βλέμμα του...

Πολύ βαθυστόχαστο το κειμενάκι πιο πάνω... Και για αρχή βδομάδας.... Τέλος πάντων. Έτσι μου΄ρθε, έτσι έκανα. Τί θέλω να πω μ΄αυτό; Ότι ανάλογα με το συναίσθημα ( γιατί εκείνο καθορίζει κατά πολύ τον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο σκέπτεσαι κάθε φορά, είτε το παίρνεις είτε όχι ο ίδιος χαμπάρι ) που σε διακατέχει, έτσι μιλάς, γράφεις, κινείσαι, αποφασίζεις, αποφαίνεσαι κτλ. Αν είσαι π.χ. οργίλος, αγανακτισμένος, αηδιασμένος, πικραμένος, απογοητευμένος για ένα πράμα, θα συμπεριφέρεσαι κι΄έτσι.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός και πηγαίναμε, εκεί στο Μεταξουργείο κι΄αργότερα στο Πασαλιμάνι, στο καφενείο με τον μακαρίτη και μεγάλο Ολυμπιακάκια πατέρα μου, αυτός παράγγελνε τον καφέ του λέγοντας στο γκαρσόνι "Ένα βραστό και όχι, παρακαλώ" ( του λόγου μου, υποβρύχιο πάντοτε...). Κι΄όλο αναρωτιόμουνα μέσα μου "Ρε τί΄ναι αυτός ο βραστός και όχι που λέει να του φέρουνε...", μέχρι που τον ρώτησα κάποτε και μου΄πε " Βραστός ο καφές και με όχι πολλή ζάχαρη...", λύνοντάς μου την απορία.

Μείναμε κάποιες μέρες χωρίς το σάϊτ για τεχνικούς λόγους και πολλοί, απ΄ό,τι αντιλήφθηκα, παρουσίασαν.... withdrawal syndrome. Σύνδρομο εκ διακοπής. H αλήθεια είναι πως κι΄εγώ σαν να΄νιωσα μια...αύρα επικείμενου τέτοιου συνδρόμου, αλλά όπως είχε ανακοινωθεί στο φέϊς μας, όλα εξελίχθηκαν ομαλώς και κατά τους επαϊοντες απ΄τη νέα χρονιά το ζήτημα των συχνών διακοπών στη ροή του θα λυθεί αποτελεσματικά. Το RATM θα παραμείνει στις επάλξεις. Για τον Δαφνοστεφανωμένο. Μαχητικό, αταλάντευτο στον αγώνα κατά του πολυεπίπεδου και πολυποίκιλου αντιΟλυμπιακού μετώπου.

Λένε ότι ένας τίλος πρέπει να΄ναι βραχύς. Για να΄ναι πιο πιασάρικος. Ε, εμένα δεν μου βγήκε σήμερα έτσι. Κι΄απλώθηκε....

Θ΄αρχίσω απ΄το τέλος προς την αρχή. Αυτού του τελευταίου 10ήμερου, σε ό,τι αφορά την ομάδα. Σαν ένα είδος γέφυρας με το τελευταίο μου άρθρο εδώ. Στο RATM. Και θα τα πω τηλεγραφικά. 1) ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟΣ  2 - 1.

Τώρα θα μου πείτε, τί δουλειά έχει η Σίτι εδώ μέσα; Και πιθανώς να΄χετε δίκιο. Άσε που δεν πιστεύω να υπάρχει και κανείς απ΄όσους τυχαίνει να με διαβάζουν, που να΄ναι...Σίτι. Δεν ξέρεις βέβαια, όλα μέσ΄στη ζωή είναι, αλλά νααα είπα να...μορφωθούμε λίγο παραπάνω κι΄εξάλλου θα πρέπει να βγάλω κι΄εγώ το...ψωμί μου. Μη το ξεχνάτε αυτό. Οπότε αυτοσπρώχτηκα, που λένε, να γράψω τέλος πάντων κάτι και του λόγου μου.

Ήταν ένας θρίαμβος η προχθεσινή ισοπαλία μας 0-0 με την καλύτερη ίσως ομάδα της Ευρώπης. Τουλάχιστον. Ένα παιχνίδι αντίστοιχο και σημαντικότερο, νομίζω, κι΄από ΄κείνο με τη μεγαλειώδη νίκη μας 2-1 επί της Σάντος το καλοκαίρι του 1961, που΄γραψε Ιστορία. Αλλά σε φιλικό. Τότε, η Σάντος του Πελέ. Τώρα, η Μπαρτσελόνα του Μέσι. Τέσσερα μυθικά ονόματα και στη μέση, ως κοινός παρονομαστής, ο Ολυμπιακός. Ο ΘΡΥΛΟΣ. Τότε, ο Πολυχρονίου. Τώρα, ο Μποτία κι΄ο Κούτρης. Τότε, γύρισα μετά το ματς μεθυσμένος απ΄τον ενθουσιασμό με την παρέα μου στη Φρεαττύδα, ποδαρόδρομο.

Δίχως πολλά-πολλά, αφού το site επανήλθε μετά από ένα ιστορικό αποτέλεσμα,    

Ο πρωϊνός καφές...εν δράσει. Τον είδα βέβαια τον αγώνα χτες, θα γράψω μερικά ως κρίσεις και συμπεράσματα πιο κάτω και εις άλλα...με υγείαν, προχωράμε στο κυρίως μενού της εβδομάδας, που είναι χωρίς πολλές πολλές περιστροφές Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ όλων των γαύρων του...πλανήτη να καθαρίσουμε την Κυριακή τον ασπρόμαυρο γλωσσά της Σαλονίκης και μάλιστα με αποστομωτικό σκορ. Κι΄άστους να λένε ό,τι θένε μετά. Ένας απο τους κομβικότερους αγώνες της χρονιάς αυτός...

Κάθε φορά που κάθομαι να γράψω ένα άρθρο εδώ, υπάρχουν φυσικά δυο πράγματα. Μια αιτία και η επιθυμία μου να καταθέσω τις απόψεις μου γιαυτήν. Έτσι, το σκεφτόμουνα να κάνω κάτι τέτοιο για σήμερα, από κάποιες μέρες. Όλο έλεγα όμως "άσεεε...τί να γράψεις τώρα;". Μέχρι τούτο το πρωί, όταν και η πρόθεσή μου ν΄αρχίσω να χτυπάω τα πλήκτρα ένιωσα να γίνεται μέσα μου έντονη πολύ.

Έχουμε διακοπή, ως γνωστόν, του πρωταθλήματος. Καλά μας πέφτει αυτή νομίζω, για να δούμε τί θα κάνουν οι υπεύθυνοι στην ομάδα. Τί θα κάνουν, για να ξεκολλήσουμε απ΄αυτόν τον βάλτο που΄χουμε πέσει. Δεν περιμένω φυσικά τίποτα το εντυπωσιακό, ΘΕΛΩ όμως να ελπίζω σε κάποια βελτίωση αναφορικά με τα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ